Dane

Obliczenia

Wyniki

ܽ

௭

= 9,81

ቂ

݉

ݏ

ଶ

ቃ

ܽ

௭

= 9,81

ቂ

݉

ݏ

ଶ

ቃ

1.

Temat

Wykonać następujące obliczenia dla podpory stałej
przedstawionej na Rysunku 1:
- obliczenia wytrzymałościowe prętów,
- obliczenia wytrzymałościowe spoin,
- obliczenia wytrzymałościowe śrub.

Rys. 1 Schemat obliczeniowy połączenia.

2.

Dane

ܨ

ଵ

= 16,3[

ܶ] – masa obciążająca pręt pierwszy,

ܨ

ଶ

= 7,1[

ܶ] – masa obciążająca pręt drugi,

݈ = 2,3[݉] – długość pręta 2,

ߙ = 50[

଴

] – kąt nachylenia osi pręta pierwszego od poziomu,

ߚ = 85[

଴

] – kąt nachylenia osi pręta pierwszego od osi drugiego

pręta,

Obliczenie sił działających na pręty:

ܨ

ଵ

= 16,3

ሾܶሿ = ܽ

௭

∙ 16300 = 9,81 ∙ 16300 = 159903[

ܰ]

gdzie:

ܽ

௭

– przyspieszenie ziemskie.

ܨ

ଶ

= 7,1

ሾܶሿ = ܽ

௭

∙ 7100 = 9,81 ∙ 7100 = 69651[

ܰ]

gdzie:

ܽ

௭

– przyspieszenie ziemskie.

Dobór materiału:

Wszystkie elementy złącza (pręty, blacha węzłowa, podstawa)
zostaną wykonane ze stali o oznaczeniu S275JR dla której (wg PN-
90/B-03200):

ܨ

ଵ

= 16,3[

ܶ]

ܨ

ଶ

= 7,1[

ܶ]

݈ = 2,3[݉]

ߙ = 50[

଴

]

ߚ = 85[

଴

]

ܨ

ଵ

= 159903[

ܰ]

ܨ

ଶ

= 69651[

ܰ]

ܴ

௘

= 275[

ܯܲܽ]

ݔ

௘

= 1,8

ܨ

ଵ

= 159903[

ܰ]

݇

௥

= 150[

ܯܲܽ]

ܴ

௠

= 410[

ܯܲܽ] – wytrzymałość doraźna,

ܴ

௘

= 275[

ܯܲܽ] – granica plastyczności,

݂

ௗ

= 235[

ܯܲܽ] – wytrzymałość obliczeniowa.

Obliczenie naprężeń dopuszczalnych na rozciąganie (ściskanie) dla
S275JR:

݇

௥

=

ܴ

௘

ݔ

௘

=

275

1,8

≈ 150[

ܯܲܽ]

gdzie:

ܴ

௘

– granica plastyczności,

ݔ

௘

– współczynnik bezpieczeństwa.

3.

Wyznaczenie przekrojów prętów

3.1.

Dla pręta pierwszego z warunku na rozciąganie

௥

=

ܨ

1

ܣ

1

≤

݇

ݎ

ܣ

ଵ

≥

ܨ

ଵ

݇

௥

=

159903

150

= 1066,02

ൣ



2

൧

= 10,66

ൣ



2

൧

gdzie:

ܨ

ଵ

– siła rozciągająca,

݇

௥

– naprężenia dopuszczalne na rozciąganie.

Wg normy PN-H-74220:1984 dobieram rurę stalową bez
szwu ogólnego przeznaczenia o oznaczeniu: Rura
Konstrukcyjna D1 CZ 89x8 dla której pole powierzchni
wynosi:

ܣ

ଵ

= 10,86

ൣ



2

൧

.

3.2.

Dla pręta drugiego z warunku na wyboczenie

Siłą krytyczna jest równa:



௞௥

≥



௪

∙



ଶ

gdzie:

ܨ

ଶ

– siła ściskająca,



௪

– współczynnik bezpieczeństwa.

