1

Farmakoterapia niewydolno

ści

serca

dr farm. Jacek Sapa

Pracownia Wstępnych Badań

Farmakologicznych Katedry Farmakodynamiki CM UJ

Niewydolno

ść serca

Niewydolność serca jest stanem, w którym serce jako

pompa nie zabezpiecza odpowiedniego do potrzeb
ustroju dopływu krwi do tkanek i narządów, mimo

prawidłowego wypełnienia łożyska naczyniowego.

wg Steada D. 1948

Zespół kliniczny spowodowany nieprawidłowością

serca o charakterystycznym okresie

hemodynamicznym, któremu towarzyszy

upośledzenie funkcji nerek oraz odpowiedź

układu nerwowego i humoralnego.

wg Poole-Wilsona 1985

0,5% - 35-64 lat

1% -

>64 lat

10% -

>80 lat

EPIDEMIOLOGIA

Niewydolność serca

objętość wyrzutowa

pojemność minutowa

2

Obj

ętość wyrzutowa

• kurczliwość mięśnia sercowego

• obciążenie wstępne (wielkość ciśnienia

późnorozkurczowego)

• obciążenie następcze (wielkość

ciśnienia skurczowego w komorach i

aorcie lub tętnicy płucnej)

• częstość i miarowość rytmu serca

Niewydolność serca

OSTRA

PRZEWLEKŁA

SKURCZOWA

spadek frakcji wyrzutowej

ROZKURCZOWA

zaburzenie relaksacji

komory

niewydolność

rozkurczowa

niewydolność

skurczowa

WIEK

podeszły

chorzy w każdym wieku

najczęściej 50-70 lat

PŁEĆ

częściej kobiety

częściej mężczyźni

FRAKCJA WYRZUTOWA

LEWEJ KOMORY

prawidłowa

najczęściej > 40%

obniżona

najczęściej < 40%

WIELKOŚĆ

LEWEJ KOMORY

najczęściej
prawidłowa

zwykle

powiększona

NADCIŚNIENIE

I CUKRZYCA

bardzo często

często

PRZEBYTY ZAWAŁ

rzadko

bardzo często

OTYŁOŚĆ

bardzo często

rzadko

Klasyfikacja NYHA niewydolności serca

Klasa I

Bez ograniczeń: codzienna aktywność fizyczna nie powoduje

zmęczenia, duszności ani szybkiego bicia serca

Klasa II

Niewielkie ograniczenie aktywności fizycznej: bez objawów w

spoczynku, ale codzienna aktywność fizyczna prowadzi do

zmęczenia, duszności lub szybkiego bicia serca

Klasa III

Znaczne ograniczenie aktywności fizycznej: bez objawów w

spoczynku, ale wysiłki mniejsze niż w trakcie codziennej aktywności

prowadzą do wystąpienia objawów

Klasa IV

Niemożność wykonywania jakichkolwiek wysiłków

fizycznych bez dyskomfortu: objawy niewydolności serca

występują także w spoczynku, a nasilają się z jakąkolwiek formą

aktywności fizycznej

3

Etiologia niewydolno

ści

 choroba wieńcowa i zawał !

 nadciśnienie w krążeniu systemowym lub

płucnym

 kardiomiopatie

 wady zastawkowe wrodzone i nabyte

 zaburzenia rytmu serca

 inne przyczyny:

choroby osierdzia, toksyny (alkohol,

antracykliny), zakażenia (HIV, wirusy Coxsackie)

