Wykonała:
Sylwia Oleńska
WTD V gr.6

Składowanie dużej ilości towarów stwarzało w przeszłości

problem z identyfikacją poszczególnych produktów, jak

również z kontrolą ich przepływu. Dlatego właśnie jednym

z pierwszych sposobów zastosowania informatyki w

logistyce było wprowadzenie automatycznej identyfikacji.
Z automatyczną identyfikacją mamy do czynienia na co

dzień, chociażby robiąc zakupy w supermarketach.

Wprowadzona

w

latach

siedemdziesiątych

automatyczna identyfikacja polegała na zastosowaniu

czytników kodów kreskowych , podłączonych do systemów

informatycznych,

które

umożliwiały

niemal

natychmiastową

identyfikację

badanych:

towarów,

dokumentów czy innych przedmiotów lub osób.

Oczywiście, automatyczna identyfikacja rozwinęła się

najbardziej w dziedzinie identyfikacji towarów.

Automatyczna Identyfikacja (AI) rozumiana

jest jako „jedna z najbardziej efektywnych
technik wprowadzania danych do systemów
komputerowych za pomocą kodów kreskowych.
Pozwala na rozpoznanie danego obiektu,
którym może być: produkt, maszyna czy
urządzenie, osoba, dokument, przez system
komputerowy bez udziału człowieka lub z jego
minimalnym udziałem. Rozpoznanie to polega
na identyfikacji obiektu z opisem zawartym w
systemie komputerowym” [Gołembska, 2004].

• kodu kreskowego (bar code),
• ścieżki magnetycznej (magnetic stripe),
• fal radiowych (RFID - Radio Freąuency

Identification),

• rozpoznawania znaków (OCR - Optical

Character Recognition),

• rozpoznawania obrazu (vision systems).

Miejsca automatycznej identyfikacji wyrobów w sferze:

Wyroby

gotowe

Surowce i
materiały

Magazyn

L

o

g

is

ty

k

a

p

ro

d

u

k

cj

i

1

2

3

4

5

a) produkcji

1 – surowce, półfabrykaty, elementy montażowe
2 – materiały w MWS i dużych magazynach produkcyjnych
3 – automatycznie sterowane linie produkcyjne
4 – nadawanie kodów EAN wyrobom gotowym
5 – wyroby gotowe

b)
dystrybucji

Wyroby

gotowe

Magazyny zbytu

Hurt

Detal

6

7

8

9

6 – wyroby gotowe
7 – towary lub jednostki ładunkowe
8 – towary w magazynach hurtu
9 – towary w sklepach detalicznych

L

o

g

is

ty

k

a

d

ys

tr

yb

u

cj

i

1970- Opracowanie kodu UPC (Universal Product Code) w USA
1973- Przyjęcie kodu UPC jako standardu ds. znakowania towarów w handlu

detalicznym w USA i w Kanadzie

1974- Utworzenie europejskiej organizacji ds. znakowania towarów EANA (European

Article Numbering Association ), kod EAN standardem w systemie EAN (European

Article Number)

1976- Rozpoczęcie prac nad stworzenie europejskiego systemu znakowania towarów
1981- Przekształcenie europejskiego w międzynarodowy system EAN (zmiana nazwy

organizacji z EANA na IANA – International Article Numbering Association);

wprowadzenie kodu 128 przedstawiającego znaki ASCII;

1984- Przyjęcie międzynarodowego systemu znakowania jednostek wysyłkowych

( SSCC- Serial Shipping Conteiner Code)

1986- Opracowanie ogólnoświatowego standardu EDI przez ONZ w postaci UN/EDIFACT

( United Nations rules for EDI for Administration Commerce &Transport

1990- Przyjęcie Polski do systemu EAN i powołanie Centrum Kodów Kreskowych przy

Instytucie Logistyki i Magazynowania w Poznaniu;

1992- Wydanie Polskiej Normy dotyczącej kodu EAN
1998- Utworzenie ogólnoświatowej organizacji znakowania towarów EAN
2003- Utworzenie organizacji EPCgloball dla komercjalizacji i wdrażania technologii

EPC (Electronic Product Code)

2004- Utworzenie organizacji GDSN (Global Data SynchronisationNumber) w celu

wdrażania globalnej synchronizacji danych.

2005- Utworzenie Centrali Stowarzyszenia GS-1 (Global System –One )

Schemat ideowy automatycznej identyfikacji towarów przy sprzedaży
drobnohurtowej

5 900001 000014

Nektar jabłkowy

0.175

Cena hurtowa 1.70

Rejestrator

danych

z czytnikiem

kodów

kreskowych

Przeniesienie
danych o
zamówieniu do
systemu
mikrokomputerowe
go

Dział

sprzedaży

System

autonomiczny

lub

S

ie

ć

N

o

ve

ll

Elektroniczna wymiana danych (ang.

