Konikopunkcja jako metoda

udrażniania dróg oddechowych

Monika Walentowicz

Niedrożność dróg oddechowych jest najczęstszym

zagrożeniem życia i definiuje się jako stan
uniemożliwiający dostęp powietrza do płuc na
poziomie gardła lub krtani.

Może być spowodowana:



Chorobą dróg oddechowych (zapalenie lub
obrzęk nagłośni i krtani)



Zachłyśniecie ciałem obcym. Materiałem
zachłystowym mogą być płyny, twarde ciała
obce, kości. Zachłyśnięciu sprzyja wiek (dzieci i
osoby starsze), choroby układu nerwowego,
znieczulenie ogólne, otyłość i nadużycie alkoholu



Guzem lub urazem w obrębie gardła, krtani,
tchawicy



Obrzęk naczynioruchowy



Obustronne porażenie strun głosowych



Powikłanie po intubacji w postaci jatrogennego
zwężenia tchawicy



Krwią



U osób nieprzytomnych z powodu obniżenia
napięcie mięśniowego podniebienia miękkiego,
napięcia nagłośni i zapadnięcia się języka



Wymiocinami



Utopieniem, przysypaniem



Uduszeniem, powieszeniem

Objawy niedrożności dróg
oddechowych



Duszność



Splątanie, pobudzenie, dezorientacja



Ospałość lub senność



Uogólnione drgawki lub śpiączka



Sinica



Poty na skórze



Znaczne utrudnienia oddychania (udział
dodatkowych mięśni oddechowych, u dzieci
rozszerzenie skrzydełek nosa)



Słyszalne świsty, rzężenia



przyspieszona akcja serca



Przyspieszony, spłycony oddech



Wzrost ciśnienia tętniczego



Szarpiące ruchy brzucha, rybi oddech



Bezdech



Utrata przytomności

Priorytety postępowania



Przywrócenie i utrzymanie drożności dróg
oddechowych



Podjęcie skutecznej wentylacji



Podtrzymanie czynności układu krążenia



Przywrócenie prawidłowej perfuzji
tkankowej

Charakter niedrożności

Pierwotna

Niedrożność pierwotna jest w sytuacji, w której

najpierw zostały „zatkane” przez ciało obce drogi
oddechowe, a utrata przytomności wystąpiła
wtórnie - po około 20 - 30 sekundach. Jeżeli nie
udrożni się dróg oddechowych to po około 3 - 5
minutach dochodzi do zatrzymania czynności
serca.

Wtórna

Niedrożność oddechowa mająca charakter wtórnej

występuje w sytuacji, w której nieprzytomny leży
na plecach; a zapadający się język spowodował
wtórnie obturację dróg oddechowych.
Udrożnienie dróg oddechowych ma na celu
przywrócenie swobodnego przepływu gazów
oddechowych (powietrza) pomiędzy atmosferą a
płucami.

Metody udrażniania dróg
oddechowych

Wyróżnia się dwa sposoby przywracania drożności
dróg oddechowych:



bezprzyrządowe (możliwe do wykonania w
każdej sytuacji)



przyrządowe (możliwe do wykonania, kiedy
dysponuje się specjalnymi urządzeniami).

Bezprzyrządowe udrożnienie dróg
oddechowych

Rękoczyn czoło-żuchwa



Kładziemy rękę na czole pacjenta, delikatnie odginając głowę do
tyłu, a jednocześnie palcami drugiej ręki za brodę unosimy
żuchwę do góry

Rękoczyn Esmarcha



Chwytamy palcami obu rąk za kąty żuchwy pacjenta i wysuwamy
ją do góry i do przodu, a kciukami otwieramy delikatnie usta
(preferowane u pacjentów podejrzewanych o uraz głowy i
kręgosłupa szyjnego – z jednoczesną stabilizacją w osi kręgosłupa
szyjnego)



Pod kontrolą wzroku usuwamy widoczne w jamie ustnej ciała
obce, uszkodzone lub ruchome protezy zębowe

Działania te powodują udrożnienie górnych dróg oddechowych przez

odsunięcie języka od tylnej ściany gardła

Przyrządowe udrożnienie dróg
oddechowych

Do przyrządowych sposobów udrażniania dróg oddechowych
zaliczamy wprowadzenie do dróg oddechowych:



rurki ustno - gardłowej



rurki nosowo-gardłowej



rurki ustno - gardłowej z gardłowym mankietem
uszczelniającym COPA



maski krtaniowej



Rurka krtaniowa



rurki COMBITUBE



rurki dotchawiczej (intubacja).

