T E R R O R Y Z M

Opracowanie na temat

terroryzmu

na podstawie materiałów

zgromadzonych w

nternecie.

T E R R O R Y Z M

Opracowanie na temat

terroryzmu

na podstawie materiałów

zgromadzonych w internecie.

Materiały zebrała i opracowała

A.Podgajna.

Krakowska Szkoła Wyższa

im.

Andrzeja Frycza Modrzewskiego

Wydział Nauk Społecznych i Politycznych,

Kierunek Politologia, Specjalność Komunikacja

Społeczna, Rok I

Terror

(łac

terror

– strach, groza), metoda sprawowania

władzy

państwie

polegająca

stosowaniu

polegająca

stosowaniu

różnorodnych form przemocy, szerzeniu grozy, strachu

i okrucieństwa.

Terror

(łac

terror

– strach, groza), metoda sprawowania władzy

państwie

, polegająca na stosowaniu różnorodnych form

przemocy, szerzeniu grozy, strachu i okrucieństwa.

Rezultatem posługiwania się terrorem jest zastraszanie

społeczeństwa,

wywołanie

wśród

ludności

psychozy

niepewności.

Terror często jest instrumentem grupy rządzącej, która

stosuje go dla głównego celu, tj. utrzymania się przy władzy,

stosują go też państwa totalitarne jako środek likwidacji

oporu i zmuszania społeczeństwa do bezwzględnego
posłuszeństwa.

Terroryzm

[łac.], różnie umotywowane ideologicznie, planowane i

zorganizowane działania pojedynczych osób lub grup
skutkujące naruszeniem istniejącego porządku prawnego,
podjęte w celu wymuszenia od władz państw. i
społeczeństwa określonych zachowań i świadczeń, często
naruszające dobra osób postronnych; działania te są
realizowane z całą bezwzględnością, za pomocą różnych
środków (naciski psych., przemoc fiz., użycie broni i
ładunków

wybuchowych),

warunkach

specjalnie

nadanego im rozgłosu i celowo wytworzonego w
społeczeństwie lęku. Obecnie istnieje ponad 100 definicji
tego zjawiska; kilkadziesiąt powstało w ramach prac ONZ,
gł. przy próbach określenia terroryzmu międzynarodowego.

Terroryzm międzynarodowy

Zjawisko rozpowszechnione od lat 70., będące efektem rozszerzania się terroryzmu poza

granice poszczególnych państw. Terroryzm międzynarodowy charakteryzuje się: stosowaniem

systematycznej przemocy przez państwo lub grupę polityczną przeciwko innemu państwu lub

grupie politycznej, sięganiem po wszelkie metody i środki - morderstwa, porwania, środki

wybuchowe i trujące, stawianiem sobie za cel wywołanie powszechnego strachu i stanu terroru.

O umiędzynarodowieniu terroryzmu świadczyło też zacieśnianie współpracy i systemu

wzajemnych usług przez terrorystów, nieraz o odmiennych orientacjach politycznych i celach,

pochodzących z różnych państw. Odbywali oni wspólne szkolenia na wojskowych obozach,

tworzyli Międzynarodówki - Czarną (faszystowską) oraz Czerwoną (lewacką i złożoną z nurtu

narodowowyzwoleńczego ETA, IRA, Palestyńczyków). Obie te Międzynarodówki współpracowały

również ze sobą, a wspólnym elementem była walka z Izraelem. Raport CIA z 1976 wskazywał

na powiązania 140 ugrupowań z 50 krajów. W latach 80. jednym z nowych założeń terrorystów

było uderzenie nie tylko w państwa, ale też w struktury międzynarodowe, jak NATO. O ich

międzynarodowym charakterze decydował również fakt uzyskania pomocy ze strony niektórych

państw, w tym ZSRR i krajów jego bloku, Korei Północnej, Libii, Syrii, Iraku, Algierii. Odpowiedzią

na terroryzm międzynarodowy było tworzenie aktów prawnych, obowiązujących większość

państw, wspólne akcje ze strony społeczności międzynarodowej, współpraca służb

antyterrorystycznych. Legalne metody walki z terroryzmem międzynarodowym regulują m.in.

