. Masaż

łącznotkankowy

• Masaż odruchowych stref tkanki łącznej

jako masaż łącznotkankowy został opisany
w 1929 r. przez Elżbietę Dicke.

• Technika tego masażu jest specyficzna i

polega na rozcieraniu małymi ruchami
palców trzeciego i czwartego miejsc
wrażliwych w tkance łącznej.

• Pacjent odczuwa ten zabieg jako wrażenie

cięcia lub zadraśnięcia, tak jakby masaż
wykonywany był paznokciem.

Zależnie od przesuwanej warstwy

tkanki łącznej w czasie zabiegu roz
różniamy trzy techniki:

• technikę skórną,
• technikę podskórną,
• technikę powięziową

Sposób wykonywania

• Masaż łącznotkankowy można wykonywać w

pozycji siedzącej, leżącej na boku lub leżącej
tyłem.

• Najkorzystniejszą pozycją jest leżenie na

boku z uwagi na dobre rozluźnienie pacjenta
i dobry dostęp do tkanek masowanych.

• Masaż powinno się wykonywać tą ręką,

która jest zgodna z leczoną stroną pacjenta
(np.: prawy brzeg kości krzyżowej — prawą
ręką).

Masaż wykonuje się opuszkami palców
trzeciego i czwartego przy
wyprostowanym stawie
nadgarstkowym. Przesuwanie tkanki
łącznej następuje za pomocą całej
kończyny górnej.
Przy mocno napiętej tkance łącznej,
ręka niepracująca musi być użyta jako
ręka stabilizująca staw nadgarstkowy
ręki pracującej, co pozwala na
równomierne obciążenie obu kończyn

• Powierzchowny masaż łącznotkankowy

wykonuje się, gdy powłoki ciała są

mocno napięte. Wynika to z powiązań tej

tkanki z autonomicznym układem

nerwowym.

• Zmniejszenie napięć i uzyskanie

możliwości przesuwania tkanki wpływa

na zaburzenia czynnościowe narządów

wewnętrznych, co znajduje zastosowanie

w leczeniu chorób wewnętrznych.

• Technika zabiegu polega na powierzchownych

przesunięciach tkanki łącznej od brzegów kości i

mięśni.

• Podstawową zasadą jest, aby wykonywać

przesunięcia tkanki masowanej, a nie ucisk.

• Podczas zabiegu należy kolejno masować strefy zmian

łącznotkankowych przy brzegu kości krzyżowej, okolicy

stawu krzyżowo-biodrowego i okolicy krętarza

większego. Następnie masuje się okolice od wyrostków

kolczystych do bocznej strony ciała, w okolicy mięśnia

prostownika grzbietu i na brzegach łopatki.

•

• Przy zabiegach na brzegu kości

krzyżowej i okolicy stawu krzyżowo-
biodrowego mogą występować
okresowo swędzenia na łopatce oraz
bóle głowy, jeżeli zabieg nie będzie
wykonany poprawnie technicznie.
Reakcje te znikają, gdy zabieg
zostanie powtórzony dokładnie.

Reakcje wywołane przez masaż tkanki

łącznej można podzielić na:

• subiektywne odczucia pacjenta,
• reakcje tkanki skórnej,
• reakcje nerwowe,
• reakcje opóźnione.

• Subiektywne odczucie pacjenta tzw. cięcia

występują zawsze, gdy istnieją

nerwoodruchowe strefy łącznotkankowe.

Wrażenia te są uzależnione od napięcia

tkanki — im większe zmiany

łącznotkankowe, tym silniejsze jest wrażenie

tnące.

• Przy masażu tkanki łącznej występuje

zaczerwienienie skóry (dermo-graphia

rubra), a w niektórych przypadkach może

dojść do powstania pęcherza (dermographia

eleveta). Objawy te mogą się utrzymywać do

24 godzin po zabiegu

• W pierwszych 3—5 zabiegów mogą

pozostawać niebieskie plamy na
skórze na skutek minimalnych
wybroczyn miąższowych. Plamy te są
niebolesne. Jeżeli przebarwienia będą
bolesne, oznacza to, że masaż
wykonany był z uciskiem i zbyt
twardo, co jest błędem w sposobie
wykonywania masażu.