Electronic

Data

Interchange-EDI)

łączy

możliwości informatyki i telekomunikacji. Jest

to technologia obiegu i wymiany dokumentów

w: szeroko pojętej :logistyce, edukacji,

bankowości,

administracji,

handlu,

czy

usługach.

Wymieniane dokumenty nie musza być

drukowane. Tworzone są one poprzez

wygenerowanie odpowiadających im struktur

danych w systemie informatycznym nadawcy

i przesyłane elektronicznie do systemu

komputerowego adresata, i tam przetwarzane

automatycznie, bez interwencji człowieka.



umożliwia lepsze spełnianie potrzeb
odbiorców i dostawców;



jest w stanie poprawić funkcjonowanie
łańcucha dostaw i tym samym wpłynąć na
podniesienie poziomu obsługi klienta;



pozwala znacznie zredukować koszty
obsługi obrotu dokumentowego

Międzynarodowa normalizacja w dziedzinie EDI

dotyczy dwóch obszarów:

◦

normalizacji formatów danych;

◦

normalizacji systemu komunikacyjnego.

Dla EDI stosuje się kilka standardów danych,

które dzielimy na standardy de facto i de jure.

Standardy de facto są standardami, które

powstały

bez

żadnego

formalnego

planu.

W

przeciwieństwie do standardów de jure, które są
formalnymi, legalnymi standardami projektowanymi i
publikowanymi

przez

upoważnione

organizacje

standaryzujące.

Standard

y

komunika

tu EDI

de
facto

de jure

ODETTE

EDIFICE

CEFIC

TRADACO
MS

AIAG

TDCC

VICS

WINS

GENCOD

DAKOM

TRANSCO
M

UN/EDIFAC
T

ANSI X. 12

Standardy wymiany danych wykorzystują

standardy XML (ang.Extended Markable

Language) ,zapewniając użytkownikom globalny

język dla e-biznesu, służący prowadzeniu efektywnej

gospodarki elektronicznej w oparciu o Internetw

postaci elektronicznego komunikatu ebXML

(ang.eXtensible Mark up Language) ,który to został

opracowany przez firmy OASIS I UN/CEFACT ,ze

względu na brak na rynku stosowanych przez

partnerów biznesowych standardów komunikacji i

interfejsów obsługi wymiany danych.

W 2004 r. Międzynarodowa Organizacja

Normalizacyjna (ISO) zaaprobowała zestaw 4

standardów ebXML pod nazwą Electronic Business

eXtensible markup Language.

Usługi

poczto
we/fax
itp.

Wprowadzan

ie/wyprowad

zanie danych

przy

wykorzystani

u formularzy

Wprowadzan

ie/wyprowad

zanie danych

Bez EDI

Z EDI

ZASADY IDENTYFIKACJI ODPOWIADAJĄCE TECHNOLOGIE
NARZEDZIA DANYCH

EAN-UCC

STANDARDY.IDENTYFIK.

AUTOMATYCZNA IDENTYFIKACJA

SSCC,GTIN,GLN,IŻ

STANDARD.PRZECHWYT.

AUTOMATYCZNE GROMADZENIE

EAN/UCC.GS1- 128
I PRZECHOWYWANIA

ZARZĄDZ.POŁACZEN.

ELEKTRONOCZNE PRZETWARZ.

DANYCH

STANDARDY.WYMIANY.

ELEKTR. WYMIANA DANYCH

EACOM/XML
______________________________________________________________________________



przedmiot – opisujący co jest przedmiotem

wysyłki to nazwa Seryjny Numer Jednostki

Wysyłkowej (ang.SSCC,) niepowtarzalnej dla

każdej pojedynczej jednostki logistycznej.

Ogólną strukturę SSCC jednostek

transportowych zarejestrowanych obejmuje

numer seryjny nadany przez jednostkę

kodującą. Jednostka logistyczna jest to

jednostka utworzona z jednostek handlowych

dla potrzeb przechowywania lub transportu,

która musi być identyfikowana i śledzona w

całym łańcuchu dostaw.



jednostka handlowa tj. Globalny Numer
Jednostki Handlowej ( ang .Global Trade
Item Number GTIN ).

Jednostka handlowa jest to dowolna

jednostka (produkt lub usługa ), która może
być wyceniana, zamawiana lub fakturowana
w celach handlowych pomiędzy
uczestnikami w dowolnym punkcie łańcucha
dostaw.



podmiotu wymiany- tzw. kod lokacyjny
opisujący (skąd dokąd, czy od kogo do
kogo) określone przez firmę kodującą,
tworzącą jednostki logistyczne. Część
numeru lokacyjnego nadawana jest przez
krajową organizację GS-1,a pozostała część
przez stronę będącą właścicielem
identyfikowanej jednostki funkcjonalnej i
jest on niepowtarzalnym i uniwersalnym
identyfikatorem, stosowanym przez
wszystkie podmioty.