Rurka ustno-gardłowa

Wykonana jest ze sztywnego tworzywa sztucznego,

dopasowana do krzywizny języka, z jednej strony
zakończona kołnierzem, stosowana w celu
odsunięcia nasady języka od tylnej ściany gardła.
Ułatwia prowadzenie wentylacji przez maskę
workiem samorozprężalnym. Daje możliwość
odsysania przez światło rurki. Rurki produkowane
są w kilku rozmiarach, przed założeniem należy
dobrać rurkę odpowiedniej wielkości ( odległość
równa odległości od siekaczy do kąta żuchwy –
mierzona w płaszczyźnie strzałkowej, od kącika
ust do płatka ucha)

Zakładamy tylko głęboko nieprzytomnym

Dorośli -
zakładamy rurkę
„brzuszkiem” do
dołu, a następnie
obracamy o 180°

Dzieci – uciskamy
język szpatułką, a
następnie pod
kontrolą wzroku,
zgodnie z
krzywizną
anatomiczną ,
zakładamy rurkę
ustno-gardłową

Rozmiary rurek ustno-
gardłowych

Rurka nosowo-gardłowa

Zalecana dla pacjentów, którzy nie są głęboko nieprzytomni.

Wykonana z miękkiego tworzywa sztucznego. Posiada
kołnierz zabezpieczający przed zbyt głębokim wsunięciem.
Jest lepiej tolerowana od rurek ustno-gardłowych i w
mniejszym stopniu prowokuje wymioty. Przydatna u
chorych, którzy nie są w stanie otworzyć ust, np. w razie
szczękościsku. Nie stosujemy jej u chorych z podejrzeniem
złamania podstawy czaszki lub złamania twarzoczaszki.
Skonstruowana jest do zakładania do prawego nozdrza. W
przypadku trudności z założeniem do prawego można
spróbować założyć z lewej strony. Oddala od tylnej ściany
gardła język i podniebienie miękkie, ułatwia utrzymanie
drożności dróg oddechowych. Występuje w kilku
rozmiarach.

Dobrze posmarowaną
żelem wprowadzamy
prostopadle do
potylicy do prawego
nozdrza, ścięciem do
przegrody nosa.
Następnie
popychamy
delikatnymi ruchami
rotacyjnymi do
przodu, tak aby kryza
rurki oparła się o nos.
W przypadku
założenia do lewego
nozdrza w momencie
zetknięcia się rurki z
tylną ścianą gardła
(opór) obracamy
rurkę o 180 stopni, a
następnie dopychamy
do oporu. Korygujemy
jej położenie pod
kontrolą wzroku.

RUR

KA

UST

NO-

GAR

DŁO

WA Z

MAN

KIET

EM

USZ

CZEL

NIAJ

ĄCY

M

COP

A

Rurka ustno-gardłowa z
mankietem
uszczelniającym COPA,
przypominająca
kształtem rurkę ustno-
gardłową typu Mayo,
posiada jednak dwa
dodatkowe elementy:
nadmuchiwany mankiet
uszczelniający,
obejmujący końcową
wygiętą część rurki oraz
przewód z balonikiem
kontrolnym służący do
wypełnienia mankietu
powietrzem;
łącznik odpowiadający
średnicą łącznikowi rurki
intubacyjnej,
umożliwiający
połączenie z aparatem
do znieczulenia lub
zestawem do
oddychania.

Maska krtaniowa (LMA)

Przyrząd złożony z szerokiej rurki zakończonej owalną „maską” z

mankietem uszczelniającym, wprowadzany do jamy ustnej i
umieszczany nad wejściem do krtani. Maskę zakłada się metodą
na „ślepo” i po uszczelnieniu mankietu określoną objętością
powietrza można prowadzić wentylację zastępczą lub umożliwić
pacjentowi oddychanie spontaniczne. Technika zakładania maski
krtaniowej w celu przywrócenia i utrzymania drożności dróg
oddechowych jest łatwiejsza do przeprowadzenia niż intubacja
dotchawicza, ale nie chroni przed aspiracją treści żołądkowej.
Występuje w kilku rozmiarach. Rozmiar dostosowany jest do
masy ciała pacjenta. Na opakowaniu podany jest rozmiar i
przedział wagowy dla danej maski (od 5kg do ponad 100kg
masy ciała odpowiednio dla noworodków, niemowląt, dzieci,
dorosłych)oraz objętość powietrza, którą powinien być
wypełniony mankiet uszczelniający.

