FENCYKLIDYN
ALSD

PHENCYCLIDINUM

Nazwa chemiczna

1-(1-

fenylocykloheksylopiperydyna

Masa molowa

243,387 g/mol

Wykaz środków odurzających

II-P

PHENCYCLIDINUM



Fencyklidyna, inaczej PCP, psychodeliczna

substancja psychoaktywna zaliczana do

dysocjantów, pochodna piperydyny



inaczej "anielski pył" (Angel dust) - środek

znieczulający stosowany w weterynarii np.

sernylan, wynaleziony w 1926 roku



opatentowane w 1952 przez firmę Parke &

Davis



Blokuje receptor NMDA i wywołujew silniejszą

depolaryzację neuronu

PHENCYCLIDINUM

W późnych latach pięćdziesiątych PCP próbowano

stosować do znieczulenia ogólnego ze względu na

zdolność do blokowania percepcji przykrych

bodźców czuciowych (anestezja dysocjacyjna).

Została wycofana, gdyż u pacjentów po operacji

często obserwowano silny lęk, zespoły

urojeniowe,-a nawet wyraźne psychozy. Wycofana

z prób w 1962 r., już w 1967 r. stała się dostępna

na czarnym rynku. Początkowo była sprzedawana

pod fałszywą nazwą "THC", później uzyskała

swoją własną pozycję na rynku. Chociaż kiedyś

PCP była dostępna jako weterynaryjny środek

znieczulający, obecnie prawie w całości pochodzi

z nielegalnej syntezy, która nie jest trudna.

Objawy przedmiotowe i
podmiotowe



Niższe dawki zazwyczaj wywołują

wesołkowaty

nastrój, po którym następują napady lęku lub

chwiejność afektu. Po wyższych dawkach

obserwuje się zespoły katatoniczne, ataksję,

dyzartrię, wzmożone napięcie mięśniowe i

mioklonie. Nasilone wydzielanie śliny pozwala

odróżnić nadużycie PCP od przyjęcia dużych dawek

środków pobudzających o.u.n., które powodują

suchość w ustach. Często widoczny jest oczopląs

rotacyjny, który także ułatwia rozpoznanie. PCP

przeważnie nie powoduje zaburzeń układu

krążenia. Bardzo wysokie dawki mogą prowadzić

do śpiączki, napadów drgawkowych, znacznego

wzrostu ciśnienia tętniczego, a nawet zgonu.

Opisywano przewlekające się zespoły

psychotyczne po nadużyciu PCP.



Dziłanie schizofrenomimiczne występuje po

przyjęciu dawki 0,07 mg/kg mc

Leczenie zatruć



W leczeniu bywa skuteczny diazepam, który staje

się lekiem z wyboru w przypadku napadów

drgawkowych. Niektórzy klinicyści uważają, że

pomocny jest też haloperydol. Po

chloropromazynie może dojść do spadku ciśnienia

tętniczego krwi. W przypadku ciężkiego

nadciśnienia stosuje się diazoksyd. PCP jest dobrze

rozpuszczalny w tłuszczach i dlatego powoli wydala

się z organizmu. Fencyklidyna lub jej metabolity

bardzo długo utrzymują się w o.u.n. Zasadowy

odczyn PCP powoduje, że duża jej ilość wydziela się

do żołądka. Dzięki temu długie płukanie żołądka

usuwa znaczne ilości PCP, szczególnie gdy

zakwasza się organizm chlorkiem amonu (lub

innym środkiem). Powoduje to wychwytywanie

ogromnych ilości jonów w żołądku i w moczu. Co

ciekawe, osoby nadużywające PCP piją sok

żurawinowy w celu przyśpieszenia wydalania PCP

w moczu.

Oznaczanie



Wartość cut off w moczu w
metodzie immunochemicznej po 8-
55 h-Fencyklidyna 50 ng/ml

LSD

Inne nazwy:

LSD-25
lizergid
N,N-dietylo-D-lizergamid
dietyloamid kwasu 9,10-
didehydro-6-metyloergolino-8β-
-karboksylowego

Masa molowa

323,43

Wykaz środków odurzających

I-P

LSD



Jedna z najaktywniejszych substancji

psychodelicznych



Po raz pierwszy LSD zostało zsyntetyzowane w 1938

r. przez szwajcarskiego chemika Alberta Hofmanna

w laboratoriach firmy Sandoz (obecnie Novartis).

