Kinezyterapia

Kinezyterapia

wykład I

wykład I

Temat: Kinezyterapia-historia, znaczenie,

Temat: Kinezyterapia-historia, znaczenie,

systematyka, cele, zadania i zasady

systematyka, cele, zadania i zasady

kinezyterapii. Podstawy diagnostyki

kinezyterapii. Podstawy diagnostyki

czynnościowej dla potrzeb kinezyterapii,

czynnościowej dla potrzeb kinezyterapii,

anamneza

anamneza

Dr Karol

Dr Karol

Bibrowicz

Bibrowicz

RUCH JAKO WYZNACZNIK

RUCH JAKO WYZNACZNIK

POLSKIEJ SZKOŁY REHABILITACJI

POLSKIEJ SZKOŁY REHABILITACJI

„

„ Zrodziła ją potrzeba. Ojcem było

nieszczęście ludzkie. Żyzną glebą
dla jej rozwoju były myśl i czyn
społeczny a spiritus movens
serce i rozum ludzki”

A. Kabsch

Poprzez fizjoterapię rozumie się

powszechnie :

zblokowane zabiegi z

kinezyterapii, fizykoterapii i

masażu leczniczego

Fizykoterapia

4 pkt

Kinezyterapia

6 pkt

Fizjoterapia

12 pkt

Masaż leczniczy

2 pkt

kinezis – ruch i therapeia -

kinezis – ruch i therapeia -

leczenie

leczenie

Wpływ ćwiczeń na organizm

Wpływ ćwiczeń na organizm

ludzki

ludzki

Stawy i kości:

Stawy i kości:

-

ćwiczenia mają wpływ zasadniczy wpływ na zakres
ruchu w stawie. Pozwalaja utrzymać pełen zakres
ruchu w stawie, bądź w przypadkach ograniczeń
wpłynąć na jego zwiększenie

-

kształtują powierzchnie stawowe oraz torebki i
więzadła warunkując ich elastyczność i sprężystość

-

Ruch poprawia uwapnienie kości

-

Bezruch doprowadza do odwapnienia kości,
zaburzeń w jego ukrwieniu i do bolesności

Mięśnie:

Mięśnie:

-Ćwiczenia wpływają kształtująco na mięśnie zdrowe,

zwiększając ich masę i siłę.

-

W przypadkach porażeń i niedowładów ćwiczenia

mogą przywrócić czynność mięśni i poprawić ich siłę.

-

Ruch utrzymuje prawidłową długość i elastycznośc

mięśni.

-

Zwiększają zdolność reagowania mięśni na bodźce

układu nerwowego.

-

Skurcz i następowy rozkurcz mięśni ułatwia

prawidłowe krążenie krwi na obwodzie i odpływ

chłonki naczyniami chłonnymi.

-

Prawidłowy dopływ krwi tętniczej do mięśnia

zaopatruje go w potrzebny do pracy tlen i glikogen, a

nie zaburzony odpływ krwi żylnej usuwa produkty

zmęczenia pracy mięśnia, głównie kwas mlekowy

Układ nerwowy:

Układ nerwowy:

-

Ruch może być bodźcem dla układu nerwowego

lub reakcja tego układu.

-

Ruch bierny, zmieniając ułożenie kończyny,

rozciągając torebkę stawową, więzadła i mięśnie,

działa jako bodziec proprioceptywny

-

Ćwiczenia czynne spełniają rolę czynnika

pobudzającego ośrodkowy układ nerwowy.

Rozwijają pamięc ruchową oraz szybkość i łatwość

oddziaływania na bodźce zewnętrzne

-

Ćwiczenia mogą zmniejszyć zaburzenia

równowagi i koordynacji ruchów

Układ oddechowy:

-

Poprzez odpowiednie ćwiczenia można nauczyć

Poprzez odpowiednie ćwiczenia można nauczyć

pacjenta prawidłowego oddychania

pacjenta prawidłowego oddychania

-

zwiększyć pojemność życiową płuc, zwiększyć

zwiększyć pojemność życiową płuc, zwiększyć

stopień utlenowania krwi krążącej

stopień utlenowania krwi krążącej

-

prawidłowa czynność oddechowa, elastyczna i

prawidłowa czynność oddechowa, elastyczna i

prężna tkanka płucna oraz silne mięśnie

prężna tkanka płucna oraz silne mięśnie

oddechowe wpływają kształtująco na klatkę

oddechowe wpływają kształtująco na klatkę

piersiową i postawę człowieka.

piersiową i postawę człowieka.