Przed założeniem sprawdzamy szczelność mankietu

uszczelniającego i sprawność zastawki, wypełniając
mankiet powietrzem. Po kontroli szczelności wypuszczamy
powietrze. Następnie zwilżamy zewnętrzną stronę maski
(która nie styka się bezpośrednio z drogami
oddechowymi)odpowiednim żelem lub wodą do iniekcji,
czy solą fizjologiczną. Tak przygotowaną maskę chwytamy
jak „pióro’ i wkładamy do otwartych ust z dobrze
wyluksowaną żuchwą i dalej do gardła, ślizgając się po
podniebieniu twardym do oporu, nie spychając przy tym
języka. Uszczelniamy mankiet maski odpowiednią ilością
powietrza. Maska powinna być założona centralnie,
pokrywać się z linią nosa. Ciśnienie panujące w mankiecie
powinni się sprawdzić manometrem. Przy zakładaniu maski
stoimy za głową lub z boku pacjenta. Sprawdzamy
prawidłowe założenie maski i brak przecieku powietrza
oraz odpowiednią wentylację, osłuchując pacjenta.
Mocujemy skutecznie maskę bandażem lub plastrem.

Technika zakładania maski
kratniowej

Mogą być
wielorazowe i
jednorazowe.
Produkowane są z
dodatkowym kanałem
do ewentualnego
odessania, założenia
sondy żołądkowej lub
cewnika. Jest dobrą i
bezpieczną
alternatywą intubacji,
ale nie zabezpiecza
całkowicie przed
przedostaniem się
treści żołądkowej do
dróg oddechowych.
Przeciwwskazaniem
jest potrzeba
wentylacji z dużym
ciśnieniem
wdechowym np. u
chorych z POChP

Rurka krtaniowa (LT)

Przygotowujemy odpowiedni rozmiar rurki od 0 do 5. Rozmiar rurki

dobieramy:



Do masy ciała pacjenta (noworodek, niemowlę, dziecko) od 0 do 2



Do wzrostu pacjenta (większe dziecko, dorosły) od 2.5 do 5

Na opakowaniu każdej rurki i na samej rurce jest rozmiar. Dodatkowo

końcówka każdej rurki oznaczona jest kolorem przypisanym
odpowiedniemu rozmiarowi. Dołączona w komplecie z rurką
strzykawka jest specjalnie wyskalowana. Kolorowe znaczniki na
strzykawce odpowiadają kolorowi końca rurki, a tym samym jej
rozmiarowi i pożądanej objętości potrzebnej do wypełnienia,
uszczelnienia mankietów rurki krtaniowej. Rurki mogą być
wielorazowe lub jednorazowe. Dostępne są z dodatkowym
kanałem (LTS) do ewentualnego odessania, założenia sondy
żołądkowej lub cewnika czy wprowadzenia bronchofiberoskopu.
Są dobrą i bezpieczną alternatywą intubacji dotchawiczej i masek
krtaniowych ale nie zabezpieczają całkowicie przed
przedostaniem się treści żołądkowej do dróg oddechowych.

Sprawdzamy szczelność mankietów uszczelniających

(gardłowego i przełykowego)oraz sprawności zastawki,
wypełniając mankiet powietrzem. Używamy do tego
strzykawki dołączonej w komplecie. Po kontroli
wypuszczamy powietrze. Następnie zwilżamy zewnętrzną
stronę rurki (tej, która nie styka się bezpośrednio z
drogami oddechowymi)odpowiednim żelem, wodą do
iniekcji lub solą fizjologiczną. W ten sposób przygotowaną
rurkę chwytamy jak „pióro” i wkładamy do otwartych ust z
dobrze wyluksowaną żuchwą i dalej do gardła, ślizgając
się po podniebieniu twardym, nie spychając przy tym
języka. Rurkę wkładamy na tyle głęboko, aby linia zębów
znajdowała się na wysokości znacznika na rurce (gruba
linia). Uszczelniamy mankiet rurki odpowiednią ilością
powietrza. Ciśnienie panujące w mankiecie powinno się
sprawdzić manometrem (właściwe dla wszystkich
rozmiarów 60 cm H2O). Rurka powinna być założona
centralnie. Pokrywać się z linią nosa

