Polska w

Organizacjach

Międzynarodowych

Polska należy do 9 największych organizacji międzynarodowych. Między
innymi:

RADA
EUROPY

INICJATYWA
ŚRODKOWO-
EUROPEJSKA

UNIA
EUROPEJSKA

ONZ

NATO

GRUPA
WYSZEHRADZKA

PÓŁNOCNO-
ATLANTYCKA
RADA WSPÓŁPRACY

RADA PAŃSTW
MORZA
BAŁTYCKIEGO

ORGANIZACJA
WSPÓŁPRACY
GOSPODARCZEJ I
ROZWOJU

Są to organizacje polityczno- wojskowo-ekonomiczne mające na celu
zapobieganie wszelkiego rodzaju problemom poczynając na problemach
wojskowych kończąc na ekonomicznych.

NATO

NATO - North Atlantic Treaty Organization, Organizacja Paktu Północnoatlantyckiego.
Północnoatlantycki sojusz polityczno-wojskowy państw Europy Zachodniej, USA i
Kanady powołany do istnienia w Waszyngtonie 4 kwietnia 1949 na podstawie
uchwalonej przez Senat USA w czerwcu 1948 tzw. rezolucji Vandenberga, która
wzywała do tworzenia bloków militarnych w celu zapobiegania sowieckiemu
zagrożeniu. Układ podpisało 12 państw: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia,
Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Wielka Brytania, Włochy, a także Kanada i USA.
18 lutego 1952 do Paktu przystąpiły Grecja i Turcja, 5 maja 1955 przyjęto RFN,
natomiast w 1982 Hiszpanię i w 1999 Polskę. Zgodnie z 51 artykułem Karty Narodów
Zjednoczonych, na który powołują się sygnatariusze, układ ma charakter obronny.
Treść jego przewiduje wzajemną pomoc wojskową na wypadek ataku na jednego z
uczestników porozumienia, traktując ją jako wspólną obronę. Siedzibą władz NATO
były kolejno Londyn, Paryż a obecnie Bruksela. Najwyższym i jedynym organem
statutowym jest Rada Atlantycka, która ustanawia inne organy i ustala ich
kompetencje. Pracami Rady kieruje sekretarz generalny.

ONZ

ONZ – uniwersalna organizacja międzynarodowa, z siedzibą w Nowym Jorku,
powstała 24 października 1945r. w wyniku wejścia w życie Karty Narodów
Zjednoczonych. ONZ jest następczynią Ligi Narodów.

ONZ stawia sobie za cel zapewnienie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego,
rozwój współpracy między narodami oraz popieranie przestrzegania praw człowieka.

Idea powołania nowej organizacji, powstała jeszcze w czasie trwania II wojny
światowej, na konferencji w Teheranie w 1943. Jej głównym pomysłodawcą był
prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, a jej nazwę zaproponował premier Wielkiej
Brytanii Winston Churchill.

Obecnie członkami ONZ są 192 państwa miedzy innymi Polska od 1945r.Polska
należy do grona państw założycielskich ONZ jest wiec tzw. członkiem pierwotnym
choć nie została zaproszona na konferencję.

UNIA EUROPEJSKA

Unia Europejska – gospodarczo-polityczny związek demokratycznych państw
europejskich, powstały 1 listopada 1993 na mocy traktatu z Maastricht, będący
efektem wieloletniego procesu integracji politycznej, gospodarczej i społecznej
zapoczątkowanej po drugiej wojnie światowej.
Od 1 stycznia 2007 r. związek dwudziestu siedmiu państw. Jako organizacja
międzynarodowa funkcjonuje od 1 grudnia 2009.

Cele Unii:
* promowanie ekonomicznego i społecznego postępu poprzez zacieśnianie współpracy
gospodarczej i likwidowanie barier w obrocie handlowym między państwami
członkowskimi,
* wzmacnianie obrazu Unii jako jednego ciała politycznego mówiącego jednym głosem
na arenie międzynarodowej poprzez prowadzenie wspólnej polityki zagranicznej,

•dążenie do stworzenia obywatelstwa europejskiego i poczucia przynależności do
jednej wspólnoty u zwykłych obywateli.

•* polepszenie standardów życia.

RADA EUROPY

Rada Europy (Council of Europe) to organizacja państw europejskich powołana do
życia dokumentem sporządzonym w Londynie 5 V 1949 w językach angielskim i
francuskim. Obecnie do organizacji należą 32 państwa, w tym Polska, która została
przyjęta 26 XI 1991.Celem jej jest "osiągnięcie większej jedności Europy w drodze
porozumień i działań gospodarczych, społecznych, kulturalnych, naukowych,
prawnych i administracyjnych". Ideą, która przyświecała założycielom było
szerzenie swobód demokratycznych poprzez uznanie przez członka Rady zasady
praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności. W razie nie dopełnienia
tego warunku następuje wykluczenie członka, a także Np. w sytuacji nie
dopełnienia swoich zobowiązań finansowych. Organami Rady są: Komitet
Ministrów, w skład którego wchodzą ministrowie spraw zagranicznych oraz
Zgromadzenie Doradcze składające się z 233 przedstawicieli, które jest organem
obradującym. Oba organy obsługiwane są przez Sekretariat.

