Leczenie żywieniowe
noworodków i małych
dzieci
Dr med. Alicja Macheta
LECZENIE ŻYWIENIOWE
Polega na podaży energii, białka, elektrolitów,
pierwiastków śladowych i witamin w płynach
dożylnych lub dietach przemysłowych, podanych tym
chorym, którzy nie mogą być żywieni w sposób
naturalny ze względu na charakter choroby
podstawowej lub wtórne do choroby podstawowej
wyniszczenie.
(definicja zaproponowana przez Ekspertów Instytutu Żywności
i Żywienia Pols. Tow. Żywienia Pozajelitowego i Dojelitowego
Sekcji Gastroenterologii i Żywienia Pols. Tow. Pediatrycznego,
Komisjii Żywienia Dzieci i Młodzieży Komitetu Żywienia
Człowieka PAN)
Różnice w leczeniu żywieniowym dzieci i
dorosłych dotyczą głównie dawek i
rodzajów poszczególnych preparatów
U dorosłego podaż substancji odżywczej
ma utrzymać jedynie stan równowagi
bilansu azotowego – u dziecka konieczne
jest pokrycie potrzeb związanych ze
wzrotem i przyrostem masy ciała
Noworodki i wcześniaki różnią się od
dorosłych intensywnym wzrostem układu
mięśniowego , kostnego i narządów
wewnętrznych oraz posiadaniem mniejszych
rezerw energetycznych
Nie ma dokładnych procentowych danych
dotyczących niedożywienia dzieci –
przyjmuje się że wachają się one pomiędzy
10-20%
Zapotrzebowanie energetyczno –
białkowe niemowlęcia w przeliczeniu na
kg masy ciała jest trzykrotnie większe
niż u dorosłego
U noworodków i niemowląt białkiem
wzorcowym jest białko mleka ludzkiego
Wskazania do leczenia żywieniowego
Stwierdzone niedobory żywieniowe w oparciu
o ocenę
stanu odżywienia
.
Metody oceny stanu odżywienia
Parametry antropometryczne
Wzrost/długość ciała
Masa ciała
Pomiar fałdu skórno-tłuszczowego nad mięśniem trójgłowym
ramienia
Środkowy obwód mięśni ramienia
Badania biochemiczne
Stężenie białka
Stężenie albumin
Stężenie białek o krótkim okresie półtrwania
Badania immunologiczne
Oznaczenie całkowitej liczby limfocytów
Badania antropometryczne
zalety:
Ogólna dostępność
Niski koszt
Dobra korelacja z zawartością białka i
tłuszczu w ustroju
Oznaczane parametry są dynamiczne ,
zmieniające się w czasie – możliwość oceny
skuteczności prowadzonego leczenia
Obliczenie masy ciała (m.c.)
aktualna masa ciała
% standardowej masy ciała = ----------------- x 100
masa ciała standard
poniżej 60% poważny niedobór m.c.
normalna masa ciała (poprzednia)-
aktualna
% utraty masy ciała = ------------------------------------- x 100
normalna masa ciała (poprzednia)
utrata większa niż 5-10% poprzedniej m.c.-ciężkie
niedożywienie
masa ciała (kg)
Indeks masy ciała (BMI) = -------------
wzrost
(m2)
Poniżej 75% - ciężkie niedożywienie
Subiektywna globalna ocena stanu
odżywienia (SGA)
Opiera się na:
Analizie danych uzyskanych z wywiadu
Badaniu fizykalnym
Przydatna u osób starszych
Nie pozwala na:
Zróżnicowanie rodzaju niedożywienia
Nie nadaje się do oceny zmian dynamicznych
Ograniczone zastosowanie ma w praktyce
pediatrycznej
Stosowanie rodzaju leczenia
żywieniowego zależy od czynności
przewodu pokarmowego
Prawidłowa czynność przewodu pokarmowego?