Zakładając, że smukłość rury jest większa od



௚௥

= 100,

siłę krytyczną wyznaczam ze wzoru Eulera:



௞௥

=



ଶ

∙

∙



௥

ଶ

gdzie:

– moduł sprężystości,

– moment bezwładności,



௥

– długość zredukowana.

ܴ

௠

= 410[

ܯܲܽ]

ܴ

௘

= 275[

ܯܲܽ]

݂

ௗ

= 235[

ܯܲܽ]

݇

௥

= 150[

ܯܲܽ]

ܣ

ଵ

≥

10,66

ൣ



2

൧

ܣ

ଵ

= 10,86

ൣ



2

൧



௪

= 3

ܨ

ଶ

= 69651[

ܰ]



௥

= 2,3[

]

= 2,1 ∙ 10

ହ

[

 ]



௥

= 2,3[

]

= 604000

ସ



ܣ

ଶ

= 754

ൣ



2

൧

Z podanych zależności wyznaczam wymagany najmniejszy
moment bezwładności rury:

≥



௪

∙



ଶ

∙



௥

ଶ



ଶ

∙

Ponieważ w kratownicy spawanej obydwa końce pręta są
sztywno zamocowane, więc długość zredukowana pręta



௥

jest równa długości rzeczywistej

. Tak więc przy

założeniu współczynnika bezpieczeństwa



௪

= 3 moment

bezwładności wynosi:

≥



௪

∙



ଶ

∙



௥

ଶ



ଶ

∙

=

3 ∙

69651

∙ 2300

ଶ



ଶ

∙ 2,1 ∙ 10

ହ

533900



ସ



Wg normy PN-H-74220:1984 dobieram rurę stalową bez
szwu ogólnego przeznaczenia o oznaczeniu: Rura
Konstrukcyjna D1 CZ 83x6 dla której moment
bezwładności wynosi:

= 604000

ସ

 i polu przekroju

ܣ

ଶ

= 754

ൣ



2

൧

.

Smukłość rury wynosi:

 =



௥



௃

ܣ

2

=

2300



଺଴ସ଴଴

754

= 257

 = 257 > 

௚௥

= 100

Warunek został spełniony.

4.

Obliczenie sił wypadkowych w węźle

4.1.

Obliczenie sił pochodzących od siły F1

Rys. 2 Schemat rozłożenia siły

ܨ

ଵ

na składowe

.



௪

= 3

≥ 533900

ସ



= 604000

ସ



ܣ

ଶ

= 754

ൣ



2

൧

 = 257

 = 50

଴

 = 85

଴

ܨ

ଵ

= 159903[

ܰ]

 = 45

଴

ܨ

ଶ

= 69651[

ܰ]

 = 50

଴



ଵ௒

= 113068,5[

]



ଶ௒

= 53355,8[

]



ଵ௑

= 113068,5[

]



ଶ௑

= 44770,8[

]

 = 180

଴

−

 −  = 180

଴

− 50

଴

− 85

଴

= 45

଴



ଵ௒

=



ଵ

∙

 =

159903

∙

45

଴

= 113068,5[

]



ଵ௑

=



ଵ

∙

 =

159903

∙

45

଴

= 113068,5[

]

4.2.

Obliczenie sił pochodzących od siły F2

Rys. 3 Schemat rozłożenia siły

ܨ

ଶ

na składowe

.



ଶ௒

=



ଶ

∙

 =

69651

∙

50

଴

= 53355,8[

]



ଶ௑

=



ଶ

∙

 =

69651

∙

50

଴

= 44770,8[

]

4.3.

Obliczenie siły wypadkowej w osi Y (uwzględniając
znaki)



௒

=



ଵ௒

−



ଶ௒

= 113068,5 − 53355,8 = 59712,7[

]

4.4.