Układ krążenia:

-

ćwiczenia ruchowe zwiększają wydolność i
sprawność układu krążenia

-

poprawiają sprawność pracy mięśnia sercowego

-

wspomagają dopływ krwi tętniczej do obwodu

-

wspomagaja odpływ krwi żylnej i chłonki.

Układ trawienny i moczowo-płciowy:

-ćwiczenia zwiększają sprawność mięśni gładkich i

wydolność narządów leżących w jamie brzusznej i
miednicy

-poprzez ćwiczenia możemy poprawić czynność

żołądka i jelit oraz pośrednio wpłynąć na
wydolność wątroby i nerek

- ruch zapobiega zaparciom, zaleganiu moczu w

drogach moczowych, zakażeniom i tworzeniu się
kamieni moczowych.

Rodowód fizjoterapii

Rodowód fizjoterapii

Początki fizjoterapii sięgają początków

ludzkości. Człowiek pierwotny będąc

ściśle uzależniony od swojej siły i

sprawności fizycznej starał się jak

najszybciej po przebytym urazie czy

chorobie powracać do utraconej

sprawności. Początkowo były to działania

podświadome np. Rozcieranie bolącego

mieśnia. Świadome stosowanie ruchu i

masażu związane jest już z rozwojem

starożytnych cywilizacji

Chiny

Chiny

Już ok 1200 lat pne zaczęto świadomie

stosować ćwiczenia lecznicze w postaci

tańca, ćwiczeń oddechowych,

relaksacyjnych oraz masaż, akupunkturę

i ćwiczenia kontemplacyjne.

Początek był jednak znacznie wcześniej,

nawet 3000 lat pne. Najstarszym

systemem ćwiczeń jest „ kong-fou”

Nazwa ta oznacza dosłownie

„ człowieka pracującego z artyzmem”

Cong – artysta, Fou – człowiek.

Powstała w tamtym okresie książka

„ Cong – Fou” jest swoista instrukcją

leczenia skrzywień kręgosłupa,

skręceń, dolegliwości chirurgicznych

czy stosowania masażu

W starożytnych Chinach we wszystkich

prowincjach znajdowały się elitarne szkoły

gimnastyki leczniczej, kształcące lekarzy,

których uczono metody: „ Tao-See”.

Podkreślano dużą skuteczność ówczesnych

lekarzy zwłaszcza w nastawianiu skrzywień

kręgosłupa. Stamtąd wywodzą się

ćwiczenia mięśni połączone z głębokimi i

długim oddychaniem

W starożytnych Chinach rozpowszechniony

był system „ taj-tsy” charakteryzujący sie

starannym doborem ćwiczeń

gimnastycznych w zalezności od

możliwości ćwiczącego, ściśle określoną

kolejnością ruchów i rytmicznością

przechodzenia z jednej postawy do drugiej

Znany był również system ćwiczeń

Znany był również system ćwiczeń

gimnastycznych Szenga, przeznaczony

gimnastycznych Szenga, przeznaczony

dla osób starszych, z przewagą ćwiczeń

dla osób starszych, z przewagą ćwiczeń

gimnastycznych wykonywanych w

gimnastycznych wykonywanych w

pozycji siedzącej i leżącej

pozycji siedzącej i leżącej

Inaczej tez wyglądał starochiński masaż.

Inaczej tez wyglądał starochiński masaż.

