Bezprzyrządowe
sposoby
udrażniania górnych
dróg
oddechowych.
Oceń
bezpieczeństwo
Oceń przytomność
Wołaj o pomoc
Udrożnij dr.
oddechowe
Oceń oddech
Zadzwoń 112
2 oddechy
ratownicze
30 uciśnięć
OCEŃ PRZYTOMNOŚĆ
Oceń
bezpieczeństwo
Oceń przytomność
Wołaj o pomoc
Udrożnij dr.
oddechowe
Oceń oddech
Zadzwoń 112
30 uciśnięć
2 oddechy
ratownicze
UDROŻNIJ DROGI
ODDECHOWE
Oceń
bezpieczeństwo
Oceń przytomność
Wołaj o pomoc
Udrożnij dr.
oddechowe
Oceń oddech
Zadzwoń 112
30 uciśnięć
2 oddechy
ratownicze
OCEŃ ODDECH
Patrz, słuchaj i
staraj się wyczuć
obecność
PRAWIDŁOWEGO
oddechu
Nie pomyl oddechu
agonalnego
z PRAWIDŁOWYM
oddechem
ODDECH AGONALNY
Występuje tuż po zatrzymaniu pracy
serca w 40% nagłych zatrzymań
krążenia
Opisywany jest jako słaby, ciężki,
głośny lub łapanie powietrza
Jest objawem zatrzymania krążenia
Niedrożność
Częściowa – częściowe zmniejszenie
przekroju dróg oddechowych na
dowolnym ich odcinku.
Całkowita – drogi oddechowe w
dowolnym odcinku, uległy
całkowitemu zatkaniu.
Niedrożność mechaniczna
pozycja przygięcia głowy w stosunku do
klatki piersiowej.
grawitacyjnie uwarunkowane opadnięcie
żuchwy
stykające się wargi (zapora wentylowa);
nadmiar śliny i śluzu; wymiociny, krew,
ropa, wyłamane zęby, obluzowane i
przemieszczone protezy, cukierki itp..
Niedrożność czynnościowa:
skurcz głośni – obrzęk krtani
skurcz oskrzelików – napad astmy
oskrzelowej
Niedrożność częściowa
Ruchy oddechowe występują samoistnie
lub udaje się je wywołać sztucznie,
Mała rozpiętość ruchów oddechowych,
Ograniczony ruch gazów oddechowych,
Charakterystyczne zjawiska dźwiękowe
(stridor, chrapanie),
Niedrożność całkowita
Ruch gazów jest zniesiony,
Klatka piersiowa daremnie kurczy się
i rozszerza, usiłując wykonać wdech,
bądź brak jest ruchów oddechowych.
Nieskuteczne próby sztucznego
rozprężenia płuc.
Sposoby udrażniania
Rękoczyn podwójny – „czoło-bródka”
Rękoczyn potrójny – „Esmarcha”
Zmodyfikowany rękoczyn Esmarcha
Zredukowany rękoczyn Esmarcha
Rękoczyn podwójny – „czoło-
bródka”
Rękoczyn I czoło- żuchwa
Polega na maksymalnym odgięciu głowy do tyłu i
przyciśnięciu żuchwy do szczęki
Ruch odginający głowę musi być delikatny, do
oporu-nie gwałtowny- niebezpieczeństwo
(złamanie kręgu obrotowego)
Odgięcie takie napina mięśnie przedniej części szyi
pomiędzy kością gnykową, a krtanią.
Napięte mięśnie podciągają do góry, anatomicznie
do przodu podstawę języka odsłaniając wejście do
krtani
Rękoczyn I
Przyciśnięcie żuchwy do szczęki powoduje
dodatkowe zwiększenie napięcia przedniej
części szyi, co ostatecznie ułatwia
przesunięcie podstawy języka do przodu i
przywraca drożność oddechową
W takim ułożeniu głowy -zęby obu szczęk
przylegają do siebie nie powodując
niedrożności
Rękoczyn I
Przyciśnięcie żuchwy do szczęki powoduje
natomiast zetknięcie się obu warg-
powstaje zastawka mogąca ( w przypadku
całkowitej niedrożności przewodów
nosowych) uniemożliwić wdech
Dlatego należy odciągnąć dolną wargę w
kierunku bródki chorego-pozwala to na
oddzielenie obu warg od siebie
Rękoczyn II (Esmarcha)
1. Odgięcie głowy do tyłu.
2. Przemieszczenie żuchwy
ku przodowi tak, aby zęby
żuchwy
wysunęły
się
przed zeby szczęki.
3.Przyciśniecie żuchwy w
uzyskanej
jej
nowej
pozycji do szczęki przy
utrzymanej
pozycji
odgięcia głowy.
Rękoczyn II
ma najczęściej zastosowanie u ludzi:
bezzębnych
z krótkę szyją
z grubą szyją
ze zmianami usztywniającymi kręgosłup
szyjny
u osób otyłych.