Konwencja o zwalczaniu bezprawnych czynów przeciwko bezpieczeństwu lotnictwa cywilnego

(1971), Konwencja w sprawie zapobiegania i karania przestępstw przeciwko osobom

korzystającym z ochrony międzynarodowej (1973), Konwencja europejska o zwalczaniu

terroryzmu (1976). W 1998 pierwszy pakt przeciwko terrorystom podpisały w Kairze 22 kraje

arabskie, zobowiązując się do nieudzielania azylu, jakiejkolwiek pomocy grupom atakującym

inne narody arabskie.

Terroryzm krajowy

Istnieje także zjawisko zdefiniowane jako terroryzm krajowy, a więc akty terrorystyczne,

które są wynikiem działania grup wywodzących się z danego kraju na jego własnym terenie.
Oto jedna z definicji tego zjawiska: Terroryzm krajowy są to akcje podejmowane przez osoby,
które dążą do przekonania „do" albo zakazania „czegoś" rządowi lub ludziom z ich własnego
kraju poprzez używanie brutalnych środków mających na celu wystraszenie lub wymuszenie,
począwszy od gróźb do bezprawnych aktów przemocy takich jak porwania, pobicia czy
zabójstwo. Najbardziej znany trend w Stanach Zjednoczonych w zakresie terroryzmu
krajowego to tzw. milicje. Rodowód tych organizacji można wyprowadzić od ruchu Posse
Comitatus (łacińskie „władza dla okręgu") założonych w latach 70-tych i jego odgałęzienia z
lat 80-tych Patriotów Arizony. Grupy te odrzucają wszelkie formy organizacji władzy powyżej
szczebla okręgowego, a w szczególności sprzeciwiają się podatkom stanowym i federalnym,
istnieniu banku federalnego i supremacji sadów federalnych nad sądami lokalnymi. W ciągu
ostatnich dwudziestu lat ruch Posse Comitatus założył swe placówki we wszystkich stanach.
Grupa ta coraz częściej zaczęła uciekać się do stosowania przemocy. Jej członkowie atakowali
przedstawicieli władzy lokalnej, stanowej i federalnej egzekwującej przestrzeganie prawa. W
1983 roku próbowano wręczyć wezwanie do sądu Gordonowi Kahlowi, członkowi Poose
Comitatus z Północnej Dakoty, co zakończyło się strzelaniną. Kahl zabił dwóch agentów policji
federalnej zanim został zastrzelony. Ogólnie można stwierdzić, że milicja to grupy o
charakterze antyrządowym. Określenie milicja będzie do końca adekwatne względem
wszystkich grup o charakterze antyrządowym, bo są organizacje mające taki charakter a
niestosujące metod działania milicji.

Polska a terroryzm

Nasz kraj miał dotychczas minimalne doświadczenia w konfrontacji z terroryzmem

politycznym (tym bardziej o wymiarze międzynarodowym) i szczęśliwie nie był obiektem ataków

grup ekstremistów muzułmańskich. Jedynym incydentem o podłożu terrorystycznym była próba

zabójstwa w 1981 r. w hotelu Victoria w Warszawie, Palestyńczyka Abu Dauda - oskarżanego

przez Mossad o udział w zamachach terrorystycznych na terenie Izraela. W latach 70. i 80-tych

ubiegłego wieku Polska była wykorzystywana przez wspierające terroryzm państwa arabskie oraz

OWP, jako miejsce rekonwalescencji i kształcenia członków organizacji terrorystycznych czy

partyzanckich. W przeciwieństwie do innych krajów b. bloku wschodniego (np. Bułgaria czy

NRD), Polska nie wspierała jednak w sposób bezpośredni działalności terrorystów. W naszym

kraju nie były organizowane obozy szkoleniowe dla terrorystów, nie otrzymywali oni też broni i

wyposażenia. Ówczesne władze tolerowały jednak sam pobyt terrorystów. Za ich cichym

przyzwoleniem emisariusze grup arabskich organizowali środki finansowe na działalność

terrorystyczną, jak też kupowali w naszym kraju broń i amunicję wykorzystywaną w późniejszych

zamachach. Na terytorium PRL przebywali członkowie Al-Fatah, Ludowego Frontu Wyzwolenia

