DR HAB. N. MED.
GRZEGORZ MAZUR
Drogi oddechowe
i wentylacja
Podstawowe sposoby
udrażniania dróg oddechowych
i wentylacji
Maska krtaniowa i Combitube
Specjalistyczne sposoby
udrażniania dróg oddechowych
Wentylacja mechaniczna
Drogi oddechowe
i wentylacja
Cel i zakres informacji
Przyczyny niedrożności dróg
oddechowych
Rozpoznawanie niedrożności dróg
oddechowych
Podstawowe rękoczyny
Podstawowe przyrządy do udrażniania
dróg oddechowych i wentylacji
OBJAWY NIEDROŻNOŚCI
DRÓG ODDECHOWYCH
Chrapliwy oddech
Świst krtaniowy
Osłabienie lub brak szmerów
oddechowych
Zaangażowanie dodatkowych mięśni
oddechowych
Nieprawidłowe ruchy oddechowe
Brak wydechu, brak CO2 w powietrzu
wydechowym – całkowita niedrożność
DROŻNOŚĆ
W warunkach fizjologicznych drożność
dróg oddechowych zapewniana jest
przez napięcie mięśni znajdujących
się pod kontrolą ośrodkowego układu
nerwowego
Zniesienie wpływu nerwowego, zwykle
na skutek utraty przytomności ,
powoduje zmniejszenie napięcia
mięśni i zatkanie dróg oddechowych
przez nasadę języka i nagłośnię
Kansas Airway Supplement
Kansas BEMS EMS Educator Task Force
6
GÓRNE DROGI ODDECHOWE
język
głośnia
nagłośnia
Przyczyny niedrożności dróg
oddechowych
Górne drogi oddechowe
język
obrzęk tkanek miękkich, ciało obce
krew, wymiociny
Krtań
skurcz, ciało obce
Dolne drogi oddechowe
wydzielina, obrzęk, krew
skurcz
aspiracja treści pokarmowej
Dolne drogi
oddechowe
Rozpoznanie niedrożności
dróg oddechowych
PATRZ
ruchy klatki piersiowej / brzucha
SŁUCHAJ
szmery oddechowe, chrapanie,
bulgotanie
CZUJ
powiew wydychanego powietrza
DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH
Po urazie należy zapewnić drożność dróg
oddechowych, w przeciwnym razie pozostałe
czynności będą mało efektywne
Udrożnienie należy wykonać szybko, ponieważ
chory może nie tolerować niedotlenienia
przedłużającego się ponad kilka minut
Niedotlenienie sieje ogromne zniszczenie u
chorych po urazie, w połączeniu z
zaburzeniami perfuzji może znacznie
pogorszyć rokowanie
u chorych po urazie czaszkowo-
mózgowym do uszkodzenia mózgu
wywołanego niedotlenieniem w
wyniku niedrożności dróg
oddechowych dołącza się na
nagromadzenie dwutlenku węgla,
które powoduje zwiększenie
przepływu mózgowego, obrzęk
mózgu i wzrost ciśnienia
śródczaszkowego
DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH
Zapewnienie drożności dróg oddechowych w ramach
pomocy przedszpitalnej może być dużym wyzwaniem
Uraz – zaburzenie anatomii twarzy i dróg oddechowych
Krwawienie – niedrożność i trudność w uwidocznieniu
krtani
Ryzyko uszkodzenia kręgosłupa szyjnego
Niektóre zabiegi : odsysanie, zakładanie rurki nosowo-
gardłowej, mogą stymulować odruchy obronne,
zwiększać ryzyko wymiotów i zachłyśnięcia, stymulacji
układu krążenia i wzrost ciśnienia śródczaszkowego
DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH
Pierwszy krok w udrażnianiu u nieprzytomnego –
uniesienie języka i nagłośni i utrzymanie ich w tej
pozycji
Można to osiągnąć poprzez zmodyfikowane
wysunięcie żuchwy lub jej uniesienie
Rękoczyny te zapobiegają opadaniu języka i jego
opieraniu się o podniebienie miękkie lub tylną ścianę
gardła oraz unoszą kość gnykową oraz nagłośnię
Jeśli wykonane prawidłowo , pozwolą udrożnić drogi
oddechowe bez odchylania głowy do tyłu i poruszania
szyją
DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH
Udrożnienie dróg
oddechowych
Odgięcie głowy
Pociągnięcie brody
Wyciągnięcie żuchwy
Uwaga! – uraz kręgosłupa szyjnego
Ale, zgon z powodu
niedotlenienia jest częstszy niż z
powodu urazu kręgosłupa
szyjnego
RĘKOCZYNY
CZOŁO-ŻUCHWA - odgięcie głowy ku tyłowi
i uniesienie żuchwy
RĘKOCZYN ESMARCHA - wysunięcie
żuchwy – przesunięcie żuchwy ku przodowi
i górze palcami obu rąk, umieszczonymi za
kątami żuchwy, przy czym kciuki wywierają
ucisk na brodę w celu otwarcia ust.
