Płazińce (Platyhelminthes)-

Płazińce (Platyhelminthes)-

ogólna charakterystyka

ogólna charakterystyka



typ zwierząt o prymitywnej budowie



trójwarstwowce



dwubocznie symetryczne



grzbietowo-brzuszne spłaszczone



bez jam ciała



przestrzenie między ścianą ciała a narządami

wewnętrznymi wypełnione parenchymą



robaki drapieżne, niebezpieczne

Płazińce-

Płazińce-

budowa zewnętrzna

budowa zewnętrzna



ciało można podzielić na przód (bez

wyodrębnionej głowy), tył, stronę brzuszną i

grzbietową



ciało pokryte jest jednowarstwowym nabłonkiem

ektodermalnym



pasożyty posiadają dodatkowo pokryty nabłonek

oskórkiem chroniącym przed strawieniem przez

enzymy gospodarza



pod nabłonkiem znajdują się mięśnie gładkie

pochodzenia mezodermalnego



nabłonek i mięśnie tworzą wór powłokowo-

mięśniowy nadający kształt

Płazińce-

Płazińce-

budowa wewnętrzna

budowa wewnętrzna



wewnątrz ciała występuje pierwotna jama ciała

wypełniona parenchymą, która wypycha ciało od

wewnątrz- szkielet hydrauliczny



Układ pokarmowy rozpoczyna się otworem

gębowym, przechodzącym w sporą mięsistą

gardziel, za nią znajduje się proste lub

rozgałęzione jelito (ślepo zakończone, bez

otworu odbytowego)



Tasiemce nie posiadają układu pokarmowego,

ponieważ żyjąc w jelicie są całe zanurzone w

strawionym pokarmie i mogą chłonąć całą

powierzchnią swego płaskiego ciała

Płazińce-

Płazińce-

budowa wewnętrzna

budowa wewnętrzna



do wymiany gazowej dochodzi przez

powierzchnię ciała



brak układu krążenia- substancje odżywcze

rozprowadzane są przez płyn w parenchymie



układ nerwowy zbudowany z dwóch zwojów

nerwowych



układ wydalniczy składa się z kanalików

zakończonych protonefrydiami . Główną
funkcją układu jest osmoregulacja

Płazińce- rozmnażanie

Płazińce- rozmnażanie



hermafrodytyzm



najczęściej zapłodnienie krzyżowe



wirki- rozwój prosty



pasożyty- rozwój złożony

Płazińce- pasożyty
człowieka



przywry (Trematoda)



mają dwa narządy czepne i złożony cykl rozwojowy



otwór gębowy otoczony przyssawką, poniżej
przyssawka brzuszna



rząd Prostomata



tasiemce (Cestoda)



podział ciała na skoleks, szyjkę i tworzące strobilę
proglotydy (człony-nawet do 4000)



skoleks zawiera narządy czepne(przyssawki, bruzdy
przyssawkowe, lub haki)



rząd Pseudophyllidea (dwóch żywicieli pośrednich)



rząd Cyclophyllidea (jeden żywiciel pośredni)

Fasciola hepatica-
Motylica wątrobowa



przywra pasożytująca w wątrobie i drogach żółciowych człowieka,
przeżuwaczy domowych i dzikich, oraz innych zwierząt



zarażenie następuje po spożyciu nie gotowanych warzyw lub wypiciu nie
przegotowanej wody