Palestyny, czy grupy kierowanej przez Abu Nidala. Przedstawiciele tych organizacji prowadzili

działalność werbunkową i propagandową wśród obywateli państw arabskich studiujących na

polskich uczelniach. Grupą szczególnie aktywną w naszym kraju na przełomie lat 70. i 80-tych

była Organizacja Abu Nidala (ANO). Kilkunastu jej aktywistów pozyskiwało do współpracy nowych

członków, jak i środki finansowe niezbędne dla swej działalności. Do 1987 r. w Warszawie

funkcjonowała też firma S.A.S Trade and Investment (kierowana przez Samira Najmedina). Za jej

pośrednictwem kupowana była polska broń, dostarczana następnie arabskim terrorystom.

Ostatecznie, pod wpływem nacisków dyplomatycznych władz amerykańskich, firmę tę

zlikwidowano, a jej personel wydalono z Polski. Z końcem lat 80-tych większość aktywistów i

osób związanych z arabskimi organizacjami terrorystycznymi wyjechała z Polski.

Najbardziej poszukiwani terroryści na
świecie

Usama Bin Laden, Ayman Al-Zawahiri,

Abdelkarim Hussein Mohamed Al-Nasser,

Abdullah Ahmed Abdullah, Muhsin Musa Matwalli Atwah,

Ali Atwa, Anas Al-Liby, Ahmed Khalfan Ghailani,

Hasan Izz-Al-Din, Ahmed Mohammed Hamed Ali,

Fazul Abdullah Mohammed, Imad Fayez Mugniyah,

Mustafa Mohamed Fadhil, Sheikh Ahmed Salim Swedan,

Abdul Rahman Yasin, Fahid Mohammed Ally Msalam,

Ahmad Ibrahim Al-Mughassil, Khalid Shaikh Mohammed,

Muhammad Atef, Ali Saed Bin Ali El-Hoorie, Saif Al-Adel,

Ibrahim Salih Mohammed Al-Yacoub

Osama Bin Laden

"Pseudonim: Książę lub Emir. Urodzony w

Arabii Saudyjskiej około 1957 r. Wzrost 195 - 197
cm, włosy czarne, oczy brązowe, broda. Porusza
się o kulach. 5 mln dolarów nagrody dla osoby,
która wskaże miejsce pobytu poszukiwanego" -
głosi list gończy, jaki amerykański Sekretariat
Stanu rozesłał po świecie za Bin Ladinem. Za
człowiekiem, którego imię budzi grozę wśród
tych, których fundamentaliści islamscy uważają
za swych śmiertelnych wrogów, i uwielbienie
najbardziej radykalnych wyznawców wiary
Mahometa. Niemal wszystkie spektakularne
akcje terrorystyczne ostatnich lat, organizowane
przez islamskich fundamentalistów, łączone są z
Ladinem.

Husajn Saddam At-Takriti

(ur. 1937), iracki dyktator. Urodził się w ubogiej rodzinie chłopskiej.

