Biomateriały
Pytania 2012
czyli:
„Opracowanie na miarę laborek”
„Napisane” przez
MC_Kula
&
MC_Omen
Za błędy nie odpowiadamy, żywcem zżynamy ho ho,
a tak na poważnie to te pytania są zbyt logiczne żeby nie pokusić się o farmazonowanie na egzaminie! Po
prostu niektóre odpowiedzi mają mało wspólnego z pytaniem, ale dzięki tejże właśnie odpowiedzi można
wyimaginować odpowiedź na egzaminie.
1.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na implanty stomatologiczne?
Jako implanty stomatologiczne stosuje się głównie materiały ceramiczne, ponieważ w
porównaniu z pozostałymi biomateriałami charakteryzują się:
Porowatością umożliwiającą wzrastanie tkanek oraz zabezpieczającą trwałe połączenie
pomiędzy tkankami a implantem;
Wysoką biodostępnością w środowisku tkankowym;
Dużą wytrzymałością na ściskanie oraz odpornością na ścieranie;
Wysoką odpornością na korozję w środowisku tkankowym;
Możliwością sterylizacji bez zmiany właściwości materiału;
Kruchością
Zęby składają się w większości z materiału nieorganicznego (70-97% mas. Hydroksyapatytu),
tak więc tworzywa ceramiczne mogą być efektywniejsze jako wszczepy niż stosowane do tej
pory metale czy tworzywa sztuczne. Dotyczy to w szczególności bioceramiki hydroksy-
apatytowej o identycznym składzie ceramicznym i fazowym, co kość ludzka. Biomateriały
ceramiczne są materiałami kruchymi o niskiej wytrzymałości na zginanie, nieodkształcalnymi,
nieodpornymi na obciążenia dynamiczne, dlatego idealnie nadają się na implanty
stomatologiczne ponieważ nie wpływają na nie takie czynniki.
Przy implantowaniu należy pamiętać o stabilnej wewnętrznej części implantu, który jak dotąd
najlepiej jest żeby był zrobiony z tytanu, ponieważ organizm nie rozpoznaje go jako ciała
obcego a kość łączy się z nim bardzo mocno, w dodatku może być używany jako materiału do
implantu długotrwałego.
Metale szlachetne, tj. stopy złota, platyny i palladu były do niedawna podstawowymi
materiałami używanymi w implantacji, zwłaszcza w stomatologii. Stopy te charakteryzują się
dobrą odpornością na korozję, dobrymi własnościami mechanicznymi. Wadą tych materiałów
jest ich wysoki koszt. Obecnie najczęściej metalami szlachetnymi pokrywa się powierzchnie
implantów przeznaczone dla osób wykazujących odczyny uczuleniowe na metale
nieszlachetne
2.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na implanty stawu biodrowego?
Polietylen znalazł szerokie zastosowanie w alloplastyce stawów, w tym w alloplastyce stawu
biodrowego. Stosowany jest na panewki w endoprotezach współpracując z głową endoprotezy
wykonaną z metalu bądź ceramiki tlenkowej. Do zalet polietylenu jako materiału
implantacyjnego należy zaliczyć: dobrą bioinertność, wysoką wytrzymałość mechaniczną, niski
współczynnik tarcia, elastyczność, dobre właściwości dielektryczne, niską cenę.
3.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na implanty stawu kolanowego?
Na implanty stawu kolanowego do leczenia osteosyntezy używa się klamer z pamięcią
kształtu. Klamry te powinny odpowiadać warunkom jakie panują w organizmie, aby pomagać
a nie szkodzić. Jednym z najważniejszych przedstawicieli używanych w leczeniu osteosyntezy
jest stop Niklu i Tytanu – Ni-Ti zwany potocznie Nitinol.
Badania stopu Ni-Ti wykazały, że odporność korozyjna i biotolerancja odpowiada stali
austenitycznej. Stop ten może być zatem stosowany na implanty krótkotrwałe, których okres
przebywania w organizmie nie przekracza dwóch lat.
Z kolei na endoprotezę stawu kolanowego jako implant długotrwały używa się się tytanu i jego
stopów, ponieważ charakteryzują się:
dobrą odpornością na korozję szczelinową, naprężeniową i ogólną w środowisku chlorków;
najwyższą biotolerancją spośród wszystkich stosowanych obecnie biomateriałów
metalicznych;
korzystnym stosunkiem wytrzymałości na rozciąganie do granicy plastyczności;
małą gęstością
najniższym spośród biomateriałów metalicznych modułem Younga
wysoką skłonnością do samopasywacji;
właściwościami paramagnetycznymi
wysoką wytrzymałością zmęczeniową, co jest bardzo ważny w aspekcie trwałości
elementów przeznaczonych do długotrwałego przebywanie w organizmie człowieka.
Biorąc pod uwagę alloplatykę stawu kolanowego jako wszczepienie ciała obcego, rozpatrujemy
cementy kostne, a w szczególności polimetakrylan metylu (PMMA) oraz metakrylan metylu
(MMA), cement kostny jest używany jako wypełnienie zdegradowanej bądź brakującej tkanki,
charakteryzuje go przede wszystkim plastyczność w formie do wszczepu.
Istota powodzenia alloplastyki cementowej polega na mechanicznym zazębianiu się wypustek
cementu w łożysku kostnym. Badania kliniczne nie stwierdziły bezpośredniej integracji tkanki
kostnej z cementem [23]. Staw biodrowy charakteryzuje się zdolnością do tłumienia drgań.
Zastąpienie części naturalnych komponentów sztucznymi, o niewielkich zdolnościach
tłumienia drgań, wprowadza zaburzenia w układzie nośnym oraz w przebiegu procesów
biologicznych. Cement chirurgiczny, będący kompozytem polimerowym, wykazuje cechy
materiału lepkosprężystego zmieniającego swe właściwości mechaniczne wraz z upływem
czasu w warunkach oddziaływania obciążeń.
Po wszczepieniu następuje polimeryzacja i cement ten zwiększa radykalnie swoją
wytrzymałość mechaniczną. Cementy są używane w leczeniach i wypełnieniach możliwie jak
najbardziej użytkowych, dodaje się do nich środki kontrastujące oraz antybiotyki. Polietylen
znalazł szerokie zastosowanie w alloplastyce stawów, w tym w alloplastyce stawu biodrowego.