tak nie
żywienie enteralne
żywienie parenteralne
krótkoterminowe długoterminowe: krótkoterminowe:
długoterminowe:
-sonda:
-nosowo- żołądkowa
-
gastrostomia
częściowe odżywianie CŻP – dostęp żylny
-dwunastnicza
-jejunostomia
pozajelitowe (dostęp centralny
-jelitowa
żylny obwodowy)
do ok.. 800 mOsm od ok.. 800 mOsm
Żywienie pozajelitowe
Jest to dostarczanie drogą dożylną składników
odżywczych:
aminokwasów
węglowodanów
tłuszczów
elektrolitów
witamin
pierwiastków śladowych
wody
Stosowane razem od początku leczenia
żywieniowego
1966 –początek pełnego
żywienia pozajelitowego
Stanley Dudrick odkrył że w
celu uzyskania dodatniego
bilansu białkowego potrzebne
jest zapewnienie dożylnej
podaży kalorii i azotu
białkowego w proporcji 150-
250 : 1
1968- Opis przypadku
utrzymania przy życiu i
zapewnienia prawidłowego
wzrostu oraz rozwoju
noworodka ze skróconym
jelitem
1972 – pierwsze całkowite
żywienie pozajelitowe w
Polsce w Instytucie Pediatrii w
Krakowie
Wskazania do żywienia
pozajelitowego
(za Dudrickiem)
Zawsze, gdy żywienie doustne lub dojelitowe
jest:
niemożliwe,
nieskuteczne
lub
niewystarczające
Czas przeżycia przy głodowaniu w
zależności od wieku
U dorosłego:
10 miesięcy
U małego dziecka:
3 miesiące
U niemowlęcia:
parę tygodni
U noworodka:
kilka dni
Ogólne wskazania do żywienia
pozajelitowego
Utrata masy ciała powyżej
10%
wagi
poprzedniej ze współistniejącą chorobą
przewodu pokarmowego uniemożliwiającą
wyrównania drogą doustną lub dojelitową
Brak możliwości odżywiania doustnego
trwającego dłużej niż 3-5 dni
Podwyższone zapotrzebowanie, które nie
może być realizowane drogą doustną
Wybrane kliniczne wskazania do
żywienia pozajelitowego
wcześniaki
biegunka
wady wrodzone uniemożliwiające karmienie
noworodki
niedrożność przewodu pokarmowego
niedrożność smółkowa jelit
przepuklina: pępowinowa, przeponowa
zapalenie otrzewnej
zespoły krótkiego jelita
niemowlęta i dzieci starsze
Przewlekła biegunka
Zapalenie jelit
Choroba Leśniowskiego –Grohna
Ostre zapalenie trzustki
Urazy, oparzenia
Stany śpiączkowe
Stosowanie leczenia żywieniowego
/Leczenie żywieniowe = agresywna interwencja w metabolizm/
Układ krążenia:
Wyrównanie objętości krwii krążącej
Utlenowanie przepływu tkankowego
Utrzymanie ciśnienia tętniczego i żylnego
Układ oddechowy:
Wydolny oddech własny lub sztuczna wentylacja zastępcza
Układ wydalniczy:
Prawidłowa diureza lub skuteczne leczenie nerkozastepcze
Prawidłowe usuwanie wody, elektrolitów i produktów przemiany materii
Metabolizm:
Unormowana glikemia, prawidłowe elektrolity
Prawidłowa osmolarność
Prawidłowa gazometria
Ustalenie składu roztworów do
odżywiania pozajelitowego
Zależy od zapotrzebowania dobowego:
Objętości płynów ( woda potrzebna z
uzupełnieniem strat w wyniku procesu
chorobowego i do środowiska)
Potrzebnych aminokwasów z uwzględnieniem
wieku
Niezbędnej energii do syntezy białek
Elektrolitów, pierwiastków śladowych, witamin
Obliczanie zapotrzebowania
dobowego na składniki odżywcze
Punktem wyjściowym jest:
ustalenie wielkości dawki aminokwasów i
wyliczenie niezbędnej energii potrzebnej do
stworzenia warunków metabolicznych dla
wprowadzenia aminokwasów na drogę
syntezy białek
Obliczanie zapotrzebowania
dobowego na składniki odżywcze
Wiek
:
choroba podstawowa
noworodek donoszony
i towarzyszące
wcześniak
z ciąży przeterminowanej
niemowlę
dzień leczenia
dziecko do 3 lat
ocenia realizację, określa potrzebę
dziecko powyżej 3 lat
ew. zwiększenia lub zmniejszenia
składników odżywczych
1
Typ pacjenta, masa
ciała, dzień leczenia,
współczynnik alfa
Obliczanie objętości płynów
Dobowe zapotrzebowanie na wodę u dzieci
0-10 kg masy ciała - 100ml/kg m.c.
