KOSZTORYS

INWESTORSKI

KOSZTORYS INWESTORSKI sporządza

się zgodnie

z zasadami zawartymi

w „Rozporządzeniu Ministra

Infrastruktury”

z dnia 18.05.2004r.

Rozporządzenie to zawiera zasady

sporządzania

kosztorysu

będącego

podstawą do obliczania planowanych
kosztów

prac

projektowych

oraz

planowanych

kosztów

robót

budowlanych określonych w programie
funkcjonalno-użytkowym.

Program

funkcjonalno-użytkowy

to

opracowanie

opisujące

zamówienie,

którego przedmiotem jest zaprojektowanie
i wykonanie robót budowlanych

Podstawowym pojęciem w

opracowaniu kosztorysu jest obliczona

na jednostkę przedmiarową robót

podstawowych tzw.

„cena jednostkowa”.

Obejmuje

ona

sumę

kosztów

bezpośredniej robocizny, materiałów

i pracy sprzętu oraz kosztów pośrednich

i zysku.

W metodzie kalkulacji szczegółowej,

cena kosztorysowa wyliczana jest z

zależności:

gdzie:
W

k

– wartość kosztorysowa,

n – jednostkowe nakłady rzeczowe,
c – cena jednostkowa,
n x c – koszty bezpośrednie,
K

pj

– koszty pośrednie,

Z

j

– zysk,

L – liczba jednostek przedziałowych

Koszty bezpośrednie

to takie koszty,

których wysokość może być ustalona
dokładnie na podstawie poszczególnych
produktów

pracy.

Do

kosztów

bezpośrednich

zaliczamy

materiały

bezpośrednie,

płace

bezpośrednie,

konieczne usługi obce.
Materiały

bezpośrednie

stanowią

pierwszą,

istotną

część

kosztów

bezpośrednich

i

obejmują

grupy

materiałów, których zużycie stanowi
istotę

działalności

produkcyjnej

jednostki.

Obejmują

one

wartość

surowców zużytych w toku produkcji,
opakowania (które są wliczane do ceny
wyrobów

gotowych)

oraz

dodatki

nadające

produktom

określone

właściwości.

Płace bezpośrednie

stanowią drugą,

istotną część kosztów bezpośrednich i
obejmują wynagrodzenia za pracę
wraz z narzutami na te wynagrodzenia.
Narzuty na wynagrodzenia to składki
ubezpieczeń społecznych, składki na
fundusz pracy, składki na fundusz
gwarantowanych

świadczeń

pracowniczych.

Koszty

pośrednie

to

w

kosztorysowaniu

składnik

ceny,

obejmujący koszty ogólne budowy oraz
koszty zarządu. Składniki te nie są
bezpośrednio

kalku-lowane

w

kosztorysie, lecz jako jeden z narzutów
do kosztorysu.

W

metodzie

kalkulacji

szczegółowej

wartości

kosztów

pośrednich

wyznacza

się

za

pomocą

wskaźnika

kosztów

pośrednich:
gdzie:

K

pj

– koszty pośrednie,

W

kp

– wskaźnik kosztów pośrednich,

R

j

– koszt robocizny,

S

j

– koszt pracy sprzętu.

Dziękuję

Zysk – w

rachunkowości

jest to dodatni

wynik finansowy

przedsiębiorstwa

lub

określonej

inwestycji

albo

pożyczki

. Jego przeciwieństwem jest

strata

. Zysk jest

wartością ekstensywną i nie określa bezpośrednio efektywności
gospodarowania lub inwestowania. Wartością określającą efektywność
gospodarowania i inwestowania jest

rentowność

. Zysk to dodatni wynik

finansowy przedsiębiorstwa, oznacza, że ma ono wyższe przychody niż koszty
ich uzyskania. Inaczej, jest to "nadwyżka wartości sprzedaży nad ogólnymi
wydatkami; wynagrodzenie dla firm za angażowanie jej zasobów w warunkach
ryzyka w celu zaspokojenia potrzeb odbiorców. Zysk jest podstawą do
inwestowania i rozwoju firmy." (A. Wiśniewski 1995, s. 255)
Zysk jest wartością ekstensywną i nie określa bezpośrednio efektywności
gospodarowania i inwestowania. Jest wskaźnikiem pozwalającym określić czy
działalność gospodarcza przedsiębiorstwa jest opłacalna, czy też nie.

Rodzaje zysku:
zysk brutto - to różnica między przychodami netto ze sprzedaży a kosztami
sprzedanych produktów. Koszty te, to koszty zmienne ponoszone za każdym
razem przy produkcji. Zysk brutto pokazuje wkład każdej sprzedanej jednostki
produktu w wynik finansowy przedsiębiorstwa,
zysk netto - czyli marża ze sprzedaży plus rabaty po odliczeniu kosztów
działalności i podatków. Jest rzeczywistym miernikiem opłacalności. Zysk netto
to nadwyżka, która pozostaje po odjęciu wszystkich kosztów. Różnica między
przychodem ze sprzedaży a kosztem całkowitym,

zysk normalny

– średni przychód oczekiwany przez przedsiębiorcę od

prowadzonej firmy, a także w formie pensji w innym przedsiębiorstwie. Zysk
normalny jest to taka wielkość zysku księgowego, która dokładnie odpowiada
wielkości kosztów ukrytych. O zysku normalnym mówimy wówczas, gdy
przychód całkowity dokładnie odpowiada poziomowi kosztu całkowitego. Zysk
normalny traktowany jest w ekonomii jako koszt, który koniecznie musi być
pokryty, jeśli producent ma kontynuować określona działalność w długim
okresie

