OPIEKA

PORESUSCYTACYJNA

STATYSTYKA - USA



200000 pozaszpitalnych zatrzymań

krążenia – przeżycie 0-11% w zależności

od mechanizmu NZK



1-5 przypadków NZK na 1000 hospitalizacji



19%-32% wypisanych ze szpitala po NZK

ma nieodwracalne deficyty neurologiczne

FAKTY

2-4 min tolerancja anoksji przez OUN

następnie nieodwracalne uszkodzenie

Cel opieki po ROSC

Aby przywrócić normalne funkcjonowanie centralnego

systemu

nerwowego (CSN), bez ubytków neurologicznych, musi
powrócić stabilny rytm, dający wydolne hemodynamicznie
krążenie, jak również musi być wdrożone
właściwe dalsze postępowanie resuscytacyjne
indywidualne u każdego pacjenta.

Faza poresuscytacyjna

rozpoczyna się w miejscu, gdzie udaje

się osiągnąć ROSC. Po stabilizacji pacjent jest przekazywany
do właściwego oddziału o wzmożonym nadzorze (oddział
intensywnej terapii, oddział intensywnej opieki
kardiologicznej) celem dalszego monitorowania i leczenia.

A.Airway - utrzymywanie drożności górnych

dróg oddechowych

Breathing - rozpoczęcie sztucznego

oddychania

C.Circulation - podjęcie masażu serca

D.Drugs

E.EKG

F.FIBRYLATION- DEFIBRYLACJA

G.GAUGING- Ocena stanu klinicznego pacjenta

H.HUMAN MIND- Ochrona mózgu

I.INTENSIVE CARE

Intensywna terapia

I. Intensywna terapia

(INTENSIVE CARE)



Przyjęcie do OIT każdego pacjenta po nagłym zatrzymaniu

krążenia,



Monitorowanie układu krążenia metodami inwazyjnymi przez

pierwsze 12 - 24 godzin,



Zwracanie uwagi na zaburzenia rytmu serca,



Utrzymywanie normotensji, normowolemii



Sprawowanie szczególnego nadzoru nad wentylacją (6-12 godzin),

pO2 ok. 100 mm Hg,

pCO2 ok.35- 45 mm Hg,

PEEP do 5 cm H2O,



Unikanie hiperglikemii,



Unikanie alkalozy metabolicznej (gorsze oddawanie tlenu do

tkanek),



Utrzymywanie temperatury ciała w granicach 35-37 C,



Utrzymywanie prawidłowego poziomu elektrolitów



Stosowanie leczenia przeciwdrgawkowego w przypadku drgawek,



Podawanie leków uspokajających i analgetycznych w przypadkach

przebiegających z pobudzeniem i bólem



Ocena stanu klinicznego i neurologicznego

Uszkodzenie OUN

POWRÓT SPONTANICZNEGO KRĄŻENA

REOKSYGENACJA

TOKSYCZNA KASKADA CHEMICZNA

(wolne rodniki, mediatory zapalne)

SYNDROM PORESUSCYTACYJNY

(niekorzystne zejście)

Syndrom poresuscytacyjny



Uszkodzenie mózgu po NZK.



Dysfunkcja miokardium po NZK.



Odpowiedź systemowa na
niedokrwienie/reperfuzję.



Wciąż obecny proces patologiczny
wywołujący zatrzymanie krążenia.