Wykonywano go nie tylko dłońmi ale i

Wykonywano go nie tylko dłońmi ale i

łokciami, kolanami, stopami i

łokciami, kolanami, stopami i

paznokciami. Niektóre techniki

paznokciami. Niektóre techniki

opracowane wówczas stosowane są do

opracowane wówczas stosowane są do

dzisiaj

dzisiaj

Indie:

Również w Indiach ponad 3000 lat pne

Również w Indiach ponad 3000 lat pne

stosowano ćwiczenia fizyczne dla

stosowano ćwiczenia fizyczne dla

utrzymania lub poprawy zdrowia. W

utrzymania lub poprawy zdrowia. W

tekstach Wedy ( sanskr. Wiedza,

tekstach Wedy ( sanskr. Wiedza,

teksty święte) znajdujemy zalecenia

teksty święte) znajdujemy zalecenia

dotyczące higieny i gimnastyki

dotyczące higieny i gimnastyki

leczniczej, w szczególnie dotyczy to „

leczniczej, w szczególnie dotyczy to „

Ayur-Wedy”.

Ayur-Wedy”.

W drugim tysiącleciu pne narodził się

W drugim tysiącleciu pne narodził się

system „ Yoga” - system religijnej

system „ Yoga” - system religijnej

medytacji, uwzględniający szereg

medytacji, uwzględniający szereg

ćwiczeń fizycznych.

ćwiczeń fizycznych.

Można powiedzieć, że starożytni

Można powiedzieć, że starożytni

Hindusi byli prekursorami

Hindusi byli prekursorami

„

„

Spa and Wellnes”, kładli bowiem duży

Spa and Wellnes”, kładli bowiem duży

nacisk na zachowanie higieny ciała i

nacisk na zachowanie higieny ciała i

wykorzystywali stosowanie zabiegów

wykorzystywali stosowanie zabiegów

przyrodoleczniczych: kąpieli wodnych

przyrodoleczniczych: kąpieli wodnych

zimnych i ciepłych, kąpieli parowych

zimnych i ciepłych, kąpieli parowych

oraz kapieli w gorącym piasku

oraz kapieli w gorącym piasku

Starożytny Egipt

Starożytny Egipt

Przez wieki to Egipt był uznawany za

kolebkę medycyny. Zachowane

płaskorzeźby świadczą o kulcie

piękna i tężyzny fizycznej

np. Płaskorzeźby z grobu Ptahhotepa

przedstawia m.in. Ćwiczenia

wzmacniające mięśnie brzucha i grzbietu

oraz ćwiczenia przypominające zwisy. W

starożytnym Egipcie wysoko ceniono

higienę i profilaktykę zdrowia. Szeroko

stosowano namaszczanie ciała z

masażem( papirusy sprzed 5000lat pne)

oraz elementy gimnastyki leczniczej

Starożyna Grecja i Rzym

Starożyna Grecja i Rzym

Właściwy rozwój medycyny a z nią

gimnastyki leczniczej nastąpił

dopiero w starożytnej Grecji. Kapłani

światyni Asklepiosa ( opiekuna

medycyny i lekarzy) zalecali

ćwiczenia fizyczne jako wskazana

terapię

Świątynie budowano na wzgórzach,
pośród gajów, w okolicy oddalonej od

osiedli, a w ich poblizu lokallizowano

basen, stadion, gimnazjon ( publiczna

szkoła wychowania fizycznego), palestrę

( palaistra = miejsce ćwiczeń

gimnastycznych) i łaźnie, co nadawało

kompleksowi budowli charakter

pierwszych uzdrowisk

Za twórcę medycyny jako nauki

uważany jest Hipokrates ( 560-

377rpne), którego uznaje się również

za jednego z prekursorów gimnastyki

leczniczej

Hipokrates uważał, że lekarz jest jedynie

pomocnikiem natury i na takim tle

należy rozumieć jego słynna maksymę „

primum non nocere” Wprowadził do

praktyki ćwiczenia stopniowane według

trudności, indywidualizację ćwiczeń oraz

ćwiczenia wstępne przed głównym

wysiłkiem. Wg Hipokratesa ćwiczenia

powinny być uzupełniane masażem

wykonywanym „ na tyle mocno, aby

wzmocnić ciało, na tyle lekko by

przynieśc rozluźnienie”

Starozytna Grecja stworzyła oryginalny

system medycyny i ściśle z nią

związanej kultury fizycznej. Był on na

tyle nowoczesny, że medycyna

starożytnego Rzymu odwoływała się

w znacznym stopniu do tych tradycji i

osiągnięć

Jednym z najwybitniejszych

lekarzy starozytności obok

Hipokratesa był Galen

(129-199r) lekarz nadworny

trzech cesarzy rzymskich.

