Wybrane elementy aktów prawnych

regulujących problematykę

narkotyków i narkomanii w Polsce

Piotr Jabłoński

Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Głównym wyznacznikiem celów polskiej
polityki antynarkotykowej jest Krajowy
Program Przeciwdziałania Narkomanii
(KPPN) opisujący podstawy i priorytety
działań strategicznych w obszarze
zapobiegania narkomanii i walki z
narkotykami.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Program na lata 2006-2010, po raz
pierwszy w dość krótkiej historii strategii
antynarkotykowych w Polsce, wydany
został w formie Rozporządzenia Rady
Ministrów. Podstawą prawną do uchwalenia
i realizowania Programu jest art.. 7 ust. 5
Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Istotne znaczenie ma również podkreślane w
Programie postrzeganie problematyki
narkotykowej w szerokim spektrum problematyki
społecznej, w tym również odnoszenie się do
kontekstu używania innych substancji
psychoaktywnych niż te zwyczajowo kojarzone z
narkotykami, a więc również substancji legalnych
takich jak alkohol, tytoń czy leki przyjmowane bez
uzasadnień terapeutycznych.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Cel główny Programu jest bezpośrednią
kontynuacją celu z lat 2002-2005 i został
zdefiniowany jako „Ograniczenie używania
narkotyków i związanych z tym problemów
społecznych i zdrowotnych”.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Realizacja Krajowego Programu odbywa się w
pięciu obszarach:

I. Profilaktyka

II. Leczenie, rehabilitacja, ograniczanie szkód

zdrowotnych i reintegracja społeczna

III. Ograniczanie podaży

IV. Współpraca międzynarodowa

V. Badania i monitoring

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Każdy z pięciu obszarów działań, wyodrębnionych w Programie,
ma przyporządkowane cele główne:

I.

Zahamowanie tempa wzrostu popytu na narkotyki (profilaktyka)

II. Poprawa stanu zdrowia i funkcjonowania społecznego osób

uzależnionych od narkotyków oraz używających narkotyków w
sposób szkodliwy (leczenie, rehabilitacja, ograniczanie szkód
zdrowotnych i reintegracja społeczna)

III. Ograniczenie dostępności narkotyków (ograniczenie podaży)
IV. Wsparcie realizacji Krajowego Programu przez wpływ na

kształtowanie polityki międzynarodowej (współpraca
międzynarodowa)

V. Wsparcie informacyjne realizacji Krajowego Programu

Przeciwdziałania Narkomanii (badania i monitoring)

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

KPPN jest skierowany do szerokiego spektrum
społecznego, jednakże podstawową grupą
docelową są dzieci i młodzież w wieku 10-25 lat i
młodzi dorośli.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania
Narkomanii

Krajowy Program Przeciwdziałania Narkomanii na
lata 2006-2010 jest w pełni zintegrowany ze
Strategią Antynarkotykową i Planem Działania
Unii Europejskiej, a jego realizacja pozwala na
wywiązywanie się przez Polskę ze wszystkich
zobowiązań międzynarodowych związanych z
wysiłkami na rzecz ograniczenia negatywnych
skutków obecności narkotyków i narkomanii w
życiu społecznym.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.2. Ochrona zdrowia psychicznego polega w szczególności na:

1. Promocji zdrowia psychicznego i zapobieganiu zaburzeniom

psychicznym,

2. Zapewnieniu osobom z zaburzeniami psychicznymi wielostronnej i

powszechnie dostępnej opieki zdrowotnej oraz innych form opieki i
pomocy niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i społecznym,

3. Kształtowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi właściwych

postaw społecznych, a zwłaszcza zrozumienia, tolerancji, życzliwości,
a także przeciwdziałaniu ich dyskryminacji.
Art.. 5. Opieka zdrowotna nad osobami z zaburzeniami psychicznymi
jest wykonywana w ramach podstawowej i specjalistycznej opieki
zdrowotnej, zwłaszcza psychiatrycznej opieki zdrowotnej – w formie
pomocy doraźnej, ambulatoryjnej, dziennej, szpitalnej i środowiskowej
oraz w domach pomocy społecznej.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.3. Ilekroć przepisy niniejszej ustawy stanowią o:

1. osobie z zaburzeniami psychicznymi, odnosi się to do osoby:
a. chorej psychicznie (wykazującej zaburzenia psychotyczne),
b. upośledzonej umysłowo,
c. wykazującej inne zakłócenia czynności psychicznych, które

zgodnie ze stanem wiedzy medycznej zaliczane są do zaburzeń
psychicznych, a osoba ta wymaga świadczeń zdrowotnych lub
innych form pomocy i opieki niezbędnych do życia w środowisku
rodzinnym lub społecznym,

2. szpitalu psychiatrycznym, odnosi się to również do:
d. innego zakładu opieki zdrowotnej, sprawującego całodobową

opiekę psychiatryczną lub odwykową, niezależnie od podmiotu,
który je tworzy i utrzymuje.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.10a.1. Osoba korzystająca ze świadczeń
zdrowotnych udzielanych przez szpital
psychiatryczny ma prawo do pomocy w ochronie
swoich praw.
Art.12. Przy wyborze rodzaju i metod postępowania
leczniczego bierze się pod uwagę nie tylko cele
zdrowotne, ale także interesy oraz inne dobra
osobiste osoby z zaburzeniami psychicznymi i dąży
do osiągnięcia poprawy stanu zdrowia w sposób
najmniej dla tej osoby uciążliwy.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.13. Osoba z zaburzeniami psychicznymi
przebywająca w szpitalu psychiatrycznym lub w
domu pomocy społecznej ma prawo do
porozumiewania się bez ograniczeń z rodziną i
innymi osobami; korespondencja takiej osoby nie
podlega kontroli.
Art.14. Osoba z zaburzeniami psychicznymi leczona
w szpitalu psychiatrycznym może uzyskać zgodę
ordynatora na okresowe przebywanie poza szpitalem
bez wypisywania jej z zakładu, jeżeli nie zagraża to
jej życiu albo życiu i zdrowiu innych osób.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art. 16. W razie stwierdzenia, że dobro osoby chorej psychicznie lub
upośledzonej umysłowo wymaga jej ubezwłasnowolnienia, kierownik
zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej zawiadamia o tym prokuratura.
Art. 18.1. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi,
przy wykonywaniu czynności przewidzianych w niniejszej ustawie, można
stosować tylko wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego upoważnia
albo osoby te:

1. dopuszczają się zamachu przeciwko:
a. życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby, lub
b. bezpieczeństwu powszechnemu, lub
2. w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich

otoczeniu, lub

3. poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakłądu

psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy
społecznej.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Zastosowanie przymusu bezpośredniego wobec osoby, o
której mowa w ust.1 pkt 1 i 2, polega na przytrzymywaniu,
przymusowym podaniu leków, unieruchomieniu lub izolacji,
a wobec osoby, o której mowa w ust.1 pkt 3 – na
przytrzymywaniu lub przymusowym podaniu leku.
Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza
się o tym osobę, wobec której środek ten ma być podjęty.
Przy wyborze środka przymusu należy wybierać środek
możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy
stosowaniu przymusu należy zachować szczególną
ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art. 22.1. Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego
następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli
lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi
wskazania do przyjęcia.

1a. W nagłych przypadkach, osoba z zaburzeniami psychicznymi może być przyjęta do

szpitala psychiatrycznego, za jej pisemną zgodą, bez skierowania, o którym mowa w
ust.1.

3. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej

całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego.

4. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub osoby

pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest
wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych
oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej
przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.23.1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta
do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej
w art.22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe
zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby
zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub
zdrowiu innych osób.
Art.23.3. Lekarz, o którym mowa w w ust.2, jest
obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny przyjęcia do
szpitala bez zgody i poinformować go o jego prawach.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.50.1. Osoby wykonujące czynności
wynikające z niniejszej ustawy są
obowiązane do zachowania w tajemnicy
wszystkiego, o czym powezmą wiadomość
w związku z wykonywaniem tych czynności,
stosownie do odrębnych przepisów, a nadto
z zachowaniem przepisów niniejszego
rozdziału.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art.50.2. Od obowiązku zachowania tajemnicy osoba wymieniona
w ust.1 jest zwolniona w stosunku do:

1. lekarza sprawującego opiekę nad osobą z zaburzeniami

psychicznymi,

2. właściwych organów administracji rządowej lub samorządowej co

do okoliczności, których ujawnienie jest niezbędne do
wykonywania zadań z zakresu pomocy społecznej,

3. osób współuczestniczących w wykonywaniu czynności w ramach

pomocy społecznej, w zakresie, w jakim to jest niezbędne,

4. służb ochrony państwa i ich upoważnionych pisemnie

funkcjonariuszy lub żołnierzy w zakresie niezbędnym do
przeprowadzenia postępowania sprawdzającego na podstawie
przepisów o ochronie informacji niejawnych.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego z późn.
zm.

Art 51. W dokumentacji dotyczącej badań lub
przebiegu leczenia osoby, wobec której
podjęto czynności wynikające z niniejszej
ustawy, nie utrwala się oświadczeń
obejmujących przyznanie się do popełnienia
czynu zabronionego pod groźbą kary. Zasadę
tę stosuje się również do dokumentacji
dotyczącej badań przeprowadzonych na
żądanie uprawnionego organu.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Podstawowym aktem prawnym
odnoszącym się do rozwiązywania
problemów narkotyków i narkomanii w
Polsce jest wspomniana powyżej Ustawa o
przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca
2005 roku.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

W części dotyczącej leczenia w Art.. 10.1. stwierdza ona, że
przeciwdziałanie narkomanii należy do zadań własnych gminy,
obejmującym:

1. zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej dla osób

uzależnionych i osób zagrożonych uzależnieniem;

2. udzielanie rodzinom, w których występują problemy narkomanii,

pomocy psychospołecznej i prawnej;

3. wspomaganie działań instytucji, organizacji pozarządowych i osób

fizycznych, służących rozwiązywaniu problemów narkomanii;

4. Pomoc społeczną osobom uzależnionym i rodzinom osób

uzależnionych dotkniętym ubóstwem i wykluczeniem społecznym i
integrowanie ze środowiskiem lokalnym tych osób z
wykorzystaniem pracy socjalnej i kontraktu socjalnego.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Ustawa reguluje również postępowanie z osobami uzależnionymi. Naczelną
zasadą jest dobrowolność poddania się terapii.
Zgodnie z Art. 25. podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób
uzależnionych jest dobrowolne, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Prawo definiuje wymagania formalne jakie muszą spełniać osoby i
instytucje działające w tym obszarze.
Art. 26.1. (stwierdza, że) leczenie osoby uzależnionej prowadzi zakład
opieki zdrowotnej lub lekarz wykonujący praktykę lekarską, w tym w
ramach grupowej praktyki lekarskiej.
Rehabilitację osoby uzależnionej mogą prowadzić:

1. lekarz posiadający specjalizację w dziedzinie psychiatrii;
2. osoba posiadająca certyfikat specjalisty terapii uzależnień.
W rehabilitacji osoby uzależnionej może uczestniczyć osoba posiadająca

certyfikat instruktora terapii uzależnień.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Reintegrację osób uzależnionych mogą
prowadzić centra integracji społecznej,
tworzone na podstawie przepisów o
zatrudnieniu socjalnym, oraz podmioty
wymienione w ust. 1 i 2 oraz w art. 5 ust.3.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Za świadczenia, o których mowa w ust. 1-
4, udzielane osobie uzależnionej
niezależnie od jej miejsca zamieszkania w
kraju nie pobiera się od tej osoby opłat.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Ustawa reguluje również zasady dostępu i
uczestnictwa do programów leczenia
substytucyjnego, w Polsce przejawiającego
się przede wszystkim dostępnością terapii
metadonowej. Ustawodawca przewiduje
również możliwość dostępu do leczenia
substytucyjnego dla osób osadzonych w
zakładach Służby Więziennej.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.28.1. Osoba uzależniona może być leczona
przy zastosowaniu leczenia substytucyjnego.