Obliczenie siły wypadkowej w osi X (uwzględniając
znaki)



௑

=



ଵ௑

+



ଶ௑

= 113068,5 + 44770,8 = 157839,3[

]

 = 45

଴



ଵ௒

= 113068,5[

]



ଵ௑

= 113068,5[

]



ଶ௒

= 53355,8[

]



ଶ௑

= 44770,8[

]



௒

= 59712,7[

]



௑

= 157839,3[

]



௒

= 59712,7[

]



௕

= 8



݇

௥

= 150[

ܯܲܽ]



௑

= 157839,3[

]



௕

= 8



݇

௥

= 150[

ܯܲܽ]

5.

Obliczenie wymiarów blachy węzłowej

Rys. 4 Szkic blachy węzłowej.

Przyjęto grubość blachy węzłowej



௕

= 8

.

5.1.

Z warunku na rozciąganie siłą



ࢅ

௥

=



௒



௕

∙



≤



௥

 ≥



௒



௕

∙



௥

=

59712,7

8 ∙

150

= 50[

]

gdzie:



௒

– wypadkowa siła rozciągająca,



௕

– grubość blachy węzłowej,

݇

௥

– naprężenia dopuszczalne na rozciąganie.

5.2.

Z warunku na ścinanie siłą



ࢄ



௧

=



௑



௕

∙



≤ 0,6 ∙



௥

 ≥



௑



௕

∙ 0,6 ∙



௥

=

157839,3

8 ∙ 0,6 ∙

150

= 219[

]

gdzie:



௑

– wypadkowa siła ścinająca,



௕

– grubość blachy węzłowej,

݇

௥

– naprężenia dopuszczalne na rozciąganie.

Ze względów konstrukcyjnych przyjmuję

 = 390[].



௕

= 8



 ≥ 50[]

 ≥ 219[]

 = 390[]



ଵ

= 8



݂

ௗ

= 235[

ܯܲܽ]

ܨ

ଵ

= 159903[

ܰ]



௧

ᇱ

= 150,5[

 ]

ଵ

= 5[

]



௦ଵ

≥ 53[

]

ଵ

= 5[

]



ଶ

= 8



6.

Obliczenie wymiarów spoin dla pręta pierwszego

6.1.

Obliczenie wysokości spoiny

Przyjęto, że połączenie pręta z blachą węzłową zostanie
wykonane za pomocą spoiny pachwinowej. Wysokość
spoiny wynosi:

ଵ

= 0,7 ∙



ଵ

= 0,7 ∙ 8 = 5,6[

]

gdzie:



ଵ

– grubość rury.

Przyjęto wysokość spoiny pachwinowej

ଵ

= 5[

].

6.2.

Obliczenie naprężeń dopuszczalnych na ścinanie



௧

ᇱ

= 0,7 ∙



ௗ

= 0,7 ∙ 215 = 150,5[

 ]

gdzie:

݂

ௗ

– wytrzymałość obliczeniowa.

6.3.

Obliczenie długości spoiny

Rura będzie połączona z blachą węzłową za pomocą 4
spoin pachwinowych równej długości.



௧

ᇱ

=



ଵ

4 ∙



௦ଵ

∙

ଵ

≤



௧

ᇱ



௦ଵ

≥



ଵ

4 ∙



௧

ᇱ

∙

ଵ

=

159903

4 ∙ 150,5 ∙ 5

= 53[

]

gdzie:



ଵ

– siła rozciągająca,



௧

ᇱ

– naprężenia dopuszczalne na ścinanie,

ଵ

– wysokość spoiny.

Długość spoiny należy powiększyć o możliwą długość
występowania kraterów:



௦ଵ௥௭

=



௦ଵ

+ 2 ∙

ଵ

= 53 + 2 ∙ 5 = 63[

]

gdzie:



௦ଵ

– obliczeniowa długość spoiny,

ଵ

– wysokość spoiny.

7.

Obliczenie wymiarów spoin dla pręta drugiego

7.1.