Drogi oddechowe i

oddychanie



Zabezpieczenie drożności dróg oddechowych i zastępcza

wentylacja:



Kontrolowana reoksygenacja (SaO2 94-98%)



Normokarbia



Prawidłowa wentylacja i oksygenacja:

-Wentylacja 10 oddechów/min
-ETCO2 35-40 mm Hg /Kapnografia!/
-PaCO2 40-45 mm Hg



Wentylacja oszczędzająca płuca

–6ml/kg należnej wagi ciała
–Ciśnienie plateau ≤ 30 cm H2O

Drogi oddechowe i

oddychanie



Pacjenci, u których doszło do krótkotrwałego epizodu zatrzymania krążenia i

natychmiastowo zastosowane leczenie przyniosło pozytywny rezultat mogą

szybko odzyskać prawidłowe funkcje CSN. Ci pacjenci nie wymagają intubacji

dotchawiczej i wentylacji, lecz powinno im się podać tlen przez maskę twarzową



Hipoksja i hiperkarbia mogą zwiększać prawdopodobieństwo kolejnego epizodu

zatrzymania krążenia, jak również wtórnego uszkodzenia mózgu. Należy

rozważyć intubację dotchawiczą, sedacje˛ i kontrolowana wentylacje˛ u każdego

pacjenta z obniżoną aktywnością CSN.



Korzystne jest odbarczenie żołądka za pomocą˛zgłębnika. Rozdęcie żołądka

powodowane przez wentylację usta–usta lub użycie worka samorozpreżalnego z

maską powoduje zmniejszenie ruchomości przepony i upośledza wentylację.



Należy zapobiegać wystąpieniu kaszlu, gdyż zwiększając ciśnienie

wewnątrzczaszkowe może doprowadzić do przejściowej hipoksemii.



Zaleca się stosowanie adekwatnej sedacji, a jeżeli jest to absolutnie konieczne —

podaż leków zwiotczających.



Jeśli pacjent odzyska przytomność i oddycha normalnie rozważ natychmiastową

ekstubację- kaszel spowodowany obecnością rurki sprzyja wyrzutowi

katecholamin, zaburzeniom rytmu i hipertensji. Podać tlen w wysokim stężeniu

przed i po ekstubacji

Drogi oddechowe i

oddychanie

Wieloośrodkowe badanie kohortowe



–6326 pacjentów, 2001-2005, 120
szpitali US

•Hyperoxia group - śmiertelność 63%
•Normoxia group - śmiertelność 45%
•Hypoxia group - śmiertelność 57%

Krążenie



Po zatrzymaniu krążenia często występują zaburzenia hemodynamiczne pod postacią

hipotensji

, niskiego wskaźnika sercowego czy zaburzeń rytmu. Poresuscytacyjna

dysfunkcja mięśnia sercowego (tzw. ogłuszenie mięśnia sercowego) jest zwykle

przejściowa i często ustępuje w ciągu 24–48 godzin



Natychmiast po wystąpieniu zatrzymania krążenia dochodzi zwykle do przejściowej

hiperkaliemii. Uwolnienie endogennych katecholamin po zatrzymaniu krążenia powoduje

wewnątrzkomórkowy transport potasu

i w następstwie hipokaliemie˛. Hipokaliemia predysponuje do wystąpienia komorowych

zaburzeń rytmu. Należy stosować suplementacje˛ potasu celem utrzymania w surowicy

poziomu 4–4,5 mmol/l.

Cel:



Zwiększenie nacisku na zastosowanie pierwotnej przezskórnej

interwencji wieńcowej (PCI) w określonej grupie pacjentów z

utrzymującym się ROSC (włączając w to pacjentów pozostających

w stanie śpiączki).



12odprowadzeniowe EKG-uniesienie odcinka ST lub świeży blok

lewej odnogi-terapia reperfuzyjna



Wczesna optymalizacja hemodynamiczna



Utrzymanie prawidłowego rytmu zatokowego oraz rzutu serca

zapewniającego odpowiednią perfuzję narządową



Ciągłe monitorowanie saturacji, kapnometrii, temp., ilości

oddechów, ocż, diurezy, inwazyjne ciś. krwi, rzutu serca



Rozważyć implantację ICD u każdego pacjenta zresuscytowanego

po rytmie do defibrylacji bez związku ze STEMI

Krążenie



Target mean arterial pressure (MAP)

–Brak jednoznacznych danych
–MAP:



•Utrzymanie właściwej diurezy (1ml/kg/h)



•Zmniejszający się poziom mleczanów



•„prawidłowy” poziom dla danego
pacjenta

Gazometria

Hipoperfuzja podczas zatrzymania krążenia powoduje kwasicę metaboliczną



spadek pH,



spadek wodorowęglanów



obniżenie BE

Stopień nasilenia kwasicy jest istotnym wskaźnikiem właściwej perfuzji

narządowej.