Jego dzieł pt.” Iginii” -

higiena zaliczane jest do

najpełniejszych traktatów

o wychowaniu fizycznym

napisanych w okresie

starożytności

W zaleceniach dotyczących ćwiczeń

wskazywał na poszukiwanie : złotego

środka” pomiędzy intensyfikowaniem

ćwiczeń z jednej strony, a

umiarkowaniem z drugiej strony.

Galen dokonał podziału gimnastyki na:

właściwą( zdrowotną), wojskową

( wojenną), atletyczną ( sportową).

Wyróżnił ćwiczenia wstępne,

właściwe i końcowe. Nazywany był

„nauczycielem zdrowia”

Średniowiecze:

W Europie oficjalnie nie rozwijano jakiejkolwiek

działalności na rzecz osób kalekich

i niepełnosprawnych. Każde zniekształcenie i

wady ciała traktowano jako „dopust Boży”, za

karę niebios za wszelkie grzechy. Ponowne

zainteresowanie problemem nastąpiło dopiero

u schyłku średniowiecza w XIII wieku.

Paradoksalnie przyczyniło sie do tego

wynalezienie prochu i zwiększenie liczby

rannych i niezdolnych do walki żołnierzy na

skutek użycia dział. Tak więc wojny stały się

ważnym czynnikiem rozwoju metod medycyny

fizykalnej

i rehabilitacji

Spadkobiercą kultury

antycznej był

natomiast świat islamu.

W szczególności należy

wymienić

Abu Ali Ibu Sina

( 980-1037r) Awicenna.

Wskazywał on na

znaczenie ruchu jako

metody poprawy

przemiany materii,

zalecał stosowanie

wszelakiego ruchu w

leczeniu i profilaktyce

Renesans:

Renesans:

Powrócono do zapomnianych wartości,

Powrócono do zapomnianych wartości,

odkryto na nowo człowieka. Odżyły

odkryto na nowo człowieka. Odżyły

częściowo antyczne wzory kultury fizycznej.

częściowo antyczne wzory kultury fizycznej.

Lekarze i pedagodzy podkreślali rolę i rangę

Lekarze i pedagodzy podkreślali rolę i rangę

gimnastyki. Często sięgano po naturalne

gimnastyki. Często sięgano po naturalne

środki lecznicze jak: ćwiczenia fizyczne,

środki lecznicze jak: ćwiczenia fizyczne,

kąpiele i leczenie klimatyczne. W 1498 r

kąpiele i leczenie klimatyczne. W 1498 r

książę ziębicki Jerzy założył w Lądku

książę ziębicki Jerzy założył w Lądku

pierwszy zakład leczniczy( ciepłe kąpiele w

pierwszy zakład leczniczy( ciepłe kąpiele w

wodzie ze źródła

wodzie ze źródła

Najwybitniejszym lekarzem odrodzenia

był Paracelsus ( 1493-1541) uważany

za twórcę i propagatora lecznictwa

naturalnego, w tym wodolecznictwa

Wspomnieć należy również Ambrożego Pare

( 1510-1590r) cyrulik wojsk francuskich.

Wprowadził jako pierwszy zwykły opatrunek

zamiast zalewania ran wrzącym olejem,

drewniane protezy po amputacjach i

rehabilitację. Wskazywał on na konieczność

stosowania ćwiczeń leczniczych

usprawniających po złamaniach i

amputacjach, zalecał stosowanie masażu,

nad którym rozpoczął wstepne, fizjologiczne

badania.

