Pustynia lodowa (pustynia polarna) to obszar
praktycznie pozbawiony pokrywy roślinnej, występuje
w strefie podbiegunowej. Obszar pustyni lodowej
pokrywa lądolód, czyli gruba warstwa lodu
przykrywająca wielki obszar ziemi, o grubości kilku
kilometrów, który powstaje w warunkach klimatu
polarnego. Na pustyniach polarnych przez cały rok
obserwuje się temperatury ujemne (-20 do -50 stopni
C.), opady wyłącznie w postaci śniegu (do 250 mm
rocznie), oraz zjawisko dnia i nocy polarnej. Pustynie
lodowe obejmują przeważające obszary północnych
wysp i archipelagów w Arktyce, oraz prawie całą
Antarktydę, w obrębie pustyni polarnej mogą
występować stanowiska szczególnie odpornych
roślin.

Część kuli ziemskiej, obejmująca zarówno lądy, jak i

obszary wodne, stanowiąca strefę polarną na półkuli

północnej.

Środkową jej część zajmuje Morze Arktyczne,

należące do Oceanu Atlantyckiego, wyróżniane

niekiedy jako odrębny Lodowaty Ocean Północny.

Morze Arktyczne otaczają lądy dwóch kontynentów -

Eurazji i Ameryki Północnej, których północne części

należą do Arktyki.

Nazwa Arktyki pochodzi od Greckiego słowa

Astronomiczną granicą Arktyki jest koło podbiegunowe
północne, zamykające obszar o powierzchni ok. 21 mln
km2, w którego obrębie występuje zjawisko dnia i nocy
polarnej.

Obszar Arktyki cechuje się klimatem polarnym lub
subpolarnym, z długotrwałymi niskimi temperaturami i
małymi opadami. Średnia temperatura najchłodniejszego
miesiąca - stycznia, wynosi od -50°C na Grenlandii i na
Syberii, do -3°C na południowej granicy Morza
Grenlandzkiego, najcieplejszego - lipca, od poniżej 0°C
na Grenlandii do 10°C na południowych granicach
Grenlandii. Silne wiatry powodują zamiecie śnieżne.

Obszar subarktyczny porastają lasy borealne.
Obszar Arktyki porasta tundra. Okres wegetacji w
Arktyce właściwej trwa tylko od czerwca do
sierpnia. Na tych obszarach nie może być mowy o
istnieniu drzew, pominąwszy małe, złożone z
drzew karłowatych, lasy w południowej części
Grenlandii. Równiny cechuje roślinność tundry, a
więc przede wszystkim mchy i porosty. Na
obszarach o większej wilgotności rosną turzyce i
trawy. Tworzą one formację roślinną o nazwie
tundra pagórkowa. Przy skąpych opadach
bujniejszą roślinność można znaleźć najczęściej
na zboczach gór, zasilanych w wodę z
topniejących lodowców.

Arktyce

właściwej

mogą

przetrwać

jedynie

rośliny

znacznym stopniu specjalizacji,
karłowate i o krótkim okresie
wegetacji.

cieplejszych,

subarktycznych

obszarach

częściej występują drzewa, takie
jak wierzba, brzoza i olcha,
dominują tam jednak drzewa
iglaste.
Na obszarach o trwałej pokrywie
lodowej dochodzi czasem do
zjawiska zwanego zakwitem lodu.
Jest ono wywołane masowym
wystąpieniem glonów.

Również świat zwierzęcy musi się dostosować do
istniejących warunków klimatycznych, gwałtownych
burz

nadzwyczaj

niskich

temperatur.

Zabezpieczenie przed trudnymi warunkami daje
zwierzętom znaczna grubość futra i warstwa tłuszczu.
Wśród ssaków należy wymienić renifera, żyjącego w
dużych stadach na Grenlandii, zające bielaki i
niedźwiedzie, lisy polarne, wilki, woły piżmowe; z
ptaków żyją tu: nurzyk, alki i sowa śnieżna.
Olbrzymia większość spotykanych na tym obszarze
ptaków morskich nie gniazduje tam, a jedynie żeruje
w czasie krótkiego okresu obfitości pożywienia. W
morzu żyją wieloryby i foki, których liczba jednak w
następstwie bezplanowej eksploatacji jest znacznie
mniejsza niż pierwotnie.

FAUNA ARKTYKI

Wielki drapieżnik Arktyki. Większą część swego życia spędza na

dryfujących polach lodowych.
Żywi się fokami. Dorosłe samce mogą ważyć do 500-600 kg przy 3

m długości.

Zjada trawy, byliny i porosty, zwłaszcza chrobotki.

Potrafi strawić zamrożony pokarm.



Przemierzają

lodowce, górskie

przełęcze i dobrze

pływają.



Latem pasą się w

niewielkich stadach.



Pokarmem są

głównie porosty.

Praktycznie cała

zima to czas postu,

na który latem

muszą zgromadzić

odpowiedni zapas

tłuszczu.



Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami

(np. lemingami), jajami, rybami i padliną.



Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami

polarnymi, podobnie jak szakale za lwami, licząc na pozostałości z

ich zdobyczy.

Wół piżmowy

LEMING

Długość: 14-15 m (maksymalnie do 20 m),masa ciała: 50-60 ton
Pożywienie: kryl, inne małe skorupiaki.
Występowanie: wody Arktyki
Długość życia: ponad 200 lat (najdłużej żyjący ssak)

Na lądzie poruszają się niezdarnie. Żywi się rybami i
skorupiakami. Zdobycz znajduje głównie za pomocą
echolokacji i dzięki turbulencjom wody odbieranym przez
niezwykle czułe wąsy.