żywiciel pośredni- ślimak



żywiciel ostateczny- bydło



Chorobotwórczość



Fascjoloza najczęściej w początkowym okresie przebiega jako postać
ostra



podwyższona temperatura ciała



bóle mięśni i stawów



nudności i wymioty



powiększenie wątroby i śledziony



żółtaczka



niedokrwistość



pokrzywka

Fasciola hepatica-
Motylica wątrobowa



późniejszy okres choroby



rozrost nabłonka żółciowego



zwłóknienie przewodu żółciowego wspólnego, z częściowym lub
całkowitym jego zamknięciem, prowadzącym do zapalenia dróg
żółciowych- ostre bóle w nadbrzuszu



powiększenie wątroby



żółtaczka



świąd



podwyższona temperatura ciała



rzadko ropnie i marskość wątroby



sporadycznie inwazje F. hepatica do płuc, OUN, mięśni, skóry,
gałek ocznych



niekiedy zarażenie F. hepatica może przebiegać bezobjawowo

Fasciola hepatica-
Motylica wątrobowa



Wykrywanie



badania serologiczne w fazie ostrej (odczyn wiązania
dopełniacza, hemaglutynacja pośrednia,
immunofluorescencja pośrednia, immunodyfuzja,
immunoelektroforeza, przeciwbieżna elektroforeza,
ELISA)



faza przewlekła- znalezienie pasożyta w kale (min.
8tyg.po zarażeniu) lub w treści dwunastnicy; zazwyczaj
konieczne jest kilkakrotne badanie koproskopowe



zwiększona liczba leukocytów ze wzrostem komórek
kwasochłonnych



podwyższone stężenie immunoglobulin G, M i E

Fasciola hepatica-
Motylica wątrobowa



Zwalczanie



profilaktyka



Odrobaczanie zarażonych zwierząt



niszczenie żywicieli pośrednich (ślimak - błotniarka
moczarowa)



unikanie spożywania surowych roślin oraz picia nie
przegotowanej wody



leczenie



prazykwantel (Cesol, dzieci >4r.ż. i dorośli w
pojedynczej dawce 25 mg/kgmc w inwazji jelitowej,
pozostałe postaci 3xdziennie przez kolejne 2 dni)

Fasciola hepatica-
Motylica wątrobowa



niklozamid (Yomesan, 2 g jednorazowo)



dehydroemetyna (Dehydroemetine, 1mg/kg

mc. przez 10-15 dni)



badanie kontrolne przeprowadza się w 1

miesiąc po leczeniu

Fasciolopsis buski



przywra pasożytująca w przewodzie pokarmowym
człowieka



żywiciel ostateczny- człowiek i świnia



do zarażenia dochodzi po spożyciu surowych roślin
wodnych



zagnieżdża się w dwunastnicy i jelicie cienkim

Fasciolopsis buski

Fasciolopsis buski



Chorobotwórczość



Fascjolopsoza może przebiegać z bólami
brzucha i biegunką, ze stolcami obfitymi,
żółtozielonymi, zawierającymi niestrawiony
pokarm



w badaniu endoskopowym stwierdza się stan
zapalny ze wzmożonym wydzielaniem śluzu,
krwawieniami, owrzodzeniami i tworzeniem
ropni



w ciężkich zarażeniach może dochodzić do
ostrej niedrożności jelit, obrzęków i wodobrzusza

Fasciolopsis buski



Wykrywanie



wykrycie w kale jaj lub dojrzałych przywr



badania serologiczne jak w F.hepatica

•

Zwalczanie



profilaktyka



niszczenie żywicieli pośrednich-ślimaki



unikanie spożywania surowych owoców roślin wodnych i picia nie
przegotowanej wody



leczenie



prazykwantel (Cesol, dzieci >4r.ż. i dorośli w pojedynczej dawce
25 mg/kg mc. w inwazji jelitowej, pozostałe postaci 3xdziennie
przez kolejne 2 dni)



niklozamid(Yomesan, 2g jednorazowo)



dehydroemetyna (Dehydroemetine, 1mg/kg mc. przez 10-15 dni)



badanie kontrolne w 1 miesiąc po leczeniu

Dicrocoelium
dendriticum- Motyliczka



przywra pasożytująca w drogach żółciowych człowieka, przeżuwaczy i
innych zwierząt