Stosowany jest na panewki w endoprotezach współpracując z głową endoprotezy wykonaną z
metalu bądź ceramiki tlenkowej. Do zalet polietylenu jako materiału implantacyjnego należy
zaliczyć: dobrą bioinertność, wysoką wytrzymałość mechaniczną, niski współczynnik tarcia,
elastyczność, dobre właściwości dielektryczne, niską cenę.
4.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na implanty naczyń krwionośnych
w mózgu ?
5.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na implanty tętnic żylnych
(stenty)?
Stent jest to rodzaj metalowego, sprężystego rusztowania o przestrzennej konstrukcji walcowej,
który wszczepia się w miejsce krytycznie zwężonego odcinka naczynia krwionośnego w celu
podparcia i poszerzenia jego światła, przez co możliwe jest leczenie choroby niedokrwiennej
serca. Jako biomateriały zastosowano stal chromowo-niklowo-molibdenową (austenityczna
316L), stopy z pamięcią kształtu niklowo-tytanowe, tantal, platynę pokrytą stopem kobaltu,
iryd, złoto, fosforylcholina, stopy kobaltu.
Nitinol opisany wcześniej. Austenityczna też gdzieś opisana, złoto, platyna – brak reakcji
alergicznej, mega biozgodne, ale kosmicznie drogie.
6.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na nici chirurgiczne?
Nici chirurgiczne winny być wykonane z materiałów pozwalających na stosowanie ich do
zabiegów chirurgicznych. Te implanty cechują się określonym zespołem własności
fizykochemicznych:
własności fizykochemiczne dostosowane do rodzaju zespalanych tkanek, okresu
implantowania i techniki zespalania;
dobra biotolerancja;
możliwość wykonywania pewnego i niezawodnego wiązania;
łatwość sterylizacji;
ewentualne bezodczynowe wgajanie dla nici nieusuwalnych z tkanek;
Inna klasyfikacja uwzględnia jakość biomateriału (Rys. 6) [7]:
roślinne (lniane, bawełniane);
zwierzęce (jedwabne, kolagenowe);
z tkanek ludzkich (autogenne, homogenne);
z tworzyw metalicznych (stalowe, srebrne, tantalowe);
polimerowe (poliamidowe, teflonowe);
Pod względem trwałości w środowisku tkanek można wyróżnić nici [7]:
wchłanialne;
ulegające biodegradacji;
niewchłanialne;
Nici wchłanialne tracą swoje własności mechaniczne po upływie 1 do 12 tygodni po
implantacji. Nici ulegające biodegradacji ulegają stopniowemu wchłanianiu w okresie 1 do 3 lat
po ich wszczepieniu.
7.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na cementy kostne?
Cementy kostne powinny charakteryzować się zdolnością do łatwego modelowania w
trudnych warunkach, np. żeby wypełnić szpik kostny nie rozcinając kości w poprzek. Cement
kostny jest substancją charakteryzującą się porowatością i możliwością wprowadzenia do niej
środków leczniczych, a także cement taki powinien mieć możliwość substancji tych ekstrakcję
ze swojego składu.
Do niektórych cementów wprowadza się antybiotyki dla profilaktyki lub terapii powikłań
infekcyjnych po operacjach wszczepienia endoprotez. Uwalnianie antybiotyków następuje w
drodze dyfuzji, która jest ściśle związana z penetracją płynów do cementu, jego porowatością i
gładkością powierzchni [49]. Cementy PMMA uważane są za biozgodne, pomimo toksyczności
składników i ciepła uwalnianego podczas egzotermicznej reakcji ich wiązania. Jednakże,
cementy akrylowe po wszczepieniu wykazują działania zapalne [50]. Podczas reakcji
polimeryzacji cementu początkowo temperatura rośnie wolno, a następnie następuje jej szybki
gwałtowny wzrost. W efekcie temperatura w obszarze kontaktu cement-kość wzrasta nawet do
46,6°C [51]. Uważa się, że krótkotrwały, lecz znaczący wzrost temperatury występujący w fazie
wiązania cementu przyczynia się do nekrozy komórek i jest głównym powodem obluzowania
endoprotez [52]. Dlatego też dla ograniczenia uszkodzeń podłoża chłodzi się masę cementu
przez polewanie płynem fizjologicznym. Skurcz polimeryzacyjny i skurcz cieplny po obniżeniu
temperatury wywołanej procesem egzotermicznym prowadzą do występowania szczeliny na
granicy faz cement- endoproteza bezpośrednio po zabiegu operacyjnym. Po upływie
określonego czasu szczelina zarasta elastyczną tkanką włóknistą. Nie pozwala to jednak
uzyskać sztywnego połączenia endoprotezy z kością, co zmniejszyłoby niebezpieczeństwo
pękania cementu przy występowaniu dużego momentu zginającego. Często dochodzi więc do
konieczności wymiany endoprotez na skutek ich obluzowania i pękania cementu [53]. Uważa
się, że endoprotezy mocowane przy zastosowaniu cementów o malej lepkości częściej
podlegają reperacji niż z zastosowaniem cementów o dużej lepkości. Wiele czynników, takich
jak zastosowanie odpowiednich technik operacyjnych oraz warunki fizyczne pacjenta: waga,
aktywność i stan kości mogą w istotny sposób przyczynić się do osiągnięcia długoletniego
powodzenia w użytkowaniu endoprotezy. Przeprowadzona operacja endoprotezoplastyki
stawu osłabia odporność immunologiczną organizmu pacjenta [30, 54].
Jak wspomniano, jedną z metod zapobiegania powstawania zakażeń i sposobów ich likwidacji
w endoprotezoplastyce stawów jest stosowanie cementów z antybiotykami dla wytworzenia
dużych lokalnych ich stężeń. Zaletą cementów uwalniających antybiotyki miejscowo jest to, że
poważnie ograniczają ryzyko ich toksycznych działań ubocznych i uszkodzenia takich Badania
in vivo wykazały ponadto, że cement apatytowy z wankomycyną wprowadzonyw obręb
uprzednio eksperymentalnie wywołanego zakażenia szczepem Staphylococcus aureus
powstrzymywał objawy zakażenia. Równie obiecujące wyniki uzyskano, gdy cement
wprowadzono w obręb kości, którą jednocześnie eksperymentalnie zakażono ww. szczepem.