Stymulacja układu

renina-angiotensyna

-aldosteron

Retencja sodu

i wody

Opór obwodowy

Stymulacja

adrenergiczna

Przebudowa

komór

ventricular

remodeling

Kurczliwość

Częstotliwość

Napięcie układu

tętniczego i żylnego

Wazopresyna

Endotelina

Rozstrzeń

i przerost komór

NIEWYDOLNOŚĆ SERCA

WZROST OBCIĄŻENIA
I SPADEK PERFUZJI

Cele leczenia

Zapobieganie

Zapobieganie i/lub kontrolowanie chorób prowadzących do

dysfunkcji i niewydolności serca

Zapobieganie progresji do niewydolności serca w momencie

wystąpienia bezobjawowej dysfunkcji

Chorobowość

Utrzymanie lub poprawa jakości życia

Umieralność

Wydłużenie przeżycia

Farmakoterapia

•

Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę

• Diuretyki

• Leki -adrenolityczne (-blokery)

• Antagoniści aldosteronu

• Antagoniści receptora angiotensyny

• Glikozydy nasercowe

• Preparaty wazodilatacyjne (nitraty/dihydralazyna)

• Leki o działaniu inotropowo dodatnim

• Leki przeciwzakrzepowe

• Leki antyarytmiczne

4

Post

ępownie niefarmakologiczne

•

dieta –

ograniczenie spożycia sodu

• kontrola masy ciała i bilans płynów

(wzrost

masy ciała >2 kg w ciągu 3 dni - konieczność

modyfikacji dawkowania diuretyków i/lub innych

leków)

• palenie tytoniu i spożywanie alkoholu –

przeciwwskazane

• codzienna aktywność fizyczna

Diuretyki

Diuretyki

są podstawowymi lekami, zmniejszającymi

objawy retencji płynów (zastoju w krążeniu płucnym

lub obrzęków obwodowych).

Ich dawka powinna być dostosowana do osobniczej

„suchej” masy ciała i podawana razem z inhibitorem
ACE. Należy zachęcać chorych do modyfikowania ich

własnej dawki zależnie od codziennych pomiarów

masy ciała.

Diuretyki

Inhibitory koprzenośnika Na

+

2Cl

-

K

+

- diuretyki

pętlowe: furosemid, bumetanid, piretanid, azosemid,

torasemid

Inhibitory koprzenośnika Na

+

Cl

-

segmentu

kanalika dystalnego - diuretyki tiazydowe, metolazon

Diuretyki oszczędzające potas

: spironolakton,

eplerenon –

antagoniści receptora aldosteronu

amilorid, triamteren

Diuretyki

Wstępny etap leczenia:

• Diuretyki pętlowe lub tiazydy

• Zawsze stosowane w połączeniu z inhibitorem ACE

• Jeżeli GFR < 30 ml/min, nie należy stosować tiazydów,

dopuszczalne podawanie tiazydów jedynie w połączeniu z

lekami pętlowymi

Niezadowalająca odpowiedź na leczenie:

• Zwiększenie dawki leku moczopędnego

• Stosowanie połączenia leków pętlowych z tiazydami

• Gdy utrzymuje się retencja płynów, podawanie diuretyków

pętlowych 2 x dziennie

• W ciężkiej niewydolności serca dodanie metolazonu, często

oznaczając stężenia kreatyniny i elektrolitów

5

Diuretyki

Hipokaliemia

Hiponatremia

Zaburzenia gospodarki wapniowej  (tiazydy –

hiperkalcemia)

Zaburzenia gospodarki magnezowej  niedobór magnezu

Zaburzenia gospodarki magnezowej  nietolerancja

węglowodanów

Zaburzenia gospodarki lipidowej  hipertriglicerydemia,

wzrost cholesterolu, frakcji LDL

Zaburzenia przemiany purynowej  hiperurykemia

Uk

ład R-A-A

angiotensynogen

angiotensyna I

angiotensyna II

aldosteron

renina

konwertaza

ACE

rec.

AT

1

rec.

AT

2

BRADYKININA

Inhibitory ACE

są lekami pierwszego rzutu u

chorych z upośledzoną funkcją skurczową lewej

komory, z niewielkim obniżeniem frakcji wyrzutowej

< 40–45%.

Dawka inhibitora ACE

powinna być stopniowo

zwiększana aż do osiągnięcia dawki, której

skuteczność udokumentowano w dużych badaniach

kontrolowanych.