motyliczka występuje w południowej Polsce



do zarażenia dochodzi po spożyciu metacerkarii



Pierwszym żywicielem pośrednim jest ślimak, drugim mrówka



Żywiciel ostateczny- przeżuwacze lub człowiek



Chorobotwórczość



Dikrocelioza



zapalenie dróg żółciowych



ostry ból w nadbrzuszu



powiększenie wątroby



żółtaczka



świąd



podwyższona temperatura ciała



najczęściej przebiega bezobjawowo

Dicrocoelium
dendriticum- Motyliczka



Wykrywanie



wykrywanie jaj w kale



Zwalczanie



profilaktyka



niespożywanie surowych roślin



picie przefiltrowanej wody



leczenie



prazykwantel (Cesol, dzieci>4r.ż. i dorośli w pojedynczej dawce
25 mg/kg mc.)



niklozamid (Yomesan, 2g jednorazowo)



dehydroemetyna (Dehydroemetine, 1mg/kg mc. przez 10-15 dni)



badanie kontrolne po miesiącu od leczenia

Paragonimus
westermani- przywra
płucna



przywra pasożytująca w płucach człowieka

oraz licznych zwierząt



człowieka zaraża się spożywając surowe

ryby lub skorupiaki zawierające
metacerkarie

Paragonimus
westermani- przywra
płucna

Paragonimus
westermani- przywra
płucna



Chorobotwórczość



Paragonimoza w pierwszym
okresie(ekscytacja metacerkarii w
dwunastnicy i przenikanie przez ściany jelita
cienkiego do jamy otrzewnej) może
przebiegać bez charakterystycznych
objawów



metacerkarie przechodząc do jamy opłucnej
i płuc wywołują nacieki z komórek
kwasochłonnych i obojętnochłonnych



wokół przywr wytwarzają się włókniste torebki
zawierające płyn ropny z brązowożółtymi jajami



wiele z nich przebija się do oskrzeli, uwalniając jaja,
tkanki martwicze i krew do dróg oddechowych



pękająca torebka wywołuje kaszel, ze zwiększoną
ilością podbarwionej krwią wydzieliny, z bólami w
klatce piersiowej



jaja mogą drogą krwi być przenoszone do innych
narządów(wątroba, ściany jelita, otrzewna, mięśnie,
mózg, rdzeń kręgowy), gdzie wywołują reakcje
ziarniniakowe i powstanie torebek wypełnionych
jajami

Paragonimus
westermani- przywra
płucna



w przypadku lokalizacji w OUN stwierdza się:



podwyższoną temperaturę ciała



bóle głowy z nudnościami i wymiotami



objawy padaczki



zaburzenia widzenia



osłabienie ruchowe



porażenie połowicze lub całkowite



objawy zapalenia opon



objawy encefalopatii

Paragonimus
westermani- przywra
płucna



Wykrywanie



stwierdzenie jaj w kale, plwocinie,
popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych



metody serologiczne



Zwalczanie



profilaktyka



zwalczanie żywicieli pośrednich



unikanie spożywania surowego mięsa krabów i

raków

Paragonimus
westermani- przywra
płucna



leczenie



prazykwantel (Cesol, dzieci >4r.ż. i dorośli w

pojedynczej dawce 25 mg/kg mc. w inwazji
jelitowej, pozostałe postaci 3xdziennie przez
kolejne 2 dni)



dehydroemetyna (Dehydroemetine, 1mg/kg

przez 10-15 dni)



badanie kontrolne

w 1 miesiąc po leczeniu

Paragonimus
westermani- przywra
płucna

Schistosoma
haematobium- przywra
krwi



przywra pasożytująca w splotach żylnych pęcherza
moczowego i miednicy mniejszej człowieka



rozwój rozdzielnopłciowy



żywiciel pośredni- ślimak



do zarażania człowieka dochodzi po wniknięciu przez
skórę cerkarii, które w tkance podskórnej przekształcają
się w schistosomule wędrujące z krwią do płuc, a
następnie przez lewą komorę serca do naczyń żylnych
miednicy, żył krezkowych, bądź wątroby, czasem do
OUN, rdzenia kręgowego, trzustki lub mięśnia
sercowego



