

DR HAB. N. MED.

GRZEGORZ MAZUR

Drogi oddechowe
i wentylacja



Podstawowe sposoby

udrażniania dróg oddechowych

i wentylacji



Maska krtaniowa i Combitube



Specjalistyczne sposoby

udrażniania dróg oddechowych



Wentylacja mechaniczna

Drogi oddechowe
i wentylacja

Cel i zakres informacji



Przyczyny niedrożności dróg
oddechowych



Rozpoznawanie niedrożności dróg
oddechowych



Podstawowe rękoczyny



Podstawowe przyrządy do udrażniania
dróg oddechowych i wentylacji

OBJAWY NIEDROŻNOŚCI
DRÓG ODDECHOWYCH



Chrapliwy oddech



Świst krtaniowy



Osłabienie lub brak szmerów
oddechowych



Zaangażowanie dodatkowych mięśni
oddechowych



Nieprawidłowe ruchy oddechowe



Brak wydechu, brak CO2 w powietrzu
wydechowym – całkowita niedrożność

DROŻNOŚĆ



W warunkach fizjologicznych drożność
dróg oddechowych zapewniana jest
przez napięcie mięśni znajdujących
się pod kontrolą ośrodkowego układu
nerwowego



Zniesienie wpływu nerwowego, zwykle
na skutek utraty przytomności ,
powoduje zmniejszenie napięcia
mięśni i zatkanie dróg oddechowych
przez nasadę języka i nagłośnię

Kansas Airway Supplement

Kansas BEMS EMS Educator Task Force

6

GÓRNE DROGI ODDECHOWE

język

głośnia

nagłośnia

Przyczyny niedrożności dróg
oddechowych



Górne drogi oddechowe



język



obrzęk tkanek miękkich, ciało obce



krew, wymiociny



Krtań



skurcz, ciało obce



Dolne drogi oddechowe



wydzielina, obrzęk, krew



skurcz



aspiracja treści pokarmowej

Dolne drogi

oddechowe

Rozpoznanie niedrożności

dróg oddechowych



PATRZ

ruchy klatki piersiowej / brzucha



SŁUCHAJ

szmery oddechowe, chrapanie,

bulgotanie



CZUJ

powiew wydychanego powietrza

DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH



Po urazie należy zapewnić drożność dróg
oddechowych, w przeciwnym razie pozostałe
czynności będą mało efektywne



Udrożnienie należy wykonać szybko, ponieważ
chory może nie tolerować niedotlenienia
przedłużającego się ponad kilka minut



Niedotlenienie sieje ogromne zniszczenie u
chorych po urazie, w połączeniu z
zaburzeniami perfuzji może znacznie
pogorszyć rokowanie



u chorych po urazie czaszkowo-
mózgowym do uszkodzenia mózgu
wywołanego niedotlenieniem w
wyniku niedrożności dróg
oddechowych dołącza się na
nagromadzenie dwutlenku węgla,
które powoduje zwiększenie
przepływu mózgowego, obrzęk
mózgu i wzrost ciśnienia
śródczaszkowego

DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH



Zapewnienie drożności dróg oddechowych w ramach
pomocy przedszpitalnej może być dużym wyzwaniem



Uraz – zaburzenie anatomii twarzy i dróg oddechowych



Krwawienie – niedrożność i trudność w uwidocznieniu
krtani



Ryzyko uszkodzenia kręgosłupa szyjnego



Niektóre zabiegi : odsysanie, zakładanie rurki nosowo-
gardłowej, mogą stymulować odruchy obronne,
zwiększać ryzyko wymiotów i zachłyśnięcia, stymulacji
układu krążenia i wzrost ciśnienia śródczaszkowego

DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH



Pierwszy krok w udrażnianiu u nieprzytomnego –
uniesienie języka i nagłośni i utrzymanie ich w tej
pozycji



Można to osiągnąć poprzez zmodyfikowane
wysunięcie żuchwy lub jej uniesienie



Rękoczyny te zapobiegają opadaniu języka i jego
opieraniu się o podniebienie miękkie lub tylną ścianę
gardła oraz unoszą kość gnykową oraz nagłośnię



Jeśli wykonane prawidłowo , pozwolą udrożnić drogi
oddechowe bez odchylania głowy do tyłu i poruszania
szyją