Zalecane dawki inhibitorów ACE

Lek Dawka wstępna Dawka docelowa

Benazepril

2,5 mg 1 x dz. 5–10 mg 2 x dz.

Chinapril

2,5–5,0 mg 1 x dz. 5–10 mg 1 x dz.

Cilazapril

0,5 mg 1 x dz. 1–2,5 mg 1 x dz.

Enalapril

2,5 mg 1 x dz. 10 mg 2 x dz.

Fosinopril

10 mg 1 x dz. 20 mg 1 x dz.

Kaptopril

6,25 mg 3 x dz. 25–50 mg 3 x dz.

Lisinopril

2,5 mg 1 x dz. 5–20 mg 1 x dz.

Perindopril

2,0 mg 1 x dz. 4 mg 1 x dz.

Ramipril

1,25–2,5 mg 1 x dz. 2,5–5 mg 2 x dz.

Trandolapril

1 mg 1 x dz. 4 mg 1 x dz

6

Inhibitory konwertazy

angiotensyny

• spowalniają postęp choroby

• redukują objawy

• poprawiają wydolność

• zmniejszają częstość hospitalizacji

• zmniejszają śmiertelność

SOLVD Prevention Study, SAVE, TRACE, Consensus, ATLAS, AIRE

Zalecane postępowanie w momencie

rozpoczynania terapii inhibitorami ACE



Korzystne może być rozpoczynanie leczenia w godzinach

wieczornych, w pozycji leżącej, aby ograniczyć potencjalnie

negatywny wpływ na ciśnienie tętnicze

 W sytuacji rozpoczynania leczenia w godzinach rannych

zalecane jest nadzorowanie chorego przez kilka godzin w celu

kontroli ciśnienia tętniczego

 Początek od małych dawek i zwiększanie dawki aż do dawki

podtrzymującej, której skuteczność wykazano w dużych

badaniach

Zalecane postępowanie w momencie

rozpoczynania terapii inhibitorami ACE

 Jeżeli dochodzi do istotnego upośledzenia wydolności nerek -

przerwać terapię

 Unikanie podawania diuretyków oszczędzających potas we

wstępnej fazie leczenia

 Unikanie stosowania niesteroidowych leków

przeciwzapalnych

 Sprawdzanie ciśnienia tętniczego, wydolności nerek i

stężenia elektrolitów co 1–2 tygodnie od momentu zwiększenia

dawki, a następnie w 3. miesiącu terapii i co 6 miesięcy w

dalszym okresie leczenia

Angiotensyna I

Angiotensyna II

rec. AT

1

rec. AT

2

CHYMAZA

KONWERTAZA

INHIBITOR

KONWERTAZY

ANTAGONISTA

rec. AT

1

BRADYKININA

PGI

NO

tPA

DZIAŁANIE OCHRONNE

NA SERCE

INHIBITOR KONWERTAZY + SARTAN

7

Lek Dawka dzienna [mg]

Losartan

50–100

Walsartan

80–320

Irbesartan

150–300

Kadersartan

4–16

Telmisartan

40–80

Eprosartan

400–800

działanie

hipertensyjne

pobudzenie

ukł. adrenergi-

-cznego

włóknienie

miokardium

upośledzenie

czynności

śródbłonka

zmniejszenie

K

+

i Mg

2+

retencja

sodu i wody

ALDOSTERON

Antagoni

ści aldosteronu

spironolakton

kanrenoat potasu

kanrenon

Stosowanie antagonistów aldosteronu

zalecane jest w zaawansowanej

niewydolności serca (III–IV klasa NYHA),

oprócz terapii inhibitorem ACE i diuretykami,

w celu poprawy przeżywalności i zmniejszenia

chorobowości.

