AFRYKA PÓŁNOCNA
GEOGRAFIA
GEOGRAFIA FIZYCZNA
• GÓRY: ATLAS – DŻABAL TUBKAL (4165 m n.p.m.) – dzielą się
na Atlas średni, wyskoki, tellski, saharyjski), DŻABAL BANI,
DŻABAL NAFUSA
• PUSTYNIE: WIELKI ERG ZACHODNI, WIELKI ERG WSCHODNI,
LIBIJSKA
• WYŻYNY: SZOTTÓW, LIBIJSKA
• KRAINY : TRYPOLITANIA, CYRENAJKA, MARMARYKA
• CIEKI WODNE – BRAK, EW. WADI – NP. WADI MULUJA, SZALIF
• ZATOKI: KABIS, WLK. SYRTA
• CIEŚNINY: GIBRALTARSKA
• PRZYLĄDKI: PRZYLĄDEK BIAŁY (37°20´N)
• WYSPY: KANARYJSKIE, DŻERBA
UKSZTAŁTOWANIE POWIERZCHNI,
KLIMAT, UPRAWY I SUROWCE
• POWIERZCHNIA TERENU
GÓRZYSTA, WYŻYNNA –
WYŻYNA SZOTTÓW
• KLIMAT : ZWROTNIKOWY
SKRAJNIE SUCHY – ŚRED.
TEMP. STYCZEŃ: OK. 11° C,
LIPIEC OK. 35°C, BRAK
OPADÓW, WPŁYW ZIMNEGO
PRĄDU KANARYJSKIEGO
• UPRAWY: EW. CYTRUSY,
OLIWKI, HODOWLA KÓZ I
OWIEC – PASTERSTWO,
OLIWKI, ZBOŻE
• SUROWCE W
STAROŻYNOŚCI – DREWNO,
MARMUR, PURPURA, MIEDŹ
PROWINCJE W AFRYCE
PÓŁNOCNEJ
• AFRYKA – 146 R. P.N.E. (Kartagina została zdobyta przez Rzymian w 146 roku
p.n.e i zburzona. Jednak już kilkadziesiąt lat później na miejscu Kartaginy
istniała kolonia rzymska, a Juliusz Cezar w 44 roku p.n.e. przywrócił jej starą
nazwę. W czasach cesarstwa miasto kwitło, jako ośrodek senackiej
prowincji Africa Proconsularis, będącej spichlerzem Rzymu.
Dioklecjan przeprowadził na jej terenie reformę administarcyjną, wyodrębnił
na południu Africa Byzacena ze stolicą w Hadrumetum.)
• MAURETANIA (TINGITANA, CAESARENSIS) – 40 R. ( W 42 R. PODZIELONA
PRZEZ KLAUDIUSZA NA DWIE CZĘŚCI)
• CYRENAJKA – 78 R. P.N.E. ( PRZEKSZTAŁCONA W PROWINCJĘ WRAZ Z KRETĄ,
PROWINCJA SENATORSKA, W WYNIKU REFORMY DIOKLECJANA Z 296 R.
PRZEKSZTAŁCONA W LIBYA INFERIOR I SUPERIOR.)
• NUMIDIA – 197 R.
• EGIPT – 30 R. P.N.E. ( WCIELONA W GRANICE CESARSTWA PRZEZ
OKTAWIANA W ROKU 30 P.N.E., SPICHLERZ RZYMU, PROWINCJA CESARSKA,
ANMIESTNIKIEM BYŁ PREFEKT RZYMSKI)
• MURETANIA – TINGIS, RUSSADIR,
CEZAREA, VOLUBILIS, TIMGAD (łac.
Thamugad) , DŻAMILA (łac. Cuicul)
• NUMIDIA – HIPPO REGIUS,
THEVESTIS, CIRTA
• AFRYKA PROKONSULARNA –
KARTYAGINA (łac. Carthago) , LEPTIS
MAGNA, SABRATA (łac. Sabratha)
• CYRENAJKA - CYRENE
BIBLIOGRAFIA
• 1. Atlas Historyczny Świata, Wyd.
Pinnex, Kraków 2006
• 2. Atlas Geograficzny
• 3. Grimal P., Miasta rzymskie, PIW,
Warszawa