LSD zostało zsyntetyzowane z nadzieją, że będzie

lekiem działającym rozkurczowo na macicę w

trakcie porodu oraz że będzie miało działanie

stymulujące



Początkowo planowano wykorzystać tę substancję

jako lek działający pobudzająco na układ

krwionośny i oddechowy. W trakcie dalszych badań

poznano jego psychodeliczne własności. Lek był w

latach 40. i 50. XX wieku stosowany w psychiatrii. W

latach 60. i 70. XX w. jako narkotyk LSD uzyskało

popularność w pewnych kręgach młodzieży

szczególnie związanych z ruchem hipisowskim.

LSD- dawki



Jednorazowa dawka LSD waha się w

przedziale od 100 do 500 µg, jest to mniej

więcej jedna dziesiąta masy ziarenka piasku.

Efekt progowy występuje już przy 20 µg.

Maksymalne dawki przyjmowane przez ludzi

to około 1 mg, jednak taka ilość może

spowodować nasilenie nieprzyjemnych

efektów fizycznych i psychicznych. Nie są

znane przypadki uzależnienia ani fizycznego

ani psychicznego od LSD. Tolerancja

fizjologiczna występuje już po jednokrotnym

użyciu i jest skutecznym zabezpieczeniem

przed regularnym zażywaniem LSD, gdyż po

prostu kolejna z rzędu dawka nie będzie

miała działania psychoaktywnego.

LSD- dawki



Przedawkowanie LSD ze skutkiem

śmiertelnym jest praktycznie

niemożliwegdyż LSD nie jest włączone do

metabolizmu. Przypuszcza się że LD

50

LSD

dla człowieka zawiera się w przedziale 200

µg/kg do 1 mg/kg. Jednak większość źródeł

donosi, że są to tylko spekulacje gdyż nie są

znane przypadki tak znacznego

przedawkowania. Jedno tylko źródło

przytacza przypadek który miał miejsce w

1975, w Kentucky, gdy mężczyzna podał

sobie dożylnie, ze skutkiem śmiertelnym

około 300 mg (300 000 µg)

LSD



SD jest agonistą receptora 5-HT

2A

. Serotonina jest

jednym z neuroprzekaźników występującym głównie

w centralnym układzie nerwowym. LSD działa na

zasadzie sprzężenia zwrotnego dodatniego,

krótkotrwale obniża poziom serotoniny, co prowadzi

w efekcie do jej nadprodukcji. Kiedy, po ok. 30-120

minutach, LSD w wyniku rozpadu przestaje

oddziaływać z komórkami, następuje nagły wzrost

przewodnictwa -- impulsy między neuronami są

silniejsze, co prowadzi do wykorzystywania

połączeń, które w normalnym stanie (bez nadmiaru

neuroprzekaźnika) nie byłyby wykorzystane, bądź

miałyby mniejszy wpływ na reakcję mózgu. Może to

prowadzić — w zależności od ilości — do

potęgowania odczuć, halucynacji, synestezji oraz do

trwałych zmian w strukturze połączeń między

neuronami.

LSD



Fizyczne reakcje na LSD są bardzo różne,

jednak najczęściej występują: hipertermia,

gorączka, podniesiony poziom cukru we krwi,

skurcze macicy, gęsia skórka, przyspieszony

puls, nadprodukcja śliny, szczękościsk,

pocenie się, rozszerzenie źrenic, bezsenność,

parestezje, drgawki. Zażywający LSD

wymieniają też odrętwienie, roztrzęsienie,

osłabienie i mdłości. LSD często błędnie

określane jest jako halucynogen, jednak

substancja ta, podobnie jak większość

psychodelików nie wywołuje halucynacji,

czyli obrazów nieistniejących obiektów, tylko

zmiany w postrzeganiu psychicznym i

zmysłowym.

LSD-leczenie zatruć



W razie ostrych niepożądanych reakcji

zwykle pomaga zapewnienie pacjenta,

że dziwaczne myśli, wizje i dźwięki są

spowodowane środkiem

halucynogennym, a nie "załamaniem

nerwowym". Fenotiazyny należy

stosować z niezwykłą ostrożnością z

powodu niebezpieczeństwa spadków

ciśnienia tętniczego krwi. W

uogólnionym lęku pomagają krótko

działające barbiturany lub anksjolityki,

np. chlorodiazepoksyd lub diazepam.

LSD