Wankomycyna uwalniana z cementu hamowała rozwój drobnoustrojów, dzięki czemu nie
wystąpiło zakażenie, co potwierdza możliwości profilaktycznego oddziaływania cementu z
wankomycyną.
8.
Jakie opatrunki stosuje się w suchej terapii ran i dlaczego?
Gaza i włókniny [37]
Gaza jest tkaniną wykonaną w całości z bawełny hydrofilowej. Obecnie jest to gaza bielona
nadtlenkowo bez chloru. Włókna charakteryzują się silnym skrętem, co zabezpiecza przed
występowaniem luźnych włókien na powierzchni gazy. Produkt ma wysoką chłonność; na
rynku krajowym występują gazy 13 i 17 nitkowe, poza nim także najbardziej chłonne 20-
nitkowe. Gaza jest z reguły wyjałowiona, ale jako tampony lub okłady stosowana może być
także gaza niejałowa.
Kompresy maściowe [37]
Wspólną cechę opatrunków jest siatka nośna zaimpregnowana maścią. Opatrunki różnią się
zastosowanym materiałem nośnym (siatka bawełniana, poliestrowa, poliamidowa) i składem
maści impregnującej. Część maści zawiera składniki czynne biologicznie, część – wspomagające
gojenie. Kompresy maściowe służą do bezurazowego opatrywania ran przy otarciach,
oparzeniach i na miejsca pobrania lub nakładania przeszczepów skóry. Najczęściej wymagają
opatrunków wtórnych w formie kompresów gazowych lub włókninowych.
Opatrunki chłonne i nieprzywierające [37]
Są to kompresy kombinowane zbudowane warstwowo z różnych materiałów, co nadaje im
większą chłonność. Pozwalają na swobodną wymianę gazową, przepuszczają parę wodną, są
miękkie i łatwo je formować, dobrze wyściełają ranę. Mogą nimi być opatrunki mogą Ce
spełnić rolę bezpiecznej warstwy kontaktowej w postaci specjalnie spreparowanej włókniny lub
siateczki.
9.
Jakie opatrunki stosuje się w wilgotnej terapii ran i dlaczego?
Alginiany
Surowcem wykorzystywanym w produkcji włókien tych opatrunków jest kwas alginowy,
pozyskiwany z glonów morskich. Wymagają opatrunku wstępnego (foelie, hydrokoloidy,
pianki). Z reguły są to delikatne i wysokochłonne materiały opatrunkowe. Pojemność chłonna
zawiera się w granicach 15-20 g/g alginianu. Spotyka się alginiany wapniowe i wapniowo-
sodowe w formie kompresów lub sznurów – taśm. Mechanizm działania opatrunkow
alginianowych polega na zdolności włókien do przechodzenia w formę żelową w zetknięciu z
jonami sodowymi z krwi lub wydzieliny rany wskutek wymiany z jonami wapnia. Suche
kompresy wchłaniają wydzielinę z rany. Włókna absorbują dużą ilość wydzieliny, puchną i
przekształcają się w wilgotny żel, który wypełnia i dokładni pokrywa dno rany. Zarazki
znajdujące się w wydzielinie są zamykane w strukturze żelu. Im więcej wydzieliny, tym
szybciej dochodzi do tworzenia się żelu. Możliwe jest także nasycanie alginianow roztworami
leczniczymi lub dezynfekującymi. Proces wchłaniania wydzieliny wraz z drobnoustrojami
widoczny jest dzięki charakterystycznej zmianie konsystencji i barwy opatrunku. Wilgotny
opatrunek uniemożliwia wysuszenie rany i wpływa regulująco na fizjologiczne wydzielanie z
rany. Kompres nie przykleja się do rany i jego zmiany są dla pacjentów bezbolesne. Zmiany
dokonuje się co 12-24 godz., jeżeli wydzielina z rany jest obfita, lub co 3 do 7 dni, jeżeli jest
skąpa. Zmiany dokonuje się wypłukując pozostały żel i resztki włokien za pomocą 0,9%
roztworu NaCl. Alginiany sa dobrze tolerowane przez organizm i stosowane w długotrwałym
leczeniu.
Hydrokoloidy
Opatrunki hydrokoloidowe zawierają chłonne hydrokoloidy zdolne do pęcznienia. Najczęściej
stosowana jest karboksymetyloceluloza, niekiedy spotyka się domieszki pektyn i żelatyny oraz
alginianow. Mają postać płytek przeznaczonych do ran powierzchniowych lub past
wykorzystywanych w ranach głębokich i drążących. Płytki mają kształty dopasowane do
zranionych okolic, np. okolicy krzyżowej, łokcia, pięty. Hydrokoloid zatopiony jest w tzw.
macierzy, którą stanowi jeden z elastomerów lub inny materiał stabilizujący. Zewnętrzną
warstwą w przypadku płytek jest folia lub pianka poliuretanowa o zamkniętych porach. Dzięki
przyczepności elastomerów płytki koga być zakładane na ranę jak plaster. Wraz z wytwarzanie
żelu przyczepność ta zanika w obrębie rany, a opatrunek pozostaje umocowany na
nienaruszonych końcach. Wskutek kontaktu z wysiękiem z rany koloid przekształca się w żel,
co objawia się formowaniem części opatrunku nad raną w kształt pęcherza. Opatrunek zmienia
się, kiedy pęcherz osiągnie wielkość opatrywanej rany. Częstość zmian zależy od obfitości
wydzieliny z opatrunku. Zalety hydrokoloidow to: wilgotne środowisko w ranie, stała
temperatura w ranie, pH ok. 6 zwiększające szybkość gojenia, zmniejszenie dostępu tlenu
zmniejszające dolegliwości bólowe.
Opatrunki hydrowłókniste
Zbudowane są z karboksymetylocelulozy sodowej przystosowanej do miękkich, nietkanych
płytek. Wchłaniają pionowo, mają bardzo własności absorpcyjne. Część wchłaniająca żeluje, a
pozostała jest sucha. Izoluje wchłonięte bakterie w strukturze utworzonego żelu. Opatrunek
znajduje zastosowanie w leczeniu ran o wydzielaniu średnim do obfitego, zarowno czystych,
jak z cechami infekcji.