Leczenie substytucyjne może prowadzić zakład
opieki zdrowotnej po uzyskaniu zezwolenia
wojewody, wydanego po uzyskaniu pozytywnej
opinii dyrektora Biura (Krajowego Biura ds.
Przeciwdziałania Narkomanii) odnośnie do
spełnienia wymagań określonych w przepisach
wydanych na podstawie ust.7.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.29.1. W zakładach poprawczych i
schroniskach dla nieletnich oraz
jednostkach organizacyjnych Służby
Więziennej prowadzi się leczenie,
rehabilitację i reintegrację osób
uzależnionych umieszczonych w tych
zakładach.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.30.

1. Na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii

prostej, rodzeństwa lub faktycznego opiekuna albo z urzędu,
sąd rodzinny może skierować niepełnoletnią osobę
uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację.

2. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z

góry, nie może on być jednak dłuższy niż 2 lata.

3. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat przed zakończeniem

przymusowego leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je
przedłużyć na czas niezbędny do osiągnięcia celu leczenia lub
rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak niż określony w ust.2.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.71.1. W razie skazania osoby uzależnionej za
przestępstwo pozostające w związku z używaniem
środka odurzającego lub substancji
psychotropowej na karę pozbawienia wolności,
której wykonanie warunkowo zawieszono, sąd
zobowiązuje skazanego do poddania się leczeniu
lub rehabilitacji w zakładzie opieki zdrowotnej i
oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby,
instytucji lub stowarzyszenia.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.71.2. Sąd może zarządzić wykonanie
zawieszonej kary pozbawienia wolności,
jeżeli skazany w okresie próby uchyla się
od obowiązku, o którym mowa w ust.1,
albo dopuszcza się rażącego naruszenia
regulaminu zakładu, do którego został
skierowany.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.71.3. W razie skazania osoby
uzależnionej, z uwzględnieniem warunków
określonych w ust.1, na karę pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenia jej
wykonania, sąd może orzec umieszczenie
sprawcy przed wykonaniem kary w
odpowiednim zakładzie opieki zdrowotnej.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art. 71.4. Czasu pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej nie
określa się z góry, nie może on jednak być dłuższy niż 2
lata; o zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na podstawie
wyników leczenia lub rehabilitacji. Jeżeli skazany nie
poddaje się leczeniu lub rehabilitacji albo dopuszcza się
rażącego naruszenia regulaminu zakładu opieki zdrowotnej,
zwolnienie może nastąpić także na wniosek zakładu
prowadzącego leczenie.
Art. 71.5. Sąd rozstrzyga po zakończeniu leczenia lub
rehabilitacji, czy orzeczoną karę pozbawienia wolności
należy wykonać.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

W Art.72.1. stwierdza się, że jeżeli osoba uzależniona
lub używająca substancje psychoaktywne szkodliwie,
której zarzucono popełnienie przestępstwa
zagrożonego karą nie przekraczającą 5 lat pozbawienia
wolności, podda się leczeniu i rehabilitacji lub
udziałowi w programie profilaktyczno-leczniczym
prowadzonym przez zakład opieki zdrowotnej lub inny
podmiot działający w ochronie zdrowia, prokurator
może zawiesić postępowanie do czasu zakończenia
leczenia.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii

Art.. 72.2. Po podjęciu postępowania prokurator,
uwzględniając wyniki leczenia postanawia o dalszym
prowadzeniu postępowania albo występuje do sądu
z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania.
Art..72.4. W wypadku wskazanym w ust.2
warunkowe umorzenie można zastosować do
sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nie
przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
Analogiczne postępowanie może prowadzić Sąd.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25
maja 2005 r. w sprawie warunków, jakie
powinien spełnić podmiot prowadzący
leczenie i rehabilitację osób uzależnionych

Zakład opieki zdrowotnej prowadzący leczenie i rehabilitację musi
posiadać co najmniej jeden z oddziałów:

1. detoksykacji;
2. terapii uzależnienia od środków odurzających lub substancji

psychotropowych;

3. psychiatryczny;
4. dzienny terapii uzależnienia od środków odurzających lub

substancji psychotropowych;

5. specjalistycznej opieki ambulatoryjnej – poradnię terapii

uzależnienia od środków odurzających lub substancji
psychotropowych.