Źródła powstawania zysków
Wśród głównych źródeł pozwalających osiągnąć zysk ekonomiczny można
wymienić:

Innowacyjność

. Przejawiać się może we wprowadzaniu na rynek nowych

produktów lub ulepszaniu dotychczas wytwarzanych (innowacyjność
produktowa) oraz w unowocześnianiu stosowanych procesów
technologicznych ( innowacyjność technologiczna). Innowacyjność
produktowa stwarza możliwość osiągnięcia zysku ekonomicznego poprzez
wzrost cen wprowadzanych nowości na rynek. Z kolei innowacyjność
technologiczna prowadzi do obniżenia kosztów produkcji, co przy
niezmienionym poziomie ceny produktu stanowi istotne źródło zysku
ekonomicznego. Zysk ekonomiczny będący rezultatem innowacyjnosci
otrzymywany będzie przez firmy dopóty, dopóki inni producenci nie
wprowadza takich samych rozwiązań, co powoduje obniżkę cen i zanik zysku
ekonomicznego.

Przedsiębiorczość

. Podejmowanie inicjatywy, ryzyka prowadzenia interesów,

zdolności rozpoznawania i wykorzystywania zyskownych okazji transakcje
giełdowe).
Wykorzystywanie pozycji

monopolistycznej

przez firmę. Wyłączne

dysponowanie przez firmę pewnymi zasobami, patentami licencjami,
projektami racjonalizatorskimi itp. stwarza sposobność do manipulowania
cena i podąża gwarantując osiąganie zysku ekonomicznego. Również
ustawodawstwo państwowe chroniące firmy monopolistyczne przed

konkurencją

stwarza możliwości otrzymywania zysku nadzwyczajnego, nie

zawsze wynikającego z poprawnej efektywności gospodarowania.
Eksploatacja

siły roboczej

(

wyzysk

) lub innych czynników produkcji. Na

przykład występowanie dużego

bezrobocia

na

rynku pracy

sprzyja

zatrudnieniu na "

czarno

" i wyzyskowi

pracowników

.

Korzystne przypadki losowe czy tez inne zdarzenia nie dające sie
przewidzieć.

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jednostkowe nakłady rzeczowe

w kosztorysowaniu, to ilość

(wielkość) danego nakładu, przypadająca na wybraną jednostkę
obmiarową danego rodzaju robót. Nakłady jednostkowe określa
się w odniesieniu do poszczególnych rodzajów robót, dla:
robocizny
materiałów
czasu pracy sprzętu.
Jednostkowe nakłady rzeczowe są stosowane do wyliczenia
nakładów rzeczowych przypadających na dany rodzaj robót,
jako

iloczyn

ilości

robót

(wyrażonej

w

określonej

jednostce miary

)

i

jednostkowego

nakładu

rzeczowego

(odniesionego do tej samej jednostki miary robót).
Jednostki miar jednostkowych nakładów rzeczowych są
następujące:
dla robocizny jednostkowe nakłady rzeczowe wyrażane są w

roboczogodzinach

[r-g], na jednostkę obmiarową danej roboty,

dla materiałów jednostkowe nakłady rzeczowe wyrażane są w
wybranej jednostce miary ilości danego materiału (np.

kg

,

m

3

,

mb

, szt. i inne), na jednostkę obmiarową danej roboty,

dla sprzętu jednostkowe nakłady rzeczowe wyrażane są w
maszynogodzinach [m-g], na jednostkę obmiarową danej
roboty.

Przykładowo dla różnych robót betonowych, jednostką obmiarową
może być np. m³ lub m², w takim przypadku nakłady rzeczowe
mogą być okrślane w następujących jednostkach:
dla jednostki obmiarowej wyrażonej w

m

3

, w odniesieniu do 1 m³

objętości danego elementu betonowego:

x

a

r-g/1 m³

x

b

m³/1 m³ (np. dla gotowej mieszanki

betonowej

)

x

c

m-g/1 m³

dla jednostki obmiarowej

m

2

elementu o określonej

grubości

, w

odniesieniu do 1 m² danego elementu betonowego:

y

a

r-g/1 m²

y

b

m³/1 m² (np. dla gotowej mieszanki betonowej)

y

c

m-g/1 m²

Jednostkowe nakłady rzeczowe mogą być

kalkulowane

indywidualnie. Najczęściej jednak korzysta się z gotowych
katalogów nakładów rzeczowych. Współcześnie dostępnych jest
szereg

aplikacji

, w których

kosztorysant

tworząc

kosztorys

, wybiera

w takim programie podstawę wyceny, z dostarczonych wraz z
systemem obliczeniowym katalogów, a

program

sam wstawia z

bazy katalogu odpowiednie jednostkowe nakłady rzeczowe, dla

nakładów

ponoszonych przy wykonywaniu danej roboty, oraz

automatycznie wstawia je do formuł wyliczających na ich podstawie
i na podstawie przedmiaru, nakłady rzeczowe, a także na podstawie
ceny jednostkowej danego nadkładu, wartość tego nakładu