Numer lokacyjny GS-1 składa się z

trzynastu cyfr.



- IZ-Standardowy Identyfikator Zastosowań
(ang. Identyfied Data ).Każdy IZ jest dwu,
trzy lub czterocyfrowym prefiksem,
definiującym znaczenie następujących po
nim danych.

Dla kodu GS1-128 jest istotną cechą

występowanie standardów IZ, co umożliwia
przedstawienie danych biznesowych w
sposób standardowy za pomocą kodu
kreskowego w taki sposób by system
informatyczny potrafił go bezbłędnie
zidentyfikować i umieścić w bazie danych.

Celem GS1 jest uproszczenie globalnego handlu

poprzez łączenie przepływu informacji z przepływem

towarów. GS1 przewodzi procesowi tworzenia i wdrażania

globalnych standardów GS1 w celu usprawnienia łańcucha

dostaw i popytu. GS1 jest organizacją, która dział non profit

i jest niezależna od swoich partnerów biznesowych. Ponad

to jest zarządzana przez użytkowników; ma ona służyć

międzynarodowym koncernom oraz MSP. Organizacja ta

stanowi platformę porozumienia między partnerami

handlowymi. GS1 posiada już 30 lat doświadczenia i 104

organizacje krajowe. Tworzy ją ponad milion firm,

użytkowników systemu w 140 krajach. GS1 to ponad 20

sektorów, jak na przykład ochrona zdrowia, transport,

wojsko; każdego dnia zawiera aż ponad 5 miliardów

transakcji



W skład GS1 wchodzą:



a) GS1 Head Office – Centrala

Stowarzyszenia posiadająca swoje siedziby

w Brukseli oraz Princeton.



b) EPC global Inc. – organizacja otworzona

w roku 2003 w celu wdrażania i

komercjalizacji technologii EPC



c) GDSN – organizacja utworzona w 2004

roku w celu wdrażania globalnych

synchronizacji danych

GS1

GS1 Head Office

100% GSI HO

50% GS1 US

50% GS1 HO

EPCglobal Inc. Joint
Venture

GDSN

Program

Zadania

Kody kreskowe i

EDI

o

Opracownie strategii wykorzystania EDI (LANCOM i XML)

o

Opracowanie strategii wdrażania kodów RSS (o zmniejszonej powierzchni

GDSN

o

Wzrost liczby użytkowników GDSN

o

Włączenie kolejnych katalogów elektronicznych do sieci

o

Usprawnienie procesu certyfikacji katalogów

EPC

o

Dopracowanie standardów i wprowadzenie gotowej technologii na rynek

o

Wzrost liczby użytkowników EPC

o

Uruchomienie procesu akredytacji laboratoriów

Traceability

o

Wdrażanie rozwiązań traceability w nowych sektorach

Inicjatywa

UPSRTREAM

o

Opracowanie rozwiązań dla procesu zaopatrzenia w opakowania

Nowe sektory

o

Wdrażanie standardów GS1 w: służbie zdrowia i farmacji, wojsku, branży
odzieżowej, transportowej i usług logistycznych



Elektroniczny kod produktu (EPC) to połączenie dwóch

technologii: identyfikacji przy pomocy fal radiowych (RFID) i

przekazywania informacji poprzez Internet. Obejmuje nowy

schemat kodowania, w ramach którego można

identyfikować w sposób unikalny indywidualne obiekty.

Zamiast etykiety z kodem kreskowym, na obiektach

umieszcza się elektroniczny znacznik (tzw. tag), który jest

odczytywany za pomocą fal radiowych. Daje to możliwość

lokalizacji i śledzenia produktów w całym łańcuchu dostaw,

gdyż numery mogą być odczytywane błyskawicznie bez

konieczności posiadania obiektu na linii wzroku. Aktualne

informacje o produkcie i jego ruchu będą docelowo

dostępne w Internecie.

Pod pojęciem kod kreskowy

rozumie się: wzór równoległych,

prostokątnych, jasnych i

ciemnych kresek lub komórek,

uporządkowanych zgodnie z

opisami poszczególnych symbolik

w celu przedstawienia danych w

postaci czytelnej maszynowo.

[Hałas, 2000]



Do odczytu etykiet logistycznych EAN należy stosować tzw.

czytniki. Pracownicy powinni zostać poinstruowani, aby

skanowali cały symbol przedstawiony na jednostce.