Rękoczyn II
Zasadniczym składnikiem tego rękoczynu jest
przemieszczenie żuchwy do przodu tak ,aby
zęby dolne znalazły się przed zębami górnymi.
Po odgięciu głowy do tyłu ratownik ujmuje
obiema rękami żuchwę z boku za jej gałęzie,
przy czym końce palców opierają się o nią na
granicy kości i części miękkich od strony
przyśrodkowej, a oba kciuki z przodu po obu
stronach bródki.
Rękoczyn II
Ujętą żuchwę odchyla się najpierw
nieco ku dołowi, a następnie ruchem
lekko łukowatym, którego wypukłość
skierowana jest do klatki piersiowej,
przemieszcza się ją jak najdalej do
przodu, starając się żeby zęby żuchwy
zaczepić od przodu o zęby szczęki.
Rękoczyn potrójny – „Esmarcha”
Zmodyfikowany rękoczyn II
( Esmarcha )
U osób całkowicie bezzębnych rękoczyn I a
nawet rękoczyn II ( Esmarcha)mogą być
niewystarczające do przywrócenia
drożności, wówczas należy zastosować
zmodyfikowany rękoczyn II ( Esmarcha),
polegający na rezygnacji z przyciśnięcia
wysuniętej żuchwy do szczęki i
zachowania oburęcznego, bocznego
chwytu żuchwy
Zredukowany rękoczyn II
(Esmarcha)
U osób z podejrzeniem urazu kręgosłupa
szyjnego
Przemieszczenie żuchwy ku przodowi tak,
aby zęby żuchwy wysunęły się przed zęby
szczęki
Przyciśnięcie żuchwy w uzyskanej jej nowej
pozycji do szczęki bez odgięcia głowy
Skład gazowy powietrza(%)
Powietrze
wdechowe
O₂ - 20,79
CO₂ - 0,04
N₂ - 78
Powietrze wydechowe
O₂ -15,3
CO ₂ - 4,2
N₂ - 74,3
Powietrze pęcherzykowe
O₂ - 13 ,2
CO₂ - 5,2
N₂ - 75,4
Oddech zastępczy usta
-usta
U każdego człowieka objętość oddechowa dzieli się na:
1. powietrze, które bierze udział w wymianie
oddechowej ( przestrzeń pęcherzykowa)
2. powietrze, które nie bierze udziału w wymianie
gazowej( znajduje się w drogach oddechowych: jamie
nosowej, gardzieli, krtani, tchawicy, oskrzelach,
oskrzelkach) : jego objętość wynosi ok. 140ml
W przestrzeni martwej nie ma wymiany gazowej, gazy
mają skład identyczny z powietrzem atmosferycznym
Oddech zastępczy usta
-usta
Przy założeniu, że dawca wdmuchuje ok.450ml
powietrza, do pęcherzyków płucnych biorcy
dostanie się najpierw pierwsza porcja gazów
wydechowych dawcy, z przestrzeni martwej.
ok. 140ml powietrza identycznego z powietrzem
atmosferycznym –( zawierającego21% tlenu i
0,03% CO₂
U poszkodowanego również ok.140ml powietrza
nie bierze udziału w wymianie gazowej
Oddech zastępczy usta -usta
W czasie wydechu ratownika ( który jest
wdechem dla poszkodowanego) do przestrzeni
pęcherzykowej ratowanego dostaje się ok. 280ml
powietrza identycznego z powietrzem
atmosferycznym .Ostatnia porcja gazów
wydechowych dawcy ( z pęcherzyków płucnych),
najuboższa w tlen i najbogatsza w CO₂ nie dotrze
do pęcherzyków płucnych biorcy, ugrzęźnie w
jego przestrzeni martwej i przy najbliższym
wydechu zostanie w pierwsze kolejności wydalona
Rurka ustno-gardłowa
Oddala język(podstawę języka) od tylnej ściany gardła.
Ma charakterystyczne łukowate wygięcie, którego
krzywizna odpowiada krzywiźnie powierzchni języka
Celem wprowadzenia rurki jest podtrzymanie i
umożliwienie (dzięki obecnemu w rurce kanałowi)
swobodnego odpływu gazów oddechowych
Długość rurki musi być odpowiednio dobrana, aby jej
koniec wewnętrzny znajdował się 1,5- 2cm ponad
wejściem do krtani. Odpowiada to odległości od kącika
ust do płatka usznego
Rurka ustno- gardłowa
Rurki zakłada się osobom nieprzytomnym po
rozwarciu szczęk, wprowadzając je do jamy
ustnej krzywizną odwrotnie skierowaną niż to
wynika z warunków anatomicznych. Krzywizna
rurki skierowana do dołu. Zapobiega
niezamierzonemu wprowadzeniu rurki pod język,
tj. pomiędzy zęby dolne i język zwisający do tyłu-
głowa w pozycji odgięciowej
Wsuwając rurkę głębiej dokonuje się obrotu
wzdłuż jej osi długiej o 180⁰, doprowadzając do
zgodności krzywizny rurki i powierzchni języka.