Obliczenie wysokości spoiny

Przyjęto, że połączenie pręta z blachą węzłową zostanie
wykonane za pomocą spoiny pachwinowej. Wysokość
spoiny wynosi:

ଵ

= 5,6[

]

ଵ

= 5[

]



௧

ᇱ

= 150,5[

 ]



௦ଵ

≥ 53[

]



௦ଵ௥௭

= 63[

]

݂

ௗ

= 235[

ܯܲܽ]

ܨ

ଶ

= 69651[

ܰ]



௧

ᇱ

= 150,5[

 ]

ଶ

= 4[

]



௦ଶ

≥ 29[

]

ଶ

= 4[

]

ଶ

= 0,7 ∙



ଶ

= 0,7 ∙ 6 = 4,2[

]

gdzie:



ଶ

– grubość rury.

Przyjęto wysokość spoiny pachwinowej

ଶ

= 4[

].

7.2.

Obliczenie naprężeń dopuszczalnych na ściannie



௧

ᇱ

= 0,7 ∙



ௗ

= 0,7 ∙ 215 = 150,5[

 ]

gdzie:

݂

ௗ

– wytrzymałość obliczeniowa.

7.3.

Obliczenie długości spoiny

Rura będzie połączona z blachą węzłową za pomocą 4
spoin pachwinowych równej długości.



௧

ᇱ

=



ଶ

4 ∙



௦ଶ

∙

ଶ

≤



௧

ᇱ



௦ଵ

≥



ଶ

4 ∙



௧

ᇱ

∙

ଶ

=

69651

4 ∙ 150,5 ∙ 4

= 29[

]

gdzie:



ଶ

– siła rozciągająca,



௧

ᇱ

– naprężenia dopuszczalne na ścinanie,

ଶ

– wysokość spoiny.

Długość spoiny należy powiększyć o możliwą długość
występowania kraterów:



௦ଶ௥௭

=



௦ଶ

+ 2 ∙

ଶ

= 29 + 2 ∙ 4 = 37[

]

gdzie:



௦ଶ

– obliczeniowa długość spoiny,

ଶ

– wysokość spoiny.

8.

Sprawdzenie wytrzymałości spoin pachwinowych łączących
blachę węzłową z podstawą

Po przyjęciu kształtu blachy węzłowej można ustalić długość
spoin pachwinowych łączących ją z podstawą. W przyjętym
rozwiązaniu długość spoiny pachwinowej jest równa



௣

= 390[

].

ଶ

= 4,2[

]



௧

ᇱ

= 150,5[

 ]



௦ଶ

≥ 29[

]



௦ଵ௥௭

= 37[

]



௕

= 8[

]

ܨ

ଵ

= 159903[

ܰ]



ଵ

= 25[

]

ܨ

ଶ

= 69651[

ܰ]



ଶ

= 37[

]

Rys. 5 Rozkład naprężeń składowych.

8.1.

Obliczenie wysokości spoiny czołowej

௣

= 0,7 ∙



௕

= 0,7 ∙ 8 = 5,6[

]

gdzie:



௕

– grubość blachy węzłowej.

Przyjęto wysokość spoiny

௣

= 5[

]

8.2.

Obliczenie naprężeń gnących

Środek ciężkości spoin pachwinowych jest położony w
połowie długości spoin i jest odległy od osi pręta 1 o



ଵ

= 25[

], i od osi pręta 2 o 

ଶ

= 37[

].

Rys. 6 Schemat obliczeniowy momentu gnącego.

Spoiny są więc zginane momentem:



௚

=



ଵ

∙



ଵ

+



ଶ

∙



ଶ

=

159903

∙ 25 +

69651

∙ 37



௚

= 6574662[

]

௣

= 5,6[

]

௣

= 5[

]



ଵ

= 25[

]



ଶ

= 37[

]



௚

= 6574662[



௣

= 5[

]



௣

= 390[

]



௚

= 6574662[





௚

= 253500



ଷ



௣

= 5[

]



௣

= 390[

]



௒

= 59712,7[

]

௦௣

= 3900



ଶ



gdzie:



ଵ

– siła działająca na pręt 1,



ଶ

– siła działająca na pręt 2,



ଵ

– odległość siły



ଵ

od środka ciężkości spoiny,



ଶ

– odległość siły



ଶ

od środka ciężkości spoiny.