Informacje istotne są wybierane przez oprogramowanie

aplikacyjne

na

podstawie

identyfikatorów

symboliki,

oznaczających rodzaj odczytywanej symboliki, a dla EAN 128 -

na podstawie Identyfikatorów Zastosowania.



Liczbę i długość symboli EAN-128 można zminimalizować,

korzystając z możliwości ich łączenia. Kolejność elementów

danych, przedstawionych w kodzie kreskowym nie jest

istotna dla ich interpretacji. Oznacza to, że oprogramowanie

wybierze te IZ, które są w danym momencie istotne,

ignorując pozostałe i decyduje o ich kolejności. Łączenie to

nie dotyczy SSCC, który zawsze musi być wydrukowany

oddzielnie.



Jeżeli Identyfikator Zastosowania jest stosowany więcej niż

jeden raz (np. kiedy naklejone są dwie etykiety), to muszą po

nim następować te same informacje. Umieszczanie różnych

danych po Identyfikatorze Zastosowania, który pojawia się na

jednostce

dwa

razy,

prowadzi

do

niejednoznacznej

interpretacji danych.



Zalecane jest stosowanie współczynnika powiększenia w

zakresie

od

50%

do

84%.

50%

jest

minimalnym

współczynnikiem powiększenia zalecanym dla SSCC, a 84%

jest dla niego współczynnikiem maksymalnym, stosowanym na

etykiecie o maksymalnej szerokości (148 mm).



Prawdopodobieństwo poprawnego skanowania zawsze rośnie,

jeżeli wydrukuje się kod większy, niż wynika to z podanego

zakresu

współczynników

powiększenia.

Jeżeli

jednak

informacje, które mają znaleźć się na etykiecie nie zmieszczą

się w przeznaczonym do tego miejscu, to można zastosować

mniejszy współczynnik powiększenia. Nigdy jednak nie

powinien być on mniejszy niż 25%. Jakość drukowanego

symbolu powinna być dokładnie sprawdzana, zwłaszcza przy

mniejszych

współczynnikach

powiększenia.

Przy

współczynniku poniżej 50% symbol kodu trzeba skanować z

mniejszej odległości.



Jeżeli drukuje się więcej niż jeden symbol, to wszystkie muszą

być

przedstawione

z

tym

samym

współczynnikiem

powiększenia. Jeżeli nanoszona jest druga etykieta, zaleca się

wybranie

współczynnika

powiększenia

zbliżonego

do

zastosowanego na pierwszej etykiecie.



Zalecana wysokość kodu kreskowego wynosi przynajmniej
27 mm, a dla SSCC co najmniej 32 mm. Ze względu na
ograniczoną ilość miejsca może nie być możliwe
umieszczenie kodu w zalecanej wysokości, ale w żadnym
wypadku nie powinien być on niższy niż 13 mm.



Kody kreskowe na paletach powinny być zorientowane
pionowo. Kreski jasne i ciemne powinny być prostopadłe
do podstawy, na której stoi jednostka wysyłkowa. W
każdym przypadku symbol SSCC powinien znajdować się w
najniższej części etykiety.

Interpretacja kodu kreskowego jest to przedstawienie
w postaci znaków czytelnych wzrokowo, informacji
odwzorowanych w kodzie kreskowym. Obejmuje ona
Identyfikatory Zastosowania i zawartość danych, ale
bez znaków specjalnych symbolu i cyfr kontrolnych
symbolu (ale z cyframi kontrolnymi danych). Służy
ona do celów kontrolnych lub jako pomoc w sytuacji,
kiedy niemożliwy jest odczyt kodu kreskowego. Dla
ułatwienia ręcznego wprowadzania danych i łatwego
rozpoznawania IZ, wydziela się je, umieszczając w
nawiasach. Interpretacja kodów kreskowych musi
być umieszczona bezpośrednio pod symbolem kodu i
być łatwa do odczytu. Wysokość musi być możliwie
zbliżona do 3 mm.



Etykiety logistyczne EAN podzielone są na trzy

części. Część górna etykiety zawiera informacje

w formacie dowolnym. W części środkowej

mieszczą się informacje tekstowe i interpretacja

kodów kreskowych w postaci znaków czytelnych

wzrokowo. Najniższa część zawiera kody

kreskowe i ich interpretacje.



Wielkość

poszczególnych

części

nie

jest

określona standardem. Pozostaje ona w gestii

strony nanoszącej etykietę i zależy od ilości

informacji, które mają być umieszczone w

każdej części. Zaleca się oddzielić każdą część

etykiety ciągłą poziomą linią. Jeżeli jednak jest

to uzasadnione oszczędnością miejsca na

etykiecie, dopuszcza się również inny układ, pod

warunkiem zachowania na niej przejrzystości

danych.