Ostrożnie, należy stabilizować szyję w osi
długiej ciała !
Odgięcie głowy
i pociągnięcie żuchwy
Wyciągnięcie żuchwy
UDRAŻNIANIE
Zalecane zabiegi wykonujemy u chorego leżącego
na plecach, gdy istnieje możliwość oczyszczenia
dróg oddechowych z wydzieliny i krwi
Jeśli nie można zastosować ssania, należy ułożyć
chorego w pozycji bezpiecznej lub przewrócić
częściowo na lewy bok
Wykonuje się to podtrzymując kołnierz
unieruchamiający szyję, a kilku ratowników
zabezpiecza pozostałe części kręgosłupa, ważne, by
utrzymać głowę, szyję i kręgosłup w jednej linii, a
nie stosować wyciągu za głowę
NADZÓR NAD DROGAMI
ODDECHOWYMI
Ciągła obserwacja chorego
Sprawne i wydolne urządzenie
ssące
Pomoce służące do udrożnienia
dróg oddechowych
OBSERWACJA
Chory po urazie jest narażony na
niedrożność dróg oddechowych, nawet
jeśli jest przytomny (pełny żołądek,
stres, skłonność do wymiotów,
krwawienie do gardła, połykanie krwi)
Konieczna ciągła obserwacja przez
jednego członka zespołu
Wygląd chorego, częstość oddechów,
zgłaszane dolegliwości
Kontrola objętości oddechowej poprzez wyczuwanie
ruchu powietrza przy nosie i ustach chorego oraz
obserwacja ruchów klatki piersiowej
Kontrola drenu doprowadzającego tlen
Dźwięki zwiastujące zaburzenia oddychania
Głośne oddychanie – częściowa niedrożność
Chory zaintubowany – kontrola podatności klatki
piersiowej i jej zmian
Chorzy pobudzeni – należy ich uznać za
niedotlenionych, aż do wykluczenia niedotlenienia
(gazometria)
OBSERWACJA
SSANIE
Zwłaszcza u chorych po obfitych
posiłkach, pod wpływem alkoholu
istnieje ryzyko niedrożności,
wymiotów i zachłyśnięcia
W wyposażeniu zespołu powinny
znajdować się podręczne
urządzenia ssące
Odsysanie
URZĄDZENIA SSĄCE
Należy je nosić razem z butlą z tlenem i z
innym sprzętem do udrażniania dróg
oddechowych
Raczej ssaki ręczne lub zasilane z baterii
elektrycznej , niż zasilane tlenem z butli
Powinny mieć wystarczającą moc, by odessać
resztki pożywienia, skrzepy krwi, gęstą
wydzielinę
Wyposażone w rurkę odpowiedniej grubości
0.8-1 cm
PRZYRZĄDY DO
UDRAŻNIANIA
Różnego typu rurki :
Nosowo-gardłowa
Ustno-gardłowa
Do zakładania „na ślepo” (blind insertion airway
devices – BIAD)
Rurka dotchawicza
Należy je stosować raczej u chorych, u których odruchy
obronne są osłabione lub zniesione
Istotne, by nie sprowokować wymiotów i zachłyśnięcia
się chorego
RURKA NOSOWO – GARDŁOWA
(Wendla)
Miękka, o odpowiedniej długości, do wprowadzania
przez jedno drożne nozdrze do tylnej jamy nosowo-
gardłowej
Zapobiega opadaniu języka i nagłośni do tyłu na
ścianę gardła
W razie potrzeby można po obcięciu wykorzystać
rurkę dotchawiczą o wymiarze 6-6.5 mm
Podczas delikatnego zakładania nie powinny
wystąpić problemy
Powikłania – urazy i krwawienia z błony śluzowej nosa
(niewielkie nie stanowi wskazania do jej usunięcia)
Lepsza tolerancja niż ustno-gardłowej – można
stosować przy zachowanym odruchu kaszlu
Zakładanie rurki nosowo-
gardłowej
wykonana ze sztywnego tworzywa, dopasowana do
krzywizny języka, z jednej strony zakonczona kołnierzem
Ma podtrzymywać język, by nie opierał się o tylną ścianę
gardła