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Plan działania UE w zakresie
narkotyków na lata 2005 - 2008

Cel

•

Zapewnienie dostępności i dostępu do
ukierunkowanych i zróżnicowanych
programów leczenia oraz rehabilitacji

Działanie

•

Udostępnienie możliwości leczenia
obejmującego różne podejścia psychospołeczne
i farmakologiczne dostosowane do
występującego zapotrzebowania na leczenie

•

Ustalenie strategii i wytycznych dotyczących
zwiększenia dostępności i dostępu do usług dla
osób zażywających narkotyki nieobjętych
istniejącymi usługami

•

Poprawa dostępu i zasięgu programów
rehabilitacyjnych i programów reintegracji
społecznej, ze zwróceniem szczególnej uwagi
na specjalistyczne usługi (społeczne,
psychologiczne, medyczne) dla młodzieży
zażywającej narkotyków

•

Organizacja i promocja rozpowszechniania
informacji na temat dostępności leczenia i
programów rehabilitacyjnych

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Plan działania UE w zakresie
narkotyków na lata 2005 - 2008

Cel

•

Podwyższenie jakości usług leczniczych

•

Opracowanie rozwiązań innych niż
pozbawienie wolności dla osób
nadużywających narkotyków oraz usług dla
osób przebywających w więzieniach, mając
na względzie prawodawstwo krajowe

Działanie

•

Wspieranie rozwoju wiedzy technicznej w
zakresie leczenia osób zażywających
narkotyki na równi z rozwojem i wspieraniem
wymiany najlepszych praktyk w tym zakresie

•

Skuteczne wykorzystanie i opracowanie
rozwiązań innych niż pozbawienie wolności
dla osób nadużywających narkotyków

•

Rozwój działań profilaktycznych, programów
leczenia oraz usług związanych z
ograniczeniem szkodliwych skutków dla
więźniów, usługi resocjalizacyjne po
opuszczeniu więzienia oraz metody
monitorowania/badania przypadków
zażywania narkotyków przez więźniów

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Plan działania UE w zakresie
narkotyków na lata 2005 - 2008

Cel

•

Zapobieganie zagrożeniu zdrowia
związanego z zażywaniem narkotyków

•

Dostępność i dostęp do usług
związanych ze zmniejszeniem szkód

Działanie

•

Wdrożenie zalecenia Rady
dotyczącego zapobiegania i
ograniczania szkód zdrowotnych
związanych z uzależnieniem od
narkotyków

•

Poprawa dostępu osób uzależnionych
do wszystkich odpowiednich usług i
możliwości leczenia przewidzianych
dla zmniejszenia szkód, mając na
względzie prawodawstwo krajowe

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Plan działania UE w zakresie
narkotyków na lata 2005 - 2008

Cel

• Zapobieganie rozprzestrzenianiu

się HIV/AIDS, WZW typu C, innych
infekcji i chorób przenoszonych
przez krew

Działanie

• Zapewnienie wprowadzenia

wszechstronnych i
skoordynowanych krajowych lub
regionalnych programów w
zakresie HIV/AIDS, WZW typu C i
innych chorób przenoszonych
przez krew. Programy te powinny
być włączone do ogólnych usług
socjalnych i służby zdrowia

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Plan działania UE w zakresie
narkotyków na lata 2005 - 2008

Cel

• Zmniejszenie liczby zgonów

związanych z zażywaniem
narkotyków

Działanie

• Zmniejszenie liczby zgonów

związanych z zażywaniem
narkotyków uwzględnione jako
szczególny cel na wszystkich
poziomach, ze specjalnie do tego
celu zaprojektowanymi
interwencjami, takimi jak
promowanie działań alternatywnych,
np.. Pracy zespołów w terenie,
poprzez dobrze wyszkolonych
specjalistów z zakresu ochrony
zdrowia

Piotr Jabłoński, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

Dziękuję za uwagę

Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii

[e-mail]

[phone]