Toxocara canis

• To najczęściej występujący

kosmopolityczny pasożyt psów.

• Przypuszcza się, że od 3 do 81%

populacji psów na świecie jest
zarażony tym nicieniem.

• Człowiek może ulec przygodnemu

zarażeniu.

Toxocara canis

• Cykl życiowy glisty psiej w organizmie

ludzkim zostaje zahamowany w stadium

larwy, jednak konsekwencje toksokarozy,

zwanej wcześniej syndromem wędrującej

larwy trzewnej bywają poważne.

• Poza psami Toxocara canis pasożytuje

również u innych ssaków, przede

wszystkim drapieżnych, u

synantropijnych gryzoni i ptaków

hodowlanych.

Toxocara canis

• Dorosły samiec T. canis ,a 28-125 mm, a samica

45-190 mm długości.

• Na przednim końcu ciała pasożytów znajdują się

dwa wydłużone, bocznie skrzydełka oskórkowe.

• Tylne koniec ciała samca jest zakrzywiony,

wyposażony w pięć par brodawek zastekowych.

• Występują dwie szczecinki

kopulacyjne, zaopatrzone

w skrzydełka.

• Szpara sromowa samicy

znajduje się w przedniej

części ciała.

Toxocara canis

•

Jaja T. canis są prawie kulisite, z brązową skorupką i

okrągłymi wgłębieniami, o wymiarach 66-85 X 64-77

μm.

•

Składane są przez samice do jelita i wydalane razem

z kałem.

•

Zapłodnione jaja pasożyta wydostając się do środowiska

zewnętrznego są w stadium przedpodziałowym lub

zawierają zarodek w stadium dwóch blastomerów.

•

Dzięki osłonką ( wewn. I zewn.) zarodek jest chroniony

przed szkodliwym działaniem czynników

środowiskowych i może przez wiele tygodni utrzymywać

się przy życiu, nie tylko wtedy, gdy jaja zalegają

w glebie, ale również wówczas, kiedy są rozsiane

wewnątrz mieszkań.

Toxocara canis

• W środowisku zewnętrznym w czasie

6-15 dni w jajach rozwija się larwa II
stadium, będąca formą inwazyjną.

Zarażenie psa może odbywać się

trzema głównymi sposobami:

• Przez połknięcie larw inwazyjnych

znajdujących się w środowisku zewn.

• Przez pożarcie drobnego ssaka,

np. Gryzonia, w mięśniach,

którego znajdują się

otorbione larwy.
• W wyniku zarażenia

wewnątrzmacicznego

płodu.

• Istnieje również możliwość zarażenia drogą

laktogenną z mlekiem matki.

• W ciele młodych psów ( do 5 tyg. życia)

odbywa się pełny rozwój jak inwazyjnych i

wędrówka larw przez wątrobę, płuca i

tchawicę do przewodu pokarmowego.

• U starszych zwierząt część larw drugiego

stadium wędruje do płuc i dostaje się do

dużego krwiobiegu, skąd zostaje zaniesiona

do różnych tkanek i narządów (np. wątroba,

mózg, nerki), gdzie ulega otorbieniu.

• Niektóre larwy nawet u dorosłych psów

odbywają typową wędrówkę i lokalizuję się

w jelicie, gdzie osiągają dojrzałość płciową.

• Jeżeli larwy osadzą się w tkankach

psów, to dalszy ich rozwój jest
możliwy tylko wtedy, gdy zostaną
zjedzone przez innego żywiciela
mięsożernego, u którego następuje
zakończenie cyklu.

• U samicy część otorbionych larw

zostaje pobudzona do wędrówki pod
koniec ciąży, co prowadzi do
zarażenia śródmacicznego płodów.

• Inwazje występują również u ludzi.
• W organizmie człowieka larwy wędrują do

różnych tkanek i narządów, głównie do
-węzłów chłonnych,
-mięśnia sercowego,

-mózgowia,
-wątroby,

-płuc

Objawy kliniczne

• Objawy toksokarozy u człowieka

zależą od częstotliwości inwazji,
liczby i lokalizacji larw oraz od reakcji
obronnej organizmu. Objawy te są
rezultatem uszkodzeń tkanek przez
immunomediatory towarzyszące
odczynowi zapalnemu oraz przez
czynniki aktywne biologiczne,
np. proteazy uwalniane przez larwy.

Wyróżnia się trzy kliniczne

postacie toksokarozy

• Trzewną (uogólnioną)
• Oczną
• Utajoną ( bezobjawową)

Główne objawy toksokarozy:

• Powiększenie wątroby
• Eozynofilia
• Hipergammaglobuliniemia.

W początkowym okresie inwazji

obserwuje się również:

• Bóle brzucha z nudnościami i

wymiotami

• Wysoką temperaturę ciała
• Zmiany zapalne płuc
• Nawracające bóle głowy
• Zaburzenia równowagi
• Infekcje dróg oddechowych
• Zapalenie węzłów chłonnych.