Rola nerek w regulacji
wolemii i ciśnienia
tętniczego krwi
Biliński Jarosław
Gr.2
Kierunek Lekarski
Ciekawostki
Od 2006 w Polsce co roku obchodzony
jest cyklicznie Światowy Dzień Nerek,
który przypada w każdy drugi
czwartek marca
Homeostaza ustroju –
wpływ nerek
Izowolemia
Izotonia
Izohydria
Izojonia
Bilans wodny
Pobór wody
• 1.woda spożywana:
• płyny
1500 ml
• woda z pokarmów
stałych
700 ml
• 2. woda
oksydacyjna
300ml
• Razem
2500ml
Utrata wody
1. z moczem
1500ml
2. perspiratio
insensibilis
• utrata przez płuca
300ml
• utrata przez skórę
600ml
3. z kałem
100ml
Razem
2500ml
Historia układu reninowo-
angiotensynowo-
aldosteronowego (RAA)
Historia układu reninowo-angiotensynowo-aldosteronowego (RAA) liczy
nieco więcej niż 100 lat. Milowymi etapami w jej rozwoju były
następujące odkrycia:
• wykazanie w 1898 r. przez Tigerstedta i Bergmana
hipertensyjnego działania wyciągów nerkowych
(zawierających reninę),
• stwierdzenie przez Goldblatta w 1934 r., że niedokrwienie nerki
może być przyczyną nadciśnienia tętniczego,
• udowodnienie przez E. Brauna-Menendeza i Page'a (1939 r.), że nie
renina a angiotensyna jest przyczyną nadciśnienia tętniczego u
zwierząt z niedokrwioną nerką,
• wykrycie aldosteronu przez Simpsona, Tait i Wetsteina (1953 r.),
• poznanie struktury angiotensyny I i II przez Skeggsa i wsp. w 1954 r.,
• identyfikacja przez Davisa, Genest, Laragh i innych występowania
systemowego układu RAA (1960-1961 r.),
• odkrycie saralazyny, pierwszego peptydowego antagonisty
angiotensyny II (1971 r.),
• synteza pierwszego inhibitora konwertazy angiotensyny I –
kaptoprilu (1977 r.),
• poznanie struktury receptorów angiotensyny II oraz ich blokerów
(wczesne lata osiemdziesiąte).
GENERACJA I AKTYWNOŚĆ
POSZCZEGÓLNYCH OGNIW UKŁADU
RENINOWO-ANGIOTENSYNOWEGO
Wyróżnia się przynajmniej 5 postaci
angiotensyn powstających z jednego
substratu, tj. angiotensynogenu. Angiotensyny
te różnią się liczbą aminokwasów, rodzajem
receptora oraz aktywnością biologiczną. W
warunkach fizjologicznych głównym enzymem
zapoczątkowującym powstawanie angiotensyn
jest renina będąca enzymem proteolitycznym,
katalizującym powstawanie dekapeptydu –
angiotensyny-1-10 (ang-1-10), określana
również jako angiotensyna I. Z kolei
angiotensyna I jest substratem dla względnie
nieswoistej proteazy – konwertazy,
katalizującej przekształcenie angiotensyny I w
oktapeptyd – angiotensynę II (ang-1-8).
Konwertaza angiotensyny I katalizuje również
rozkład innych biologicznych aktywnych
polipeptydów takich jak bradykinina.
Angiotensyna II może również powstać
bezpośrednio z angiotensynogenu (pod
wpływem takich enzymów jak tonina,
elastaza, katepsyna G i enzym
generujący angiotensynę II wrażliwy na
chymostatynę – CAGE) lub też z
angiotensyny I (pod wpływem takich enzymów
jak chymaza, tonina lub katepsyna G).