INICJATYWA

ŚRODKOWOEUROPEJSKA

Inicjatywa Środkowoeuropejska to forma współpracy regionalnej państw Europy
Środkowo-Wschodniej i Południowej, zainicjowana w Budapeszcie w 1989 na
spotkaniu wicepremierów i ministrów spraw zagranicznych Austrii, Węgier, Włoch
i Jugosławii. Wówczas grupę tę nazwano Quadragonale. Po przyjęciu w 1990
Czechosłowacji – Pentagonale, a od 1991, po wstąpieniu Polski – Heksagonale. Po
wyodrębnieniu się Czech i Słowacji, Chorwacji i Słowenii zaczęto stosować
uniwersalną nazwę – Inicjatywa Środkowoeuropejska.
Zróżnicowana sytuacja państw członkowskich uniemożliwiła ściślejsze formy
współpracy. Inicjatywa Środkowoeuropejska pozostaje forum konsultacyjnym,
koordynując współdziałanie w zakresie ochrony środowiska, kultury, nauki,
transportu, telekomunikacji, średnich i małych przedsiębiorstw. Taka formuła
umożliwia przyjmowanie kolejnych państw – od 1996: Albanii, Bułgarii, Rumunii,
Białorusi, Ukrainy; od 1997 – Mołdawii.

GRUPA WYSZEHRADZKA

Grupa Wyszehradzka to regionalne porozumienie oparte na podpisanej w
1991 deklaracji o współpracy Polski, Węgier, Czechosłowacji w celu
dążenia do integracji europejskiej. Określana wówczas jako Trójkąt
Wyszehradzki, po rozpadzie Czechosłowacji przyjęto obowiązującą do dziś
nazwę. Grupa Wyszehradzka stanowi forum konsultacji w zakresie polityki
zagranicznej i transgranicznej współpracy. Spowolnienie procesu
integracyjnego z UE doprowadziło do podpisania Środkowoeuropejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (CEFTA), które weszło w życie w 1993 i
zaczęło przynosić efekty w wymianie gospodarczej, tworzeniu wolnego
rynku, poszerzyło się także o nowe państwa. Państwa wyszehradzkie są
uważane za jedne z najbardziej dynamicznie reformujących się i
rozwijających gospodarek spośród krajów Europy Środkowo-Wschodniej

PÓŁNOCNOATLANTYCKA RADA

WSPÓŁPRACY

Północnoatlantycka Rada Współpracy, forum współpracy państw członkowskich
NATO z krajami Europy Środkowo-Wschodniej.
Proces ten rozpoczął się w latach 90., gdy szczyt londyński NATO zaprosił kraje
byłego bloku radzieckiego do nawiązania kontaktów. Dalsze kroki ułatwiło
podpisanie w 1990 wspólnej Deklaracji o nieagresji oraz postępujące reformy w
krajach Europy Środkowo-Wschodniej. NACC powstał 1991 na posiedzeniu
przedstawicieli 25 państw, po rozpadzie ZSRR przyjęto do Rady wszystkie pozostałe
kraje tego obszaru (obecnie 38).
Działalność NACC dotyczy głównie: konsultacji w sprawach politycznych i
bezpieczeństwa, analizy budżetów obronnych w kontekście rozwoju gospodarki oraz
przestawianie produkcji obronnej na cywilną; upowszechniania informacji i
kontaktów kulturalnych, bezpieczeństwa ekologicznego i współpracy naukowej,
koordynacja działalności w przestrzeni powietrznej, współpracy w sytuacjach
nadzwyczajnego zagrożenia i udzielania pomocy humanitarnej, doradztwa w sferze
przebudowy sił zbrojnych.

RADA PAŃSTW MORZA

BAŁTYCKIEGO

Rada Państw Morza Bałtyckiego, regionalne forum współpracy
państw basenu Morza Bałtyckiego, istnieje od 1992. W jej skład
wchodzą: Dania, Estonia, Finlandia, Łotwa, Niemcy, Norwegia,
Polska, Rosja i Szwecja. Ministrowie spraw zagranicznych tych
krajów spotykają się na dorocznych sesjach, z udziałem
przedstawiciela Komisji Europejskiej. Kilka razy w roku spotyka się
Komitet Wyższych Urzędników, jego prace wspomaga tzw. Trójka, w
której skład wchodzą dotychczasowy, obecny i przyszły
przewodniczący Rady. Działa również Komisarz ds. instytucji
demokratycznych i praw człowieka. Rada zajmuje się koordynacją
działań w zakresie ochrony środowiska naturalnego Bałtyku,
rozwoju infrastruktury energetycznej i transportowej, zacieśnianiem
więzi z Unią Europejską.

ORGANIZACJA WSPÓŁPRACY
GOSPODARCZEJ I ROZWOJU

Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, organizacja utworzona 30 IX 1961 w
Paryżu na mocy konwencji z 14 XII 1960, która dotyczyła przekształcenia powstałej w
związku z planem Marshalla OEEC.
Była reakcją USA na utworzenie EWG i dokonanie podziału w tzw. wspólnocie
atlantyckiej. Konwencję podpisały: Austria, Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania,
Holandia, Irlandia, Islandia, Kanada, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, RFN,
Szwajcaria, Szwecja, Turcja, USA, Włochy, Wielka Brytania. Później przystąpiły do niej
Australia, Finlandia, Japonia, Nowa Zelandia, w 1996 Polska, a także - na specjalnym
statusie członka stowarzyszonego - Jugosławia.
Główne cele organizacji zostały sformułowane w statucie i dotyczą osiągania jak
najwyższego wzrostu gospodarczego, jak najwyższego poziomu zatrudnienia i stopy
życiowej, a także stabilności finansowej, wolności wymiany międzynarodowej i
pomocy dla krajów słabo rozwiniętych.
Głównym organem jest Rada, w skład której wchodzą stali przedstawiciele, i która raz
do roku zbiera się na szczeblu ministerstw. Wybiera corocznie dziesięcioosobowy
Komitet Wykonawczy oraz na pięcioletnią kadencję sekretarza generalnego, który
stoi na czele Sekretariatu.