DROŻNOŚĆ DRÓG
ODDECHOWYCH

Udrożnienie dróg
oddechowych



Odgięcie głowy



Pociągnięcie brody



Wyciągnięcie żuchwy



Uwaga! – uraz kręgosłupa szyjnego



Ale, zgon z powodu

niedotlenienia jest częstszy niż z

powodu urazu kręgosłupa

szyjnego

RĘKOCZYNY



CZOŁO-ŻUCHWA - odgięcie głowy ku tyłowi
i uniesienie żuchwy



RĘKOCZYN ESMARCHA - wysunięcie
żuchwy – przesunięcie żuchwy ku przodowi
i górze palcami obu rąk, umieszczonymi za
kątami żuchwy, przy czym kciuki wywierają
ucisk na brodę w celu otwarcia ust.



Ostrożnie, należy stabilizować szyję w osi
długiej ciała !

Odgięcie głowy

i pociągnięcie żuchwy

Wyciągnięcie żuchwy

UDRAŻNIANIE



Zalecane zabiegi wykonujemy u chorego leżącego
na plecach, gdy istnieje możliwość oczyszczenia
dróg oddechowych z wydzieliny i krwi



Jeśli nie można zastosować ssania, należy ułożyć
chorego w pozycji bezpiecznej lub przewrócić
częściowo na lewy bok



Wykonuje się to podtrzymując kołnierz
unieruchamiający szyję, a kilku ratowników
zabezpiecza pozostałe części kręgosłupa, ważne, by
utrzymać głowę, szyję i kręgosłup w jednej linii, a
nie stosować wyciągu za głowę

NADZÓR NAD DROGAMI
ODDECHOWYMI



Ciągła obserwacja chorego



Sprawne i wydolne urządzenie
ssące



Pomoce służące do udrożnienia
dróg oddechowych

OBSERWACJA



Chory po urazie jest narażony na
niedrożność dróg oddechowych, nawet
jeśli jest przytomny (pełny żołądek,
stres, skłonność do wymiotów,
krwawienie do gardła, połykanie krwi)



Konieczna ciągła obserwacja przez
jednego członka zespołu



Wygląd chorego, częstość oddechów,
zgłaszane dolegliwości



Kontrola objętości oddechowej poprzez wyczuwanie
ruchu powietrza przy nosie i ustach chorego oraz
obserwacja ruchów klatki piersiowej



Kontrola drenu doprowadzającego tlen



Dźwięki zwiastujące zaburzenia oddychania



Głośne oddychanie – częściowa niedrożność



Chory zaintubowany – kontrola podatności klatki
piersiowej i jej zmian



Chorzy pobudzeni – należy ich uznać za
niedotlenionych, aż do wykluczenia niedotlenienia
(gazometria)

OBSERWACJA

SSANIE



Zwłaszcza u chorych po obfitych
posiłkach, pod wpływem alkoholu
istnieje ryzyko niedrożności,
wymiotów i zachłyśnięcia



W wyposażeniu zespołu powinny
znajdować się podręczne
urządzenia ssące

Odsysanie

URZĄDZENIA SSĄCE



Należy je nosić razem z butlą z tlenem i z
innym sprzętem do udrażniania dróg
oddechowych



Raczej ssaki ręczne lub zasilane z baterii
elektrycznej , niż zasilane tlenem z butli



Powinny mieć wystarczającą moc, by odessać
resztki pożywienia, skrzepy krwi, gęstą
wydzielinę



Wyposażone w rurkę odpowiedniej grubości
0.8-1 cm

PRZYRZĄDY DO
UDRAŻNIANIA



Różnego typu rurki :



Nosowo-gardłowa



Ustno-gardłowa



Do zakładania „na ślepo” (blind insertion airway
devices – BIAD)



Rurka dotchawicza

Należy je stosować raczej u chorych, u których odruchy

obronne są osłabione lub zniesione

Istotne, by nie sprowokować wymiotów i zachłyśnięcia

się chorego

RURKA NOSOWO – GARDŁOWA
(Wendla)



Miękka, o odpowiedniej długości, do wprowadzania
przez jedno drożne nozdrze do tylnej jamy nosowo-
gardłowej



Zapobiega opadaniu języka i nagłośni do tyłu na
ścianę gardła



W razie potrzeby można po obcięciu wykorzystać
rurkę dotchawiczą o wymiarze 6-6.5 mm



Podczas delikatnego zakładania nie powinny
wystąpić problemy



Powikłania – urazy i krwawienia z błony śluzowej nosa
(niewielkie nie stanowi wskazania do jej usunięcia)