10-20 kg masy ciała - 1000 ml + 50 ml/ kg m.c. powyżej 10 kg
powyżej 20 kg masy ciała
- 1500 ml + 20 ml /kg m.c. powyżej 20 kg
+ ok. 30 ml/kg m.c. na dobę ( starty z parowaniem)
ew. + 10% na każdy 1 st. C podwyższonej temperatury ciała
Od objętości płynów zależy stężenie końcowe składników.
2
Objętość wody
Obliczanie zapotrzebowania na białko
(l-aminokwasy krystaliczne)
Zapotrzebowanie na białko:
noworodek
-2,0 - 2,5g/kg m.c./dobę
niemowlę
0-6/12
-2,2 - 2,5 g/kg m.c./dobę
6-12/12
-1,6 - 2,0 g/kg m.c./dobę
okres poniemowlęcy
-1,2 - 1,5 g/kg m.c./dobę
dzieci starsze -0,8 - 1,1 g/kg m.c./dobę
Dawka początkowa
-0,5 g/kg m.c./dobę
Dawki wzrostowe
-0,5 – 1 g/kg m.c./dobę (co 24-48 godz.)
Dawka docelowa
-zależna od wieku
Stężenia (w %) od 2,5 – tylko do żył centralnych
Preparaty: Aminoven infant 6% i 10%
Vaminolact 6,5 %
Primene 5% i 10%
3
Obliczanie podaży
białka
Białka do żywienia pozajelitowego
Aminokwasy niezbędne dla noworodków i niemowląt:
tyrozyna, glicyna, kwas asparaginowy, kwas glutaminowy,
tauryna, histydyna
Aminokwasy niezbędne dla noworodków o niskiej masie
urodzeniowej:
cysteina, cystyna., tauryna (główne jej działanie to
prawidłowy rozwój mózgu i narządu wzroku)
Synteza białek odbywa się w rybosomach komórkowych
Podstawą – przemiany azotu
Źródłem azotu – aminokwasy
Stały dodatni bilans azotowy = organizm rozwijający się
(przewaga procesów syntezy)
Obliczanie zapotrzebowania
energetycznego
4
Obliczanie
zapotrzebowania
energetycznego na
podstawie
współczynnika alfa
Pozabiałkowe kalorie
suma kalorii z tłuszczem + glukoza
------------------- = ------------------------------
Gramy azotu
gramy dostarczonych aminokwasów : 6,25
alfa = pozabiałkowe kalorie: gramy azotu, pozabiałkowe kalorie =
suma kalorii z glukozy i tłuszczu gramy azotu= gramy
aminokwasów / 6,25 = ilość gramów białka o zawartości 1 grama
azotu.
Stosunek pozabiałkowych kalorii do gramów azotu
Noworodki - 150-250:
Dzieci starsze -150-200:1
Obliczanie zapotrzebowania
energetycznego
Zapotrzebowanie na tłuszcze:
dawka dobowa
wczesniaki noworodki donoszone
dzieci starsze
i niemowlęta
dawka początkowa 0,5 g/kg m.c.
1,0 g/kg m.c.
1,0 g/kg m.c.
wzrost dawki
0,25 g/kg m.c. 0,5 g/kg m.c. 0,5 g/kg m.c.
dawka maksymalna 3,0 g/kg m.c. 4,0 g/kg m.c. 2,0 g/kg m.c.
Kalorie z tłuszczu 50-60%
Szybkość podaży tłuszczu 0,15 –0,17 g/kg m.c./ godzinę
Preparaty: -Intralipid 20% (1 ml 2,0 kkal, 200 g oleju sojowego), 30% (1 ml 3,0 kkal, 300 g oleju
sojowego),
-Clinoleic 20% ( 80% oleju z oliwy, 20% oleju sojowego)
5
Obliczanie podaży
tłuszczu
Obliczanie zapotrzebowania
energetycznego
Pozabiałkowe kalorie = alfa (gramy aminokwasów: 6,25)
Pozabiałkowe kalorie – kalorie z tłuszczu = kalorie z glukozy
1g glukozy = 3,4 kcal
Kalorie pochodzące z glukozy: 3,4 = gramy glukozy
Dawkowanie:
noworodki
niemowlęta
dzieci młodsze dzieci starsze
Dobowe
18 g/kg m.c.