Rurka Combitube

Rurka o podwójnym świetle wprowadzana na ”ślepo” do dróg

oddechowych. Konstrukcja umożliwia wentylację płuc bez
względu na to czy znajduje się w tchawicy czy w przełyku.
Wykorzystano ty zasadę, że rurka wprowadzana na ślepo trafia
w 95% do przełyku. Dzięki podwójnym kanałom oraz specjalnej
budowie zarówno pozycja przełykowa jak i tchawicza
umożliwiają wentylację płuc za pomocą worka
samorozprężalnego z zastawką. Jeżeli wentylacja płuc nie jest
możliwa przez żaden z kanałów, rurkę należy usunąć.
Występuje w dwóch rozmiarach:



Rozmiar 1 dla pacjentów od120 do 180 cm wzrostu



Rozmiar 2 dla pacjentów powyżej 180 cm wzrostu

Wadą jest stosunkowo wysoka cena i to, że jest wykonana z

twardego materiału, wymaga szerokiego otwarcia ust pacjenta
i pełnego zniesienia przytomności. Istnieje możliwość
uszkodzenia przełyku oraz uszkodzenie mankietów
uszczelniających przez krawędzie zębów

Rurka dotchawicza

Pozwala skutecznie zapewnić drożność dróg oddechowych.

Wprowadzenie rurki do tchawicy:



zapewnia doskonałą szczelność i chroni przed aspiracją
prawie we wszystkich sytuacjach klinicznych



umożliwia dokładne odsysania drzewa oskrzelowego



Pozwala na prowadzenie efektywnej wentylacji płuc przy
pomocy worka samorozprężalnego jak i respiratora



Może być drogą podania leków

Najczęstszą drogą dostępu są usta 80%, rzadziej przez nos.

Uwidocznienie więzadeł głosowych ułatwia prawidłowe
wprowadzenie rurki do krtani. Intubacja uważana jest za
najlepszy sposób przyrządowego udrożnienia dróg
oddechowych. Zabezpiecza przed zachłyśnięciem. Daje
możliwość wentylacji dużymi objętościami i z dużym
ciśnieniem.

Rurki występują w różnych rozmiarach. Dorosłych intubujemy

rurkami z mankietem uszczelniającym. Preferowane
rozmiary od 7 do 8 mm. Dzieci do 8 r.ż. Powinny być
intubowane rurkami bez mankietów uszczelniających.
Rozmiar rurki u dzieci powyżej roku można obliczyć wg
wzoru (16+wiek w latach podzielić na 4). Przed użyciem
rurki intubacyjnej sprawdzamy szczelność mankietu i
zwilżamy go żelem lignokainowym lub solą fizjologiczną.

Przygotowujemy zestaw do intubacji:



Laryngoskop z kompletem łyżek



Prowadnice



Rurki intubacyjne w odpowiednim rozmiarze



Ssak i końcówki do niego



Stetoskop



Rurki ustno-gardłowe i nosowo-gardłowe



Kleszczyki Magilla



Uchwyt mocujący, plaster, bandaż

Osoba intubująca powinna się dobrze orientować w budowie i

fizjologii dróg oddechowych. Pomocne może się okazać
posługiwanie się punktami orientacyjnymi, takimi jaka:



Nagłośnia



Zachyłki gruszkowe



Chrząstki nalewkowate



Szpara głośni



Struny głosowe

Technika zakładania rurki intubacyjnej opiera się na

wykonywaniu wszystkich czynności pod kontrolą wzroku.
Przed intubacją należy podać pacjentowi dużą ilość tlenu w
wysokim stężeniu przez maskę twarzową z zastawką
bezzwrotną (zestaw Ambu). Intubacja w warunkach
pozaszpitalnych obarczona jest znacznym ryzykiem aspiracji
treści żołądkowej do dróg oddechowych, dlatego poleca się
stosowanie ucisku na chrząstkę pierścieniowatą podczas
wprowadzania rurki do tchawicy (manewr Sellicka) co może
zapobiegać aspiracji.