Hydrożele
Powstają w procesie polimeryzacji. Zawierają dużo wody, ale nie są w niej rozpuszczalne,
potrafią natomiast wiązać duże ilości wody, co jest właściwością wykorzystywaną w ich
zastosowaniu jako opatrunkow. Żele wykorzystywane w produkcji opatrunkow mają rożny
skład. Część z nich służy jedynie do tworzenia wilgotnego środowiska w ranie, a część do
aktywnego rozmiękczania tkanek martwiczych i oczyszczania ran. Kiedy żel wchłania płyn,
poprzeczne połączenia polimerow rozciągają się tworząc wewnątrz makrocząsteczek miejsce
na wchłaniane drobnoustroje, wydzielinę z rany i cząsteczki zapachowe. Opatrunek
hydrożelowy nie potrzebuje wydzieliny do zamiany w żel i natychmiast po położeniu tworzy
wilgotny mikroklimat, zalecany jest więc do ran słabo sączących i wysuszonych. Hydrożele nie
są jednak przeznaczone do ran obficie wydzielających i w takich przypadkach używa się tego
typu opatrunku w połączeniu z kompresem o większej wilgotności. Wskazania do stosowania
opatrunków hydrożelowych to: rany z obecnością martwicy bez dużego wysięku, rany
ziarninujące i naskórkujące, oparzenia. Okres pozostawania na skórze to 2-7 dni.
Opatrunki poliuretanowe
Są to hydrofilowe, miękkie i elastyczne pianki poliuretanowe, samoprzylepne lub wymagające
mocowania. Występują w bardzo bogatej ofercie, jeśli chodzi o kształty. Aktywnym
składnikiem jest najczęściej hydropolimer absorpcyjny, który pochłania wysięk i pobudza
ziarninowanie. Niektóre opatrunki mają budowę dwuwarstwową, część nawet trójwarstwową,
w tym specjalną warstwę kontaktową, która zabezpiecza przed wrastaniem tkanek w strukturę
pianki. Generalnie wszystkie pianki mają bardzo dobre własności chłonne. Absorbują wysięk z
rany, utrzymują wilgoć i zapobiegają powstawaniu skrzepów. Częstość zmiany opatrunku to 2-
3 dni. Wskazania – rany po wstępnym oczyszczeniu, o wydzielaniu średnim do obfitego.
Błony półprzepuszczalne Zbudowane są z cienkiej folii poliuretanowej pokrytej warstwą kleju
poliakrylowego stanowiącego warstwę przylepną. Błony nie przepuszczają wody i
zanieczyszczeń, ale są przepuszczalne dla gazów. Część z nich tworzy wilgotne mikro
środowisko. Stanowią skuteczną barierę przed drobnoustrojami i chronią skórę przed
uszkodzeniem. Nie pochłaniają wysięku. Stosowane są do ran powierzchownych i z
niewielkim wysiękiem, pokrywania pęcherzy, mocowania innych opatrunków, ochrony wkłuć,
ochrony miejsc pobrania przeszczepów. Czas pozostawania wynosi 5- 7 dni.
Opatrunki ze srebrem
Opatrunki ze srebrem działają bakteriobójczo i w efekcie zmniejszają odczyn zapalny.
Opatrunki te mają rozmaite formy, jak: siateczki poliamidowe z wbudowanym metalicznym
srebrem, pokryte warstwą hydrofilnej maści; opatrunek hydrowłoknisty z
karboksymetylocelulozą jako podłożem dla jonów srebra; wielowarstwowe opatrunki z
polietylenowej siatki ze srebrem nanokrystalicznym; opatrunek warstwowy z aktywnym
węglem impregnowanym srebrem metalicznym itd. Opatrunki ze srebrem mogą pozostawać
na ranie przez okres 3-15 dni.
Opatrunki złożone
Są to najczęściej opatrunki wielowarstwowe. Należą do nich opatrunki z superabsorbentem w
warstwie wewnętrznej z zewnętrzną siateczką poliuretanu skuteczne w leczeniu chorób
przewlekłych. Podstawa działania jest ciągłe przepłukiwanie rany płynem Singera i wiązanie
wydzieliny z rany. Wytwarzają one w ranie wilgotne środowisko, rozmiękczają i absorbują
tkanki martwicze, wypłukują i absorbują zarazki, przyspieszają ziarninowanie, regenerują
naczynia krwionośne i włókna nerwowe. Inna grupa to opatrunki kolagenowo-alginianowe
wykorzystujące biologiczne współdziałanie obu substancji w gojeniu ran. Proponuje się
opatrunki zbudowane z kolagenu i regenerowanej utlenionej celulozy. Są one wyjątkowo
przydatne w leczeniu ran przewlekłych bez suchej martwicy, przekształcając się pod wpływem
wysięku z rany w miękki, ulegający biodegradacji żel.
Dekstranomery
Stosowanej już rzadko, zbudowane z ziaren polisacharydow, stosowane do bezpośredniej
aplikacji na rany. Oczyszczają ranę, absorbując wysięk z drobnoustrojami. Stosowane w
leczeniu zainfekowanych, wilgotnych ran.
10.
Jakie materiały stosuje się do mocowania opatrunków i dlaczego?
Bandaże [37, 39]
Bandaże są wykorzystywane dla mocowania opatrunku, unieruchomienia stawu lub innej
części ciała, zabezpieczania po zabiegach operacyjnych, terapii kompresyjnej stosowanej m.in.
w leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej.
Bandaże wykonywane są z bawełny i/lub wiskozy, niekiedy z domieszką włókien
poliamidowych lub poliestrowych. Bandaże mogą być od nierozciągliwych do znacznie
rozciągliwych, mieć szerokość od 2 do 20 cm i długość od 4 do 20 cm.
Rękawy (pończochy) [37, 39]
Rękawy opatrunkowe mogą mieć formę rękawów dzianych lub siatkowych.
