ZATRUCIA

ZATRUCIA

Wybrane stany zagrożenia

Wybrane stany zagrożenia

życia (cd):

życia (cd):



Nagłe zatrzymanie krążenia

Nagłe zatrzymanie krążenia



Zawał mięśnia sercowego

Zawał mięśnia sercowego



Obrzęk płuc

Obrzęk płuc



Zator tętnicy płucnej

Zator tętnicy płucnej



Ciężki napad astmy

Ciężki napad astmy



Udar mózgowy

Udar mózgowy



Ostra hipoglikemia

Ostra hipoglikemia



Napad drgawek

Napad drgawek



Zatrucia

Zatrucia

Drogi wchłaniania trucizny

Drogi wchłaniania trucizny



naczynia krwionośne.

naczynia krwionośne.



przewód pokarmowy

przewód pokarmowy



drogi oddechowe

drogi oddechowe



błony śluzowe

błony śluzowe



skóra

skóra

Zatrucia pokarmowe

Zatrucia pokarmowe

Po ocenie stanu świadomości i zabezpieczeniu

układów oddechowego oraz krążenia można
rozpocząć postępowanie według określonego
schematu:

1. przerwać wchłanianie trucizny,
2. przyspieszyć eliminację z organizmu trucizny,

która uległa wchłonięciu,

3. podać odtrutki,
4. wdrożyć postępowanie lecznicze przeciw

działaniu już wchłoniętej substancji trującej.

Zatrucia pokarmowe cd

Zatrucia pokarmowe cd



U chorych przytomnych płukanie żołądka w jak

U chorych przytomnych płukanie żołądka w jak

najkrótszym czasie od spożycia substancji trującej

najkrótszym czasie od spożycia substancji trującej



Do 6 godzin – trucizny w postaci stałej (proszki, tabletki)

Do 6 godzin – trucizny w postaci stałej (proszki, tabletki)



Od 3 do 4 godziny – substancje płynne

Od 3 do 4 godziny – substancje płynne



Do 3 doby włącznie – zatrucia grzybami

Do 3 doby włącznie – zatrucia grzybami



U chorych nieprzytomnych

U chorych nieprzytomnych zabieg ten należy
przeprowadzić zawsze, niezależnie od czasu, jaki
upłynął od zażycia trucizny



Zabieg płukania żołądka jest bezwzględnie
przeciwwskazany u chorych z rozwiniętym
wstrząsem, zaburzeniami rytmu serca,
objawami krwawienia z przewodu
pokarmowego, przy objawach „ostrego
brzucha" oraz w zatruciach kwasami i
zasadami.

Technika zabiegu płukania

żołądka



1.  U chorych zamroczonych, niewspółpracujących i

nadmiernie pobudzonych należy rozważyć wykonanie

intubacji dotchawiczej.



2.   Zgłębnik wprowadzamy przez usta, sprawdzając jego

położenie i aspirując treść żołądkową lub wdmuchując ok.

20 mi powietrza, równocześnie osłuchując okolicę żołądka

(nadbrzusze środkowe).



3.    Zgłębnik zabezpieczamy przed wysunięciem,

przyklejając go do nosa (przy wprowadzeniu przez nos)

lub wargi górnej (przy wprowadzeniu przez usta). Bardzo

często konieczne jest jednak przytrzymywanie go palcami

na wyznaczonej wysokości przez osobę asystującą.



4. Zaaspirowaną treść zabezpieczamy do dalszych badań.

Technika zabiegu płukania

żołądka



5.   Pacjenta ułożyć w pozycji Trendelenburga na lewym
boku. (żołądek jest ułożony częścią przed-odźwiernikową
ku górze, co utrudnia przechodzenie podawanego płynu
do jelit). W czasie płukania kilkakrotnie lekko należy
przesunąć koniec zgłębnika, aby odessać treść z całej
zawartości żołądka.



6.   Po każdym wprowadzeniu porcji płynu, należy starać
się odzyskiwać tę samą objętość przez odciągnie
strzykawką lub zdrenowanie siłą ciężkości przez
opuszczony w dół zgłębnik.



7.    Do ostatniej porcji płynu płuczącego dodajemy węgiel
aktywowany lub środek przeczyszczający. Porcję tę
pozostawiamy w żołądku.
8. Po zakończeniu zabiegu można usunąć zgłębnik użyty
do płukania i zastąpić go innym, o mniejszej średnicy.