Było on uważany za prekursora rehabilitacji i

masażu w nowożytnej Europie

Wiek XVI i XVII pojawiły się pierwsze

prace naukowe na temat wartości

gimnastyki

Glisson( 1599-1677r), propaguje

ćwiczenia przy leczeniu

zniekształceń klatki piersiowej i

kręgosłupa. Wprowadza on pętlę

wyciągową za głowę, stosowana

jest ona dzisiaj i nazwana jego

imieniem

Wyciąg na pętli Glissona

Wyciąg na pętli Glissona

Andry wprowadza ćwiczenia w wadach

postawy tzw ćwiczenia

antygrawitacyjne

Za twórcę nowoczesnej gimnastyki

leczniczej uważany jest Henryk Ling

( 1776-1839) Opracował on i

wprowadził pewien system

gimnastyki leczniczej

– stworzył on szkołe gimnastyki

leczniczej.Ćwiczenia lecznicze w

systemie Linga prowadzone są przez

kinezyterapeutę z pełną jego pomocą

i współudziałem. System Linga opiera

sie na ćwiczeniach czynnych, które

uważał za podstawowe ćwiczenia

kształtujące

Słowo rehabilitacja użyte zostało oficjalnie i

określone po raz pierwszy w 1918 roku przez

Douglasa C. McMurtiego Dyrektora Instytutu

Czerwonego Krzyża dla inwalidów w Nowym

Yorku w kontekście opisu eksperymentalnej

szkoły reedukacji i rehabilitacji inwalidów

wojennych. W tym samym roku w Senacie

Stanów Zjednoczonych wniesiono ustawę o

zawodowej rehabilitacji żołnierzy i marynarzy.

Rehabilitację określono wówczas jako

przywracanie potrzebującym najpełniejszej,

jak tylko można fizycznej, psychicznej,

społecznej, zawodowej i ekonomicznej

przydatności

Wszechstronny rozwój rehabilitacji

zaczyna sie od 1947 roku. Powstaje

wtedy 80-łóżkowy ośrodek – Wydział

Rehabilitacji

i Medycyny Fizykalnej pod kierunkiem

Howarda Ruska

Określa on program rehabilitacji, który

opiera się na filozofii zawartej w jego

słowach: „...rehabilitacja rozciąga sie

na cały okres czasu zawarty między

łóżkiem chorego a jego warsztatem

pracy. Opieramy się raczej na

pozostałych zdolnościach chorego, a

nie jego niezdolnosciach i uczymy jak

żyć i pracować przy tym co mu

pozostało...”

Od połowy 20 wieku obserwujemy na

całym świecie gwałtowny rozwój

fizjoterapii.

W wielu krajach Europy zachodniej

rozwija się model rehabilitacji

opiekuńczej mający swój historyczny

odpowiednik w działaniach greckiego

lekarza Asklepiadesa

Jego zasadą było to by leczenie było

szybkie, pewne i przyjemne

( cito, tuto et iucunde), Zalecał on

stosowanie diety, ale takiej, która

odpowiadała choremu, stosował też

zgodnie z upodobaniami chorego

leżakowanie, spacery, bardzo lekkie

wysiłki fizyczne, picie wód mineralnych

i wina

Była to terapia przyjemna, bezwysiłkowa,

ale nie wyzwalająca rezerw psychicznych i

inicjatywy pacjenta. Polski model

rehabilitacji do niedawna odwoływał się

raczej do Hipokratesa, fizjoterapii

nieodłącznie związanej z ruchem. Były to

działania dynamiczne, odwołujące się do

kompensacji ogólnoustrojowej, której pełna

stymulacja może być wywołana środkami

kinezyterapii ogólnousprawniającej, której

najlepszymi realizatorami są absolwenci

fizjoterapii szkół wychowania fizycznego.

Polski model rehabilitacji do niedawna

odwoływał się raczej do Hipokratesa,

fizjoterapii nieodłącznie związanej z

ruchem. Były to działania

dynamiczne, odwołujące się do

kompensacji ogólnoustrojowej, której

pełna stymulacja może być wywołana

środkami kinezyterapii

ogólnousprawniającej, której

najlepszymi realizatorami są

absolwenci fizjoterapii szkół

wychowania fizycznego.