10-15 g/kg m.c.7-10 g/kg m.c. 5-8 g/kg m.c.
Początkowe
8-10 g/kg m.c. 6-7 g/kg m.c.
3-4 g/kg m.c. Od 2 g/kg m.c.
Dawkowanie
początkowe
wzrost maksymalne
na minutę:
Noworodki
4-6 mg/kg m.c. O 2 mg/kg m.c. 12-16 mg/kg m.c.
Dzieci starsze 8-10 mg/kg m.c.
Maksymalne stężenie glukozy tolerowane przez żyły obwodowe : 12,5%
6
Obliczanie ilości
glukozy
Średnie wartości
zapotrzebowania
energetycznego
Do 10 kg m.c. – 100 kcal/kg m.c. / dobę
11-20 kg m.c. – 80 kcal/kg m.c. / dobę
Ponad 20 kg m.c. – 55 kcal/kg m.c./dobę
Zapotrzebowanie dobowe na
elektrolity w mmol/kg m.c.
Na-2
K-4
Ca-0,3
Mg- 0,125
HPO4 – 0,8
Obliczanie zapotrzebowania na
elektrolity
X mmol x m.c.kg
Wynik podzielony przez zawartość w płynie:
1ml 0,9% NaCl – 0,15mmol Na
+
1ml 10% NaCl – 1,7 mmol Na
+
1ml 7,5%KCl- 1,0 ml K
+
1ml 15% KCl – 2,0 ml K
+
1ml 10% Ca Polfa – 0,2 mmol Ca
++
1ml 20% MgSO
4
– 0,8 mmol Mg
++
1ml Addiphos- 2,0 mmol HPO
4
Uwaga!
Zapotrzebowanie korygować z wynikami badań labolatoryjnych
Preparaty zawierające mikroelementy
(w 1ml)
Ped. cl
Pedi Trace
Addamel
Addamel
N
Inzolen
Ca
M
g
Fe
Zn
M
n
Cu
F
J
P
Se
O,15 mmol
25 mikromol
0,5
mikromol
0,15
mikromol
0,25
mikromol
0,075
mikromol
0,75
mikromol
0,01
mikromol
75,0
mikromol
3,85
mikromol
18,2 nmol
0,315
mikromol
3 mikromol
7,88 nmol
25,3 nmol
0,5 mmol
0,15 mmol
5,0
mikromol
2,0
mikromol
4,0
mikromol
0,5
mikromol
5,0
mikromol
0,1
mikromol
2,0
mikromol
10
mikromol
0,5
mikromol
2,0
mikromol
5,0
mikromol
0,1
mikromol
0,5 mmol
2,4
mikromol
0,9
mikromol
1,4
mikromol
Preparaty zawierające witaminy
Soluvit „N”
-witaminy rozpuszczalne w wodzie
Vitalipid N Infant
-witaminy rozpuszczalne w tłuszczach
Zapotrzebowanie dobowe: do 10 kg – 1ml/kg m.c.
powyżej – jedna ampułka
Cernevit
– wielowitaminowy proszek ( nie zawiera
witaminy K) + 5 ml wody do iniekcji dla dzieci powyżej
11 lat
Metody stosowania żywienia
pozajelitowego
All in One
– najbardziej korzystny
Stabilność ok. 24 godzin
Napełnianie worka z zastosowaniem biurety, strzykawki z
systemem zastawek, pompy lub zestawu pomp sterowanych
komputerem
Żywienie systemem „
dwa w jednym
” ( z jednego
mieszaniny glukozy + aminokwasy+ elektrolity, z
drugiego emulsji tłuszczowych) połączone cewnikiem
dwukanałowym – (nie zabezpiecza przed wytrącaniem
fosforanów wapnia i powstawaniem dużych
cząsteczek emulsji)
SYSTEM „ALL IN ONE”
SYSTEM „ALL IN ONE”
Worki żywieniowe
przygotowywane
w
aptece
aptece
szpitalnej
szpitalnej
Dostosowane do
indywidualnych
potrzeb chorego
Prawo Farmaceutyczne
Ustawa z dnia 6 września
2001 r.
Akty wykonawcze
1 października 2002 r.