Rys. 7 Schemat przekroju pola powierzchni spoin pachwinowych

łączących blachę węzłową z podstawą.

Wskaźnik wytrzymałości spoiny na zginanie wynosi:



௚

= 2 ∙

௣

∙



௣

ଶ

6

= 2 ∙

5 ∙ 390

ଶ

6

= 253500



ଷ



gdzie:

௣

– wysokość spoiny,



௣

– długość spoiny.

Naprężenia gnące w spoinie są równe:

௚

ᇱ

=



௚



௚

=

6574662

253500

= 25,3[

 ]

gdzie:



௚

– moment gnący,



௚

– wskaźnik wytrzymałości na zginanie.

8.3.

Obliczenie naprężeń ścinających pochodzących od siły



ࢅ

Pole przekroju spoin wynosi:

௦௣

= 2 ∙

௣

∙



௣

= 2 ∙ 5 ∙ 390 = 3900



ଶ



gdzie:

௣

– wysokość spoiny,



௣

– długość spoiny.

Naprężenia rozciągające wynoszą:



௧ୄ

ᇱ

=



௒

௦௣

=

59712,7

3900

= 15,3[

 ]



௚

= 253500



ଷ



௚

ᇱ

= 25,3[

 ]

௦௣

= 3900



ଶ





௧ୄ

ᇱ

= 15,3[

 ]



௑

= 157839,3[

]

௦௣

= 3900



ଶ



! = 0,85

௚

ᇱ

= 25,3[

 ]



௧ୄ

ᇱ

= 15,3[

 ]



௧∥

ᇱ

= 40,5[

 ]

gdzie:



௒

– siła rozciągająca,

௦௣

– przekrój spoiny.

8.4.

Obliczenie naprężeń ścinających pochodzących od siły



ࢄ



௧∥

ᇱ

=



௑

௦௣

=

157839,3

3900

= 40,5[

 ]

gdzie:


௑

– siła ścinająca,

௦௣

– przekrój spoiny.

8.5.

Obliczenie naprężeń zastępczych

௭

=

! ∙ "

௚

ᇱ

#

ଶ

+ 3 ∙

$

௧ୄ

ᇱ

%

ଶ

+

$

௧∥

ᇱ

%

ଶ

 ≤ 

ௗ

௭

= 0,85 ∙

&$25,3%

ଶ

+ 3 ∙

$15,3%

ଶ

+

$40,5%

ଶ

 = 67,3[ ]

gdzie:
!– współczynnik redukcji naprężeń,

௚

ᇱ

– naprężenia gnące,



௧ୄ

ᇱ

– naprężenia ścinające pochodzące od siły



௒

,



௧∥

ᇱ

– naprężenia ścinające pochodzące od siły



௑

,

݂

ௗ

– wytrzymałość obliczeniowa.

௭

= 67,3

  < 

ௗ

= 215[

 ]

Warunek spełniony



௧∥

ᇱ

= 40,5[

 ]

௭

= 67,3[

 ]



௑

= 157839,3[

]

' = 0,14

 = 1127424[]



௒

= 59712,7[

]

9.

Obliczenie połączenia gwintowego

Siła osiowa jaką należy wywołać w rdzeniu gwintu musi
równoważyć siłę



௒

oraz siłę potrzebną do wywołania siły

tarcia pomiędzy podstawą a podłożem równoważącej siłę



௑

.

Rys. 8 Schemat obciążenia połączenia gwintowego.

9.1.

Obliczenie siły potrzebnej do wywołania siły tarcia

( = 

௑

( = ' ∙ 



௑

=

' ∙ 

 =



௑

'

=

157839,3

0,14

= 1127424[

]

gdzie:



௑

– siła działająca wzdłuż osi x,

'– współczynnik tarcia.