8

-blokery w niewydolności

Stosowanie leków - adrenolitycznych jest zalecane

u wszystkich chorych bez przeciwwskazań ze stabilną

łagodną, umiarkowaną i ciężką niewydolnością serca,

z obniżoną frakcją wyrzutową lewej

komory, II-IV klasie NYHA, otrzymujących

leczenie standardowe, obejmujące diuretyki

i inhibitory konwertazy.

receptory adrenergiczne w sercu

serce zdrowe



1

70-80%





20-25%





i 



serce niewydolne



1

60-70%





30-40%





i 



Efekty -blokady

efekt dromotropowy

UJEMNY

efekt chronotropowy

UJEMNY

efekt inotropowy

UJEMNY

efekt batmotropowy

UJEMNY

częstotliwość pracy

obciążenie następcze

kurczliwość

skurcz n. wieńcowych

zapotrzebowanie na tlen

Podział -adrenolityków

I generacja

niewybiórcze 



i





ryzyko skurczu oskrzeli

zwiększenie oporu

naczyniowego

zaburzenie gospodarki

węglowodanowej i lipidowej

propranolol, timolol,

sotalol

II generacja
wybiórcze 



unikać u chorych z

dychawicą

i chorobami naczyń

obwodowych

bisoprolol, betaksolol,

metoprolol, acebutolol

III generacja

właściwości

naczynio-

rozszerzające

np. blokada rec. 

1

labetalol, karwedilol,

dilewalol

celiprolol

– agonista 

2

9

- adrenolityki stosowane w

niewydolności

0

+

0

+

0

0

++

nebiwolol

0

0

0

++

0

0

++

metoprolol

0

++

++

+

0

++

++

labetalol

++

+

+

0

0

++

++

karwedilol

0

+

0

0

+

AGONIZM

++

celiprolol

0

+

0

0

0

++

++

bucindolol

0

0

0

+

0

0

++

bisoprolol

działanie

p/utleniające

rozszerzenie

naczyń

blokada



1



up-

regulation

ISA









I okres rozwoju

niewydolno

ści



kompensacyjne zwiększenie aktywności układu współczulnego



aktywacja układu renina-angiotensyna-aldosteron

zmiany struktury, wielkości i geometrii komór serca

„ventricular remodeling”

zaawasowany okres

niewydolności

nadmierna stymulacja adrenergiczna

• tachykardia – zwiększa zapotrzebownie serca na tlen

• nadmierny skurcz naczyń obwodowych

• zwiększenie obciążenia następczego

• stymulacja reniny i wzrost angiotensyny II

• zwiększenie retencji sodu i wody-wzrost obciążenia wstępnego

• działanie proarytmiczne

Krótkoterminowe mechanizmy działania

leków -adrenolitycznych w niewydolności

serca

Blokada receptorów , osłabiając kurczliwość

serca i zmniejszając przepływ nerkowy, może

nasilać objawy niewydolności serca.

Zastosowanie leków -adrenolitycznych,

blokujących jednocześnie receptor 

1

może te

niekorzystne działania zmniejszyć.

10

Długoterminowe mechanizmy działania

leków -adrenolitycznych w niewydolności

serca

W przeprowadzonych badaniach wykazano, że

długotrwałe stosowanie -blokerów u chorych z

niewydolnością serca zmniejsza ciśnienie

zaklinowania w tętnicy płucnej i w prawym

przedsionku  zwalnia akcję serca oraz obniża

układowy opór naczyniowy.

Rzut minutowy serca, po początkowym spadku,

wraca do wartości początkowych, a przy

długotrwałym leczeniu wzrasta  zwiększa się

także frakcja wyrzutowa lewej komory

korzyści -blokady w

niewydolności

• ochrona serca przed nadmiarem amin katecholowych

• zmniejszenie wydatku energetycznego serca

• hamowanie uwalniania reniny - układu R-A-A

• kompensacyjne zwiększenie rec. 

1

w sercu ?!

• hamowanie syntezy endoteliny 1 (karwedilol)

• paradoksalna up-regulacja w ciężkiej i długotrwałej niewydolności ?