Technika wykonania intubacji



W miarę możliwości należy stanąć za głową pacjenta



Udrożnić drogi oddechowe



Rozchylić usta pacjenta i idąc od prawego kącika trzymając
trzonek w lewej ręce, wprowadzić łyżkę laryngoskopu do
jamy ustnej



Zagarnąć język i przesunąć go na lewą stronę



Trzymając centralnie laryngoskop, przesuwać się wzdłuż
języka, aż do uwidocznienia płatka nagłośni



Przesunąć łyżkę tak aby znalazła się pomiędzy nasadą
języka a nagłośnią



Uciskając nasadę języka, unosimy nagłośnię i
uwidaczniamy wejście do krtani – ciągnąc laryngoskop w
osi trzonka do przodu



Nie wolno wykonywać dźwigni, opierając się na zębach



Trzymając rurkę intubacyjną w prawej ręce, wsuwamy ją,
idąc od prawego kącika ust, miedzy struny głosowe



Staramy się wykonywać czynności pod kontrola wzroku



Czarny pasek na rurce (znacznik) powinien znaleźć się za
strunami głosowymi



Uszczelniamy mankiet rurki i potwierdzamy jej prawidłowe
położenie:

a.

Osłuchując w co najmniej trzech punktach, zaczynając od
nadbrzusza, a dalej w liniach środkowo-pachowych

b.

Obserwujemy unoszenia się klatki piersiowej
(symetryczne)

c.

Obserwujemy kondensację pary na ściankach rurki

d.

Sprawdzamy możliwość wentylacji workiem
samorozprężalnym

e.

Używamy detektora przełyku

f.

Używamy czujnika końcowowydechowego CO2

Po potwierdzeniu prawidłowego położenia rurki dotchawiczej

skutecznie ją mocujemy specjalnym przyrządem, taśmą,
bandażem lub plastrem. Wskazane jest zabezpieczenie
przed ewentualnym zagryzieniem rurki np. rurką ustno-
gardłową.

W razie niepowodzenia intubacji w stanach nagłych polecane

jest zastosowanie algorytmu wg Barasha:



Wezwać na pomoc bardziej doświadczonego lekarza



odessać wydzielinę z dróg oddechowych



Podawać 100% tlen, prowadzić wentylację ciśnieniem
dodatnim



Zapewnić drożność górnych dróg oddechowych (rurka
ustno-gardłowa, uniesienie żuchwy, metody alternatywne
do intubacji)



W razie konieczności wykonać konikotomię

Laryngoskop z łyżkami

Kompletny zestaw do intubacji

Intubacja dziecka

Intubacja

Intubacja

Technika mocowania rurki intubacyjnej

Technika mocowania rurki intubacyjnej

Powikłania intubacji dotchawiczej



Uszkodzenie wszystkich struktur położonych
pomiędzy wargami a tchawicą



Nierozpoznanie intubacji przełyku



Wprowadzenie rurki do jednego oskrzela



Prowokacja wymiotów u zbyt płytko
nieprzytomnych i aspiracja treści pokarmowej do
dróg oddechowych



Niedotlenienie chorego w wyniku długotrwale
prowadzonej procedury



Zaburzenia rytmu serca- bradykardia- odruchowe
zatrzymanie krążenia



Skurcz oskrzeli, podgłośniowy obrzęk krtani,
zapalenie krtani lub tchawicy

Trudna intubacja

Trudności w intubacji mogą być spowodowane:



Wrodzonymi cechami anatomicznymi części twarzowej
czaszki



Uzębieniem



Wystąpieniem szczękościsku



Obrażeniami twarzy i szyi



Brakiem odpowiedniego, sprawnego sprzętu

W przypadku trudności należy wybrać alternatywny sposób

udrożnienia dróg oddechowych np. maska krtaniowa, rurka
Combitube.

W rozległych obrażeniach części twarzowej czaszki (oparzenia,

złamania) postępowaniem z wyboru jest metoda chirurgiczna
konikotomia. U dzieci problemem może być zespół Pierr’a
Robina (wrodzony niedorozwój żuchwy)

KONIKOPUNKCJA

Monika Walentowicz

Konikopunkcja

Jest metodą udrażniania dróg oddechowych. Jest zabiegiem

ratującym życie w momencie braku możliwości
zapewnienia prawidłowego utlenowania pacjenta innymi,
mniej inwazyjnymi metodami. Zabieg pozwala na
utrzymanie prawidłowej wentylacji (usuwanie CO2 i
utrzymanie prawidłowego pH) nie dłużej niż przez 30-40
minut. Dlatego powinna być formą przejściową do czasu
ostatecznego zapewnienia drożności dróg oddechowych.