Całkowitą fizyczną wielkość etykiety określa strona

opracowująca tę etykietę, uwzględniając wytyczne

EAN

oraz

dane

wymagane

we

wszystkich

segmentach. Czynniki wpływające na wielkość

etykiety to:



liczba danych, które mają być na niej umieszczone,



zawartość i powiększenie kodów kreskowych oraz

wielkość jednostki logistycznej, na której się ma

znaleźć etykieta.

Dla większości zastosowań powinien wystarczyć

standardowy wymiar A6 (105 mm x 148 mm).

Odchylenia od tej wielkości zazwyczaj wynikają z

ilości przedstawionych danych lub rozmiarów samej

jednostki logistycznej.

Pomocna dla użytkowników może być wskazówka,

aby szerokość etykiety była stała i wynosiła 105 mm,

natomiast wysokość uzależniona jest od ilości danych.



W sytuacji idealnej etykieta powinna być
umieszczona na wszystkich czterech pionowych
bokach palety.



Jeżeli jest to niemożliwe lub niecelowe należy je
umieścić na dwóch bokach sąsiednich; jedna na
krótszym boku druga na przyległym dłuższym.



Jeżeli etykiety logistyczne EAN nanoszone są na kartony lub

inne jednostki niższe niż 1 metr, to dolna krawędź symbolu

SSCC powinna znajdować się na wysokości 32 mm od dolnej

krawędzi jednostki i w odległości 19 mm od krawędzi

pionowej.



Jeżeli jednostka jest oznaczona symbolem EAN-13 , ITF lub

EAN - 128, kodującym numer identyfikacyjny towaru, to

etykieta logistyczna EAN powinna być umieszczona tak, aby

nie zasłaniać istniejącego już symbolu kodu. Preferowane jest

naniesienie jej z boku istniejącego symbolu, aby zachować

ich poziome rozmieszczenie.



Na paletach lub innych jednostkach wyższych niż 1 metr,

etykieta powinna być umieszczona na wysokości od 400 mm

do 800 mm od powierzchni na której stoi paleta i nie bliżej niż

50 mm od boku pionowego.

Kod EAN-13 jest jednowymiarowym

kodem kreskowym typu 4W, w którym

występują paski o czterech różnych

szerokościach. Kodowanymi znakami mogą

być cyfry od 0 do 9. Długość kodu wynosi 12

cyfr.

EAN-13 jest europejską wersją kodu UPC-

A, stosowanego w USA i Kanadzie. Różnica

jest tylko w prefiksach i ilości znaków - EAN

może być 13 lub 8 znakowy, a UPC-A -

odpowiednio 12 i 6 znakowy.

a) struktura

Miejsca

cyfr

13

12 11

10

9

8

7

6

5

4

3

2

1

Struktur

a

numeró

w

Numer kraju

Numer jednostki

kodującej

Numer indywidualny towaru

b) budowa

5

01234
5

67890
0

Margine
s

Kodowane
cyfry

Margine
s

Znak
start

6 znaków

danych

Znak

rozdzielający

6 znaków

danych

Znak
stop

Jedynym obowiązującym polem na

etykietach logistycznych jest Seryjny
Numer Jednostki Wysyłkowej (Serial
Shipping Container Code – SSCC).

SSCC jest numerem identyfikacyjnym,

niepowtarzalnym dla każdej jednostki
logistycznej.

Korzystanie z: numeru jednostki wysyłkowej

–SSCC oraz z numerów lokacyjnych – GLN służy

usprawnieniu śledzienia (ang.tranceability)

przepływu fizycznego ładunków i

odpowiedniego przepływu informacji,ponieważ

stanowią składowe ogólnego systemu zbierania

i przetwarzania informacji. Znajdują one

zastosowanie w oznaczeniu przesyłek za

pomocą standardowych etykiet logistycznych

oraz identyfikacji nadawcy i odbiorcy

dokumentów elektronicznych, które są

odczytywanych za pomocą urządzenia -

czytnika kodu i w sposób automatyczny

wprowadzane są do systemu informatycznego.

SSCC jest uznawany za wystarczający dla wszystkich

aplikacji logistycznych tam, gdzie do przekazywania

szczegółowych informacji na temat jednostek logistycznych

wykorzystywana jest Elektroniczna Wymiana Danych (EDI).