• hamowanie apoptozy kardiomiocytów ?

US Karwedilol

Karwedilol

II/III 45 mg/d 65% (p < 0,001) 27% (p =

0,036)

CIBIS-II

Bisoprolol

III 7,5 mg/d 34% (p < 0,0001)

20% (p =

0,0006)

MERIT-HF

Metoprolol

II/III 159 mg/d 34% (p = 0,0062)

18% (p =

0,004)

BEST

Bucindolol

III/IV 152 mg/d NS

NS

COPERNICUS

Karwedilol

IV 37 mg/d 35% (p = 0,0014) 20% (p =

0,002)

BADANIE lek NYHA dawka spadek

spadek

śmiertelności hospitalizacji



Zalecane postępowanie podczas rozpoczynania

terapii lekiem -adrenolitycznym

•

Przed włączeniem leku pacjent powinien otrzymywać

inhibitor ACE, przy braku przeciwwskazań

• Leczenie należy rozpoczynać od dawki minimalnej,

zwiększanej stopniowo do dawki podtrzymującej. Dawka leku

może być podwajana co 1–2 tygodnie, jeżeli poprzednia

dawka była dobrze tolerowana. U większości chorych leczenie

można prowadzić w warunkach ambulatoryjnych

• Przejściowe pogorszenie niewydolności serca, hipotonia lub

bradykardia może wystąpić w trakcie okresu zwiększania

dawki lub w dalszej fazie leczenia

• Monitorowanie pacjenta pod kątem cech i objawów

niewydolności serca, retencji płynów, hipotensji i bradykardii

11

Zalecane postępowanie podczas rozpoczynania

terapii lekiem -adrenolitycznym

• W przypadku nasilenia objawów najpierw trzeba zwiększyć

dawkę diuretyków lub inhibitorów ACE; jeżeli jest to konieczne,

należy przejściowo zmniejszyć dawkę leku -adrenolitycznego

• W przypadku hipotensji najpierw należy zmniejszyć dawkę

leków rozszerzających naczynia; jeżeli jest to konieczne,

zmniejszyć dawkę leku -adrenolitycznego

• Zmniejszyć dawkę lub odstawić leki, które mogą zmniejszać

częstotliwość serca u chorego z bradykardią; jeżeli jest to

konieczne, należy zmniejszyć dawkę leku -adrenolitycznego,

przy czym lek należy odstawić jedynie w sytuacji bezwzględnej

konieczności

Przeciwwskazania do leków -adrenolitycznych

u chorych z niewydolnością serca

•

Astma oskrzelowa

• Ciężka choroba oskrzeli

• Objawowa bradykardia lub hipotonia

3 Na

+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

ATP

ADP + P

siateczka śródplazmatyczna

Ca

2+

Ca

2+

WYMIENIACZ

Na/Ca

ATP-aza

Na/K

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

3 Na

+

K

+

K

+

Ca

2+

+

kalmodulina

Ca

2+

+ troponina C

AKTYNA-MIOZYNA

DEPOLARYZACJA

BŁONY

KARDIOMIOCYT

ATP-aza

K

+

K

+

Na

+

Na

+

wymiennik

Na/Ca

Na

+

Na

+

Ca

2+

Ca

2+

glikozydy

nasercowe

Na

+

Na

+

Na

+

Na

+

wzrost

wewnątrzkomórkowego

sodu

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

Ca

2+

wtórny wzrost

wewnątrzkomórkowego

wapnia

wzrost siły skurczu mięśnia sercowego

dodatni efekt inotropowy

Glikozydy nasercowe - mechanizm

Na

+

Na

+

Na

+

12

GLIKOZYDY NASERCOWE

INOTROPIZM

CHRONOTROPIZM

DROMOTROPIZM

BATMOTROPIZM

+

-
-

+

Skutkiem tego dzia

łania w

niewydolno

ści krążenia jest

zwi

ększenie objętości

minutowej serca i obj

ętości

wyrzutowej serca !!!

