• Polega na powierzaniu dzieciom i młodzieży

konkretnych zadań, których wykonywanie –

jak się zakłada – prowadzi zwrotnie do

konstruktywnych zmian ich zachowań i postaw

pożądanych z wychowawczego punktu

widzenia, także do wzbogacenia ich wiedzy i

doświadczenia w określonej dziedzinie

działalności. Chodzi tu zwłaszcza o szeroko

pojętą działalność prospołeczną, to znaczy, że

w szczególności wysoko ceni się tu zadania

służące dobru wspólnemu.

Jeżeli zadaniem, które powierzamy dziecku lub nastolatkowi

będzie, np. bezinteresowna opieka nad drugim

człowiekiem, to owo zadanie będzie wymagało od

wykonawcy :

- Umiejętności dawania i dzielenia się z innymi;

- Konieczności wyczuwania cudzych potrzeb, a tym

samym niesienia pomocy lub wsparcia tam, gdzie

naprawdę zachodzi taka potrzeba;

- Konieczności okazywania sympatii i współczucia

wspieranemu człowiekowi. Niejednokrotnie też osoba

pomagająca będzie znajdować się w trudnej do

rozwiązania sytuacji;

Wszystko to wymaga szczególnych dyspozycji

psychicznych i wewnętrznej dojrzałości w rozwoju
moralnym. Umiejętności te wymagają z reguły
głębszego zaangażowania, wyobraźni, uczuć i
inteligencji.

Powierzanie dzieciom i młodzieży tego rodzaju zadań

urasta do jednej z najbardziej skutecznych metod
wychowania. Jej celowość upatruje się w tym, że
zaliczana jest do oddziaływań pośrednich, w
przeciwieństwie do takich metod, jak perswazja,
nagradzanie i karanie, które zalicza się do
dyrektywnych (bezpośrednich) metod wychowania.
Istotną cechą metody zadaniowej jest postawienie
wychowanka wobec wymagań wynikających z
zaistniałej sytuacji, są one więc naturalnym niejako
jej skutkiem.

W rodzinie jest na ogół wiele okazji do

zastosowania metody zadaniowej. Zadania,

które możemy wykonać na rodzinnym

podłożu dzielimy na 2 kategorie :

1. Dotycząca takich czynności jak : wynoszenie

śmieci, wycieranie kurzu, sprzątanie pokoi,

mycie okien, pielęgnacja roślin itp.

2. Dotycząca przygotowywania posiłków i

zwykle obejmuje: robienie zakupów,

obierania ziemniaków, mycie owoców i

warzyw, nakrywanie do stołu, zmywanie itp.

Niektórzy rodzice jednak nie doceniają wagi

obowiązków domowych dzieci, twierdząc, że dzieci
powinny bezwzględnie oddać się nauce i
wyręczają je w podstawowych czynnościach, jak
np. Sprzątanie swojego pokoju, ścielenie łóżka,
przygotowanie śniadania czy też kolacji,
czyszczenie obuwia, ubrania itp.

Dzieci zwalniane z obowiązków domowych z czasem

obojętnieją na sprawy innych ludzi, są też nie
lubiani przez rówieśników i mają problemy w
nawiązywaniu z nimi serdecznych kontaktów.
Powoduje to wewnętrzne poczucie wyobcowania i
nieszczęścia (pomimo iż wyniki w nauce są bardzo
zadowalające), a nawet pozbawienie głębszych
więzi emocjonalnych z członkami rodziny.

Sprzyjające warunki występują w rodzinach

wielodzietnych i więcej niż dwupokoleniowych. W

takich rodzinach troska o innych wynika po prostu

z naturalnej sytuacji rodzinnej – stała wymiana w

nich świadczeń okazuje się wręcz koniecznością

życiową. Dzieci z tego typu rodzin mają wiele

możliwości w zakresie rozwijania u siebie takich

umiejętności, jak: dzielenie się z innymi,

darowanie winy, liczenie się ze zdaniem innej

osoby, obowiązkowość, ustępowanie i pomaganie

słabszym.