Dostawca, po otrzymaniu zamówienia od swojego

odbiorcy kompletuje zamówiony towar, tworząc jednostkę

logistyczną i oznacza ją etykietą zawierającą SSCC. Zanim

nastąpi fizyczna dostawa towaru, dostawca wysyła do

odbiorcy komunikat EDI „Awizo wysyłki”. Zawiera on, oprócz

SSCC również informacje o zawartości przesyłki, czyli numery

identyfikacyjne EAN, ilość towaru w każdej jednostce

logistycznej, ostateczne miejsce dostawy towaru, itp. Awizo

jest u odbiorcy porównywane ze złożonym zamówieniem i

przekazywane do bazy danych.

Dzięki temu, że komunikat EDI znacznie wyprzedza

nadejście dostawy, odbiorca może:

•

odpowiednio zareagować, jeżeli występują rozbieżności

pomiędzy towarem zamawianym a otrzymanym.

•

rozpocząć jego wcześniejszą sprzedaż.

Kiedy dostawa nadejdzie, odczytywane są numery SSCC,

oprogramowanie uruchamia procedurę płatności i uaktualnia

stany magazynowe.

IZ

Cyfra

Uzup

.

Prefik

s

EAN

Numer

Jednostki

Kod.

Numer seryjny

Cyfra

Kontr

.

00
00
00
00

P
P
P
P

590
590
590
590

J1 J2 J3 J4
J1 J2 J3 J4 J5
J1 J2 J3 J4 J5 J6
J1 J2 J3 J4 J5 J6 J7

S1 S2 S3 S4 S5 S6 S7 S8 S9

S1 S2 S3 S4 S5 S6 S7 S8

S1 S2 S3 S4 S5 S6 S7

S1 S2 S3 S4 S5 S6

K

K

K

K

gdzie:
IZ - identyfikator zastosowania dla SSCC zawsze wynosi 00 i definiuje strukturę
danych
P - cyfra uzupełniająca może przyjmować wartość dowolną od 0 do 9
590 - prefiks EAN dla Polski wynosi zawsze 590
J..J - numer jednostki kodującej ma zmienną długość od 4 do 7 cyfr
S..S - numer seryjny nadawany przez jednostkę kodującą o długości od 6 do 9 cyfr,
w zależności od długości numeru jednostki kodującej
K - cyfra kontrolna danych, obliczana wg standardowego algorytmu określonego
przez EAN International; oblicza się ją z 17 cyfr, z pominięciem IZ

SSCC zawsze przedstawia się w postaci

symbolu kodu kreskowego EAN-128

Code 128 to jednowymiarowy kod kreskowy typu

4W, w którym znajdują się paski o czterech różnych

szerokościach. Kodowane znaki w 3 zbiorach to:

A: ASCII(O)-ASCII(95), B: ASCII(32)-ASCII(127), C: cyfry

0-9. Długość kodu jest niestała.

Kod Code 128 jest alfanumerycznym kodem o

bardzo dużej gęstości. Ilość kodowanych znaków może

być dowolna. Kodowane mogą być wszystkie 128

znaków ASCII.

EAN jest używany między innymi w: magazynach,

logistyce (opakowania transportowe), sprzedaży

detalicznej (daty produkcji, okresy trwałości) do

opisania zawartości opakowań zbiorczych.

Dzięki zastosowaniu tzw. Identyfikatorów

Zastosowań (IŻ) możliwe jest zawarcie w kodzie

informacji o: rodzaju towaru, ilości, dacie ważności,

numerze seryjnym i innych.

1 2 8 9 0 2 X 3 4

1

Identyfikator
zastosowania

Miesiąc produkcji

(luty 1989 r.)

Numer

serii

JEDNOSTKA KONSUMENCKA

1 butelka

590

2341

00001

3

Numer dla

Polski

Numer

jednostki

kodującej

Numer

indywidual

ny towaru

Cyfra

kontrolna

JEDNOSTKAWYSYŁKOWA

144 butelki na palecie

2

590

2341

00001

3

Identyfikato

r jednostki

wysyłkowej

Numer

dla Polski

Numer

jednostki

kodującej

Numer

indywidual

ny towaru

Cyfra

kontrolna

EAN-13 do oznaczania

jednostki konsumenckiej

DUN-14 do oznaczania

jednostki wysyłkowej

Główne obszary wykorzystania automatycznej identyfikacji towaru

w przedsiębiorstwie handlu detalicznego

Kasy fiskalne ze

skanerem

Opakowanie

Kod kreskowy

Opakowanie gotowe

Etykietowanie

Druk etykiet

Druk opakowań

z kodem EAN

Sprzedaż towarów

Gospodarka towarami

w sklepie

Gospodarka

magazynowa

Kartoteki

Marketing
Zaopatrzenie

Księgowość

……

Czytni

k

Procesor plików

Komputer zarządzający

Ocena jakości kodu kreskowego jest

wykonywana za pomocą specjalistycznych

urządzeń tzw. weryfikatorów jakości kodów

kreskowych.