Fizjoterapia ma więc swoja długoletnią

historię. Wątek zdrowotny był od

początku ścisłym łącznikiem szeroko

rozumianej medycyny i kultury

fizycznej. A rola fizjoprofilaktyki i

fizjoterapii będzie stale rosła zarówno

w aspekcie ogólnospołecznym jak i

leczniczym

Systematyka

Systematyka

kinezyterapii

kinezyterapii

Fizjoterapia a w szczególności

kinezyterapia była od początku ściśle

związana z praktyką a następnie z

teorią kultury fizycznej. W oparciu o te

związki powstała zarówno terminologia

jak i systematyka jak również rzetelne

podstawy naukowe, które pozwalają

obiektywnie oceniać efekty

terapeutyczne

Związek Fizjoterapii z kulturą fizyczną

skutkuje obustronnymi korzyściami.

Początkowo to ćwiczenia i środki

treningowe były adaptowane z

kultury fizycznej na potrzeby osób

niepełnosprawnych a obecnie często

specyficzne ćwiczenia i metody

opracowane dla potrzeb kinezyterapii

są przystosowywane dla potrzeb

kultury fizycznej

Podczas I naukowego Kongresu Kultury

Fizycznej w 1979 r prof. A.Kabsch

przedstawił strukturę kultury

fizycznej jako system obejmujący 4

obszary, wśród których wychowanie

fizyczne określone jest jako

nadrzędne w stosunku do

pozostałych tzn sportu, rekreacji

i fizjoterapii

Wg H. Grabowskiego teoria fizjoterapii

stanowi już jeden z 4 równorzędnych

członów obok teorii wychowania

fizycznego, rekreacji fizycznej i

sportu

Główne działy fizjoterapii

Główne działy fizjoterapii

Kinezyterapia, fizykoterapia, masaż

Kinezyterapia, fizykoterapia, masaż

Kinezyterapia

Kinezyterapia

wiedza o wykorzystaniu ruchu jako

środka leczniczego. Znajduje

najczęściej zastosowanie w

rehabilitacji schorzeń narządu ruchu,

ale jej rola w terapii innych narządów

stale rośnie. Systematyka

kinezyterapii obejmuje trzy główne

działy:

a/ badanie na potrzeby kinezyterapii
b/ kinezyterapia o działaniu

miejscowym

c/ kinezyterapia o działaniu ogólnym

Ad / a – Badanie na potrzeby fizjoterapii jest

zbliżone do badania ortopedycznego,

różniąc się od niego większym nasileniem

oceny funkcji.

Badanie pacjenta dla potrzeb kinezyterapii

•

wywiad

wywiad

•

pomiary linijne: długości i obwodów

pomiary linijne: długości i obwodów

•

badanie zakresów ruchów w stawach

badanie zakresów ruchów w stawach

•

ocena siły mięśniowej

ocena siły mięśniowej

•

ocena wydolności ogólnej

ocena wydolności ogólnej

•

badanie czynnościowej

badanie czynnościowej

•

badanie odruchów neurologicznych

badanie odruchów neurologicznych

•

inne rodzaje badań

inne rodzaje badań

Ad / b – skupia wszystkie lecznicze

oddziaływania ruchu i środków

pomocniczych, które dotyczą narządu

ruchu, czy miejsca gdzie są zlokalizowane

jest schorzenie. Jej celem jest pełne

przywrócenie utraconych funkcji lub

uruchomienie mechanizmów kompensacji

lokalnej, które zastąpią te utracone.

Kinezyterapia miejscowa nie oddziaływuje

na wydolność ogólnoustrojową. Podczas

typowych dla niej ćwiczeń pracuje nie

więcej niż 30% masy mięśniowej.

Częstotliwość skurczów serca i oddechu nie

powinna ulegać istotnemu zwiększeniu.