Lepsza tolerancja niż ustno-gardłowej – można
stosować przy zachowanym odruchu kaszlu

Zakładanie rurki nosowo-
gardłowej



wykonana ze sztywnego tworzywa, dopasowana do
krzywizny języka, z jednej strony zakonczona kołnierzem



Ma podtrzymywać język, by nie opierał się o tylną ścianę
gardła



U chorych, którzy dobrze tolerują rurkę, należy rozważyć
intubację dotchawiczą – ich odruchy są tak stłumione,
że nie chronią przed zachłyśnięciem



Niektóre rurki są tak zaprojektowane, że mogą służyć
jako prowadnica dla rurki intubacyjnej , inne mają
wystający na zewnątrz koniec, przystosowany do użycia
z maskami twarzowymi

Rurka ustno-gardłowa
(Guedela)

Rozmiar rurki ustno-
gardłowej

Zakładanie rurki ustno-
gardłowej

ZAKŁADANIE RURKI

USTNO-GARDŁOWEJ

Proste przyrządy do
udrażniania dróg oddechowych

Wentylacja usta - maska

Zalety:



Ogranicza bezpośredni
kontakt



Zmniejsza ryzyko
zakażenia



Umożliwia podanie tlenu

Wady:



Uszczelnienie maski



Nadmuchanie żołądka

Maska – worek samorozprężalny,
wentylacja w 2 osoby

Wentylacja workiem
samorozprężalnym

Zalety



Ogranicza bezpośredni

kontakt



Umożliwia podanie

tlenu w wysokich

stężeniach – do 85%



Może być użyty z

maską twarzową,

maską krtaniową,

Combitube, rurką

intubacyjną

Wady

Kiedy stosowany z

maską twarzową:



Ryzyka

niewystarczającej

wentylacji



Ryzyko wentylacji

żołądka



Potrzeba 2 osób aby

optymalnie wentylować

INNE PRZYRZĄDY - BIAD



Obturator przełykowy, rurkę gardłowo-
tchawiczą, przełykowo-tchawiczą
(combitube) oraz maskę krtaniową zalicza
się do przyrządów zakładanych na ślepo



Nie są tak skuteczne w zapobieganiu
zachłyśnięciu i zapewnieniu wydolnej
wentylacji jak rurka dotchawicza



Zastosowanie – gdy ratownikowi nie uda się
założyć rurki intubacyjnej do tchawicy

Maska krtaniowa i
Combitube

Cel i zakres informacji

Wyjaśnić:



Zastosowanie maski
krtaniowej
i Combitube w trakcie
resuscytacji

MASKA KRTANIOWA



LMA - laryngeal mask airway

– szeroka

rurka zakończona owalną maską z
mankietem uszczelniającym,
wprowadzany do jamy ustnej i
umieszczany przed wejściem do krtani



Zakłada się „na ślepo” i po uszczelnieniu
mankietu określoną objętością powietrza
można prowadzić wentylację zastępczą
lub umożliwić pacjentowi oddychanie
spontaniczne



Technika zakładania jest łatwiejsza
niż wykonanie intubacji
dotchawiczej



Możliwe wykorzystanie maski do
wprowadzenia rurki intubacyjnej do
tchawicy w przypadku trudnej
intubacji



Wielokrotne użycie po sterylizacji

MASKA KRTANIOWA

Maska krtaniowa

Zalety



Szybkie i łatwe

zakładanie



Różnorodność

rozmiarów



Bardziej efektywna

wentylacja niż przy

zastosowanie maski

twarzowej



Brak konieczności

stosowania

laryngoskopu

Wady



Nie zabezpiecza w

pełni przed aspiracją

treści żołądkowej



Nie nadaje się

podczas wentylacji

wysokimi ciśnieniami



Niemożność

odessania dróg

oddechowych

Zakładanie maski
krtaniowej

COMBITUBE



Rurka o podwójnym świetle wprowadzana na ślepo



Konstrukcja umożliwia wentylację płuc bez względu na
to, czy rurka znajduje się w przełyku czy w tchawicy



Wykorzystano zasadę, że rurka intubacyjna
wprowadzana na ślepo trafia w 95% przypadków do
przełyku



Dzięki podwójnym kanałom oraz specjalnej budowie,
zarówno pozycja przełykowa i tchawicza rurki
umożliwiają wentylację płuc za pomocą worka
samorozprężalnego z zastawką