U chorych, którzy dobrze tolerują rurkę, należy rozważyć
intubację dotchawiczą – ich odruchy są tak stłumione,
że nie chronią przed zachłyśnięciem
Niektóre rurki są tak zaprojektowane, że mogą służyć
jako prowadnica dla rurki intubacyjnej , inne mają
wystający na zewnątrz koniec, przystosowany do użycia
z maskami twarzowymi
Rurka ustno-gardłowa
(Guedela)
Rozmiar rurki ustno-
gardłowej
Zakładanie rurki ustno-
gardłowej
ZAKŁADANIE RURKI
USTNO-GARDŁOWEJ
Proste przyrządy do
udrażniania dróg oddechowych
Wentylacja usta - maska
Zalety:
Ogranicza bezpośredni
kontakt
Zmniejsza ryzyko
zakażenia
Umożliwia podanie tlenu
Wady:
Uszczelnienie maski
Nadmuchanie żołądka
Maska – worek samorozprężalny,
wentylacja w 2 osoby
Wentylacja workiem
samorozprężalnym
Zalety
Ogranicza bezpośredni
kontakt
Umożliwia podanie
tlenu w wysokich
stężeniach – do 85%
Może być użyty z
maską twarzową,
maską krtaniową,
Combitube, rurką
intubacyjną
Wady
Kiedy stosowany z
maską twarzową:
Ryzyka
niewystarczającej
wentylacji
Ryzyko wentylacji
żołądka
Potrzeba 2 osób aby
optymalnie wentylować
INNE PRZYRZĄDY - BIAD
Obturator przełykowy, rurkę gardłowo-
tchawiczą, przełykowo-tchawiczą
(combitube) oraz maskę krtaniową zalicza
się do przyrządów zakładanych na ślepo
Nie są tak skuteczne w zapobieganiu
zachłyśnięciu i zapewnieniu wydolnej
wentylacji jak rurka dotchawicza
Zastosowanie – gdy ratownikowi nie uda się
założyć rurki intubacyjnej do tchawicy
Maska krtaniowa i
Combitube
Cel i zakres informacji
Wyjaśnić:
Zastosowanie maski
krtaniowej
i Combitube w trakcie
resuscytacji
MASKA KRTANIOWA
LMA - laryngeal mask airway
– szeroka
rurka zakończona owalną maską z
mankietem uszczelniającym,
wprowadzany do jamy ustnej i
umieszczany przed wejściem do krtani
Zakłada się „na ślepo” i po uszczelnieniu
mankietu określoną objętością powietrza
można prowadzić wentylację zastępczą
lub umożliwić pacjentowi oddychanie
spontaniczne
Technika zakładania jest łatwiejsza
niż wykonanie intubacji
dotchawiczej
Możliwe wykorzystanie maski do
wprowadzenia rurki intubacyjnej do
tchawicy w przypadku trudnej
intubacji
Wielokrotne użycie po sterylizacji
MASKA KRTANIOWA
Maska krtaniowa
Zalety
Szybkie i łatwe
zakładanie
Różnorodność
rozmiarów
Bardziej efektywna
wentylacja niż przy
zastosowanie maski
twarzowej
Brak konieczności
stosowania
laryngoskopu
Wady
Nie zabezpiecza w
pełni przed aspiracją
treści żołądkowej
Nie nadaje się
podczas wentylacji
wysokimi ciśnieniami
Niemożność
odessania dróg
oddechowych
Zakładanie maski
krtaniowej
COMBITUBE
Rurka o podwójnym świetle wprowadzana na ślepo
Konstrukcja umożliwia wentylację płuc bez względu na
to, czy rurka znajduje się w przełyku czy w tchawicy
Wykorzystano zasadę, że rurka intubacyjna
wprowadzana na ślepo trafia w 95% przypadków do
przełyku
Dzięki podwójnym kanałom oraz specjalnej budowie,
zarówno pozycja przełykowa i tchawicza rurki
umożliwiają wentylację płuc za pomocą worka
samorozprężalnego z zastawką
Jeśli wentylacja płuc nie jest możliwa przez żaden z
kanałów – rurkę należy usunąć
Combitube
Zalety
Łatwe i szybkie
zakładanie
Bez konieczności