Natomiast w rodzinach jednodzietnych i

dwupokoleniowych należy organizować dziecku

środowisko tak, aby nie było egocentryczne i

niewrażliwe na potrzeby innych ludzi. Należy

otworzyć dom jedynaka dla innych dzieci, jak też

odwiedzać jak najczęściej zaprzyjaźnione rodziny.

Wdzięcznym terenem wykorzystywania metody

zadaniowej jest obok rodziny- także szkoła.
Szczególnie ważne jest powierzanie dzieciom i
młodzieży zadań, związanych z udzieleniem przez nich
tzw. pomocy koleżeńskiej w nauce. Jak wykazały
badania naukowe- pomaganie innym w nauce nawet,
gdy się nie jest do tego należycie przygotowanym,
sprzyja zdecydowanie podwyższeniu własnych
kwalifikacji w zakresie opanowania i rozumienia treści,
jakie staramy się innym przekazać i wyjaśnić.

Oferowana uczniom pomoc koleżeńska w

nauce jest niejednokrotnie bardziej

skuteczna niż wysoko płatne korepetycje

udzielane prze rutynowych nauczycieli.

Tłumaczy się to tym, że rówieśnicy lepiej się

wzajemnie rozumieją i na ogół łatwiej

pokonują wspólne kłopoty w nauce.

Podkreśla się przy tym szczególnie pomoc

udzielaną uczniom klas niższych przez

uczniów klas wyższych. Według Brunera

uczniowie wypełniają lukę

międzypokoleniową i ułatwiają uczniom

młodszym od siebie wejść w świat dorosłych.

Oprócz tego mają dobrą okazję do służenia

innym i daje to szansę dowartościowania i

przeżycia radości z własnej pracy na rzecz

koleżanki czy kolegi.

Do innych zadań powierzonych w szkole należą :
- Dbałość o czystość w klasie;
- Ścieranie i zmywanie tablicy;
- Odkurzanie stolików i krzeseł;
- Przewietrzanie klasy;
- Nie przeszkadzanie sobie nawzajem;

Te zadania należą do tzw. działalności

samoobsługowej.

Zastosowanie w szkole metody zadaniowej w dużej

mierze umożliwia również organizowanie
uroczystości i imprez klasowych, np. Dnia Matki
czy Święta Niepodległości.

Może się ono przejawiać w udzielaniu, zwłaszcza

przez młodzież, pomocy ludziom kalekim,

chorym, samotnym i starszym.

Pomoc ta może się objawiać:
- Wyrazem troski, pamięci i szacunku dla ludzi

potrzebujących;

- Robieniem zakupów, załatwianiem niektórych

spraw w punktach usługowych, porządkowaniem

mieszkania, zmywaniem naczyń itp., czyli

pomocą w codziennych czynnościach;

- Serdeczną rozmową;

- Uważnym wysłuchaniem trosk starszego człowieka;
- Zasięganiem u niego rad;
- Dzieleniem się z nim własnymi osiągnięciami i

niepowodzeniami;

- Czytaniem prasy i książek tym osobom, które same nie są

w stanie czytać;

- Nie bez znaczenia jest też wnoszenie beztroskiego

uśmiechu, obdarowywanie osoby pewnymi oznakami
pamięci, np. w postaci bukietu polnych kwiatów itp.

Niesienie pomocy przez młodzież świetnie przygotowuje ją do

pełnienia w przyszłości roli żony lub męża, ojca lub matki,
przede wszystkim zaś troskliwego opiekuna. Ponadto
owocem takich świadczeń może być u wychowanka
gotowość do okazywania życzliwości i pomocy również
osobom przygodnie spotkanym, a także pogłębienie się w
nich poczucia obowiązku i odpowiedzialności wobec osób im
najbliższych.