„W odniesieniu do aptek szpitalnych
usługą farmaceutyczną jest również :
- sporządzanie leków do żywienia pozajelitowego”
Rozdz. 7 art.86
Najczęstsze powikłania żywienia
pozajelitowego I. Techniczne
Rodzaj
Objawy
Zapobieganie
Leczenie
Uszkodzenie
opłucnej (hemo
hydro
hylothorax)
Ból w klatce
piersiowej,
zaburzenia
oddychania, kaszel,
osłabienie szmerów
oddechowych
Nawodnienie,
odpowiednie
ułożenie,
zmniejszenie
PEEP
Monitorowanie
ewolucji zmian (RTG),
określenie źródła
krwawienia,
rozważenie drenażu
opłucnej
Nakłucie
tętnicy
Jasnoczerwona
krew, tętniący
wypływ
Nawodnienie,
badanie
radiologiczne
rozpoznawcze
Ucisk palcem 10 min
po usunięciu igły.
Wykonanie RTG,
ewentualnie
torakotomia
Zapalenie żyły
Zaczerwienie,
obrzęk
Używanie
cewników o
małym wymiarze
Unieruchomienie
kończyny, leczenie
przeciwzapalne,
przeciwzakrzepowe
Uszkodzenie
nerwów
Ból, parestezje
Ostrożne
wprowadzanie
cewnika
Usunięcie cewnika,
leki przeciwbólowe,
blokada nerwów
Najczęstsze powikłania odżywiania
pozajelitowego I. Techniczne c.d.
Rodzaj
Objawy
Zapobieganie
Leczenie
Rozdarcie
cewnika
Wyciek płynu,
ból, obrzęk
W trakcie
przestrzykiwania
unikać zwiększania
ciśnienia, na siłę nie
przestrzykiwać
Wymiana prowadnicy,
usunięcie cewnika
Zatkanie
cewnika
Brak możliwości
aspiracji
Odpowiedni typ
zestawu,okresowe
przestrzykiwania
(heparyna)
Próba udrożnienia
urokizaza (5000j) 70%
etanol (złogi
tłuszczowe), 0,1 N HCl
(leki)
Zator
cewnikiem
Zaburzenie
rytmu serca,
zatorowość
tętnicy płucnej
Igła z osłoną, nie
cofać cewnika przez
igłę, używać
prowadnicy
Radiologiczne
umiejscowienie,
Opaska na kończynę,
usunięcie, torakotomia
Zator
powietrzny
Nad sercem
objawy koła
młyńskiego
Używać zamykanych
cewników, ułożenie
odpowiednie
Ułożyć chorego na
lewym boku z głową w
dół, ew. nakłucie przez
klatkę piersiową jam
serca
Najczęstsze powikłania żywienia
pozajelitowego II. Infekcyjne
Rodzaj
Objawy
Zapobieganie
Leczenie
Zakażenia:
-
miejsca
wyjścia
-
połaczenia
-
tunelu
-
Kolonizacja
cewnika
-
Zakażenie
cewnika
-
Bakteriemia
Zaczerwienienie
Ból, obrzęk
Gorączka
Sączenie
Może być
bezobjawowa
Początek
bezobjawowy, ból
sączenie
Aseptyka przy
zakładaniu
Częsta kontrola
Utrzymywanie zasad
postępowania z
cewnikiem
Postępowanie
miejscowe,
antybiotykoterapia i
terapia przeciw
grzybicza
Usunięcie z oceną
mikrobiologiczną portu
Wymiana cewnika
Monitorowanie
chorego w oddziałach
IT
Najczęstsze powikłania żywienia
pozajelitowego III. Metaboliczne
Rodzaj
Objawy
Zapobieganie
Leczenie
Hiperglikemia
Glukoza >200mg
%
glikozuria
Podaż glukozy <5
mg/kg/min
Insulina
Dodać emulsje
tłuszczowe
Hipoglikemia
Glukoza < 80mg
%
Pocenie się,
drgawki
Dostosować podaż
insuliny
Wstrzyknąć 50%
glukozę
Monitorowanie
poziomu cukru
Hipokaliemia
Niemiarowość
serca
Monitorowanie
stężenia potasu
Uzupełnienie
Hiperkaliemia
Niemiarowość
serca,
zatrzymanie
krążenia
Monitorowanie
stężenia potasu
Substancje wiążące
potas 50% glukoza,
dializa
Najczęstsze powikłania żywienia
pozajelitowego III. Metaboliczne c.d.