żywotność postaci dorosłych- od kilku do kilkunastu lat

Schistosoma
haematobium- przywra
krwi



Chorobotwórczość



schistosomoza



w miejscu wniknięcia do skóry- świąd i odczyn zapalny, grudkowo-plamista
wysypka



po 4-10 tygodniach objawy ostrej schistosomozy

o

podwyższona temperatura

o

dreszcze

o

skurcze oskrzeli

o

bóle głowy

o

bóle stawów i brzucha

o

biegunka

o

powiększenie węzłów chłonnych

o

powiększenie wątroby i śledziony

o

obrzęki

o

pokrzywka na skórze

Schistosoma
haematobium- przywra
krwi



w okresie wydalania jaj występują bóle w podbrzuszu, częstomocz i
krwiomocz



następstwem zarażenia są miejscowe zmiany zapalne i krwotoczne
oraz przerostowe, a także brodawczakowate ścian narządów
miednicy mniejszej, prowadzące w konsekwencji do ich zwapnień,
zbliznowacenia lub zezłośliwienia



przewlekła schistosomoza



ziarniniaki w obrębie wątroby i śledziony ulegające włóknieniu
doprowadzające do powiększenia narządów



utrudnienie krążenia wrotnego z nadciśnieniem



wodobrzusze



żylaki przełyku



obrzęki



żółtaczka

Schistosoma
haematobium- przywra
krwi



Wykrywanie



znalezienie jaj w moczu, kale lub zeskrobinach
błony śluzowej jelita grubego (5tyg. po
zarażeniu)



test wylęgania miracydium



testy serologiczne



eozynofilia



podwyższone stężenie IgE

Schistosoma
haematobium- przywra
krwi



Zwalczanie



profilaktyka



niszczenie żywicieli pośrednich



właściwa oświata zdrowotna



leczenie



jak w F.hepatica



nirydazol (Yarocen, 50 mg/kg mc. przez 7 dni)



badanie kontrolne w miesiąc po leczeniu

Objawy chorobowe
wywołane zarażeniem
S.mansoni



biegunka



objawy czerwonki



zmiany krwotoczne, polipowate, wrzodziejące

lub bliznowate błony śluzowej jelita cienkiego i
grubego



zatory naczyń żylnych

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki



tasiemiec pasożytujący w jelicie cienkim

człowieka i ponad 30 gatunków ssaków



występuje głównie w regionach

podbiegunowych oraz krajach klimatu
umiarkowanego



może osiągać do 20 m długości



do zarażenia dochodzi po spożyciu surowych

ryb

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki



Chorobotwórczość



Difylobotrioza



okresowa niedrożność jelit



biegunki



bóle brzucha



niedokrwistość megaloblastyczna wywołana

niedoborem witaminy B12 (zwłaszcza przy
osiedlaniu się tasiemca w pobliżu żołądka)

