Krwawienie z przewodu 

pokarmowego i/lub 

zagrażające powikłania oraz 

dyskomfort pacjenta w 

zakresie higieny

 

 

Cel pielęgnowania: brak lub 

zmniejszenie dolegliwości 

związanych z krwawieniem 

postępującą anemizacją oraz 

prawidłowa czystość ciała 

i otoczenia pacjenta.

 

 

Postępowanie 

pielęgniarskie:

•  zebranie wywiadu, w którym należy ustalić:
- rodzaj i czas trwania objawów podmiotowych 

odnoszących się do obecnego krwawienia z 

przewodu pokarmowego,

- krwawienia inne niż z przewodu 

pokarmowego, dawne lub niedawne,

- występujące krwawienia u członków rodziny 

pacjenta,

- poprzednie krwawienie z przewodu 

pokarmowego,

 

 

- czy chory używa: alkoholu, leków 

przeciwkrzepliwych, leków 
przeciwpłytkowych (przeciwhistaminowe, 
aspiryna i preparaty ją zawierające oraz 
inne niesteroidowe leki przeciwzapalne,  
Nitrofurantoinę,  Guajazyl, Curantyl|. 
Należy poznać przekonania religijne, 
które zakazują przetoczenia krwi lub 
środków krwiopochodnych.

 

 

Najczęstszymi objawami 

krwawień z górnego odcinka 

przewodu pokarmowego są:

•  wymioty krwią (hematemesis);
•  wymioty z dużą domieszką krwi 

zhemolizowanej (fusowate);

•   stwierdzenie obecności krwi w 

zawartości żołądka odsysanej przez 
zgłębnik;

•  czarne (smoliste) stolce, przy 

masywnych krwotokach z domieszką 
świeżej krwi (melaena);

 

 

•   objawy wstrząsu oligowolemicznego 

(przyspieszenie tętna, spadek 
ciśnienia tętniczego, bladość powłok, 
zawroty głowy, senność, apatia, 
utrata lub zaburzenia świadomości, 
zwłaszcza przy zmianie pozycji na 
siedzącą, zaburzenia oddechowe - 
przyspieszenie i spłycenie 
oddechów).

 

 

Postępowanie jest zawsze 

uzależnione od rodzaju i 

umiejscowienia krwawienia.

•  założenie karty obserwacji:
-  notowanie wartości ciśnienia tętniczego 

krwi, tętna, częstości oddechów, 

temperatury, ilości przyjętych i 

wydalonych płynów (istotnym w ocenie RR 

jest wywiad co do nadciśnienia tętniczego 

w przeszłości);

-  ocena jakość i ilość wymiotów;
-  obserwacja stolca,-
-  ocena stanu świadomości, zachowania się 

pacjenta;

 

 

•  wspieranie w wykonywaniu 

podstawowych czynności życiowych 
(szczególnie w przypadku zawrotów 
głowy i osłabienia);

•  likwidowanie stanu napięcia 

emocjonalnego (zapewnienie ciszy, 
spokoju, uspokojenie poprzez ukazanie 
możliwości pomyślnego rokowania);

•  zapewnienie poczucia bezpieczeństwa 

(umożliwienie kontaktu z najbliższymi, 
informowanie o planowanych działaniach 
pielęgnacyjnych i diagnostycznych).

 

 

Dolegliwości w przebiegu 

wodobrzusza z powodu chorób 

przewodu pokarmowego

 

 

Cel pielęgnowania: brak lub 

ograniczenie dolegliwości 

psychosomatycznych z powodu 

wodobrzusza, akceptowana 

przez pacjenta jakość życia 

chorego.

 

 

Postępowanie pielęgniarskie 

(zależy od zastosowanego 

leczenia - nakłucie jamy 

brzusznej, podawanie leków 

moczopędnych, leczenie bólu, 

duszności - problemów 

wynikających ze stanu 

psychicznego, fizycznego 

pacjenta):

 

 

•  po nakłuciu wskazane jest uzupełnienie 

niedoborów białkowych poprzez stosowanie diety 
wysokobiałkowej;

•  zapewnienie wygodnej pozycji, usprawnianie 

ruchowo (ćwiczenia czynne i bierne kończyn 
górnych i dolnych) i oddechowo (dmuchanie 
balonów, korzystanie z aparatów do gimnastyki 
oddechowej);

•  zapewnienie swobody ruchów (luźne ubranie) i 

prawidłowego mikroklimatu pomieszczenia 
(wietrzenie sali, odpowiednia temperatura i 
wilgotność powietrza);

•  zmniejszenie dolegliwości bólowych metodami 

niefarmakologicznymi (akupresura, masaż powłok 
brzusznych, odpowiednia pozycja w łóżku);

 

 

•  łagodzenie napięcia emocjonalnego 

(muzykoterapia, zapewnienie ciszy i 
spokoju - unikanie dużych sal), 
zapewnienie kontaktu 
z rodziną;

•  wspomaganie wykonywania czynności 

higienicznych, przygotowanie do 
samoopieki.

 

 

Niejednokrotnie leczenie zachowawcze, 
polegające na podawaniu wysokich dawek 
leków moczopędnych, może pozwolić na 
zmniejszenie częstości, a nawet braku 
konieczności nakłuwania jamy otrzewnowej. 
Postępowanie w tych przypadkach ma na 
celu zmniejszenie niepokoju i napięcia 
psychicznego pacjenta wywołanego 
koniecznością częstego oddawania moczu. 
Należy zwracać uwagę na „obraz pacjenta 
w chorobie" (ja - w chorobie,- ja - w 
otoczeniu; wizerunek rzeczywistości 
szpitalnej) i starać się przekonać go o 
akceptacji przez otoczenie i rodzinę.