Najbardziej efektywną metodą korekcji kwasicy jest eliminacja przyczyny która

do niej doprowadza, czyli podaż płynów i leków inotropowych a nie

wodorowęglanów.

Podaż ich może paradoksalnie nasilić kwasicę wewnątrzkomórkową ponieważ

rozkładają się do dwutlenku i jonów wodorowych wewnątrz komórki.

(Wskazane przy ZK z powodu hiperkaliemii i przedawkowania TLPD)

Powikłania

neurologiczne

1. PERFUZJA MÓZGOWA



Natychmiast po ROSC dochodzi do przejściowego

przekrwienia mózgu



Po 15–30 minutach reperfuzji całkowity przepływ

mózgowy zmniejsza się i występuje uogólniona

hipoperfuzja



Autoregulacja przepływu mózgowego jest

upośledzona, co powoduje, że przepływ mózgowy

uzależniony jest od średniego ciśnienia krwi.

Powikłania

neurologiczne

2. SEDACJA



Pomimo powszechnego stosowania sedacji i wentylacji

pacjentów do 24 godzin po ROSC, nie ma jednoznacznych

danych uzasadniających takie postępowanie, jak również

stosowanie leków zwiotczających po zatrzymaniu krążenia.



Czas trwania sedacji i wentylacji może być zależny od

wdrożenia terapeutycznej hipotermii. Nie ma danych

określających jaki rodzaj sedacji przynosi lepszy efekt, ale

krótko działające leki (propofol, alfentanyl, remifentanyl)

dają możliwość wcześniejszej oceny neurologicznej.



Wykazano częstsze występowanie zapalenia płuc u

pacjentów, u których stosowano sedację powyżej 48 godzin

po zewnątrzszpitalnym lub wewnątrzszpitalnym

zatrzymaniu krążenia

Powikłania

neurologiczne

Kontrola drgawek-(4krotnie

zwiększają metabolizm mózgowy)

4. Kontrola temperatury (hiperpyreksja

powyżej 37*C)



Częsty epizod po ROSC



Złe wynikj leczenia u pacjentów z pyreksją



Należy leczyć każdy epizod gorączki po
zatrzymaniu krążenia



»Leki p/gorączkowe



»Aktywne chłodzenie

Powikłania

neurologiczne

Kontrola poziomu glukozy-



istnieje silny związek pomiędzy wysokim poziomem glikemii

u pacjentów po resuscytacji, a niekorzystnym

neurologicznym rokowaniem



Optymalny,docelowy poziom glikemii u ciężko chorych

pacjentów nie został określony



Nieprzytomni pacjenci sa˛ w grupie szczególnego ryzyka

nierozpoznania hipoglikemii,a możliwość pojawienia sie˛

tego powikłania wzrasta w miarę obniżania docelowego

poziomu glikemii.



U osób dorosłych po ROSC powinno się wdrożyć leczenie,

gdy poziom glukozy we krwi jest >10 mmol/l (>180 mg/dl).



Jednocześnie powinno się unikać hipoglikemii.

Hipotermia



Pojęcie hipotermii znane jest od około 200 lat.