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki



Wykrywanie



Wykrycie w kale jaj lub proglotydów

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki



Zwalczanie



profilaktyka



zaniechanie spożywania surowych,

półsurowych ryb



uniemożliwienie kontaktu zbiorników wodnych

z odchodami



najskuteczniejszym sposobem niszczenia larw

pasożyta jest gotowanie, mrożenie, solenie a
także marynowanie

Diphyllobothrium latum-
Bruzdogłowiec szeroki



leczenie



prazykwantel (Cesol, 5-10 mg/kg mc.) po

lekkim śniadaniu jednorazowo



niklozamid (Devermin, Yomesan, 500 mg do

2rż., 1mg między 2 a 6rż., 1g i po 1h następny
1g- po 6rż.) na czczo



skuteczność leczenia ocenia się w 1 i 3

miesiące po zakończonej terapii

Taenia saginata-
Tasiemiec nieuzbrojony



kosmopolityczny tasiemiec pasożytujący w

jelicie cienkim człowieka, który jest jego
jedynym żywicielem ostatecznym



w Polsce największa zapadalność na

tasiemczyce jest w województwie łódzkim



do zarażenia dochodzi po spożyciu surowego

lub półsurowego mięsa wołowego
zawierającego wągry tasiemca

Taenia saginata-
Tasiemiec nieuzbrojony



Chorobotwórczość



Tasiemczyca, tenioza



uczucie dyskomfortu



napadowe bóle brzucha



nudności



wzrost lub upośledzenie łaknienia



obniżenie aktywności ruchowej



znaczne napięcie powłok brzucha



wzmożona perystaltyka jelit



u dzieci przebieg cięższy niż u dorosłych- zaburzenia
wzrostu i przyrostu masy ciała

Taenia saginata-
Tasiemiec nieuzbrojony



zmniejszenie ogólnej kondycji



uczucie osłabienia



zaburzenia snu i pamięci (u dzieci gorsze wyniki w
nauce)



zaparcia naprzemiennie z biegunkami



rzadkie objawy: długotrwała biegunka, niedokrwistość,
zmiany skórne o charakterze pokrzywki



proglotydy mogą zatkać przewody żółciowe lub
trzustkowe



skłębione strobile mogą wywołać niedrożność jelit



w 20% przypadków zarażenie przebiega bezobjawowo

Taenia saginata-
Tasiemiec nieuzbrojony



Wykrywanie



identyfikacja proglotydów poruszających się w świeżym
kale



stwierdzenie za pomocą testu ELISA w kale swoistych
antygenów tasiemca



Zwalczanie



profilaktyka



sanitarne badanie mięsa w rzeźniach i z uboju
gospodarczego



zaniechanie spożywania surowego mięsa



ochrona pastwisk przed zanieczyszczeniem jajami
tasiemca

Taenia saginata-
Tasiemiec nieuzbrojony



leczenie



kuracja jednorazowa prazykwantelem (Cesol, 5-10
mg/kg mc.)



na czczo niklozamid (Devermin, Yomesan, 500 mg
do 2rż., 1mg między 2 a 6rż., 1g i po 1h następny
1g- po 6rż.)



albendazol (Zentel, 400mg)



mebendazol (Vermox, dzieci powyżej 3rż. i dorośli
100mg 2x dziennie przez 3 dni)



mepakryna (Atabrine 2 mg/kg mc. dzieci, dorośli
300 mg w 3 dawkach przez 7 dni)

Taenia solium- Tasiemiec
uzbrojony



kosmopolityczny tasiemiec występujący w

jelicie cienkim człowieka



człowieka- żywiciel ostateczny



świnia- żywiciel pośredni



do zarażenia dochodzi po spożyciu

niedogotowanego mięsa wieprzowego
zawierającego jaja inwazyjne tasiemca bądź
całe proglotydy maciczne

Taenia solium- Tasiemiec
uzbrojony



Chorobotwórczość



Tenioza



bóle brzucha



nudności



wymioty



biegunka i/lub zaparcia



bóle i zawroty głowy



zaburzenia rozwoju fizycznego (zwłaszcza u dzieci)



obniżenie masy ciała



brak łaknienia



niedokrwistość



ogólne osłabienie



niedrożność jelit

Taenia solium- Tasiemiec
uzbrojony



Cysticerkoza- wągrzyca wywołana przez wągry
tasiemca uzbrojonego



wągrzyca OUN

o

okresy remisji i zaostrzeń z drgawkami

o

wzmożone ciśnienie śródczaszkowe (bóle
głowy z nudnościami i zaburzeniami widzenia,
halucynacje, zaburzenia zachowania)

o

wodogłowie

o

może przebiegać jako zapalenie opon i mózgu

Taenia solium- Tasiemiec
uzbrojony



Wykrywanie



identyfikacja proglotydów w kale



badanie CT, NMR na obecność wągrów
zwłaszcza w OUN!!!!