9.2.

Obliczenie siły osiowej rozciągającej rdzeń śruby



஼

=



௒

+

 = 1127424 + 59712,7 ≈ 1187137[]

gdzie:



௒

– siła działająca wzdłuż osi y,

– siła docisku potrzebna do wywołania siły tarcia.

 = 1127424[]



஼

= 1187137[

]

ܴ

௘

= 640[

ܯܲܽ]

ݔ

௘

= 2



஼

= 1187137[

]

 = 6



௥

= 320[

 ]

9.3.

Obliczenie średnicy rdzenia śruby z warunku na
rozciąganie

Założono, że śruby będą wykonane w klasie właściwości
mechanicznych 8.8 dla której:

ܴ

௠

= 800[

ܯܲܽ] – wytrzymałość doraźna,

ܴ

௘

= 640[

ܯܲܽ] – granica plastyczności.

Naprężenia dopuszczalne na rozciąganie wynoszą:



௥

=

ܴ

݁

ݔ

݁

=

640

2

= 320[

 ]

gdzie:

ܴ

௘

– granica plastyczności,

ݔ

௘

– współczynnik bezpieczeństwa.

௥

=

4 ∙



஼

 ∙  ∙ )

ଷ

ଶ

≤



௥

)

ଷ

≥

*

4 ∙



஼

 ∙  ∙ 

௥

=

*

4 ∙ 1187137

6 ∙

 ∙ 320

= 28,1[

]

gdzie:



஼

– siła rozciągająca wywołana w rdzeniu śruby,

– ilość śrub w połączeniu,



௥

– naprężenia dopuszczalne na rozciąganie.

9.4.

Dobór średnicy gwintu

Z normy PN-ISO 965 – 2:2001 dobrano gwint M42 dla
którego:

Rys.2. Zarys gwintu metrycznego.

)

ଷ

= 38,31[

] – średnica rdzenia śruby,

)

ଶ

= 40,05[

] – średnia średnica gwintu,

+

ଵ

= 38,75[

] – średnica otworu w nakrętce,

ܴ

௠

= 800[

ܯܲܽ]

ܴ

௘

= 640[

ܯܲܽ]



௥

= 320[

 ]

)

ଷ

≥ 28,1[

]

 = 3[]

)

ଶ

= 40,05[

]

' = 0,12

∝= 60°



஼

= 1187137[

]

 = 6



ଵ

= 197857[

]

)

ଶ

= 40,05[

]

 = 1,82°

,

ᇱ

= 7,89°

 = 3[] – skok gwintu.

9.5.

Obliczenie kąta wzniosu linii śrubowej

 = -



 ∙ )

ଶ

=

-

4

 ∙ 40,05

= 1,82[

଴

]

gdzie:

 – skok (podziałka) gwintu,

)

ଶ

– średnia średnica gwintu.

9.6.

Obliczenie pozornego kąta tarcia

,

ᇱ

=

- .

'



ఈ

ଶ

/ = - 0

0,12



଺଴

ଶ

1 = 7,89[

଴

]

gdzie:

' - współczynnik tarcia, (stal po stali ' = 0,12),

∝ - kąt zarysu gwintu.

9.7.

Sprawdzenie warunku samohamowności

 ≤ ,

ᇱ

1,82° ≤ 7,89°

Warunek samohamowności spełniony

9.8.

Obliczenie siły w jednej śrubie



ଵ

=



஼



=

1187137

6

= 197857[

]

gdzie:



஼

– całkowita siła rozciągająca wywołana w rdzeniu śrub,

– ilość śrub w połączeniu.

9.9.