Rosjanie w roku 1803 przykrywali śniegiem pacjentów z

zatrzymaniem krążenia, oczekując powrotu krążenia krwi



W 1812 r. podczas kampanii napoleońskiej powszechnie

stosowano lód na ciężkie obrażenia kończyn, wykorzystując

zmniejszające krwawienie i czucie bólu podczas amputacji

działanie zimna



Obniżenie temperatury ciała do 32°C przez 24 godziny

stosowano u chorych, by zapobiec namnażaniu się komórek

nowotworowych



W roku 1953 opublikowano wyniki badań doświadczalnych,

w których stosowano hipotermię śródoperacyjną, zaś ponad

40. lat temu Peter Safar jako pierwszy wysunął postulat

terapeutycznej hipotermii jako rutynowego postępowania

po nagłym zatrzymaniu krążenia

Hipotermia terapeutyczna



Uważa sie˛, że umiarkowana hipotermia
hamuje wiele reakcji chemicznych
związanych z uszkodzeniem
reperfuzyjnym.



Zalicza się do nich powstawanie wolnych
rodników, uwalnianie aminokwasów
pobudzających,przesunięcia jonów wapnia,
co może kolejno powodować uszkodzenie
mitochondriów i apoptoze˛
(zaprogramowana śmierć komórki)

Hipotermia terapeutyczna

Powikłania hipotermii terapeutycznej



Wzrost ilości infekcji,



niestabilność hemodynamiczna



hiperglikemia



zaburzenia elektrolitowe, takie jak
hipofosfatemia i hipomagnezemia



koagulopatia

Wskazanie

Skuteczność

Klasa zaleceń

Badania

Stan po nagłym zatrzymaniu

krążenia w obecności
świadków, resuscytacja

krążeniowo-oddechowa i
powrót krążenia w ciągu 60

minut.
Wyjściowy rytm migotanie

komór lub częstoskurcz
komorowy bez tętna.

Obniżanie ciasnoty

śródczaszkowej.

Poanoksyczna encefalopatia

noworodków.

tak

Randomizowane prospektywne badania kliniczne.

Wiele nie randomizowanych badań klinicznych.

Wiele badań doświadczalnych.

Obniżenie ciasnoty śródczaszkowej nie w każdym

przypadku poprawiało rokowanie.

Wyjściowy rytm nie do

defibrylacji.

Ciężkie obrażenia czaszkowo-

mózgowe.

Tętniak aorty brzusznej i

piersiowej (protekcja rdzenia
kręgowego).

Encefalopatia w niewydolności

wątroby.

Oporny na leczenie wstrząs

kardiogenny w następstwie

operacji
kardiochirurgicznych.

Poprawa utlenowania w ARDS.

Udar mózgu niedokrwienny.

prawdopodobn

III

Badania doświadczalne.

Badania kliniczne nie randomizowane.

Badania kliniczne oparte na małej liczebności.

Opisy przypadków.

NZK bez świadków.

Krwawienie podpajęczynówkowe.

NZK z przyczyn nie sercowych.

Napady drgawkowe.

Późne niedokrwienie rdzenia

kręgowego po operacjach
aorty.

Zmniejszenie obszaru zawału

serca.

nieznana

możliwa

Badania doświadczalne.

Opisy przypadków.

Wstępne doniesienia korzystne.

METODY UZYSKIWANIA

HIPOTERMII

Obecnie wiadomo, że temperaturą, która wywiera

korzystny efekt i jednocześnie nie powoduje

istotnego zwiększenia powikłań, jest temperatura

32-34°C.

W wielu badaniach wykazano, że jej

osiągnięcie jest stosunkowo proste i mało

kosztowne, przy czym istotne znaczenie ma czas,

w jakim przeprowadza się chłodzenie.

Metody ochładzania pacjenta



nieinwazyjne



inwazyjne (wymagające niejednokrotnie

skomplikowanych procedur i drogiego sprzętu)

1. Techniki nieinwazyjne



woreczki z lodem,



hełmy chłodzące wypełnione powietrzem lub zimną wodą,



koce chłodzące z cyrkulacją zimnej wody,



koce chłodzące z cyrkulacją zimnego powietrza,



bloczki chłodzące wypełnione hydrożelem,



zanurzenie w zimnej wodzie

Zalety



niski koszt



łatwość stosowania, co umożliwia ich zastosowanie już w warunkach

pozaszpitalnych

Wady



długi czas do osiągnięcia zamierzonej temperatury ciała (od 2 do 8 godzin),

co znacznie obniża korzystne działanie hipotermii. Nieco szybszy efekt

uzyskuje się, stosując bloczki chłodzące wypełnione hydrożelem.