Wskazania

Do g

łównych wskazań stosowania glikozydów

naparstnicy wg Europejskiego Towarzystwa

Kardiologicznego (ESC) nale

żą :

• chorzy z objawow

ą niewydolnością serca i

migotaniem przedsionków z szybk

ą czynnością

komór

• chorzy z rytmem zatokowym w przypadku

dysfunkcji skurczowej lewej komory z objawami

niewydolno

ści serca utrzymującymi się pomimo

leczenia inhibitorami konwertazy i diuretykami.

Czynniki zmieniaj

ące wrażliwość

na glikozydy naparstnicy

• zaburzenia elekrolitowe

hiperkaliemia i/lub hiponatremia

– zmniejszenie

wiązania glikozydów z białkami mięśnia sercowego

hipokaliemia

– zwiększenie wiązania glikozydów z

białkami mięśnia sercowego

hipomagnezemia

– zwiększenie działań toksycznych

glikozydów

hiperkalcemia

– wzmożona wrażliwość na glikozydy

hipokalcemia

– zmniejszona wrażliwość na glikozydy

13

Czynniki zmieniaj

ące wrażliwość

na glikozydy naparstnicy

• choroby

świeży zawał serca

– zaburzenia rytmu i przewodzenia

reumatyczne zapalenie mięśnia sercowego

–

zaburzenie przewodzenia

nadczynność tarczycy

– zmniejszona wrażliwość na

glikozydy

niewydolność nerek

– zmniejszone wydalanie

glikozydów

niewydolność oddechowa

– skłonność do

niemiarowości

Toksyczno

ść glikozydów

naparstnicy

Niemiarowość i zaburzenia układu

bodźcoprzewodzącego (70-90%)

ekstrasystole, częstoskurcz komorowy,

blok przedsionkowo-komorowy I

0

, II

0

i III

0

rzadkoskurcz (< 40/min)

Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (do 30%)

brak łaknienia, nudności, wymioty, biegunki

Zaburzenia ze strony O.U.N (ok. 5%)

bóle i zawroty głowy, halucynacje zaburzenie widzenia

Inhibitory fosfodiesterazy III

inodilatory

amrynon
milrynon

enoksymon

wesnarinon

Hamowanie

PDE III

cAMP

rozkurcz tętniczek

inotropowo +
chronotropowo +
arytmogennie !!!

Inhibitory fosfodiesterazy III

inodilatory

Ograniczone stosowanie ze wzgl

ędu

na stwierdzone nasilenie zaburze

ń

rytmu oraz wzrost wska

źników

śmiertelności!!!

14

Leki o dzia

łaniu inotropowo dodatnim

Dobutamina

– pobudza receptory 

1

oraz  . Zwiększa objętość

wyrzutową serca, zmniejsza opory w naczyniach tętniczych i żylnych.

Dopeksamina

– pobudza receptory -adrenergiczne i dopaminergiczne.

Działa silnie inotropowo dodatnio i zwiększa perfuzję krwi w naczyniach

Nerkowych, trzewnych, wieńcowych, płucnych i mięśni prążkowanych.

Znosi objawy niewydolności krążenia przez zwiększenie objętości

Wyrzutowej serca po przebytym zawale i w chorobie niedokrwiennej.

Ksamoterol

– częściowy agonista receptorów 

1

-adrenergicznych.

Działa inotropowo dodatnio, zwiększa objętość wyrzutową serca.

Leki o działaniu inotropowym stosuje się zazwyczaj
okresowo w ciężkiej niewydolności serca, a także w

leczeniu pomostowym w okresie oczekiwania na

przeszczep serca u chorych ze schyłkową

niewydolnością serca.

Należy pamiętać o możliwości wystąpienia powikłań

związanych ze stosowaniem tych leków, a także o

braku danych dotyczących wpływu tej terapii na

rokowanie.