Uczestnik systemu GS1 może zażądać od

drukarni, której zlecił wydruk opakowania z

kodem kreskowym, zaświadczenie o jakości

kodu kreskowego z podaniem oceny tej

jakości. Może też sam posiadać weryfikator

jakości kodów i za jego pomocą sprawdzać

jakość swoich kodów kreskowych. Może

również, jako uczestnik systemu GS1

przesłać kody kreskowe do ILiM w celu

sprawdzenie ich jakości.

Weryfikator pozwala jednoznacznie ocenić

czy dany kod kreskowy będzie odczytywany

przez wszystkie, sprawne czytniki kodów

kreskowych.

Często

stosowana

przez

polskich

producentów

lub

zakłady

poligraficzne

praktyka sprawdzania czytelności kodu za

pomocą czytnika kodów kreskowych nie daje

gwarancji, że tak sprawdzony kod będzie

odczytywany przez wszystkie czytniki kodów

kreskowych. Różnią się one bowiem między

sobą

np.

rozdzielczością,

ilością

linii

skanujących, oprogramowaniem dekodującym.

Metoda jakości kodów kreskowych tzw. metoda

ANSI odzwierciedla zachowania się czytnika kodów

kreskowych: polega ona na szczegółowej analizie

tzw. profilu odbicia promienia skanującego, który

jest również wynikiem skanowania kodu przez

czytniki kodów kreskowych.

Celem ANSI jest uzyskanie szybkiej oceny jakości

kodu kreskowego i, poprzez analizę wyników

weryfikacji,

określenie

ewentualnej

przyczyny

niemożności odczytania kodu kreskowego lub

trudności w odczycie kodu. Metoda ANSI została

poddana

standaryzacji

i

dlatego

pomiary

wykonywane na weryfikatorach różnych firm

posługujących się tą metodą będą dawały podobne

wyniki. Warunkiem jest kalibrowanie tych urządzeń

zgodnie z zaleceniami ich producentów.

Metoda ANSI zakłada, że dla każdej aplikacji kodu

kreskowego powinna być określona minimalna,

akceptowana ocena symbolu. Podstawą oceny

jakości symbolu kodu kreskowego jest szczegółowa

analiza tzw. profilu współczynnika odbicia

promienia skanującego. Profil ten jest wykresem

współczynnika odbicia światła (określonego w %)

od kodu kreskowego w zależności od odległości

liniowej w poprzek symbolu.

Parametry profilu, które powinny podlegać ocenie to:

- dekodowanie,

- kontrast symbolu (SC),

- minimalny współczynnik odbicia swytaiłą (Rmin),

- minimalny kontrast krawędzi (ECmin),

- modulacja (MOD),

- defekty (ERN),

- dekodowalność (V).

Ocena symbolu może występować w formie literowej lub

odpowiadającej jej formie cyfrowej.

Ogólna ocena jakości symbolu – równoważniki ocen
numerycznych i alfabetycznych:

Zakres numeryczny

Odpowiednik literowy

Od 3,4 do 4

A

Od 2,5 do 3,5

B

Od 1,5 do 2,5

C

Od 0,5 do 1,5

D

Poniżej 0,5

F

Ocena A jest najlepszą oceną jakości, jaką

może uzyskać kod kreskowy. Zgodnie ze
„Specyfikacjami ogólnymi GS1” minimalna
pozytywna ocena jakości kodów kreskowych
jest ocena 1,5 (C). Jednak odbiorca produktu
może zażyczyć sobie lepszej oceny jakości
umieszczonego na tym produkcie kodu, np. B
lub A. Negatywnymi ocenami jakości kodów
kreskowych są oceny D i F, z tym że ocena D
pozwala jeszcze na dopuszczenie produktu z
takim kodem na rynek (pod warunkiem, że kod
ten będzie odczytywany przez czytniki odbiorcy
tego produktu, a odbiorca wyrazi zgodę na
odstawę takiego produktu).

Wraz

z

rozwojem

technologii

informatycznej, oraz coraz powszechniejszym

dostępem

do Internetu, pojawiły się nowe potrzeby oraz

nowe sposoby ich zaspokajania. Naukowcy

z Centrum Automatycznej Identyfikacji

działające przy Massachusetts Institute of

Technology

opracowali

zupełnie

nową

koncepcję automatycznej identyfikacji. Opiera

się ona na tzw. Elektronicznym Kodzie

Produktów, nazywanych z skrócie EPC . W

odniesieniu do nich używa się również

następujących synonimów:

•

„tag”,

•

„transponder”,

•

„znacznik RFID”.