Obliczenie momentu tarcia między śrubą a nakrętką



௦

= 0,5 ∙



ଵ

∙

)

ଶ

∙

-( + ,

ᇱ

)



௦

= 0,5 ∙ 197857 ∙ 40,05 ∙ 10

ିଷ

∙

-$1,82° + 7,89°%



௦

= 687

[]

gdzie:



ଵ

– siła osiowa działająca na śrubę,

d

2

– średnia średnica gwintu (podziałowa),

 - kąt wzniosu linii śrubowej,

,

ᇱ

- pozorny kąt tarcia.

 = 1,82[

଴

]

ߩ

ᇱ

= 7,89°



ଵ

= 197857[

]



௦

= 687

[]

3 = 65[]

)

௢

= 43[

]

' = 0,12



ଵ

= 197857[

]

)

௧

= 54[

]



௦

= 687

[]



௧

= 641[

]

)

ଷ

= 38,31[

]



஼

= 1328[

]



௢

= 11034[



ଷ

]

9.10.

Obliczenie momentu tarcia pomiędzy nakrętką a
podkładką

Średnia średnica tarcia wynosi:

)

௧

=

3 + )

௢

2

=

65 + 43

2

= 54[

]

gdzie:

3 – średnica okręgu na którym jest opisany sześciokąt

nakrętki,

)

௢

– średnia otworu w nakrętce.

Moment tarcia wynosi:



௧

=

' ∙ 

ଵ

∙

)

௧

2

= 0,12 ∙ 197857 ∙

0,054

2

= 641[

]

gdzie:



ଵ

– siła osiowa działająca na śrubę,

' – współczynnik tarcia,

)

௧

– średnica tarcia.

9.11.

Obliczenie momentu całkowitego



஼

=



௦

+



௧

= 687 + 641 = 1328[

]

gdzie:



௦

– moment skręcający,



௧

– moment tarcia.

9.12.

Obliczenie wskaźnika wytrzymałości przekroju na
skręcanie



௢

=

 ∙ )

ଷ

ଷ

16

=

 ∙ 38,31

ଷ

16

= 11034[



ଷ

]

gdzie:

)

ଷ

– średnica rdzenia gwintu.

9.13.

Obliczenie naprężeń skręcających



௦

=



஼



௢

=

1328 ∙ 10

ଷ

11034

= 120,4[

 ]

gdzie:

 – moment potrzebny do wywołania w śrubie siły

docisku



ଵ

,



௢

– wskaźnik wytrzymałości przekroju na skręcanie.

)

௧

= 54[

]



௧

= 641[

]



஼

= 1328[

]



௢

= 11034[



ଷ

]



௦

= 120,4[

 ]



ଵ

= 197857[

]

)

ଷ

= 38,31[

]

௥

= 171,7[

 ]



௦

= 120,4[

 ]

9.14.

Obliczenie naprężeń rozciągających

௥

=

4 ∙



ଵ

 ∙ )

ଷ

ଶ

=

4 ∙ 197857

 ∙ 38,31

ଶ

= 171,7[

 ]

gdzie:



ଵ

– siła osiowa działająca na śrubę,

)

ଷ

– średnica rdzenia gwintu.

9.15.

Obliczenie naprężeń zastępczych

௭

=

&

௥

ଶ

+ 3 ∙



௦

ଶ

=

&171,7

ଶ

+ 3 ∙ 120,4

ଶ

= 270[

 ]

gdzie:

௥

– naprężenia dopuszczalne na rozciąganie,



௦

– naprężenia dopuszczalne na skręcanie.

௭

= 270[

 ] < 

௥

= 320[

 ]

Warunek spełniony

Literatura

[I] S. Wolny, A. Siemieniec, Wytrzymałość materiałów, Część I,

Wydawnictwo AGH, Kraków 2008.

[II] E. Mazanek, Przykłady obliczeń z podstaw konstrukcji maszyn,

Tom I, Wydawnictwo Techniczne, Warszawa 2008.

[III] K. Ferenc, J. Ferenc, Konstrukcje spawane - połączenia, WNT,

Warszawa 2006.

௥

= 171,7[

 ]

௭

= 270[

 ]