Lekarze i pielęgniarki należą do tych

profesjonalistów medycznych, którzy z racji

swojej pracy spotykają się permanentnie.

Ich stosunki zawodowe bywają różne, tak jak

różnie mogą zachowywać się ludzie

niezależnie od swojej profesji i wykonywanej

pracy. Jednak w przypadku lekarzy

i pielęgniarek w szczególny sposób

postulowana jest swoista zawodowa

symbioza, twórcza współpraca, żeby nie

powiedzieć aktywne współdziałanie.

Autorzy takich postulatów (zarówno teoretycy, jak

i praktycy zawodów medycznych) domagają się

tego tłumacząc, że leży to przede wszystkim w

interesie powierzonego ich opiece pacjenta, ale

również ich własnej, tj. lekarzy i pielęgniarek.

Apologeci tych słów mówią, że wówczas

przedstawicielom zawodów medycznych będzie

się pracowało lepiej, bardziej efektywniej

i z korzyścią dla wszystkich. Od dawna jednak

zarówno lekarze, jak i pielęgniarki do aktywnego

współdziałania podchodzą raczej z niechęcią, a

przyczyn tego jest wiele. 

Odmienność płci pielęgniarek i

lekarzy, status społeczny,

struktura szpitala oraz odmienny

proces kształcenia tych dwóch

grup zawodowych to główne czynniki

warunkujące układ pielęgniarka -

lekarz.



 

W pielęgniarstwie zachodnioeuropejskim
uważa się, że głównym czynnikiem
dominacji lekarza nad pielęgniarką jest
różnica płci. Takie spostrzeżenia wynikają z
mentalności poprzednich wieków, gdzie
kobieta była podporządkowana władzy
mężczyzny.

Rola lekarza ukształtowała się już w

początkowym stadium rozwoju ludzkości.

Umiejętność zwalczania chorób, rozpoznawanie

dolegliwości danego schorzenia budziły podziw,

uznanie i szacunek społeczeństwa. Za błędne

postawienie diagnozy czekała kara.

 

Pielęgniarstwo, podobnie jak profesja lekarska, to

również działalność towarzysząca ludzkości od

chwili jej narodzin.

Działalność ta przebiegała w dwóch nurtach:

 

- pierwszy - to działalność sprawowania

opieki w ramach więzi pokrewieństwa i
sąsiedztwa,

- drugi - to działalność formalna, ujęta w

pewne ramy organizacyjne rożnych
instytucji dobroczynnych, zakonnych bądź
zdrowotnych, będąca w mniejszym lub też w
większym zakresie pomocniczym i
uzupełniającym działalność lekarzy.

Uważa się, że uczelnia medyczna

z wieloletnim cyklem nauczania, tworzy

lekarza jako osobę bardzo kompetentną .

Mniejsze możliwości edukacyjne ma

natomiast szkoła pielęgniarska, kształcąca

w trybie 3-letnim.

 



W strukturze szpitala kluczową rolę

odgrywają lekarze. To oni z reguły piastują

wysokie stanowiska kierownicze:

ordynatorzy, dyrektorzy, kierownicy.

Szczególną formą tej dominacji jest tzw.

obchód oddziału, podczas którego zwraca

się uwagę pacjenta na wzbudzenie wiary w

lekarza jako jedynego kompetentnego

członka zespołu interdyscyplinarnego.

 

Odmienny jest rodowód społeczny

lekarza i pielęgniarki.

To zróżnicowanie występuje z reguły w

krajach anglosaskich, w których

kandydaci do zawodu lekarskiego

wywodzą się głównie z wyższej klasy

społecznej.

Do połowy XX wieku zakres obowiązków

lekarza i pielęgniarki był wyraźnie określony.

Panował tzw. paternalistyczno- dyrektywny

model opieki zdrowotnej i niski poziom
wiedzy pielęgniarek względem lekarzy.

Obecnie, ze względu na dynamizm edukacji

pielęgniarek i kształcenie w formie studiów

wyższych, kompetencje pielęgniarek

znacznie wzrosły.

Tendencje świadczące o występowaniu

konfliktu lekarza i pielęgniarki:

- domaganie się uprawnień do

podejmowania decyzji w sprawach

diagnozowania, przepisywania i

podawania leków (pielęgniarki

angielskie),

- prawo do odmówienia zlecenia

lekarskiego.

W celu określenia kompetencji

pielęgniarki utworzono

Ustawę z dnia 5 lipca 1996r.

o zawodach pielęgniarki

i położnej.

 

 
1. Wrońska I., Rola społeczna i zawodowa

pielęgniarki: studium z zakresu
współczesnego pielęgniarstwa., Centrum
Edukacji Medycznej, Warszawa 1997

2.http://www.pielegniarki.info.pl/files/1171312

974.pdf