Umożliwiają one obniżenie temperatury o 1,4°C na godzinę, zaś średni czas

osiągnięcia docelowej temperatury wynosi 137 minut. Opisywane są

urządzenia służące do nieinwazyjnego, wybiórczego chłodzenia mózgu.

Zakłada się, że mogą one powodować mniej działań niepożądanych, jednak

czas uzyskania hipotermii jest długi

2. Techniki inwazyjne



infuzja dożylna zimnych płynów do żył obwodowych lub

centralnych (50 ml/kg mleczanu Ringera o temperaturze

4°C lub szybka infuzja 2 l zimnego NaCl),



płukanie jam ciała,



płukanie pęcherza moczowego, odbytnicy,



krążenie pozaustrojowe



technika przeznosowa (takie wybiórcze chłodzenie mózgu

nie wpływa istotnie na parametry hemodynamiczne krwi,

nie powoduje zaburzeń rytmu, zaburzeń metabolicznych

(morfologia, gazometria, układ krzepnięcia).

Uważa się, że u ludzi podczas stosowania tej metody może

dochodzić do zapalenia zatok obocznych nosa.

2. Techniki inwazyjne

Zalety:



obniżenia ciepłoty ciała w

stosunkowo krótkim czasie.

Wady:



wysoki koszt



niemożność zastosowania większości

z nich poza szpitalem

Techniką chłodzenia uznaną obecnie za względnie bezpieczną, tanią i

pomimo jej inwazyjności możliwą do przeprowadzenia w

warunkach przedszpitalnych jest

dożylna infuzja zimnych płynów

W tym celu:



stosuje się duże objętości

0,9% NaCl lub mleczanu Ringera

schłodzonego do temperatury 4°C podawane do żył obwodowych

lub centralnych.



Płyny w warunkach przedszpitalnych podawano pacjentom do żył

obwodowych, po uzyskaniu powrotu krążenia i stabilizacji

hemodynamicznej (skurczowe ciśnienie krwi powyżej 90 mmHg) w

dawce

30 ml/kg z prędkością 100 ml/min lub w czasie 30 minut.



Szybkość wlewu zwiększano, stosując

mankiet ciśnieniowy

napompowany do 300 mmHg.



Po dotarciu do oddziału ratunkowego zakładano do żyły głównej

dolnej przez żyłę udową specjalny cewnik do chłodzenia i łączono

go z urządzeniem chłodzącym tak, aby utrzymać temperaturę w

granicach 33°C przez 24 godziny. Okazało się, że sam wlew

zimnych płynów skutecznie obniżał ciepłotę ciała o ok. 1,5-2°C.



Pomimo przetoczenia dużej objętości płynów w krótkim czasie,

autorzy nie odnotowali znaczących działań niepożądanych.

Najpoważniejszym z nich był rozwijający się

obrzęk płuc

wymagający przerwania infuzji płynów

Idealna technika

chłodzenia

powinna posiadać wysoki współczynnik obniżania temperatury w

krótkim czasie, umożliwiać chłodzenie wybranych narządów

powinna być tania i łatwa do wykonania

monitorowanie ciepłoty ciała musi być ciągłe i możliwie dokładne :

temperatura głęboka

ciała



błonie bębenkowej,



w przełyku,



pęcherzu moczowym,



odbycie,



cewniku umieszczonego w tętnicy płucnej.



Najmniej inwazyjnymi metodami są pomiar temperatury na błonie

bębenkowej i w odbycie, jednak ze względu na możliwe

zanieczyszczenia nie są to metody uważane za dokładne



pomiar temperatury w pęcherzu moczowym wydaje się metodą

najprostszą i najmniej inwazyjną w stosunku do jej dokładności

(różnica 0,2°C w porównaniu z temperaturą krwi).