Kinezyterapia o działaniu miejscowym – ćwiczenia:

Kinezyterapia o działaniu miejscowym – ćwiczenia:

•

bierne

bierne

•

czynno-bierne

czynno-bierne

•

samowspomagane

samowspomagane

•

samokontrolowane

samokontrolowane

•

czynne w odciążeniu

czynne w odciążeniu

•

czynne wolne

czynne wolne

•

czynne oporowe

czynne oporowe

•

prowadzone

prowadzone

•

inne formy działań:

inne formy działań:

–

ćwiczenia redresyjne

ćwiczenia redresyjne

–

wyciągi redresyjne

wyciągi redresyjne

–

ćwiczenia synergistyczne

ćwiczenia synergistyczne

–

ćwiczenia oddechowe

ćwiczenia oddechowe

–

ćwiczenia oddechowe

ćwiczenia oddechowe

–

ćwiczenia relaksacyjne

ćwiczenia relaksacyjne

–

ćwiczenia w czynnościach samoobsługowych

ćwiczenia w czynnościach samoobsługowych

–

pionizacja i nauka chodzenia

pionizacja i nauka chodzenia

•

inne rodzaje ćwiczeń

inne rodzaje ćwiczeń

Ad / c – Kinezyterapia o działaniu ogólnym –

wykorzystuje się w niej do ćwiczeń zdrowe

nie objęte procesem części ciała i narządy.

Jej podstawowym zadaniem jest

przywrócenie funkcji niesprawnych w

wyniku choroby narządów organizmu.

Zadania te realizuje sie najczęściej dzięki

kompensacyjnemu przerostom wszystkich

składowych wydolności ogólnej co w

zasadniczy sposób decyduje o końcowych

efektach leczenia. To przez te składową

kinezyterapii, fizjoterapia jest bardzo

mocno zespolona z kulturą fizyczną

Kinezyterapia o oddziaływaniu

ogólnoustrojowym

Ćwiczenia :

Ćwiczenia :

–

ogólnokondycyjne

ogólnokondycyjne

–

w wodzie

w wodzie

–

gimnastyka poranna

gimnastyka poranna

–

sport osób niepełnosprawnych

sport osób niepełnosprawnych

–

inne rodzaje ćwiczeń

inne rodzaje ćwiczeń

Metody Kinezyterapeutyczne – to

stosowanie dokładnie opracowanych

schematów i postępowań oraz

wzorców ruchowych do leczniczych

potrzeb określonych jednostek

chorobowych czy jednorodnych pod

tym względem etiologii schorzeń.

Metody kinezyterapeutyczne

–

metody mechaniczne

–

metody neurofizjologiczne

–

metody edukacyjne

Cele kinezyterapii

Cele kinezyterapii

1. Przywrócenie choremu lub osobie niepełnosprawnej pełnej lub możliwie
maksymalnej sprawności fizycznej i psychicznej.
2. Przywrócenie prawidłowej ruchomości w stawach oraz siły i

wytrzymałości

mięśni.
3. Pobudzenie i poprawa czynności ośrodkowego układu

nerwowego,reedukacja nerwowo-mięśniowa.

4. Poprawa czynności układu oddechowego i sercowo-naczyniowego.
5. Korygowanie wad postawy ciała i nieprawidłowych nawyków ruchowych.
6. Przystosowanie chorego do życia w przypadku trwałej

niepełnosprawności.

Wpływ leczniczy kinezyterapii zależy od maksymalnego pobudzenia

funkcji

organizmu i aktywacji rezerw czynnościowych ustroju, za pośrednictwem

odpowiednio dobranych form ruchu.

Zadania kinezyterapii

(rehabilitacji ruchowej)

1. Ocena stanu funkcjonalnego pacjenta (ustalenie rodzaju i stopnia

dysfunkcji).

2. Dobór odpowiednich form, środków, metod i technik ćwiczeń w

zależności

od stanu funkcjonalnego pacjenta.
3. Opracowanie programu ćwiczeń miejscowych i ogólnych służących

do realizacji bliższego i dalszego celu rehabilitacji.