we krwi obwodowej miernego stopnia eozynofilia



test ELISA



Rozpoznanie opiera się na badaniu
rentgenowskim mięśni i czaszki, oraz CT i NMR



badanie płynu mózgowo-rdzeniowego

Taenia solium- Tasiemiec
uzbrojony



Zwalczanie



profilaktyka i leczenie teniozy taka sama jak w przypadku
T.saginata



Leczenie wągrzycy



leczenie chirurgiczne bywa skuteczne w ogniskowych,
pojedynczych zmianach w OUN



prazykwantel (Cesol, 50 mg/kg mc. w 3 dawkach przez 14
dni)



albendazol(10-15 mg/kg mc. w 2 dawkach przez 30 dni,
po 15 dniach przerwy czterokrotne powtórzenie dawki



efekty leczenia ocenia się przez monitorowanie przebiegu
klinicznego i na podstawie badania CT i NMR

Echinococcus granulosus-
Tasiemiec bąblowcowy



groźny pasożyt w postaci dojrzałej bytujący w

jelicie cienkim psowatych, przypadkowo
występujący u człowieka który jest wtedy
żywicielem pośrednim



jaja znajdujące się w sierści psa stanowią

źródło inwazji dla żywiciela
pośredniego, także dla ludzi

Echinococcus granulosus-
Tasiemiec bąblowcowy

Echinococcus granulosus-
Tasiemiec bąblowcowy



Chorobotwórczość



Bąblowica, echinokokoza



najczęściej zmiany w wątrobie, rzadziej w płucach, a
sporadycznie w nerkach, mięśniach, śledzionie, tkankach
miękkich, mózgu lub kościach



w wątrobie wokół pasożyta wytwarza się gruba otoczka
łącznotkankowa, która uciskając na drogi żółciowe może
powodować żółtaczkę, zastoinowe zapalenie dróg żółciowych
oraz objawy nadciśnienia wrotnego



w przypadku pęknięcia pęcherza bąblowcowego w wątrobie
może dojść do wstrząsu anafilaktycznego i wtórnego rozsiewu



przy lokalizacji w płucach- kaszel, skrócenie oddechu i bóle w
klatce piersiowej, ogniska niedodmy

Echinococcus granulosus-
Tasiemiec bąblowcowy



Wykrywanie



stwierdzenie protoskoleksów w badaniu
biopsyjnym lub pęcherzu usuwanym
operacyjnie



w badaniu radiologicznym można
zaobserwować w wątrobie i płucach zwapniałe
pęcherze bąblowca



odczyny serologiczne

Echinococcus granulosus-
Tasiemiec bąblowcowy



Zwalczanie



profilaktyka



odrobaczanie psów



zaniechanie karmienia psów odpadkami poubojowymi



leczenie



operacyjne usunięcie bąblowca



albendazol (Zentel, 15 mg/kg mc. przez 3 mies.)



mebendazol (Vermox, 4,5 g/dobę w 3 dawkach przez 6
miesięcy)



efekty leczenie ocenia się przez monitorowanie przebiegu
klinicznego, oraz na podstawie badania USG, CT i NMR

Echinococcus

multilocularis- tasiemiec
wielokomorowy



tasiemiec pasożytujący w jelicie cienkim lisa,

rzadziej pas lub kota



człowiek może być żywicielem pośrednim



człowiek zaraża się niejako przy okazji, jedząc

niemyte jagody i owoce leśne (poziomki,
borówki, maliny itp.), do których mogą być
przyczepione jaja bąblowca



uważa się że E. multilocularis jest najbardziej

patogennym ze wszystkich tasiemców
pasożytniczych dla ludzi

Echinococcus

multilocularis- tasiemiec
wielokomorowy



wywoływana przez niego echinokokoza

wielokomorowa ma cechy choroby nowotworowej



larwa tasiemca osiedla się w narządach

wewnętrznych człowieka, dając objawy kliniczne
guza (torbieli)



torbiele rozwijają się najczęściej w wątrobie,

płucach i mózgu, ale mogą tworzyć się także
w nerkach, śledzionie, kościach i oku

