Metoda Klein-Vogelbach

• Twórczyni metody, Susane Klein-

Vogelbach uznała, że ruch tylko wtedy
można nazwać prawidłowym , gdy
zachodzi w osi fizjologicznej stawu.

• W każdej innej sytuacji u pacjenta

występuje deficyt dynamiczny, nazywamy
przez nią „schorzeniem ruchowym”.

• Dla rozwiązania danego deficytu

ruchowego należy wybierać najwłaściwsze
ćwiczenia terapeutyczne , tzw. normy

• Główna zasada metody to : ADAPTOWANIE

ĆWICZEŃ W ZALEŻNOŚCI OD STANU
PACJENTA

DLA KOGO METODA KLEIN-

VOGELBACH??

• Dla każdego u kogo wystąpiło

zaburzenia w pętli : ŚRODOWISKO-
CZŁOWIEK-CZYNNOŚĆ RUCHOWA-
wywołują one zmianę wzorców
ruchowych i uaktywniają mechanizm
unikania czynności sprawiających
trudność- co pogłębia dysfunkcje

Metodyka ćwiczeń

• Są to szczegółowo zaplanowane i kierowane

sekwencje ruchowe, wykonywane w celu

wyróżnienia i wyizolowania zaburzeń

funkcjonalnych pacjenta

• Ćwiczenia te wykonuje się tak aby omijać

mechanizmy kompensujące

• Częste powtarzanie ćwiczeń ułatwia kontrole

zwrotną, przyspiesza wykonanie ruchu,

poprawia pracę OUN

• Należy je wykonywać z dużą precyzją

• Powtarzać w celu ich opanowaniu i

automatyzacji

• Intensywnie motywować pacjenta

• Stale należy kontrolować poprawność

ćwiczenia

• Nieprawidłowe bądź niedbałe czy szybkie

wykonywanie tych ćwiczeń może się okazać

bezużyteczne a nawet szkodliwe

ĆWICZENIA TE MOŻNA SKLASYFIKOWAĆ

JAKO:

• Ćw. Orientacji ciała w przestrzeni
• Ćw. Wykorzystujące opór
• Ćw. Zmieniające układ odniesienia ciała w

stosunku do siły ciężkości

• Ćw. Kształtujące umiejętność czynnego

stabilizowania odpowiednich segmentów

ciała

• Ćw. Kształtujące umiejętność odcinkowego

uruchamiania pewnych segmentów ciała

względem innych- czynnie

ustabilizowanych

• Techniki ręczne na tkankach
• Ćw. Mobilizacyjne z wykorzystaniem tzw.

Długich i krótkich dźwigni

Od czego zależy dobór ćwiczeń??
• Od stanu pacjenta-możliwości

psychiczne jak i somatyczne pacjenta
zmieniają się w czasie usprawniania-
ZAWSZE TRZEBA BYĆ
PRZYGOTOWANYM NA ZMIANĘ TERAPII-
inaczej prowadzone leczenie w okresie
ostrym a inaczej w przewlekłym

• Od typu budowy pacjenta –cecha

praktycznie nie zmienna- wymaga
jednorazowego doboru ćwiczeń

• Od charakteru zaburzenia – dysfunkcja

może dotyczyć statyki lub dynamiki
ciała

WG. KLIEN-VOGELBACH IM WIECEJ

METOD KINEZYTERAPEUTYCZNYCH
OPANOWAŁ FIZJOTERAPEUTA , TYM
WIĘKSZE MA MOŻLIWOŚCI MA
MOŻLIWOŚCI DOBRANIA
NAJLEPSZEGO W DANYM PRZYPADKU
SPOSOBU USPRAWNIANIA

BADANIE:

• Konieczna jest analiza czynności ruchowych

wykonywanych przez pacjenta

• W badaniu wykorzystuje się jedynie obserwację

• Ocenie podlegają:

 Statyka ciała
a. Określenie wzorca postawy
b. Określenie sposobu utrzymywania równowagi

 Dynamika ciała
a. Ekonomia i płynność ruchów
b. Zakresy ruchomości
c. Praca mięśni
d. Obecność współruchów
e. Mobilność i stabilność poszczególnych części ciała
f. Chód
g. Dokładność ruchów naprzemiennych

• Po ustaleniu stanu pacjenta określany jest cel terapii.

• Jeśli schorzenie ma charakter odwracalny to celem

będzie powrót do stanu prawidłowego

• Jeśli schorzenie jest nieodwracalne to zadaniem jest

uzyskanie możliwie max. Poprawy stanu funkcjonalnego

Terapia
• W warunkach prawidłowych pacjent

dzięki stymulacji zewnętrznej uczy
się poprawnych wzorców ruchowych
jak : sposobów przemieszczania się
wykorzystywania kończyn górnych w
czynnościach chwytnych, artykulacji
swych myśli

• Wielokrotne powtarzanie czynności

pozwala na ich automatyzacje