Powikłania płukania żołądka

Powikłania płukania żołądka



Aspiracja treści żołądkowej do dróg

oddechowych.



Aspiracja węgla aktywowanego do dróg

oddechowych.



Mechaniczne uszkodzenie przełyku i żołądka.



Zaburzenia wodno-elektrolitowe (wynikające

z wchłaniania części wody przez śluzówkę

żołądka do krwiobiegu lub spowodowane

usuwaniem jonów wodorowych wraz z

wypłukiwaną treścią żołądkową).

Zatrucia – drogi oddechowe

Zatrucia – drogi oddechowe



Przy wchłanianiu trucizny drogą

Przy wchłanianiu trucizny drogą

oddechową, przerwanie

oddechową, przerwanie

ekspozycji następuje w momencie

ekspozycji następuje w momencie

usunięcia chorego ze skażonej

usunięcia chorego ze skażonej

atmosfery.

atmosfery.

Zatrucia - skóra

Zatrucia - skóra

W celu eliminacji substancji żrącej

ze skóry i błon śluzowych, należy
zmywać miejsca skażone
strumieniem wody przez około 15
minut bez używania
jakichkolwiek substancji
zobojętniających

Odtrutki swoiste

Odtrutki swoiste

Stosujemy, gdy znany jest rodzaj trucizny.
Do najczęstszych odtrutek swoistych należą:



Związki chelatujące - podawane w zatruciach
metalami ciężkimi. Najbardziej znane to: BAL
stosowany w zatruciach arsenem, rtęciąi
antymonem jako 10% związek olejowy, który
wiąże metale, a powstały kompleks zostaje
wydalony z moczem, oraz chelaton EDTA -
podawany w zatruciach ołowiem, chromem i
wanadem.



Parafina - wykorzystywana w zatruciach
rozpuszczalnikami.

Odtrutki swoiste (cd)

Odtrutki swoiste (cd)



Alkohol etylowy, który - ze względu na
łatwość wiązania dehydrogenazy alkoholowej
- stosuje się w zatruciach metanolem i
glikolem. Podawany jest dożylnie lub
doustnie w postaci 10-15% roztworu.



Azotyn sodowy - podawany dożylnie w
zatruciach cyjankami i cyjanowodorem.



Digitalis antidot (digibind) - w zatruciach
digoksyną lub pochodnymi.

Odtrutki swoiste (cd)

Odtrutki swoiste (cd)



Flumazenil (Anexate), który jest swoistą
odtrutką w zatruciach
benzodwuazepinami.



Naloxon (Narcan) podawany w zatruciu
morfiną i jej pochodnymi oraz
alkoholemetylowym.



Tlen - stosowany jako odtrutka w
zatruciu tlenkiem węgla.

Odtrutki nieswoiste



Wiążą one trucizny na swej

Wiążą one trucizny na swej

powierzchni lub tworzą obojętny

powierzchni lub tworzą obojętny

kompleks białkowy.

kompleks białkowy.

S

S

tosuje się, gdy

tosuje się, gdy

substancja trująca

substancja trująca

nie jest znana.

nie jest znana.

Do najczęstszych odtrutek

Do najczęstszych odtrutek

nieswoistych należą:

nieswoistych należą:

Odtrutki nieswoiste



węgiel aktywowany - 1-2 g/kg m.c, w pierwszej

dawce 100 g w 1 litrze letniej wody, następnie co

3-6 godzin 20-50 g z 15 g siarczanu magnezu w

celu sprowokowania „wodnistej biegunki";



białko jaj kurzych - białko z 4-5 jaj kurzych

roztrzepać w 500 ml wody; stosujemy je w

zatruciach środkami żrącymi, metaloidem

(pochodne metali, np. węgiel, siarka, selen i

technet);



wodorowęglan sodu - podawany w zatruciach

metanolem i izoniazydem w dawce 30 g/l litr wody

Odtrutki nieswoiste

Odtrutki nieswoiste



mleko - podawane w tych samych
przypadkach co białko jaj, a także w
zatruciach fluorkami i szczawianami;



olej jadalny - stosowany w zatruciach lizolem
w dawkach u dorosłych 180-200 ml, a u
dzieci 3 ml/kg;



parafina płynna - wykorzystywana w
zatruciach substancjami rozpuszczalnymi w
tłuszczach (np. rozpuszczalnikami
organicznymi);