laryngoskopii
Zabezpieczenie
przed aspiracją
Można stosować
wysokie ciśnienia
wdechowe
Wady
Tylko w 2 rozmiarach
Niebezpieczeństwo
wentylacji niewłaściwym
kanałem
Uszkodzenia balonu
podczas zakładania
Wymaga szerokiego
otwarcia ust pacjenta i
pełnego zniesienia
przytomności
Urazy w czasie
zakładania
Uszkodzenie przełyku
Sprzęt jednorazowego
użytku – wysoka cena
Wentylacja z zastosowaniem
Combitube
Specjalistyczne sposoby
udrażniania dróg
oddechowych
Cel i zakres informacji
Wyjaśnić:
Zalety i ograniczenia intubacji tchawicy
podczas NZK
Technikę intubacji tchawicy
Metody potwierdzenia prawidłowego
położenia rurki intubacyjnej
Wskazania do wykonania konikopunkcji
Intubacja tchawicy
Zalety
Umożliwia wentylację
100% O
2
Zabezpiecza przed
aspiracją treści
żołądkowej
Umożliwia odsysanie
wydzieliny z dróg
oddechowych
Alternatywna droga
podawania leków
Wady
Szkolenie i
umiejętności są
niezbędne
Niewłaściwe położenie
rurki – intubacja
przełyku
Możliwe komplikacje
przy urazie kręgosłupa
szyjnego albo głowy
INTUBACJA
Jakąkolwiek technikę intubacji będzie się
stosować, należy zacząć od przygotowania
chorego i ratownika do zabiegu
PRZYGOTOWAĆ:
Rękawiczki (nie muszą być jałowe)
Ochrona oczu (okulary)
Natlenianie – każdemu choremu należy podać
tlen w dużym przepływie (12 l/min) przez kilka
minut przed każdą próba intubacji
Wyposażenie – utrzymywać w
gotowości i porządku
Przed intubacją rurka dotchawicza
powinna mieć kształt „otwartej litery
J”, można to zrobić, wprowadzając do
niej nawilżoną prowadnicę, tak by
kończyła się tuż przed końcem rurki
Należy sprawdzić balon
uszczelniający , wstrzykując 10 ml
powietrza
INTUBACJA
Całkowicie opróżnić balon, strzykawkę pozostawić
podłączoną do przewodu uszczelniającego
Obficie nawilżyć balon uszczelniający i końcówkę rurki
Ssak gotowy do użytku
Asystent – gotowy do pomocy i wykonania rękoczynu
Sellicka podczas wentylacji i próby intubacji
Wstrzymanie „swojego oddechu” przy intubacji – kiedy
intubujący musi ponownie nabrać powietrza, chory
KONIECZNIE potrzebuje powietrza
INTUBACJA
Lidokaina –
podana dożylnie 4-5
min przed próbą intubacji ma
zmniejszyć szkodliwy wpływ samej
intubacji na układ krążenia i
ciśnienie śródczaszkowe
Jeśli pozwala na to czas, każdemu
dorosłemu choremu minutę przed
intubacją czy odsysaniem podać 1-
1.5 mg/kg mc lidokainy dożylnie
INTUBACJA
TECHNIKI INTUBACJI
INTUBACJA PRZEZ USTA POD KONTROLĄ WZROKU
(LARYNGOSKOPOWA)
Uwidacznia się górne drogi oddechowe i wejście do
głośni, a następnie wprowadza rurkę dotchawiczą
pomiędzy strunami głosowymi
Zaletą jest uwidocznienie ewentualnych przeszkód
oraz prawidłowego wprowadzania rurki pod kontrolą
wzroku
Chory musi być stosunkowo wiotki
Nie może być zniekształceń anatomicznych,
znacznego krwawienia czy dużej ilości wydzieliny
Intubacja tchawicy
Technika wykonania:
Natleń pacjenta
Maksymalny czas procedury - 30 sekund
Wprowadź rurkę do tchawicy pod kontrolą wzroku
Jeżeli masz jakiekolwiek trudności albo wątpliwości
natleń pacjenta przed kolejnymi próbami
Pacjent ginie dlatego że jest niedotleniony
a nie dlatego że jest niezaintubowany !