Cele konikopuncji



przywrócenie i utrzymanie drożności dróg
oddechowych



Podjęcie skutecznej wentylacji płuc



Zapewnienie prawidłowego natlenienia i perfuzji
tkankowej

Wskazania do konikopunkcji



Bezdech



Rozległe obrażenia twarzoczaszki i gardła, uniemożliwiające
zastosowanie tlenoterapii poprzez worek samorozprężalny i
maskę twarzową



Brak możliwości udrożnienia dróg oddechowych innymi
metodami w przypadku zagrożenia asfiksją (ciało obce w
drogach oddechowych, guz, stan zapalny lub skurcz krtani na tle
alergicznym zamykający światło krtani)



Nieustający krwotok tchawiczo-oskrzelowy



Obrażenia głowy wymagające hiperwentylacji



Zabezpieczenie dolnych dróg oddechowych przed aspiracją w
przypadku braku możliwości wykonania intubacji dotchawiczej



Zagrożenie wystąpienia niedrożności dróg oddechowych np. w
czasie napadu drgawek, przy współistnieniu złamań kości twarzy

Przeciwwskazania do konikopunkcji



Brak przeszkolonego i doświadczonego personelu



Brak sprzętu do prawidłowego wykonania
zabiegu



Pacjenci, którzy mogą być bezpiecznie
wentylowani przy użyciu innych dostępnych
metod

Sprzęt potrzebny do wykonania
konikopunkcji



Igła Quicktrach (dla dorosłych i dzieci)



Zestaw Pertrach (igła rozdzielana, prowadnica, rurka
tracheotomijna) rozmiar zależny od wieku pacjenta



Taśma mocująca



Strzykawka 5ml



Rurka karbowana przedłużająca



Aparat do wentylacji typu ManuJet (urządzenie do wentylacji
dyszowej) wraz ze źródłem tlenu z przewodem łączącym



Środki ochrony osobistej- rękawiczki jednorazowe,
maseczka, okulary



Spray do dezynfekcji skóry, gaziki jałowe



Worek samorozprężalny z filtrem



Pulsoksymetr, monitor

Sposób wykonania konikopunkcji zestawem
Quicktrach

Pacjenta należy ułożyć na wznak, odginając jego głowę do tyłu

(wyjątek podejrzenie urazu). Ułożenie takie pozwala na
bezpieczne i prawidłowe zidentyfikowanie miejsca nakłucia
tchawicy

Po otwarciu zestawu sprawdzamy szczelność balonika kaniuli

przez wtłoczenie i odciągnięcie z niego powietrza. Szczelny
balonik stanowi skuteczną ochronę przed aspiracją treści
pokarmowej do dróg oddechowych

Do igły zestawu Quicktrach podłączamy strzykawkę. Aspiracja

powietrza do strzykawki oznacza prawidłowe umieszczenie
igły w tchawicy

Identyfikujemy błonę pierścienno-tarczową (linia pośrodkowa

ciała, w dolnej części więzadła pierścienno-tarczowego,
pomiędzy chrząstką tarczowatą a pierścieniowatą krtani) ,
stabilizując krtań palcem wskazującym i kciukiem lewej ręki

Przebijamy skórę igłą w wyznaczonym miejscu pod kątem 90°

na głębokość wyznaczoną przez czerwony ogranicznik.
Ograniczenie zapobiega wbiciu końca kaniuli do tylnej
ściany tchawicy. Przemieszczenie kaniuli grozi odmą
podskórną

Aspirujemy powietrze do strzykawki. Swobodny wypływ

powietrza do strzykawki oznacza, że kaniula znajduje się w
tchawicy

Zdejmujemy ogranicznik i ostrożnie wycofujemy mandryn,

jednocześnie wsuwając kaniulę do tchawicy. Kaniula
zostanie bezpiecznie umieszczona w tchawicy