Studiował w Egipcie. W 1956 podjął nieudaną próbę przewrotu wojskowego. W

następnym roku wstąpił do partii BAAS (Socjalistyczna Partia Odrodzenia

Arabskiego). W 1959 miał miejsce zamach na prezydenta K. Kassema i Husajn

jako jeden z jego uczestników musiał opuścić kraj. W 1963 powrócił do Iraku na

wieść o udanym zamachu stanu dokonanym przez partię BAAS. Lata następne

to dochodzenie do najwyższych stanowisk w partii, zakończone ostatecznym

zwycięstwem partii BAAS (1968) w wyniku kolejnego zamachu stanu. Objął

kluczowe stanowiska partyjne i państwowe, by w 1979 usunąć z partii swego

głównego konkurenta A. al-Bakra. Został prezydentem, premierem i

przewodniczącym Rady Rewolucyjnej, sekretarzem generalnym BAAS, a także

powołał siebie na marszałka. Jego panowanie to pasmo krwawych represji

wobec przeciwników politycznych. Stłumił wystąpienia Kurdów, wprowadził de

facto system totalitarny. W latach 1980-1988, popierany przez państwa

zachodnie, prowadził wojnę z Iranem. Wojna ta nie przyniosła oczekiwanych

zysków. Rekompensatę przynieść miało zajęcie Kuwejtu. W efekcie wybuchła

wojna w Zatoce Perskiej (1990-1991), zakończona klęską Iraku. Dzięki

wstrzymaniu ofensywy USA, utrzymał się przy władzy. Odpowiedzialny za

śmierć z rąk służb bezpieczeństwa kilkudziesięciu tys. ludzi.

Jaser Arafat

Właściwie nazywa się Muhammad Abed Maruf (ur. 1929

rok). W przeszłości używał też nazwiska Abu Ammar - to

pseudonim z czasów terrorystycznej walki z Izraelem. Od

dziecka interesował się polityką. Walczył w czasie I wojny

izraelsko-arabskiej /1947 - 48/. Po klęsce Arabów został

wysiedlony rejon Gazy /1948/. W końcu osiedla się w Kairze.

Tam podczas studiów przechodzi intensywne szkolenie

wojskowe - szczególnie z zakresu używania materiałów

wybuchowych. Zakłada Organizację Studentów Palestyńskich.

W 1956 ponownie staje do walki - tym razem jako oficer armii

egipskiej walczy z wojskami brytyjskimi i francuskimi podczas

kryzysu sueskiego. Przeprowadza się do Kuwejtu - nie przerwał

jednak działalności politycznej. W 1965 roku był jednym z

założycieli zbrojnej organizacji palestyńskiej AL.-FATAH - która

otwarcie wzywała do walki z Izraelem. Rozpoczyna działalność

terrorystyczną. Wkrótce opuszcza Kuwejt i wyjeżdża do Algierii.

Na początku 1969 roku obejmuje przywództwo nad

ORGANIZACJĄ WYZWOLENIA PALESTYNY, formacji grupującej

różne ugrupowania palestyńskiego ruch narodowego. Szefem

OWP Arafat jest do dzisiaj.

Zamach na World Trade Center

11 września 2001 doszło do największego w historii zamachu terrorystycznego

na świecie. Dwa pasażerskie samoloty Boeingi 767, należące do linii United Airlines, uderzyły
w odstępie 18 minut w bliźniacze, 110-piętrowe budynki World Trade Center na Manhattanie
w Nowym Jorku w USA. Mniej więcej w tym samym czasie trzeci samolot, Boeing 767, uderzył
w skrzydło Pentagonu w Waszyngtonie, mieszczące dowództwo sił zbrojnych USA. Cześć
budynku zawaliła się. Czwarty samolot, Boeing 757, spadł w pobliżu Pittsburga, w północnej
części USA, najprawdopodobniej zmierzał w kierunku posiadłości prezydenta USA w Camp Davis
lub Białego Domu. Kolejny, piąty samolot, linii United Airlines, który wystartował z Bostonu
i leciał do Los Angeles rozbił się. Samochód-pułapka eksplodował przed budynkiem
Departamentu Stanu w Waszyngtonie.

Wszystkie samoloty zostały porwane rankiem tego samego dnia z lotnisk na wschodnim

wybrzeżu USA, na ich pokładzie byli pasażerowie. Początkowe spekulacje wskazywały, że
sprawcą ataku byli islamscy separatyści. Zamach spowodował wielotysięczne ofiary.

Skutkiem tego ataku terrorystycznego było zamknięcie lotnisk w USA, zamknięcie

przestrzeni powietrznej nad Nowym Jorkiem i Waszyngtonem, ewakuacja gmachów publicznych,
m.in. siedzib ONZ i CIA, giełdy, wielkich korporacji, ambasad na świecie. W Waszyngtonie
ogłoszono stan wyjątkowy, a stan maksymalnego pogotowia w siedzibach NATO w Brukseli oraz
w europejskich stolicach. Zamach wywołał wzrost napięcia międzynarodowego.