Technika intubacji
tchawicy
INTUBACJA PRZEZ NOS
Można wykorzystać w warunkach
przedszpitalnych, jeśli nie udaje się otworzyć
ust dorosłego chorego z powodu szczękościsku
i nie ma możliwości wentylacji inną metodą
Największa wada – trudna technicznie i zależy
od prawidłowej oceny szmerów oddechowych
chorego
Procedura wykonywana na ślepo, bez
laryngoskopu
Przeprowadzenie rurki przez głośnię zależy od
odpowiedniej oceny szmerów oddechowych
przy spontanicznym wydechu
Należy prowadzić rurkę aż do momentu
największego nasilenia szmerów oddechowych i
szybkim ruchem prowadzić ją przez szparę
głośni
Powodzenie intubacji zależy od odpowiedniego
wygięcia rurki do przodu, umożliwiającego
wprowadzenie jej do krtani a nie do przełyku
INTUBACJA PRZEZ NOS
Przesunięcie języka i żuchwy do
przodu ułatwia wprowadzenie rurki
Manewr ten unosi nagłośnię do
przodu , usuwając ja z drogi
wsuwanej rurki
INTUBACJA PRZEZ NOS
INTUBACJA PRZEZ NOS
Nawilżyć końcówkę i balon rurki o
wymiarze 7-7.5 mm, skierować ściętą
końcówką rurki do przegrody nosa,
wsunąć do nosa przez szersze nozdrze
Rurkę wprowadzać wzdłuż dna jamy
nosowej, pod kątem prostym do
twarzy
Kiedy osiągnie tylną ścianę gardła,
wykonać ostrożnie ruchy obrotowe, by
skierować ją do krtani
Uwypuklenie i przesunięcie do przodu
wyniosłości krtaniowej świadczy o dobrej
pozycji rurki
Chory może zacząć kaszleć i napinać się -
może się to wydać alarmujące, ale nie należy
wyciągać rurki, nawet jeśli chory nie zaczął
oddychać
Należy zbliżyć rękę do końca rurki aby
potwierdzić ruch powietrza, napompować
balon uszczelniający i rozpocząć wentylację
INTUBACJA PRZEZ NOS
Nierozpoznana intubacja przełyku
stanowi śmiertelne powikłanie
zabiegu intubacji
Jest niedopuszczalna nawet w
warunkach przedszpitalnych
Gdy na podstawie samego
osłuchiwania brak całkowitej pewności
umiejscowienia rurki, należy
obserwować następujące objawy
Potwierdzenie
prawidłowego położenia
rurki intubacyjnej
Potwierdzenie prawidłowego
położenia rurki intubacyjnej
Kontrola wzrokowa podczas intubacji
Osłuchiwanie:
Obustronnie w linii środkowo-pachowej
W nadbrzuszu
Symetryczne ruch klatki piersiowej podczas
wentylacji
Kapnometria
„Oesophageal detector device”
PRAWIDŁOWE POŁOŻENIE
RURKI PODEJRZEWAMY,
GDY:
Osłuchać 3 miejsca:
Nadbrzusze – najważniejsze, nie
powinno się słyszeć żadnych dźwięków
W prawej i lewej linii pachowej
środkowej
•
Potwierdzić prawidłowe ruchy klatki
piersiowej przy każdym wdechu
Potwierdzenie
prawidłowego położenia
rurki intubacyjnej
Należy zwrócić uwagę na zmianę koloru skóry
chorego i zmiany odczytu pulsoksymetru
Potwierdzenie prawidłowego
położenia rurki intubacyjnej
NIEWIARYGODNY ODCZYT Z
PULSOKSYMETRU
Zatrucie tlenkiem węgla – pulsoksymetr poda
fałszywie zawyżone wartości saturacji, gdyż czujnik nie
odróżnia hemoglobiny utlenowanej (oksyhemoglobiny)
od tlenkowęglowej (karboksyhemoglobiny)
hipotermia
Znaczne ruchy chorego
Silne oświetlenie czujnika (światło słoneczne, silna
lampa)
Lakier do paznokci lub duże zabrudzenie paznokci –
oczyścić paznokcie acetonem
Gdy nadal wątpliwości co
do umiejscowienia rurki:
Osłuchać 6 punktów:
Nadbrzusze
Prawy i lewy szczyt płuca
Prawa i lewa środkowa linia pachowa
Wcięcie szyjne mostka - szmer tchawiczy
2. Ruchy klatki piersiowej
3. Obmacać balon uszczelniający we wcięciu mostka
podczas uciskania balonu kontrolnego – wyczuwa się
delikatne zmiany napięcia balonu uszczelniającego
4. Detektor CO2 czy balon zasysający
Ucisk na chrząstkę
pierścieniowatą
Ucisk wykonany
przez asystenta
w celu zciśnięcia
przełyku pomiędzy
chrząstką
pierścieniowatą
a kręgosłupem
UMOCOWANIE RURKI –
bardzo ważne !!!