Rękawy dziane sporządzone są z przędzy bawełnianej i/lub celulozowej. Łatwo dostosowują
się do kształtu ciała, są rozciągliwe i podążają za ruchami stawów, znakomicie przepuszczają
powietrze, są dobrze tolerowane przez skórę. Łatwo dają się nakładać, można je także używać
wielokrotnie. Ich zastosowanie to szybkie nakładanie opatrunków mankietowych,
podtrzymywanie opatrunków, opatrunki wyciągowe i wyściółka pod gips, do powlekania szyn
i jako opatrunki na kończyny dolne.
Przylepce, plastry i włókniny samoprzylepne [37, 39]
Przylepce to samoprzylepne taśmy służące najczęściej do mocowania opatrunków, do
mocowania sond, cewników i drenów. Stosowane są także specjalne przylepce do sklejania ran
ciętych, zastępujące szwy chirurgiczne. Stosowane są także w medycynie sportowej
profilaktycznie lub leczniczo dla stabilizacji stawów i zabezpieczenia wiązadeł oraz ścięgien.
Przylepców możemy używać zarówno w przypadku mocowania kompresów z gazy lub
włókniny, bądź też płytek. Do zabezpieczenia ran pooperacyjnych stosuje się plastry
chirurgiczne z warstwą chłonną i obwódką samoprzylepną.
Jako kleje stosowane są masa kauczukowo-cynkowa z tlenkiem cynku, ze sztucznego kauczuku
lub poliakrylowa. Te ostatnie są zalecane osobom mającym skłonności do alergii.
Chusty trójkątne [37, 39]
Chusty trójkątne stosowane są do wygodnego mocowania opatrunków. Technika ich
zakładania jest bardzo prosta, co skraca czas opatrywania. Chusty używane są zwłaszcza w
ratownictwie drogowym.
11.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na instrumenty chirurgiczne?
Narzędzie chirurgiczne powinno mieć:
· wysoką niezawodność;
· bezpieczeństwo użycia dla operatora i pacjenta oraz łatwość obsługi;
· określony zespoł własności mechanicznych tworzywa;
· geometrię instrumentarium przydatną do prowadzenia określonego zabiegu;
· odporność na korozję w warunkach eksploatacyjnych;
· konstrukcję umożliwiającą całkowitą sterylizację instrumentarium;
· ergonomiczność oraz estetykę konstrukcji i wykonania;
Warunki użytkowania instrumentarium medycznego decydują o doborze tworzyw
stosowanych do wyrobu poszczególnych elementów składowych narzędzi, tak by ich
eksploatacja spełniała wymogi funkcjonalności, bezpieczeństwa i niezawodności. Właściwy
dobór materiałów na instrumentarium wynika ze spełnienia kryteriów, które powinny
zapewnić [2]:
- odporność na korozję w warunkach użytkowania;
- odpowiedni zespół własności mechanicznych;
- niezawodność pracy i stabilność własności w określonym czasie eksploatacji.
Stale na narzędzia chirurgiczne wywodzące się z grupy wysokostopowych stali odpornych na
korozję sklasyfikowane zostały w trzech zasadniczych grupach. Klasyfikacja uwzględnia
kryterium struktury w stanie użytkowania i wyrożnia następujące grupy [2]:
· stale martenzytyczne;
· stale ferrytyczne;
· stale austenityczne;
Stale te posiadają jako głowne składniki chrom, nikiel i mangan, a także molibden, krzem i
wanad jako pozostałe dodatki stopowe, rożnią się miedzy sobą w zasadniczy sposob stężeniem
węgla. Austenityczne stale odporne na korozję stanowią grupę tworzyw metalicznych, które
zostały najwcześniej przystosowane do implantowania w organizmie ludzkim. Najbardziej
popularną stalą jest stal chromowo-niklowo-molibdenowa. Zawartość pierwiastków
austenitotwórczych i ferrytotwórczych powinna być dobierana z uwzględnieniem ich
oddziaływania, na podstawie równoważników chromu i niklu, tak by austenit był
termodynamicznie trwały (rys. 6.12) [25]. Wykres Schaefflera ilustruje rodzaj otrzymywanej
struktury w zależności od wartości równoważnika chromu i niklu. Obecność chromu w ilości
powyżej 13% zapewnia dodatni potencjał korozyjny i dobrą odporność korozyjną w
środowiskach utleniających. Ze wzrostem zawartości niklu wzrasta odporność na korozję
naprężeniową. Molibden, podobnie jak chrom, wpływa na zmniejszenie gęstości prądu
pasywacji oraz na zwiększenie odporności na korozję wżerową [26]. Duży nacisk kładzie się na
czystość metalurgiczną stali, dotyczy to w szczególności zawartości wtrąceń tlenkowych i
siarczkowych oraz fosforu. Zapewnienie odpowiedniej czystości metalurgicznej oraz składu
chemicznego jest bowiem podstawowym warunkiem poprawnego zachowania się implantu
stalowego w środowisku tkankowym, w tym odpowiedniej odporności korozyjnej oraz
biotolerancji wszczepu. Stale typu 316L poddaje się przesycaniu w zakresie temperatur 1000–
1100°C, po którym wykazują stabilną strukturę austenityczną o optymalnej wielkości ziarna
bez śladu zawartości ferrytu, fazy sigma czy węglików. W tym stanie jednak stale wykazują
niską wytrzymałość na rozciąganie (Fn = 200 MPa). Zwiększenie wytrzymałości uzyskuje się
poprzez przeróbkę plastyczną na zimno lub przez zwiększenie zawartości azotu w stali [25, 26].
12.
Po co stosuje się utlenianie biomateriałów metalowych?
Niekorzystne, ze względu na możliwość rozwoju korozji szczelinowej, jest wykończenie
elementów tytanowych na połysk lustrzany. Natomiast w wyniku anodowania uzyskuje się
warstwę pasywną, najczęściej tlenkową, na powierzchni metali i stopów. Proces anodowania
jest procesem wytwarzania warstw pasywnych na powierzchni metalu lub stopu i
przeprowadzany jest w środowisku wodnych elektrolitów i jednoczesnego oddziaływania pola
elektrycznego.
Warstwy tlenkowe uzyskane na tytanie wykazują słabą tendencję do przechodzenia w stan
jonowy w roztworach wodnych, niskim przewodnictwem elektrycznym i termodynamiczną
stabilnością
13.
Po co i kiedy stosuje się dezynfekcję, a kiedy sterylizację?