Receptory angiotensyn
• Receptorami dla angiotensyny II są
receptor AT1 i AT2. Stymulacja
receptorów AT1 wywołuje ww. zmiany
humoralne, hormonalne, sercowo-
naczyniowe, nerkowe i nerwowe. Efekty
antagonistyczne do wyżej wymienionych
wywołuje stymulacja receptorów AT2
(działanie antyproliferacyjne,
proapoptotyczne, wazodylatacja,
działanie natriuretyczne). Obecność
receptorów zarówno AT1 jak i AT2
stwierdzono w sercu, naczyniach
krwionośnych, nerkach i ośrodkowym
układzie nerwowym. Podkreślić należy,
że ekspresja receptorów AT2 jest
najbardziej zaznaczona w życiu
płodowym.
H2N-Asp-Arg-Val-Tyr-Ile-His-Pro-Phe-His-Leu-COOH
H
2N
-A
sp
-A
rg
-V
al-T
yr-
Ile
-H
is-
Pro
-P
he
-C
O
O
H
Receptory angiotensyn
• Angiotensyna-2-8 wykazuje podobne właściwości co angiotensyna-1-
8. Receptor angiotensyny-2-8 różni się od receptora AT1 i A2. Jego
struktura nie została jeszcze dokładnie poznana.
• Angiotensyna-3-8 określana również jako angiotensyna IV może
powstać zarówno z angiotensyny III jak i angiotensyny II. Receptor dla
angiotensyny IV wykazuje pewne powinowactwo również do
angiotensyny-1-7. Aktywacja receptora AT4 występuje głównie w
naczyniach krwionośnych, nerkach i ośrodkowym układzie nerwowym.
• Angiotensyna-1-7 pobudza syntezę i uwalnianie wazodylatacyjnie
działających prostaglandyn, potęguje efekty metaboliczne
bradykininy i wzmaga syntezę tlenku azotu. Działanie angiotensyny-1-
7 jest przeciwstawne do występującego po podaniu angiotensyny II.
Ponieważ angiotensyna-1-7 ulega rozłożeniu przez enzym
konwertujący, po podaniu inhibitorów tego enzymu obserwuje się
wzrost jej stężenia we krwi. Działanie angiotensyny-1-7 na komórki
jest pośredniczone przez receptory inne niż AT2 .
ROLA UKŁADU RAA W REGULACJI CIŚNIENIA
TĘTNICZEGO W WARUNKACH
FIZJOLOGICZNYCH
• Wyróżnia się dwa rodzaje układu RAA :
1. systemowy, zależny głównie od aktywności aparatu
przykłębuszkowego w nerkach
2. tkankowe, obecne prawie we wszystkich narządach (ośrodkowy układ
nerwowy, nerki, serce, śródbłonek naczyniowy, tkanka tłuszczowa,
nadnercza, łożysko).
• Aktywność systemowego układu RAA zależna jest od wolemii i
ciśnienia perfuzyjnego nerek
– Hipoperfuzja nerek spowodowana hipowolemią, spadkiem ciśnienia
tętniczego lub niedokrwieniem (zwężenie tętnic nerkowych), zubożenie
ustroju w sód oraz aktywacja układu sympatycznego są czynnikami
pobudzającymi sekrecję reniny przez aparat przykłębuszkowy.
– Renina działając na angiotensynogen, katalizuje powstawanie angiotensyny-
1-10. Ta ostatnia, ulegając proteolitycznemu działaniu konwertazy, jest
źródłem syntezy angiotensyny II.
– Angiotensyna II działając na nerki (retencja sodu), naczynia krwionośne
(skurcz naczyń), serce (dodatnie działanie ino- i batmotropowe), układ
sympatyczny (stymulacja), ośrodkowy układ nerwowy (stymulacja
sekrecji wazopresyny) i nadnercza (wzrost sekrecji aldosteronu)
powoduje nie tylko
wzrost wolemii
, ale również
oporu naczyń
krwionośnych
.
– W ten sposób układ RAA stanowi ważne ogniwo regulacji dwóch głównych
determinantów ciśnienia tętniczego tj. wolemii i oporu naczyń krwionośnych.
Rola Angiotensyny II –
pośrednia i bezpośrednia
we wzroście ciśnienia
tętniczego krwi
Dziękuję za uwagę
Pozdrawiam Ekle i Fialka z pierwszej ławki