Rodzaj
Objawy
Zapobieganie
Leczenie
Hipofosfatemia
Senność
zaburzenia
oddechowo-
krążeniowe,
zaburzenia OUN
Zwiększyć podaż
fosforu,
monitorowanie
Podaż fosforu 7-15
mmol
Hipomagnezem
ia
Osłabienie
mięśni, wymioty
Monitorowanie
Zwiększyć podaż 0,5
mmol/kg/d/każdy g N
Przednerkowa
azotemia
Podwyższony
poziom azotu
mocznikowego,
śpiączka
Prawidłowe
nawodnienie
Zmniejszyć
aminokwasy, zwiększyć
pozabiałkowe kalorie
Hiperkapnia
Trudności w
odłączeniu od
respiratora
Obniżyć poziom
glukozy,
monitorowanie CO
2
Główne źródło energii-
tłuszcze
Zaburzenia
równowagi
kwasowo-
zasadowej
Zmiany odczynu
krwi
Monitorowanie
wyrównanie
Żywienie dojelitowe
- wskazania
Zaburzenia połykania w przebiegu chorób z utratą
przytomności lub zaburzających koordynację aktu
połykania
Wady twarzo-czaszki uniemożliwiające normalne karmienie
Znacznego stopnia niedojrzałość wynikająca z
wcześniactwa
Mukowiscydoza z niedożywieniem
Jadłowstręt
Po ciężkich urazach, oparzeniach
Niedożywienie ( przed operacją)
Żywienie dojelitowe -
przeciwwskazania
Niedrożność mechaniczna i porażenna przewodu
pokarmowego
Nieustabilizowany stan ( np. wstrząs po ciężkiej zamartwicy)
Uporczywe wymioty
Biegunka przewlekła nie wykazująca poprawy po stosowaniu
diet eliminacyjnych
Brak zgody opiekunów
4-12 godz. u noworodków po ekstubacji
Z cewnikiem w tętnicy pępowinowej
Do 24 godz. po transfuzji wymiennej przez cewnik pępowinowy
Drogi żywienia dojelitowego
Odżywianie przez zgłębnik założony przez nos
do:
Żołądka
Jelita czczego
Przez przetoki odżywcze
Żołądkową
Na jelicie czczym
Metody żywienia dojelitowego
Odżywianie dożołądkowe
wlew ciągły ( korzystny u dzieci< 1000g)
Z zaburzeniami oddychania
W okresie zdrowienia po martwiczym zapaleniu jelit
Wlew przerywany – zalety i wady Bardziej fizjologiczny
Lepiej stymuluje hormony jelitowe
Mniej efektywny kalorycznie
Naprzemienne podawanie: 1 godz. – przerwa – 1-2 godz.
Odżywianie dojelitowe
U dzieci z nasilonym refluksem
Ze znacznie zwolnionym opróżnianiem żołądka
Prawidłową motoryką jelitową
Warunki prowadzenia żywienia
dojelitowego
Podanie dożołądkowe wody, glukozy 5% lub soli fizjologicznej
Wstępnie: minimalne żywienie dojelitowe enteralne przy
jednoczesnym stosowaniu pozajelitowego (żywienie
troficzne): 2-4 kkal/kg m.c./dobę t.zw. przygotowanie
przewodu pokarmowego oraz stymulacja śluzówki
Podaż energii – 130 kkal/kg/dobę
Przy podaży dożołądkowej najpierw należy zwiększać
stężenie początkowo rozcieńczonej odżywki, a następnie
zwiększyć po uzyskaniu stężenia docelowego objętość czy
szybkość infuzji.
W przypadku odżywiania dojelitowego początkowo
zwiększamy prędkość podawania diety następnie stężenie –
zawsze pod kontrolą tolerancji
Trawienie i wchłanianie
Białko
– polipeptydy i aminokwasy w żołądku, hydroliza w
dwunastnicy (enzymy proteolityczne). Powierzchnia rąbka
szczoteczkowego (peptydaza)- wolne aminokwasy i peptydy.
Aminokwasy do enterocytów, energia z glutaminy.Wchłanianie –
początek jelita cienkiego.
Glukoza
(heksoza) wchłanianie na drodze transportu aktywnego;
potrzebne woda i sód. Oligosacharydy – część ulega hydrolizie pod
wpływem flory bakteryjnej jelita grubego.
Polimery glukozy w dietach przemysłowych o wysokiej zawartości
energii, niskiej osmolarności.