Dezynfekcja (po polsku dosłownie oznacza odkażanie) jest to postępowanie mające na celu
maksymalne zmniejszenie liczby drobnoustrojów w odkażanym materiale. Dezynfekcja niszczy
formy wegetatywne mikroorganizmów, a nie zawsze usuwa formy przetrwalnikowe.
Zdezynfekowany materiał nie musi być jałowy. Dezynfekcja, w przeciwieństwie do antyseptyki
dotyczy przedmiotów i powierzchni użytkowych. Dezynfekcja polega na usunięciu
drobnoustrojów za pomocą środków chemicznych. Skuteczność danego środka
dezynfekcyjnego zależy od rożnych czynników. Każdy czynnik musi spełniać określone
wymagania takie, jak: silnie działanie przeciwdrobnoustrojowe, rozpuszczalność w wodzie,
nietoksyczność dla człowieka i innych zwierząt, nieuleganie inaktywacji przez połączenie ze
związkami organicznymi, działanie w zakresie temperatur 20-40oC, brak właściwości
niszczących metale, tkaniny itd., właściwości detergentowe, taniość. Wyniki dezynfekcji zależą
od trzech czynników:
· drobnoustroju – gatunek, liczba, aktywność fizjologiczna,
· środka dezynfekcyjnego – właściwości chemiczne i fizyczne, stężenie, czas działania,
· środowiska – temperatura, wilgotność, pH, obecność materii organicznej, poziom kationów
Ca2+ i Mn2+ itp.
Do dezynfekcji stosuje się metody fizyczne i chemiczne.
Czynniki fizyczne używane do dezynfekcji to:
· Para wodna - do dezynfekcji wcześniej oczyszczonego sprzętu, odzieży, unieszkodliwiania
odpadów, używa się pary wodnej w temperaturze 100-105 °C pod zmniejszonym ciśnieniem
(0,5 - 0,45 atm). Pary wodnej pod normalnym ciśnieniem używa się od odkażania m.in.
wyposażenia sanitarnego.
· Promieniowanie - do odkażania używa się promieni UV o długości fali 256 nm, ktore niszczą
drobnoustroje w powietrzu i na niezasłoniętych powierzchniach.
Czynniki chemiczne używane do dezynfekcji to:
· czwartorzędowe sole amoniowe
· alkohole, np. alkohol etylowy, alkohol izopropylowy
· aldehydy, np. formaldehyd, aldehyd glutarowy
· związki fenolowe, np. krezol, rezorcynol
· biguanidy, np. chlorheksydyna
· związki metali ciężkich, np. srebra, miedzi, rtęci
· związki halogenowe, np. jodyna, chloramina, jodofory
· fiolet krystaliczny (barwnik), mleczan etakrydyny (Rivanol)
· utleniacze - nadtlenki, np. H2O2 lub nadmanganiany, np. nadmanganian potasu
· tenzydy, np. mydła
· kwasy i zasady.
Im dłuższy jest czas działania i stężenie środka dezynfekcyjnego, tym większa liczba
drobnoustrojów zostanie zniszczona. Ze względu na to, iż środki chemiczne zwykle nie
działają w środowisku suchym, ważny jest również stopień ich wilgotności, co jest szczególnie
ważne w dezynfekcji powietrza.
Sterylizacja - niszczy ona całkowicie jakiekolwiek formy życia. Sterylizację rzadko
przeprowadza się poprzez stosowanie związków chemicznych. Jeśli już to jest to formaldehyd
czy tlenek etylenu. Przeważnie stosuje się jednak czynniki fizyczne. Pasteryzacja polega na
ogrzewaniu płynu do temp. 60-70oC przez ok. 30min. Zabieg ten niszczy wegetatywne formy
bakterii, ale nie przetrwalniki. Stąd stosuje się metodę Tyndalla, która polega na powtarzaniu
pasteryzacji przez 3 dni. Wówczas formy przetrwane giną, jednak metoda czasem zawodzi.
Gotowanie przeprowadza się w temperaturze 100oC, nie zabija ono przetrwalników. Skuteczną
formą jest ogrzewanie w parze pod ciśnieniem w temp. 120oC, wówczas giną i przetrwalniki.
Sterylizację tą metodą przeprowadza się w autoklawach. Sterylizacja na sucho, to technika,
którą przeprowadza się w temp. 170-180oC w specjalnych piecach. Tej metodzie podlega
głownie szkło. Wyżarzanie polega na wyjaławianiu przedmiotów w otwartym płomieniu,
głownie przedmiotów metalowych. Filtracja jest to metoda polegająca na przesączaniu przez
sączki, np. porcelanowe, szklane, azbestowe lub z octanu celulozy; pory ich są małe, aby
zatrzymać wszystkie bakterie. Promieniowanie ultrafioletowe, którym sterylizuje się
powierzchnie i powietrze. Nie można jednak w ten sposób wyjaławiać opatrunków czy
płynów, gdyż promienie UV są przenikliwe. Promienie jonizujące i gamma stosowane są do
sterylizacji na zimno, posiadają dużą przenikliwość.
14.
Jakie materiały konstrukcyjne stosuje się w zaopatrzeniu
ortopedycznym i dlaczego?
Stale oraz stopy z pamięcią kształtu należą do implantów krótkotrwałych, czyli takich, których
okres przebywania w organizmie nie powinien przekraczać dwóch lat. Stopy kobaltu oraz
tytan i jego stopy należą do implantów długotrwałych. Okres przebywania w organizmie
stopów kobaltu nie powinien przekraczać piętnastu lat, stopów tytanu zawierających wanad
dwadzieścia do dwudziestu pięciu lat, stopów bezwanadowych – ponad dwadzieścia pięć lat
[13].
Interesującą grupą biomateriałów metalicznych są materiały z pamięcią kształtu.
Przedstawicielem tej grupy jest stop Ni-Ti „Nitinol”. Zjawisko pamięci kształtu polega na tym,
że odkształcony plastycznie w niższej temperaturze stop odzyskuje swój początkowy kształt w
temperaturze wyższej. Badania stopu Ni-Ti wykazały, że odporność korozyjna i biotolerancja
odpowiada stali austenitycznej [76]. Stop ten może być zatem stosowany na implanty
krótkotrwałe, których okres przebywania w organizmie nie przekracza dwóch lat.