Jeśli wentylacja płuc nie jest możliwa przez żaden z
kanałów – rurkę należy usunąć

Combitube

Zalety



Łatwe i szybkie

zakładanie



Bez konieczności

laryngoskopii



Zabezpieczenie

przed aspiracją



Można stosować

wysokie ciśnienia

wdechowe

Wady



Tylko w 2 rozmiarach



Niebezpieczeństwo

wentylacji niewłaściwym

kanałem



Uszkodzenia balonu

podczas zakładania



Wymaga szerokiego

otwarcia ust pacjenta i

pełnego zniesienia

przytomności



Urazy w czasie

zakładania



Uszkodzenie przełyku



Sprzęt jednorazowego

użytku – wysoka cena

Wentylacja z zastosowaniem
Combitube

Specjalistyczne sposoby
udrażniania dróg
oddechowych

Cel i zakres informacji

Wyjaśnić:



Zalety i ograniczenia intubacji tchawicy

podczas NZK



Technikę intubacji tchawicy



Metody potwierdzenia prawidłowego

położenia rurki intubacyjnej



Wskazania do wykonania konikopunkcji

Intubacja tchawicy

Zalety



Umożliwia wentylację

100% O

2



Zabezpiecza przed

aspiracją treści

żołądkowej



Umożliwia odsysanie

wydzieliny z dróg

oddechowych



Alternatywna droga

podawania leków

Wady



Szkolenie i

umiejętności są

niezbędne



Niewłaściwe położenie

rurki – intubacja

przełyku



Możliwe komplikacje

przy urazie kręgosłupa

szyjnego albo głowy

INTUBACJA



Jakąkolwiek technikę intubacji będzie się
stosować, należy zacząć od przygotowania
chorego i ratownika do zabiegu



PRZYGOTOWAĆ:



Rękawiczki (nie muszą być jałowe)



Ochrona oczu (okulary)



Natlenianie – każdemu choremu należy podać
tlen w dużym przepływie (12 l/min) przez kilka
minut przed każdą próba intubacji



Wyposażenie – utrzymywać w
gotowości i porządku



Przed intubacją rurka dotchawicza
powinna mieć kształt „otwartej litery
J”, można to zrobić, wprowadzając do
niej nawilżoną prowadnicę, tak by
kończyła się tuż przed końcem rurki



Należy sprawdzić balon
uszczelniający , wstrzykując 10 ml
powietrza

INTUBACJA



Całkowicie opróżnić balon, strzykawkę pozostawić
podłączoną do przewodu uszczelniającego



Obficie nawilżyć balon uszczelniający i końcówkę rurki



Ssak gotowy do użytku



Asystent – gotowy do pomocy i wykonania rękoczynu
Sellicka podczas wentylacji i próby intubacji



Wstrzymanie „swojego oddechu” przy intubacji – kiedy
intubujący musi ponownie nabrać powietrza, chory
KONIECZNIE potrzebuje powietrza

INTUBACJA



Lidokaina –

podana dożylnie 4-5

min przed próbą intubacji ma
zmniejszyć szkodliwy wpływ samej
intubacji na układ krążenia i
ciśnienie śródczaszkowe



Jeśli pozwala na to czas, każdemu
dorosłemu choremu minutę przed
intubacją czy odsysaniem podać 1-
1.5 mg/kg mc lidokainy dożylnie

INTUBACJA

TECHNIKI INTUBACJI



INTUBACJA PRZEZ USTA POD KONTROLĄ WZROKU
(LARYNGOSKOPOWA)



Uwidacznia się górne drogi oddechowe i wejście do
głośni, a następnie wprowadza rurkę dotchawiczą
pomiędzy strunami głosowymi



Zaletą jest uwidocznienie ewentualnych przeszkód
oraz prawidłowego wprowadzania rurki pod kontrolą
wzroku



Chory musi być stosunkowo wiotki



Nie może być zniekształceń anatomicznych,
znacznego krwawienia czy dużej ilości wydzieliny

Intubacja tchawicy

Technika wykonania:



Natleń pacjenta



Maksymalny czas procedury - 30 sekund



Wprowadź rurkę do tchawicy pod kontrolą wzroku



Jeżeli masz jakiekolwiek trudności albo wątpliwości

natleń pacjenta przed kolejnymi próbami

Pacjent ginie dlatego że jest niedotleniony

a nie dlatego że jest niezaintubowany !