MANEWR SELLICKA
Ucisk na chrząstkę
pierścieniowatą
Zalety
Zmniejsza ryzyko
aspiracji treści
pokarmowej
Przydatne w trakcie
intubacji czy
wentylacji z
użyciem maski
twarzowej lub
krtaniowej
Wady
Może utrudnić
intubację
Może uniemożliwić
wentylację przy
użyciu maski
krtaniowej
Przeciwwskazana
przy wymiotach
INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA
KONIKOPUNKCJA I KONIKOTOMIA metody
zabiegowe udrożnienia dróg oddechowych
wykonywane przez nakłucie
(konikopunkcja) lub nacięcie (konikotomia)
więzadła pierścienno-tarczowego krtani
Przed podjęciem decyzji o
konikopunkcji/konikotomii należy upewnić
się, że wyczerpano wszystkie dostępne
sposoby udrożnienia dróg oddechowych
Powikłania – asfiksja, odma,
krwawienie
Zasadniczo powinny być stosowane
jako zabiegi doraźne, umożliwiające
przygotowanie warunków dla
założenia pewnej drogi oddechowej
Przezskórne nakłucie wykonuje się w
linii pośrodkowej ciała, w dolnej części
więzadła, między chrząstką
tarczowatą a pierścieniowatą krtani
INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA
Po wykonaniu nakłucia w otworze umieszcza się
odpowiednią kaniulę o jak największym świetle
Należy ją odpowiednio zabezpieczyć i
unieruchomić
Przemieszczenie kaniuli grozi wystąpieniem
odmy podskórnej
Nacięcie więzadła umożliwia wprowadzeni rurki
tracheotomijnej lub intubacyjnej, co pozwala na
wentylację dodatnim ciśnieniem
INWAZYJNE METODY
UDRAŻNIANIA
Zabieg chirurgiczny – wycięcie
otworu w II lub III chrząstce tchawicy
celem założenia rurki tracheotomijnej
Jest metodą z wyboru, gdy przewiduje się
długotrwałą wentylację (ponad 7-14 dni) i
częstą toaletę dróg oddechowych (obfita
wydzielina, osłabiony odruch kaszlowy)
Pacjenci lepiej tolerują tracheostomię niż rurkę
dotchawiczą
Pozwala to na szybsze odzwyczajenie od
respiratora
TRACHEOSTOMIA
Wybór techniki udrażniania zależy od nagłości sytuacji i
doświadczenia lekarza
zapewnienie drożności dróg oddechowych stanowi podstawę
leczenia ratunkowego
Rozpoczyna się od metod bezprzyrządowych, a w razie
nieskuteczności wprowadza się techniki bardziej zaawansowane
Intubacja tchawicy jest definitywnym sposobem udrożnienia i
zabezpieczenia dróg oddechowych, wymaga dużej praktyki i
stałego treningu
Dobrą alternatywę stanowią maska krtaniowa i rurka
Combitube, mogą być stosowane przez personel mniej
doświadczony, zwłaszcza w warunkach przedszpitalnych
INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA
Konikopunkcja
Wskazania
Niemożność udrożnienia dróg
oddechowych w jakikolwiek
inny sposób
Powikłania
Przesunięcie się igły
Odma podskórna
Krwawienie
Perforacja przełyku
Niewystarczająca wentylacja
Uraz ciśnieniowy
Podsumowanie
Rozpoznanie i usunięcie przyczyny
niedrożności dróg oddechowych
Tlen
Miejsce maski krtaniowej,
Combitube i intubacji tchawicy w
resuscytacji
Techniki wentylacji w tarkcie
resuscytacji
DZIĘKUJĘ ZA
UWAGĘ