Austenityczne stale odporne na korozję stanowią grupę tworzyw metalicznych, które zostały
najwcześniej przystosowane do implantowania w organizmie ludzkim. Najbardziej popularną
stalą jest stal chromowo-niklowo-molibdenowa.
Stale austenityczne stosowane w medycynie należą do biomateriałów metalicznych szczególnie
narażonych na niszczenie wskutek przebiegu procesów korozji naprężeniowej. Jest to związane
z ich najniższą, spośród wszystkich stosowanych w medycynie biomateriałów metalicznych,
odpornością na korozję elektrochemiczną w środowisku płynów ustrojowych oraz niższą niż
m.in. dla stopów tytanu, skłonnością do samopasywacji. Jednoczesne oddziaływanie
środowiska korozyjnego oraz naprężeń ściskających oraz rozciągających powoduje, że
wytrzymałość implantu stalowego zmniejsza się. Należy się spodziewać szybszego niszczenia
elementów stalowych stosowanych na podlegające dużym obciążeniom implanty stosowane
m.in. w ortopedii, traumatologii czy też w chirurgii twarzowo-szczękowej oraz wolniejszego
niszczenia tych stali stosowanych na elementy podlegające mniejszym obciążeniom, stosowane
m.in. w kardiochirurgii.
15.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na wkładki ortopedyczne?
Na budowę wkładek ortopedycznych składa się wiele materiałów, w zależności od działania,
położenia i celu do jakiego są tworzony, zależy też materiał z jakiego są wykonane. Dobór
materiału na wytworzenie takiej wkładki jest bardzo logiczny. Trzeba także założyć, że
materiał nie może być alergotwórczy, powinien być wielokrotnego użytku i nadający się do
dezynfekcji.
Przykłady:
- Kliny przeciw płaskostopiu podłużnemu - Kliny przeciw płaskostopiu podłużnemu [1]
chronią odciski przed dokuczliwym uciskiem obuwia. Wykonane są ze specjalnej
dwuwarstwowej gąbki i przynoszą natychmiastową ulgę w bólu.
- Wkładki ortopedyczne termoplastyczne supinujące [2], stosowane w leczeniu stop płasko
koślawych oraz kolan koślawych, „korytkowe” z wysokim podparciem łuku podłużnego i
pięty zaprojektowane są do korekcji najczęściej występujących wad w obrębie stop.
- Wkładki ortopedyczne termoplastyczne z podniesieniem sklepienia [2] podłużnego i
poprzecznego są stosowane dla podniesienia komfortu chodzenia oraz zmniejszenia
dolegliwości bólowych. Silikonowa pelotka w przedstopiu zapewnia elastyczne i komfortowe
podparcie łuku poprzecznego stopy.
- Wkładki pod pięty [1] są wykonywane z naturalnej skory. Są modelowane, podpierające,
przeciwdziałają otarciom naskórka na pięcie i tworzeniu pęcherzy, są samoprzylepne.
Wkładki wentylujące Komfort [1] zawierają dwa rodzaje gąbki, górna warstwa „zmiękcza”
chodzenie, dolna absorbuje wstrząsy zapobiegając zmęczeniu stop. Perforowane, dzięki czemu
umożliwiają oddychanie stopom. Wchłaniają pot. Trwałe, higieniczne, można je prać. Polecane
dla stop wrażliwych.
- Żelowe podpiętki pod ostrogi [1] są odpowiednie dla osób chorych na cukrzycę i mających
problemy z krążeniem krwi, przynoszą ulgę stopom zmęczonym oraz z bolami stawów i pięt.
Absorbują wstrząsy, silikonowy element pod piętą podnosi komfort chodzenia oraz niweluje
bol w przypadku ostrogi. Żel ma właściwości antybakteryjne, hypoalergiczne
16.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na protezy kosmetyczne?
Implanty wykonuje się z żelu silikonowego. Silikon, czyli polidimetylopolisiloksan
produkowany jest w postaci elastomeru silikonowego, żelu silikonowego lub oleju
silikonowego. Silikon jest produkowany z krzemionki, która w połączeniu z krzemem daje
silikat lub dwutlenek krzemu. Po dodaniu grup metylowych związanych z atomami silikonu i
obróbce chemicznej powstaje polimer krzemoorganiczny zwany silikonem. Oprócz amorficznej
krzemionki stosowanej jako wypełnienie i materiał utrwalający, silikon nie zawiera żadnych
dodatków a w szczególności środków wygładzających.
Inny rodzaj implant o powierzchni z pianki mikropoliuretanowej charakteryzuje:
Niski stopień występowania torebki łącznotkankowej tworzącej się wokół implantu
(wskaźnik wynosi od 0 do 3%, w porównaniu z implantami o powierzchni teksturowanej - do
15%).
Obniżenie ryzyka występowania torebki łącznotkankowej wokół implantu obniża
całkowity wskaźnik powikłań po zabiegu chirurgicznym.
Implanty pokryte pianką mikropoliuretanową jako jedyne umożliwiają technikę
implantacji "stacking" - implanty o różnorodnych kształtach mogą być w dowolny
sposób na siebie nakładane, co zapewnia doskonały efekt estetyczny w operacjach, w
szczególności rekonstrukcyjnych piersi po zmianach nowotworowych lub w przypadku
korekcji wad wrodzonych.
Pianka mikropoliuretanowa zapewnia aktywny proces wgajania się implantu wokół
otaczającej implant tkanki, co prowadzi do dobrego ukrwienia tkanek otaczających
implant.
Wysoki współczynnik tarcia i szybkie wiązanie tkanki i mikropoliuretanowej
powierzchni implantu zapewnia stabilność implantu, zapobiega jego przemieszczaniu
się.
Włókna torebki łącznotkankowej nie są ułożone równolegle w stosunku do powierzchni
co powoduje neutralizację działania sił kurczących implant. Implant nie jest ściskany i
tym samym nie ulega deformacji, co utrzymuje doskonały efekt estetyczny operacji
plastycznej.
Implant utrzymuje swą oryginalną konsystencję i pozwala zachować naturalny wygląd
piersi.