Odłączamy strzykawkę i mocujemy kaniulę do szyi pacjenta

za pomocą dołączonej taśmy mocującej. Zapobiega to
przemieszczeniu się igły

Do łącznika kaniuli podłączamy przedłużającą rurkę, a tę do

worka samorozprężalnego lub respiratora. Pozwala to na
prowadzenie wentylacji

Zestaw Quicktrach

Sposób wykonania konikopunkcji zestawem
Pertrach

Po otwarciu zestawu sprawdzamy szczelność balonika rurki

tracheotomijnej

Prowadnicę wkładamy w światło rurki tracheotomijnej aby

prawidłowo umieścić igłę w tchawicy

Do igły z zestawu podłączamy strzykawkę
Identyfikujemy błonę pierścieniowo-tarczową, stabilizując

krtań palcem wskazującym i kciukiem lewej ręki

Jeżeli grubość skóry nie pozwala na bezpośrednie nakłucie

igłą, nacinamy skalpelem pionowo w wyznaczonym
miejscu. Pionowe nacięcie pozwala na ominięcie naczyń
krwionośnych i nerwów zlokalizowanych w tym miejcu

Igłę wbijamy w miejscu nacięcia pod kątem 90° na głębokość

1-2cm. Pozwala to na bezpieczne wprowadzenie igły do
światła tchawicy

Aspirujemy powietrze do strzykawki. Swobodny wypływ

powietrza oznacza, że kaniula znajduje się w tchawicy

Igłę kierujemy ku dołowi i cały czas aspirując powietrze,

przesuwamy do końca. Odłączamy strzykawkę. Światło igły
pozwoli na wprowadzenie rurki tracheotomijnej

Do światła rurki wprowadzamy prowadnicę z założoną na nią

rurką tracheotomijną, następnie usuwamy igłę przez
odgięcie skrzydełek i wycofanie ze światła tchawicy. Igła
rozdzielana służy tylko do nakłucia błony pierścienno-
tarczowej

Wprowadzamy rurkę tracheotomijną po prowadnicy. Rurka

pozwala na utrzymanie drożności dróg oddechowych

Usuwamy prowadnicę i mocujemy rurkę do szyi za pomocą

dołączonej taśmy. Zapobiega przemieszczeniu się igły

Do łącznika kaniuli podłączamy przedłużającą rurkę, a tę do

worka samorozprężalnego lub respiratora. Pozwala na
prowadzenie wentylacji.

Zestaw Pertrach

Powikłania konikopunkcji



Krwotok



Odma podskórna (wyraźne trzeszczenie przy uciskaniu
palcem tkanki podskórnej)



Odma śródpiersia (powietrze w śródpiersiu może
spowodować spadek ciśnienia tętniczego, tachykardię oraz
ściszenie szmerów oddechowych, pogorszenie wydolności
oddechowej)



Uraz ciśnieniowy (nagłe pogorszenie wydolności
krążeniowo-oddechowej)



Nieprawidłowe umieszczenie rurki powoduje brak poprawy
parametrów oddechowych



perforacja przełyku i aspiracja treści żołądkowej,
perforacja tchawicy spowodowana nieprawidłowym
umieszczeniem rurki



Niewystarczająca wentylacja (narastająca hipoksja, brak
poprawy parametrów oddechowych)

POSTĘPOWANIE Z ZESTAWAMI DO KONIKOPUNKCJI

a.

Odsysanie dróg oddechowych cewnikiem CH12

b.

Najlepszym sposobem wentylacji jest wykorzystanie
źródłem tlenu pod dużym ciśnieniem 4 atm

c.

Wentylujemy przez łącznik typu Y poprzez 1-sekundową
podaż tlenu o przepływie 12-15 l/min, a następnie 2-
sekundową fazę wydechu

d.

W monitorowaniu stanu pacjenta powinno się szczególnie
uwzględniać ocenę układu oddechowego

Konikopunkcja u dzieci

W przypadku konikopunkcji u dzieci stosuje się pediatryczny

rozmiar igły Quicktrach i Pertrach

Precyzyjność wykonania wynika z:



Mniejszych rozmiarów struktur anatomicznych górnych
dróg oddechowych



Bliskości dużych naczyń krwionośnych szyi i śródpiersia



Wysokiego ułożenia śródpiersia i osklepków opłucnej



Podatności na zwężenie w okolicy chrząstek tchawicy

Dziękuje za
uwagę!