Technika intubacji
tchawicy

INTUBACJA PRZEZ NOS



Można wykorzystać w warunkach
przedszpitalnych, jeśli nie udaje się otworzyć
ust dorosłego chorego z powodu szczękościsku
i nie ma możliwości wentylacji inną metodą



Największa wada – trudna technicznie i zależy
od prawidłowej oceny szmerów oddechowych
chorego



Procedura wykonywana na ślepo, bez
laryngoskopu



Przeprowadzenie rurki przez głośnię zależy od
odpowiedniej oceny szmerów oddechowych
przy spontanicznym wydechu



Należy prowadzić rurkę aż do momentu
największego nasilenia szmerów oddechowych i
szybkim ruchem prowadzić ją przez szparę
głośni



Powodzenie intubacji zależy od odpowiedniego
wygięcia rurki do przodu, umożliwiającego
wprowadzenie jej do krtani a nie do przełyku

INTUBACJA PRZEZ NOS



Przesunięcie języka i żuchwy do
przodu ułatwia wprowadzenie rurki



Manewr ten unosi nagłośnię do
przodu , usuwając ja z drogi
wsuwanej rurki

INTUBACJA PRZEZ NOS

INTUBACJA PRZEZ NOS



Nawilżyć końcówkę i balon rurki o
wymiarze 7-7.5 mm, skierować ściętą
końcówką rurki do przegrody nosa,
wsunąć do nosa przez szersze nozdrze



Rurkę wprowadzać wzdłuż dna jamy
nosowej, pod kątem prostym do
twarzy



Kiedy osiągnie tylną ścianę gardła,
wykonać ostrożnie ruchy obrotowe, by
skierować ją do krtani



Uwypuklenie i przesunięcie do przodu
wyniosłości krtaniowej świadczy o dobrej
pozycji rurki



Chory może zacząć kaszleć i napinać się -
może się to wydać alarmujące, ale nie należy
wyciągać rurki, nawet jeśli chory nie zaczął
oddychać



Należy zbliżyć rękę do końca rurki aby
potwierdzić ruch powietrza, napompować
balon uszczelniający i rozpocząć wentylację

INTUBACJA PRZEZ NOS



Nierozpoznana intubacja przełyku
stanowi śmiertelne powikłanie
zabiegu intubacji



Jest niedopuszczalna nawet w
warunkach przedszpitalnych



Gdy na podstawie samego
osłuchiwania brak całkowitej pewności
umiejscowienia rurki, należy
obserwować następujące objawy

Potwierdzenie
prawidłowego położenia
rurki intubacyjnej

Potwierdzenie prawidłowego
położenia rurki intubacyjnej



Kontrola wzrokowa podczas intubacji



Osłuchiwanie:



Obustronnie w linii środkowo-pachowej



W nadbrzuszu



Symetryczne ruch klatki piersiowej podczas

wentylacji



Kapnometria



„Oesophageal detector device”

PRAWIDŁOWE POŁOŻENIE

RURKI PODEJRZEWAMY,

GDY:



Osłuchać 3 miejsca:



Nadbrzusze – najważniejsze, nie

powinno się słyszeć żadnych dźwięków



W prawej i lewej linii pachowej

środkowej

•

Potwierdzić prawidłowe ruchy klatki
piersiowej przy każdym wdechu

Potwierdzenie
prawidłowego położenia
rurki intubacyjnej



Należy zwrócić uwagę na zmianę koloru skóry
chorego i zmiany odczytu pulsoksymetru

Potwierdzenie prawidłowego

położenia rurki intubacyjnej

NIEWIARYGODNY ODCZYT Z

PULSOKSYMETRU



Zatrucie tlenkiem węgla – pulsoksymetr poda
fałszywie zawyżone wartości saturacji, gdyż czujnik nie
odróżnia hemoglobiny utlenowanej (oksyhemoglobiny)
od tlenkowęglowej (karboksyhemoglobiny)



hipotermia



Znaczne ruchy chorego



Silne oświetlenie czujnika (światło słoneczne, silna
lampa)



Lakier do paznokci lub duże zabrudzenie paznokci –
oczyścić paznokcie acetonem

Gdy nadal wątpliwości co
do umiejscowienia rurki:



Osłuchać 6 punktów:



Nadbrzusze



Prawy i lewy szczyt płuca



Prawa i lewa środkowa linia pachowa



Wcięcie szyjne mostka - szmer tchawiczy

2. Ruchy klatki piersiowej
3. Obmacać balon uszczelniający we wcięciu mostka

podczas uciskania balonu kontrolnego – wyczuwa się
delikatne zmiany napięcia balonu uszczelniającego

4. Detektor CO2 czy balon zasysający

Ucisk na chrząstkę
pierścieniowatą



Ucisk wykonany
przez asystenta
w celu zciśnięcia
przełyku pomiędzy
chrząstką
pierścieniowatą
a kręgosłupem

UMOCOWANIE RURKI –

bardzo ważne !!!

MANEWR SELLICKA

Ucisk na chrząstkę
pierścieniowatą

Zalety



Zmniejsza ryzyko

aspiracji treści

pokarmowej



Przydatne w trakcie

intubacji czy

wentylacji z

użyciem maski

twarzowej lub

krtaniowej

Wady



Może utrudnić

intubację



Może uniemożliwić

wentylację przy

użyciu maski

krtaniowej



Przeciwwskazana

przy wymiotach

INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA



KONIKOPUNKCJA I KONIKOTOMIA metody
zabiegowe udrożnienia dróg oddechowych
wykonywane przez nakłucie
(konikopunkcja) lub nacięcie (konikotomia)
więzadła pierścienno-tarczowego krtani



Przed podjęciem decyzji o
konikopunkcji/konikotomii należy upewnić
się, że wyczerpano wszystkie dostępne
sposoby udrożnienia dróg oddechowych



Powikłania – asfiksja, odma,
krwawienie



Zasadniczo powinny być stosowane
jako zabiegi doraźne, umożliwiające
przygotowanie warunków dla
założenia pewnej drogi oddechowej



Przezskórne nakłucie wykonuje się w
linii pośrodkowej ciała, w dolnej części
więzadła, między chrząstką
tarczowatą a pierścieniowatą krtani

INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA



Po wykonaniu nakłucia w otworze umieszcza się
odpowiednią kaniulę o jak największym świetle



Należy ją odpowiednio zabezpieczyć i
unieruchomić



Przemieszczenie kaniuli grozi wystąpieniem
odmy podskórnej



Nacięcie więzadła umożliwia wprowadzeni rurki
tracheotomijnej lub intubacyjnej, co pozwala na
wentylację dodatnim ciśnieniem

INWAZYJNE METODY
UDRAŻNIANIA



Zabieg chirurgiczny – wycięcie

otworu w II lub III chrząstce tchawicy
celem założenia rurki tracheotomijnej



Jest metodą z wyboru, gdy przewiduje się
długotrwałą wentylację (ponad 7-14 dni) i
częstą toaletę dróg oddechowych (obfita
wydzielina, osłabiony odruch kaszlowy)



Pacjenci lepiej tolerują tracheostomię niż rurkę
dotchawiczą



Pozwala to na szybsze odzwyczajenie od
respiratora

TRACHEOSTOMIA



Wybór techniki udrażniania zależy od nagłości sytuacji i
doświadczenia lekarza



zapewnienie drożności dróg oddechowych stanowi podstawę
leczenia ratunkowego



Rozpoczyna się od metod bezprzyrządowych, a w razie
nieskuteczności wprowadza się techniki bardziej zaawansowane



Intubacja tchawicy jest definitywnym sposobem udrożnienia i
zabezpieczenia dróg oddechowych, wymaga dużej praktyki i
stałego treningu



Dobrą alternatywę stanowią maska krtaniowa i rurka
Combitube, mogą być stosowane przez personel mniej
doświadczony, zwłaszcza w warunkach przedszpitalnych

INWAZYJNE METODY UDRAŻNIANIA

Konikopunkcja

Wskazania



Niemożność udrożnienia dróg

oddechowych w jakikolwiek

inny sposób

Powikłania



Przesunięcie się igły



Odma podskórna



Krwawienie



Perforacja przełyku



Niewystarczająca wentylacja



Uraz ciśnieniowy

Podsumowanie



Rozpoznanie i usunięcie przyczyny

niedrożności dróg oddechowych



Tlen



Miejsce maski krtaniowej,

Combitube i intubacji tchawicy w

resuscytacji



Techniki wentylacji w tarkcie

resuscytacji

DZIĘKUJĘ ZA

UWAGĘ