4. Wprowadzenie obiektywnych metod kontroli stanu funkcjonalnego

pacjenta.

5. Zapobieganie powikłaniom:
a) przykurczom – przez odpowiednio dobrane techniki bierne i

czynne,

b) zapobieganie odleżynom – przez częste zmiany ułożenia pacjenta,
c) zapobieganie powikłaniom płucnym – przez systematyczne

ćwiczenia oddechowe, oklepywanie klatki piersiowej, zmiany
pozycji w łóżku, wczesne uruchamianie

.

Badanie dla potrzeb

kinezyterapii

Dla skuteczności kinezyterapii duże

znaczenie ma prawidłowo

postawiona diagnoza, z niej wynika

rokowanie, planowanie działań

terapeutycznych i w końcu kontrola

skuteczności usprawniania

PODSTAWOWE URZĄDZENIA I
SPRZĘT:

sala gimnastyczna z zapleczem

sala gimnastyczna z zapleczem

Przyrządy do nauki
chodzenia

ćwiczenia indywidualne

ćwiczenia indywidualne

system TerapiiMaster

system TerapiiMaster

•

podwieszki i obciążniki

podwieszki i obciążniki

system TerapiMaster

system TerapiMaster

•

do ćw. ind

do ćw. ind

do ćw. grupowych

do ćw. grupowych

do korekcji wad postawy

fizykoterapia

gabinet masażu

Badania prowadzone dla

potrzeb kinezyterapii o

oddziaływaniu miejscowym

Przedmiotem badań są zdolności

motoryczne, głównie zaś gibkość

( ruchomość stawów) i zdolności

koordynacyjne tzn możliwości

funkcjonalne chorych części narządu

ruchu, które muszą być oceniane

przed rozpoczęciem usprawniania i

po zakończeniu leczenia

Badania dotyczą również siły mięśni,

wytrzymałości lokalnej oraz rzadko

szybkości

1/ Badania ruchomości stawów: są

szczególnie związane z fizjoterapią, w

większości przypadków klinicznych , w

schorzeniach narzadu ruchu oznaczenie

wielkości zakresów ruchów w stawach

stanowi jedną z podstawowych metod

oceny stanu czynnościowego i jest

miernikiem skuteczności kinezyterapii

2/ Ocena i badanie siły mięśni – jest ważnym

składnikiem diagnostyki dla potrzeb

kinezyterapii. Dla potrzeb klinicznych

opracowano szereg metod oceny siły

mięśniowej. Testy siły mięśniowej

opracowane przez Lovetta i następnie przez

małżeństwo Kendall. W opracowaniach

naukowych stosuje się pomiary siły mięśni

oparte dokonaniach i doświadczeniach

biomechaniki

Miarą skuteczności środków fizjoterapii

jest odtworzenie lub zwiększenie

możliwości funkcjonalnych. W

kinezyterapii lokalnej skuteczność

funkcjonalna oznacza najczęściej

poprawę możliwości chwytnych kończyn

górnych oraz sprawności lokomocyjnej

w odniesieniu do kończyn dolnych

Diagnoza i ocena efektów końcowych

fizjoterapii odbywa się najczęściej za

pomocą testów, w postaci

odpowiednio dobranych zadań

ruchowych. Kryterium oceny jest

czas i poprawnośc techniczna

wymaganych ruchów

Badania prowadzone dla

potrzeb kinezyterapii o

oddziaływaniu ogólnym

Nie ma testów specyficznych, korzysta się z

Nie ma testów specyficznych, korzysta się z

osiągnięć fizjologii, a zwłaszcza fizjologii

osiągnięć fizjologii, a zwłaszcza fizjologii

wysiłku fizycznego:

wysiłku fizycznego:

•

próby ortostatyczne( ciśnienie krwi, tętno)

próby ortostatyczne( ciśnienie krwi, tętno)

•

próby czynnościowe np. step-test.

próby czynnościowe np. step-test.

•

bieżnie i cykloergometry

bieżnie i cykloergometry

•

badanie chemizmu krwi

badanie chemizmu krwi