Metoda Klein-Vogelbach
• Twórczyni metody, Susane Klein-
Vogelbach uznała, że ruch tylko wtedy
można nazwać prawidłowym , gdy
zachodzi w osi fizjologicznej stawu.
• W każdej innej sytuacji u pacjenta
występuje deficyt dynamiczny, nazywamy
przez nią „schorzeniem ruchowym”.
• Dla rozwiązania danego deficytu
ruchowego należy wybierać najwłaściwsze
ćwiczenia terapeutyczne , tzw. normy
• Główna zasada metody to : ADAPTOWANIE
ĆWICZEŃ W ZALEŻNOŚCI OD STANU
PACJENTA
DLA KOGO METODA KLEIN-
VOGELBACH??
• Dla każdego u kogo wystąpiło
zaburzenia w pętli : ŚRODOWISKO-
CZŁOWIEK-CZYNNOŚĆ RUCHOWA-
wywołują one zmianę wzorców
ruchowych i uaktywniają mechanizm
unikania czynności sprawiających
trudność- co pogłębia dysfunkcje
Metodyka ćwiczeń
• Są to szczegółowo zaplanowane i kierowane
sekwencje ruchowe, wykonywane w celu
wyróżnienia i wyizolowania zaburzeń
funkcjonalnych pacjenta
• Ćwiczenia te wykonuje się tak aby omijać
mechanizmy kompensujące
• Częste powtarzanie ćwiczeń ułatwia kontrole
zwrotną, przyspiesza wykonanie ruchu,
poprawia pracę OUN
• Należy je wykonywać z dużą precyzją
• Powtarzać w celu ich opanowaniu i
automatyzacji
• Intensywnie motywować pacjenta
• Stale należy kontrolować poprawność
ćwiczenia
• Nieprawidłowe bądź niedbałe czy szybkie
wykonywanie tych ćwiczeń może się okazać
bezużyteczne a nawet szkodliwe
ĆWICZENIA TE MOŻNA SKLASYFIKOWAĆ
JAKO:
• Ćw. Orientacji ciała w przestrzeni
• Ćw. Wykorzystujące opór
• Ćw. Zmieniające układ odniesienia ciała w
stosunku do siły ciężkości
• Ćw. Kształtujące umiejętność czynnego
stabilizowania odpowiednich segmentów
ciała
• Ćw. Kształtujące umiejętność odcinkowego
uruchamiania pewnych segmentów ciała
względem innych- czynnie
ustabilizowanych
• Techniki ręczne na tkankach
• Ćw. Mobilizacyjne z wykorzystaniem tzw.
Długich i krótkich dźwigni
Od czego zależy dobór ćwiczeń??
• Od stanu pacjenta-możliwości
psychiczne jak i somatyczne pacjenta
zmieniają się w czasie usprawniania-
ZAWSZE TRZEBA BYĆ
PRZYGOTOWANYM NA ZMIANĘ TERAPII-
inaczej prowadzone leczenie w okresie
ostrym a inaczej w przewlekłym
• Od typu budowy pacjenta –cecha
praktycznie nie zmienna- wymaga
jednorazowego doboru ćwiczeń
• Od charakteru zaburzenia – dysfunkcja
może dotyczyć statyki lub dynamiki
ciała
WG. KLIEN-VOGELBACH IM WIECEJ
METOD KINEZYTERAPEUTYCZNYCH
OPANOWAŁ FIZJOTERAPEUTA , TYM
WIĘKSZE MA MOŻLIWOŚCI MA
MOŻLIWOŚCI DOBRANIA
NAJLEPSZEGO W DANYM PRZYPADKU
SPOSOBU USPRAWNIANIA
BADANIE:
• Konieczna jest analiza czynności ruchowych
wykonywanych przez pacjenta
• W badaniu wykorzystuje się jedynie obserwację
• Ocenie podlegają:
Statyka ciała
a. Określenie wzorca postawy
b. Określenie sposobu utrzymywania równowagi
Dynamika ciała
a. Ekonomia i płynność ruchów
b. Zakresy ruchomości
c. Praca mięśni
d. Obecność współruchów
e. Mobilność i stabilność poszczególnych części ciała
f. Chód
g. Dokładność ruchów naprzemiennych
• Po ustaleniu stanu pacjenta określany jest cel terapii.
• Jeśli schorzenie ma charakter odwracalny to celem
będzie powrót do stanu prawidłowego
• Jeśli schorzenie jest nieodwracalne to zadaniem jest
uzyskanie możliwie max. Poprawy stanu funkcjonalnego
Terapia
• W warunkach prawidłowych pacjent
dzięki stymulacji zewnętrznej uczy
się poprawnych wzorców ruchowych
jak : sposobów przemieszczania się
wykorzystywania kończyn górnych w
czynnościach chwytnych, artykulacji
swych myśli
• Wielokrotne powtarzanie czynności
pozwala na ich automatyzacje