Kwalifikacja chorych do

hipotermii

poresuscytacyjnej

Kryteria włączenia hipotermii poresuscytacyjnej:

–

chorzy nieprzytomni po uzyskaniu powrotu krążenia krwi,

–

do zatrzymania krążenia doszło poza szpitalem i w obecności

świadków (czas od zatrzymania krążenia do podjęcia

resuscytacji 5-15 min),

–

wyjściowa przyczyna zatrzymania krążenia kardiologiczna, a

mechanizmem – migotanie komór, częstoskurcz komorowy

bez tętna (ze względu na brak przekonujących danych

literaturowych można rozważyć przy asystolii lub PEA),

–

ukończone 18 lat,

–

kobiety w wieku rozrodczym muszą mieć ujemny wynik testu

ciążowego lub wykonane oznaczenie β-HCG w surowicy,

–

ciśnienie skurczowe krwi>90 mmHg.

Kwalifikacja chorych do

hipotermii

poresuscytacyjnej

Wykluczenia do stosowania hipotermii poresuscytacyjnej

–

wiek powyżej 85. roku życia,

–

ciąża (jeden opis przypadku wykazał korzystny wpływ hipotermii u ciężarnej

po zatrzymaniu krążenia)

–

inna przyczyna śpiączki (zatrucie, uraz głowy),

–

śpiączka przed zatrzymaniem krążenia,

–

temperatura <30°C po uzyskaniu powrotu krążenia krwi,

–

ciśnienie tętnicze krwi skurczowe<90 mmHg, średnie <60 mmHg

utrzymujące się przez 30 minut od powrotu krążenia krwi,

–

saturacja krwi <85% przez 15 minut od powrotu krążenia krwi,

–

w wywiadzie zaburzenia krzepnięcia (ocenić parametry układu hemostazy),

–

zapalenie płuc, sepsa,

–

inne zakażenia,

–

zbyt długi czas resuscytacji (powyżej 60 min),

–

choroba terminalna,

–

duże operacje przed czternastoma dniami.



Obecnie postuluje się rozpoczęcie chłodzenia już w warunkach

przedszpitalnych, a nawet w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej z

zachowaniem szczególnej ostrożności i rozważeniu wszystkich kryteriów

włączenia i wykluczenia chorych, potrzeba jednak na to więcej dowodów

Faza wprowadzenia



Obowiązuje zasada schładzania tak szybkiego, jak to jest możliwe i

wolnego ogrzewania



Cały proces przeprowadzenia hipotermii nie powinien przekraczać

24 godzin



Przed rozpoczęciem chłodzenia należy zastosować sedację, a

następnie zwiotczenie pacjenta. Najczęściej w tym celu stosuje się

(midazolam, propofol, fentanyl, morfinę oraz środek zwiotczający z

grupy niedepolaryzujących)



Następnie podłącza się urządzenia monitorujące oraz rozpoczyna

obniżanie ciepłoty ciała za pomocą wybranej metody, mając na

uwadze szybkie jej obniżenie. Prostą, szybką i stosunkowo

bezpieczną metodą rozpoczęcia chłodzenia jest rozpoczynanie od

dożylnego podania 1500-2000 ml zimnych płynów w połączeniu z

innymi metodami



Temperaturę obniża się do 33°C, po czym podtrzymuje przez 18

godzin.

Faza podtrzymania



obowiązuje staranne monitorowanie chorego, kontrola parametrów

hemodynamicznych, biochemicznych i temperatury ciała.



Dopuszczalne wahania temperatury to 0,2-0,5°C



Pacjent powinien otrzymywać leczenie podstawowe właściwe do

jego stanu.