Pektyny –tworzą krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe
( fermentacja bakterii w jelicie grubym) – energia dla kolonocytów.
Nierozpuszczalne polisacharydy: zwalniają opróżnianie żołądka,
modyfikują krzywą cukrową.
Trawienie i wchłanianie c.d.
Tłuszcze
Trawienie i wchłanianie
Triglicerydy zawierajace długołańcuchowe kwasy tłuszczowe
rozpuszczają się w micelach żółciowych następnie dyfundują
do enterocytów, przechodzą do naczyń limfatycznych i
krwioobiegu, gdzie ponownie łączą się z kwasami
tłuszczowymi do trójglicerydów, tworzą hylomikrony.
Trójglicerydy zawierające siedmiołańcuchowe kwasy
tłuszczowe (MCT) są całe hydrolizowane w cytoplazmie
enterocytu i po reestryfikacji przechodzą wprost do naczyń
krwionośnych
Rola tłuszczów
Źródło energii
Źródło nienasyconych kwasów
tłuszczowych
Nośnik witaminy ADEK
Naturalne źródło witaminy E
Najczęstsze powikłania żywienia
dojelitowego I. Techniczne
Rodzaj
Przyczyna
Zapobieganie i leczenie
Nieprawidłowe
położenie, wysunięcie
zgłębnika
Kaszel, wymioty,
odsysanie, intubacja
lub rozintubowanie
Kontrola radiologiczna,
zabezpieczenie zgłębnika,
kontrola (ciągłe żywienie co 8
godz., cykliczne przed i po
każdym żywieniu)
Zachłyśnięcie
Ulewanie
Sprawdzanie zalegania w
żołądku, mały kaliber zgłębnika,
układanie wysokie w trakcie i po
karmieniu
Zatkanie zgłębnika
Wytrącanie złogów
mieszanki, leków
Po aspiracji przepłukać sondę
także przed i po podaniu
żywienia
Biegunka
Zbyt szybkie podaże
mieszanki
odżywczej, wysoka
osmolarność
Sprawdzić osmolarność, zwolnić
podawanie mieszaniny
Najczęstsze powikłania żywienia
dojelitowego II. Infekcyjne
Rodzaj
Przyczyna
Zapobieganie i leczenie
Zachłystowe zapalenie
płuc
Atomia żołądka,
opóźnione
opróżnianie
Wprowadzić sondę poniżej
wiązadła Treiza. Sprawdzać
zaleganie żołądkowe.
Antybiotykoterapia. Odessanie
bronchoskopowe
Zapalenie ucha
środkowego, zapalenie
zatok
Utrzymywanie zbyt
długo zgłębnika
Używać najmniejszych
rozmiarów zgłębników.
Planowanie dłuższego żywienia –
wykonanie przetoki odzywczej
Posocznica
Zanieczyszczenie,
zakażenie
mieszanki
Otwierać puszki i
przygotowywać mieszanki z
zachowaniem aseptyki. Badanie
bakteriologiczne i mykologiczne
mieszanki, krwi, stolca. Usunąć
zgłębnik. Antybiotykoterapia
Najczęstsze powikłania żywienia
dojelitowego III. Metaboliczne
Rodzaj
Przyczyna
Zapobieganie i leczenie
Odwodnienie i
przewodnienie
Zaburzenia
elektrolitowe
oraz hipo lub
hiperglikemia
Nieprawidłow
e pokrycie
zapotrzebowa
nia. Podaż
diety
wysokobiałko
wej
Dokładne obliczanie
zapotrzebowania na
wodę i elektrolity.
Kontrola stanu
nawodnienia, płynów
Opieka nad chorym w trakcie
leczenia żywieniowego
Kontrola miejsca wprowadzenia cewnika
Kontrola położenia zgłębnika
Monitorowanie biochemiczne, bilans płynów
Kontrola masy i temperatury ciała –
realizacja żywienia
Normalna pielęgnacja dziecka
Prowadzenie odpowiedniej dokumentacji
Podsumowanie
Dostarczenie z dietą niezbędnych
składników odżywczych ma bezpośredni
wpływ na wzrost , rozwój i funkcję
organizmu niemowlęcia. Może
oddziaływać ujemnie na odległe ryzyko
rozwoju chorób wieku dorosłego – tzw.
programowanie metabolizmu