EPC to przede wszystkim sieć EPC

global. Powstała ona15 września

2003r.
Zadaniem organizacji EPC global
jest wprowadzenie na rynek i

zarządzanie

siecią

EPC,

która

stanowi połączenie technologii RFID
oraz Internetu [Hałas , Jelitto ,

2004].



w tagu zapisany jest wyłącznie numer

identyfikacyjny;

• wykorzystywane jest specjalne oprogramowanie

tzw. middleware, stanowiące interfejs między

czytnikiem RFID a aplikacją użytkową i

Internetem, służące do zarządzania przepływem

informacji w całej sieci EPC;

• informacja dotycząca każdego obiektu jest

przechowywana w publicznej sieci, dostęp do

niej odbywa się poprzez tzw. usługę ONS

{Objęci Naming Service), podobną do DNS

(Domain Naming Service) dla stron www;

• ceny tagów i czytników wykazują

tendencje malejące, a urządzenia

są dostosowane do

funkcjonujących obecnie

standardów,

• tagi i czytniki są kompatybilne z

otwartym, globalnym standardem

identyfi kacji gwarantując, że będą

współpracować ze sobą bez

względu na kraj po chodzenia.



indywidualna identyfikacja
towarów;



natychmiastowa identyfikacja
zawartości opakowań i
ładunków;



możliwość śledzenia
przepływu towarów on-line.

Najważniejszymi działaniami i celami organizacji EPC

global w latach 2006-2008 to:



wsparcie rozwoju standardów EPC stosowanych przez
użytkowników w celu integracji działań w całym globalnym
łańcuchu dostaw;



umożliwienie transformacji łańcucha dostaw poprzez
standaryzację wymiany danych przy zastosowaniu
standardów i protokołów sieci EPC global;



wypracowanie i udostępnienie kompletnych standardów
dla wszystkich zainteresowanych ich wykorzystaniem.
Podobnie jak kod kreskowy system EPC opiera się on na
łańcuchu numerycznym i służy identyfikacji producenta,
produktu oraz numeru seryjnego. Możliwe jest oznaczenie
pojedynczego produktu kodem EPC. Poza identyfikacją
pojedynczych obiektów, można również identyfikować
zbiory: obiektów, agregaty i zestawy.



dostęp do wiedzy nt. EPC, wyników badań i

specyfikacji oprogramowania



możliwość udziału w pracach grup roboczych

EPCglobal oraz w tworzeniu standardów



możliwość uczestniczenia w pilotowych

programach wdrożeniowych opartych na

technologii EPC



możliwość wymiany doświadczeń z innymi

uczestnikami EPCglobal zaangażowanymi we

wdrażanie nowej technologii EPC



przyłączenie się do grupy liderów stosujących

najnowszą technologię



wymiana informacji następuje drogą
radiową, dzięki czemu tag nie wymaga
bezpośredniej widzialności z anteną
urządzenia czytającego;



RFID jako technologia ma najniższy
współczynnik występowania błędów odczytu
spośród wszystkich technologii
automatycznej identyfikacji;



tagi są praktycznie niewrażliwe na warunki
otoczenia (błoto, deszcz, wibracje itp.);



tagi mogą być wykonane w kształcie
odpowiadającym indywidualnym
wymaganiom (krążek, pierścień, kolczyk
itp.);



tagi radiowe umożliwiają wielokrotny zapis
danych;



tagi są praktycznie niepodrabialne- ich
numer seryjny jest nadawany przez
producenta w chwili wytwarzania i nie może
być zmieniony, a zapisana informacja może
być chroniona hasłem użytkownika .



stosunkowo wysoka cena;



mały zasięg transmisji danych (0,1-1,5 m);
w specjalnych rozwiązaniach, zależnie od
częstotliwości działania, zasięg ten może by
zwiększony do 6 m., a nawet do 10 m.
Wiąże się to jednak z wyższymi kosztami;



wrażliwość na usytuowanie EPC względem
anteny bazowej.

Konsumenci

Przemysł

Instytucje

administracji

rządowej

Zachowanie

bezpieczeństwa żywności

dzięki systemowi zwrotów.

Umożliwienie

unikania

żywności, jej składowych

powodujących

choroby

cywilizacyjne.

Zachowanie zdrowia

społeczeństwa przez

wycofywanie wadliwej

żywności.

Pomoc

w

wykrywaniu

fałszerstw,

których

nie

można wykryć za po-mocą

analiz.

Pomoc

w

zachowaniu

zdrowia

przez

ludzi

i

zwierzęta

w

sytuacjach

zagrożeń.

Zgodność z odpowiednimi

przepisami prawnymi.

Prawo

do

wycofania

produktów ze sprzedaży.

Możliwość analizowania

problemów w produkcji.

Zapewnienie żywności na

rynku

i zaufania konsumenta.