Jeszcze innym rodzajem implantu jest implant o powierzchni gładkiej, wypełniony żelem
silikonowym. Końcowym rezultatem takich zabiegów ma być osiągnięcie pięknego i
proporcjonalnego ciała. Piękno dodaje pewności siebie i pozwala w pełni cieszyć się życiem
[119]
Seria pytań : „ PYTANIE NA SCIEMNIANIE HO HO”
17.
Jakie materiały i dlaczego stosuje się na sprzęt rehabilitacyjny?
JAKIE ?! – WSZELAKIE.
W rehabilitacji zaopatrzenie ortopedyczne jest jednym z ważnych elementów wspomagających
terapię. Dział rehabilitacji zajmujący się usprawnianiem ruchowym osób z uszkodzeniem
ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego w sposób szczególny korzysta z
dobrodziejstw zaopatrzenia ortopedycznego. W zależności od miejsca i rozległości uszkodzenia
układu nerwowego można się spotkać z rożnego rodzaju nieprawidłowościami w
funkcjonowaniu aparatu ruchu. Pacjenci ze względu na złożoność problemu wymagają
niejednokrotnie wspomagania w postaci m.in. zaopatrzenia ortopedycznego. Sprzęt ten
zwiększa szansę osiągnięcia samodzielności lub jej części, wcześniej niemożliwej do uzyskania.
Trzeba przy tym pamiętać, że zaopatrzenie powinno być:
· skuteczne;
· dyskretne;
· proste w obsłudze;
Zaopatrzenie należy stosować w takim zakresie, aby było go „tak dużo, jak to jest konieczne, a
tak mało, jak tylko się da”; ma ono wspomagać, a nie przeszkadzać; wreszcie pacjent powinien
z niego korzystać, a nie tylko mieć je do dyspozycji [1,2].
18.
Po co prowadzone są badania fizyczne biomateriałów i/lub
implantów?
Badania fizyczne prowadzi się żeby określić właściwości fizyczne takie jak:
- strukturę krystaliczną
- gęstość
- współczynnik rozszerzalności cieplnej
- przewodność cieplną
- temperaturę topnienia i wrzenia
- oporność elektryczną
- moduł sprężystości (moduł Younga)
- granicę plastyczności
Metodami takimi jak:
- mikroskopia: optyczna, hologramowa, elektronowa, ultradźwiękowa (mikroskop
transmisyjny
elektronowy TEM, mikroskop skaningowy elektronowy SEM, mikroskop sił atomowych AFM)
- spektrometria: optyczna i masowa
- analiza fluoroscencyjna
- tomografia: komputerowa, promieniowania X, magnetyczne rezonansu jądrowego
- ultrasonografia
- elektrokardiografia i encelografia.
Oraz metodami mikroskopowymi, spektroskopowymi, dyfrakcyjnymi
.
19.
Po co prowadzone są badania chemiczne biomateriałów i/lub
implantów?
Materiały medyczne powinny być biozgodne, czyli zdolne do prawidłowego zachowania w
kontakcie z tkanką w określonym zastosowaniu. Metody używane do wstępnej oceny
biologicznej:
- analiza za pomocą spektrofotometrów – aparatów umożliwiających analizę spektralną światła
i pomiar strumienia świetlnego. Analiza jakościowa i ilościowa składu promieniowania i
pomiar stężeń substancji, głownie substratów reakcji biochemicznych przebiegających w
organizmie do pomiaru aktywności enzymów.
- metoda chromatografii gazowej – określenie procentowej zawartości składu mieszanin
związków chemicznych. Szybka analiza złożonych związków chemicznych i ocena ich
czystości;
- metoda odwróconej chromatografii gazowej – metoda służąca do analizy powierzchni ciał
stałych polegająca na fizykochemicznym rozdzieleniu na fazę nieruchomą (faza stacjonarna)
oraz fazę ruchomą, którą jest gaz;
- metoda chromatografii cienkowarstwowej – w tej metodzie fazę stacjonarną stanowi cienka
warstwa (metoda TLC). Badania biozgodności in vivo polegają na wszczepieniu biomateriału
do organizmu zwierząt doświadczalnych (pod skórę lub w tkanki docelowe).
Obserwacje kliniczne: testy laboratoryjne (badanie krwi, moczu) oraz badania nieinwazyjne
(Rtg, USG, MRI). Przeprowadza się również badania histopatologiczne – badania tkanek
otaczających wszczepiony biomateriał. Badania wykonuje się po wykonaniu sekcji zwierzęcia i
pobraniu fragmentów tkanek rożnych narządów – ocena reakcji zachodzących w
bezpośrednim kontakcie z badanym materiałem.
Badania in vitro : Test genotoksyczności, karcenogenności, reakcja z krwią, cytotoksyczność in
vitro.
Przeprowadzane są także : Testy oceniające reakcje alergiczne i wrażliwość w obecności
materiału oraz ocena ilościowa produktów degradacji
20.
Po co prowadzone są badania mechaniczne biomateriałów i/lub
implantów?
Aby określić mechaniczne parametry działania materiałów !
Własności mechaniczne materiałów medycznych są podstawowymi parametrami, które
decydują o technicznej przydatności materiałów. Najczęściej analizuje się następujące własności
mechaniczne materiałów medycznych:
- wytrzymałość (na rozciąganie, na ściskanie, na skręcanie, na ścinanie) – odporność na
działanie
niszczące czynników mechanicznych, czyli określenie granicznej wartości naprężenia, po której
następuje zniszczenie materiału;
- twardość - mechaniczna własność materiału wyrażająca się odpornością na odkształcenie
plastyczne przy działaniu skupionego nacisku na jego powierzchnię, podczas wciskania tzw.
wgłębnika czyli penetratora;
- sprężystość – własność materiału polegająca na powrocie materiału do pierwotnych kształtów
i rozmiarów po ustaniu obciążenia powodującego odkształcenie;
- plastyczność – własność materiału polegająca na trwałym odkształceniu materiału pod
działaniem sił zewnętrznych;
- kruchość - podatność materiału na pękanie pod wpływem małych odkształceń lub bez.
Materiał poddaje się próbom: rozciągania, ściskania, trzypunktowego zginania, oraz poddaje
się pomiarom: twardości, ścieralności, oraz modułu sprężystości
21.
Po co prowadzone są badania biologiczne biomateriałów i/lub
implantów?
Tak jak 19.