Echinococcus

multilocularis- tasiemiec
wielokomorowy



Chorobotwórczość



najczęściej zajętym narządem jest wątroba (99%
przypadków), w której pasożyt rozwija się w postaci
drobnych pęcherzyków



pasożyt wrasta w miąższ narządu rozprzestrzeniając się
wzdłuż naczyń krwionośnych i dróg żółciowych, co prowadzi
do powstawania przerzutów do płuc lub mózgu



odpowiedź żywiciela powoduje rozrost tkanki łącznej
i powstawanie twardych nacieków zawierających formy
larwalne pasożyta, przypominających zmiany nowotworowe.



objawy kliniczne pojawiają się dopiero po 10–15 latach.

Echinococcus

multilocularis- tasiemiec
wielokomorowy



Leczenie



Leczenie bąblowicy wielojamowej jest długotrwałe
i kosztowne



obejmuje radykalny zabieg chirurgiczny usuwający
zmianę oraz co najmniej dwuletnią chemioterapię
przeciwpasożytniczą



niezbędne są badania kontrolne w ciągu kolejnych 10
lat



w przypadkach nieoperacyjnych, po częściowej resekcji
zmiany lub po przeszczepach wątroby obowiązuje
wieloletnia chemioterapia i częste badania kontrolne.

Echinococcus

multilocularis- tasiemiec
wielokomorowy



jaja tasiemca mogą znajdować się w kale

lisów, wilków i psów, i dlatego uważać
powinny osoby mające bezpośredni kontakt ze
zwierzętami - np. myśliwi



uniknąć zakażenia można w bardzo prosty

sposób- dokładnie myjąc jagody i inne owoce
leśne przez zjedzeniem !!!

Echinococcus

multilocularis-
tasiemiec
wielokomorowy

Hymenolepis nana-
Tasiemiec karłowaty



kosmopolityczny tasiemiec pasożytujący w

jelicie cienkim człowieka i gryzoni



w krajach o klimacie ciepłym i suchym

infestacja u dzieci może sięgać nawet 10%



pełny cykl rozwojowy odbywa się w kosmkach

i świetle jelita cienkiego człowieka



do zarażenia dochodzi poprzez zabrudzone

kałem ręce, pożywienie lub zabawki.

Hymenolepis nana-
Tasiemiec karłowaty



Chorobotwórczość



Hymenolepioza



bóle głowy



zaburzenia równowagi



brak łaknienia



anoreksja



wymioty



bóle brzucha



biegunki na przemian z zaparciami



wzmożona pobudliwość



zaburzenia snu



upośledzenie rozwoju psychicznego i fizycznego dziecka



w badaniu endoskopowym stwierdza się zmiany zapalne jelita z
martwicą jego błony śluzowej

Hymenolepis nana-
Tasiemiec karłowaty



Wykrywanie



Koproskopowe badanie kału pozwala na
stwierdzenie w nim jaj, a niekiedy proglotydów



Zwalczanie



profilaktyka



przestrzeganie zasad higieny



zabezpieczanie środków spożywczych przed

zanieczyszczeniami jajami inwazyjnymi

Hymenolepis nana-
Tasiemiec karłowaty



leczenie



niklozamid (Yomesan, 2g pierwszego dnia, a

następnie po 1g przez 6 dni)



prazykwantel (Cesol, 15-25 mg/kg mc.)



terapię należy powtarzać



kontrolne badanie kału

przeprowadza się w 2 tyg.
i 3 miesiące po leczeniu