Należy zapobiegać dreszczom poprzez głęboką sedację i zwiotczenie

oraz powikłaniom (zapaleniu płuc, zakażeniu ran, odleżynom



Wymagana jest częsta kontrola gospodarki wodno-elektrolitowej

oraz glikemii. Stężenie jonów potasowych powinno mieścić się w

granicach 3,4 mg%, przy stężeniu glukozy w surowicy>180 mg%

należy podawać insulinę. Hipotermia powoduje przemieszczenie

jonów potasowych (K+) do wnętrza komórek, co może być

potęgowane podażą insuliny. Jednak stężenie K+ należy utrzymywać

w dolnej granicy normy, ponieważ podczas ogrzewania K+ opuszcza

komórki i może dojść do niebezpiecznej hyperkalemii.



Należy regularnie oceniać parametry wydolności nerek, układu

hemostazy i gazometrię krwi tętniczej.



Przy stosowaniu metod nieinwazyjnych co 2 godziny należy oceniać

stan skóry.



W przypadku wystąpienia jakichkolwiek działań niepożądanych

(podejrzenie zapalenia płuc, sepsy, innych zakażeń lub odmrożeń)

należy przerwać chłodzenie.

Faza ogrzewania



Jest to faza stanowiąca największe zagrożenie dla chorego,

zasadą jest powolne ogrzewanie (0,2-0,5°C/min).



Rozpoczyna się po 24 godzinach od rozpoczęcia chłodzenia

(nie od osiągnięcia zamierzonej temperatury ciała).



Ogrzewanie prowadzone jest zazwyczaj w sposób bierny,

zaś sedację i zwiotczenie utrzymuje się do osiągnięcia

temperatury 36°C.



Należy utrzymywać temperaturę ciała ok. 36,4°C przez 24

godziny, by zapobiec hipertermii z odbicia. W tej fazie chory

powinien otrzymywać duże ilości płynów, ponieważ podczas

ogrzewania dochodzi do hipotonii będącej skutkiem

rozszerzenia naczyń.



Pomimo stosunkowo prostej metodologii przeprowadzenia chłodzenia i

wielości dostępnych metod, nadal hipotermię terapeutyczną stosuje się w

niewielu ośrodkach, zwykle tylko do celów naukowych.



W ankiecie pytano o stosowanie hipotermii poresuscytacyjnej, zaś w

przypadku niestosowania o podanie przyczyny. Okazało się, że w Stanach

Zjednoczonych stosowało hipotermię jedynie

26%

lekarzy i robili to głównie

specjaliści anestezjologii i intensywnej terapii, rzadziej natomiast kardiolodzy

i specjaliści medycyny ratunkowej.



W krajach Europy hipotermię stosowano w

36%

przypadków i najwięcej w

Finlandii (61% chorych).



Wśród podanych przyczyn zaniechania stosowania hipotermii



najczęstszą (49%) był brak przekonania o celowości stosowania ze względu

na zbyt małą ilość badań



zbyt trudne technicznie (35%)



nie jest to część zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych (41%)



Jedynie 3% lekarzy podało, że zaniechało stosowania hipotermii ze względu

niezadowalające wyniki

, jakie uzyskali podczas wstępnych prób



W przypadkach stosowania hipotermii poresuscytacyjnej najczęściej

wdrażano ją u chorych po zatrzymaniu krążenia w mechanizmie migotania

komór w oddziałach intensywnej terapii.

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Opieka poresuscytacyjna ppt
12 Opieka poresuscytacyjna i transport
14 Opieka poresuscytacyjna
Opieka poresuscytacyjna ppt
14 Opieka poresuscytacyjna
Opieka paliatywna
wyroby medyczne opieka farmaceutyczna
Leczenie bólu i opieka paliatywna w chorobach nowotworowych
opieka nad dawcą pełna wersja
Inwolucja połogowa i opieka poporodowa studenci V rok wam 5
OPIEKA DLUGOTERMINOWA W KRAJACH UNII EUROPEJSKIEJ
V Opieka zdrowotna
Opieka nad pacjentem po znieczuleniu i operacji

więcej podobnych podstron

opieka poresuscytacyjna

Document Outline