Zatrucie alkoholem

Zatrucie alkoholem

etylowym

etylowym



Dawka śmiertelna

Dawka śmiertelna

jest osobniczo zmienna i

jest osobniczo zmienna i

wynosi 150-300 g czystego alkoholu

wynosi 150-300 g czystego alkoholu

wypitego jednorazowo

wypitego jednorazowo



Płukanie żołądka tylko jeśli dawka wypita

Płukanie żołądka tylko jeśli dawka wypita

przed upływem godziny

przed upływem godziny



intensywna podaż dożylna płynów ze

intensywna podaż dożylna płynów ze

szczególnym uwzględnieniem 40% glukozy

szczególnym uwzględnieniem 40% glukozy

w ilości 100-150 ml, następnie płynu

w ilości 100-150 ml, następnie płynu

wieloelektrolitowego

wieloelektrolitowego

Zatrucie alkoholem

Zatrucie alkoholem

metylowym

metylowym



Dawka śmiertelna dla dorosłych wynosi 60-250 ml,

Dawka śmiertelna dla dorosłych wynosi 60-250 ml,

dla dzieci 8-10 ml

dla dzieci 8-10 ml



Objawy zatrucia to bóle i zawroty głowy, zaburzenia

Objawy zatrucia to bóle i zawroty głowy, zaburzenia

widzenia, osłabienie, bóle mięśniowe nóg, drgawki,

widzenia, osłabienie, bóle mięśniowe nóg, drgawki,

niewydolność oddechowa

niewydolność oddechowa



W celu zatrzymania metabolizmu metanolu podaje się

W celu zatrzymania metabolizmu metanolu podaje się

dożylnie etanol

dożylnie etanol

w roztworze 5% glukozy, początkowo

w roztworze 5% glukozy, początkowo

w dawce 0,7 g/kg m.c./godzinę, a następnie 0,1-0,2

w dawce 0,7 g/kg m.c./godzinę, a następnie 0,1-0,2

g/kg m.c./godzinę, tak aby utrzymać stężenie 100

g/kg m.c./godzinę, tak aby utrzymać stężenie 100

mg/kg etanolu w surowicy krwi.

mg/kg etanolu w surowicy krwi.



Kwasicę metaboliczną zwalczamy, stosując dożylnie

dwuwęglan sodu. W przypadkach ciężkich zatruć

konieczna może okazać się hemodializa

Zatrucie

Zatrucie

b

b

enzodwuazepin

enzodwuazepin

ami

ami



Objawy zatrucia charakteryzują się spadkiem
aktywności aż do śpiączki włącznie i są
szczególnie nasilone, gdy leki tę zostały użyte
łącznie z alkoholem



Stosuje się zarówno prowokowanie wymiotów,
jak i płukanie żołądka oraz leczenie objawowe.



Odtrutką swoistą jest Flumazenil (Anexate),
działający antagonistycznie na receptor
benzodwuazepinowy w ośrodkowym układzie
nerwowym. Preparat ten podaje się w dawce
początkowej 0,2 mg w ciągu 15 sekund. Dawkę
można powtarzać aż do powrotu świadomości

Zatrucie morfiną i jej

pochodnymi



Objawy - pobudzenie, euforia, halucynacje, następnie

niewydolność oddechowa i śpiączka. Częstość oddechów

może wynosić 3-4 na minutę, źrenice są szpilkowate a

napięcie mięśniowe zwiększone



Po zażyciu doustnym stosuje się płukanie żołądka z

zastosowaniem węgla aktywowanego. Nie podaje się

środków wymiotnych.



Odtrutką swoistą jest Nalokson (naloxonum

hydrochloricum), będący czystym antagonistą receptorów

opiatowych.



Podajemy go dożylnie w dawce 0,01-0,015 mg/kg,

(noworodki w dawce 0,01 mg/kg) celem wybudzenia ze

śpiączki i poprawy wydolności oddechowej. Dawka ta

może być powtarzana 10-20 razy.



Leczenie musi uwzględniać także podaż płynów

infuzyjnych, aby podtrzymać krążenie, a w razie potrzeby
mechaniczną wentylację płuc