Powtarzanie lub przedłużanie stosowania doustnych

leków o działaniu inotropowo dodatnim zwiększa

śmiertelność.

LEWOSIMENDAN

Lek inotropowy niezależny od cAMP.

Mechanizm polega na zwiększeniu wrażliwości

troponiny C na wewnątrzkomórkowe jony Ca

++

oraz

na obwodowym działaniu wazodylatacyjnym przez

wpływ na naczyniowe kanały K

+

- APA-aza.

Prowadzi do wzrostu objętości wyrzutowej

skutecznie znosząc objawy subiektywne (duszność,

obniżoną tolerancję wysiłku) i w przeciwieństwie do

innych leków inotropowych

nie zwiększa częstości objawów niepożądanych.

Inhibitory reniny

enalkiren

remikiren

zankiren

ciprokiren

15

ENDOTELINA

rec. ET

A

efekty naczyniokurczące,

inotropowe, mitogenne

rec. ET

B

rozkurcz naczyń

wytwarzanie prostaglandyn

hamowanie apoptozy

śródbłonka

BOSENTAN, TEZOSENTAN

Przewlekła niewydolność serca

=

Przewlekły proces zapalny

(interleukiny 1,2,3,4,6

TNF-)

TNF-

• Upośledzenie funkcji skurczowej lewej komory

• Obrzęk płuc

• Indukowany proces przebudowy

• Rozprężenie beta-receptora z cyklazą

adenylanową

• Zaburzenie procesów energetycznych w

mitochondriach

• Apoptoza kardiomiocytów i komórek endotelium

Etanercept – bloker receptora TNF

Infliksimab – monoklonalne przeciwciało dla TNF

Inhibitory wazopeptydazy

Inhibitory wazopeptydazy hamują zarówno

konwertazę angiotensyny jak i obojętną

peptydazę która degraduje peptydy

natriuretyczne (ANP – przedsionkowy czynnik

natriuretyczny) co prowadzi do wazodilatacji i

diurezy.

OMAPATRILAT

16

Leki nie zalecane w niewydolno

ści

serca



NLPZ – zaostrzenie objawów niewydolności,

zmniejszenie skuteczności diuretyków, dysfunkcja nerek

 leki antyarytmiczne klasy I (chinidyna, flekainid) –

działanie proarytmiczne, pogorszenie parametrów

hemodynamicznych

 antagoniści wapnia (werapamil, diltiazem oraz

nifedypina) – niekorzystny wpływ na czynność lewej

komory

 TLPD (imipramina, amitryptylina, klomipramina,

lofepramina, nortryptylina) - działanie proarytmiczne

 kortykosteroidy – retencja płynów

 dziurawiec zwyczajny – może obniżać stężenie w

surowicy digoksyny

W Europie znanych jest 5 gatunków

głogu: Crategus monogyna, Crategus

laevigata, Crategus pentagyna,

Crategus nigra i Crategus azarolus.

Wyciąg z liści i kwiatostanów głogu zawiera

flawonoidy i oligomeryczne procjanidyny.

Preparaty głogu

W badaniach in vitro

wykazano, że związki zawarte w

tej roślinie

•

zwiększają siłę skurczu (dodatnie działanie inotropowe)

•

poprawiają przewodzenie (dodatnie działanie

dromotropowe)

•

zmniejszają pobudliwość mięśnia sercowego (ujemny efekt

batmotropowy)

•

zwiększają przepływ wieńcowy i poprawiają perfuzję

miokardium

•

zmniejszają opór naczyń obwodowych

•

mają działanie antyarytmiczne

•

poprawiają właściwości reologiczne krwi.

Wykazano natomiast, że substancje

czynne wyciągu z głogu swym działaniem

na ATP-

azę Na+/K+ naśladują glikozydy

naparstnicy.

Udowodniono, że działanie to polega na

niezależnym od cAMP hamowaniu

aktywności ATP-azy Na+/K+