Rurka ustno-gardłowa
Rurki ustno-gardłowej nie wprowadza się
sytuacjach:
Szczękościsk
Zachowane odruchy gardłowe
Ruszające się zęby
Krwawienie z dolnej części gardła
Usunięcie ciał
obcych z jamy
ustnej
tylko wtedy, gdy na pierwszy rzut
oka widać ciała obce w jamie
ustnej (np. wymiociny, sztuczne
zęby, wodorosty, )
ZADŁAWIENIE
W zdecydowanej większości przypadków
u dorosłych przyczyna niedrożności dróg
oddechowych było jedzenie tj.: ryba, mięso,
drób.
Jeśli chodzi o niemowlęta i dzieci, to w
połowie przypadków przyczyną zadławienia
było jedzenie( większości słodycze), a w
pozostałej części inne przedmioty jak np.
monety czy zabawki.
OBJAWY
kaszel,
ktoś nagle, bez jasnej
przyczyny przestaje
oddychać,
sinieje,
traci przytomność.
RÓŻNICOWANIE ZADŁAWIENIA
(NIEDROŻNOŚCI)
Objawy
Łagodna
niedrożność
Ciężka
niedrożność
„Czy się
zadławiłeś”?
„tak”
nie może mówić,
może kiwa głową
Inne objawy
może mówić,
kaszleć,
oddychać
nie może
oddychać/cisza
próby kaszlu/
nieprzytomny
TECHNIKA
UCISKÓW
NADBRZUSZA
UWAGA!!!
Jeżeli te czynności nie spowodują usunięcia
ciała obcego z dróg oddechowych,
kontynuuj uderzenia w plecy w
połączeniu z uciśnięciami nadbrzusza.
UCISKÓW NADBRZUSZA
nie wykonuje się
u:
otyłych,
kobiet w ciąży,
dzieci do 1 roku życia.
Postępowanie u kobiety
ciężarnej
• Nie wykonujemy
klasycznego
ucisku nadbrzusza
• Ułóż pięść na
mostku
• Silnie pociągnij do
siebie- staraj się
zsynchronizować
z odruchami
kaszlowymi
ratowanego.
POSTĘPOWANIE W
ZADŁAWIENIU
U DOROSŁYCH CD…
4.
Jeśli poszkodowany
stracił przytomność:
należy podjąć sekwencję
czynności
POSTĘPOWANIE W
ZADŁAWIENIU
U DOROSŁYCH CD…
1.
Bezpiecznie ułożyć poszkodowanego na
ziemi.
2.
Wezwać pogotowie.
3.
Rozpocząć resuscytację krążeniowo
oddechową 30 uciśnięć na 2 oddechy.
ALGORYTM POSTĘPOWANIA
U DOROSŁYCH
ZADŁAWIENIE
ŁAGODNA
NIEDROŻNOŚĆ
CIĘŻKA
NIEDROŻNOŚĆ
NIEPRZYTOM
NY
ROZPOCZNIJ
RESUSCYTACJE
30:2
PRZYTOMNY
5 UDERZEŃ MIEDZY
ŁOPATKI
5 UCIŚNIĘĆ NADBRZUSZA
ZACHĘCAJ DO
KASZLU
OCENA STANU
POSZKODOWANEGO
zachłyśnięcie u niemowląt
Delikatne uderzenia w
okolicę
międzyłopatkową
Uciskanie klatki
piersiowej
POSTĘPOWANIE W
ZADŁAWIENIU
U DZIECI
Jeśli uderzenia międzyłopatkowe są
nieskuteczne, a dziecko jest nadal
nieprzytomne, wykonaj:
uciśnięcia klatki piersiowej –
niemowlęta,
uciśnięcia nadbrzusza – dzieci > 1 r.ż.
ALGORYTM POSTĘPOWANIA
U DZIECI
ZADŁAWIENIE
NIEPRZYTOM
NY
ROZPOCZNIJ
RESUSCYTACJE
30:2
PRZYTOMNY
ZACHĘCAJ DO
KASZLU
OCENA STANU
POSZKODOWANEG
O
EFEKTYWNY KASZEL
NIEEFEKTYWNY
KASZEL
ZADŁAWIENIE
UDROŻNIJ DROGI ODDECHOWE
5 ODDECHÓW RATOWNICZYCH
5 UDERZEŃ MIEDZY
ŁOPATKI
5 UCIŚNIĘĆ
NADBRZUSZA > 1 r.ż.
KLATKI PIERSIOWEJ <
1 r.ż.