UCIECZKI Z DOMU

PRZYCZYNY UCIECZEK

PRZYCZYNY UCIECZEK

1.

Lęk przed karą.

2.

Namowy kolegów.

3.

Lęk przed karą + namowy kolegów.

4.

Chęć przygód.

5.

Brak wyboru innej drogi.

Różne jest znaczenia ucieczek w
zależności od wieku dziecka. U
młodzieży w wieku 14-16 lat ucieczki
mogą być spowodowane chęcią
przygód, potrzebą swobody,
niezależności wobec starszych,
okresem dojrzewania i tzw. buntem
młodzieńczym. Oddalają się z domu
nawet na dłuższy czas.

Takie zachowanie w wieku 10 – 11 lat
ma inny wymiar. Ucieczki z domu w tym
wieku są dowodem tego, iż dom nie jest
już schronieniem bezpiecznym, a
dziecko czuje się w nim zagrożone.
Zagrożenie to może być natury fizycznej
– bójki, awantury, kary cielesne lub
psychicznej – odrzucenie dziecka
niekochanego, zaniedbywanie go, itp..

W takim wypadku pojawia się konflikt
i dziecko nie mogąc go pokonać
decyduje się na krok desperacki w
formie ucieczki. Ucieczka jest
mechanizmem obronnym
uruchamianym w stanie silnego lęku,
nie tylko przed tym, co dziecko
przeżywa w domu, lecz również przed
tym, co je czeka poza domem.

Dlatego też ucieczki z domu nie są
tylko groźne dla dziecka, lecz
groźniejszy jest fakt, że dziecko
wyślizguje się spod kontroli i opieki
będąc narażone na różne negatywne
oddziaływania z zewnątrz.

Klasyfikacja ucieczek wg

Klasyfikacja ucieczek wg

O. Lipkowskiego

O. Lipkowskiego

1.

Ucieczki spontaniczne.

2.

Ucieczki celowo zorganizowane,
zaplanowane.

3.

Ucieczki indywidualne.

4.

Ucieczki zbiorowe.

5.

Ucieczka z obawy przed karą,
kompromitacją, poniżeniem.

6. Ucieczka przed nudą i monotonią

życia, w poszukiwaniu przygód.

7. Ucieczka przed nieznośną sytuacją w

rodzinie, w której brak ciepła i troski,
która nie stwarza poczucia
bezpieczeństwa.

8. Ucieczka z zakładu wychowawczego, z

tęsknoty za domem, dziewczyną, do
towarzyszy beztroskich przygód.

9. Ucieczka z zamkniętego ( kratą lub

regulaminem ) zakładu na wolność.

10. Ucieczka przed „ludźmi” lub

„frajerami”.

11. Ucieczka przed sytuacją nie

zaakceptowaną, przed atmosferą noszącą
znamię obcości, do której trudno się
dostosować.

12. Ucieczki patologiczne, tzw. poriomania.

PORIOMANIA

PORIOMANIA

Jest to popęd do włóczęgi i bezustannej

podróży. Takie zachowanie może być

spowodowane chęcią uniknięcia

konfliktów służbowych lub prywatnych.

Wystąpienie poriomanii może być

spowodowane zaburzeniami

nerwicowymi, depresyjnymi,

schizofrenią lub innymi zaburzeniami

psychicznymi jak np. otępienie.

Częste przypadki poriomanii stwierdzono

także u dzieci i młodzieży w okresie
dojrzewania i może to prowadzić do
ucieczek z domu bez żadnego
specyficznego powodu.

W większości wypadków osoby cierpiące

na poriomanię nie są w stanie rzeczowo
wyjaśnić przyczyn swoich wycieczek.

Przeważająca część chorych w czasie

swoich podróży odczuwa lęk i
tęsknotę za domem, jednakże osoby
te nie są w stanie dobrowolnie wrócić
do domu.

Uciec, ale dokąd?

Uciec, ale dokąd?

Niektóre dzieci uciekają z domu na
okres kilku, kilkunastu dni, zazwyczaj
w wakacje, bo chcą przeżyć jakąś
przygodę, wyrwać się spod kontroli
rodziców.
Ale są dzieci, które uciekają, bo myślą,
że poza domem będzie im lepiej.
Uciekają na ulicę i tam rozpoczynają
nowe życie.

DZIECI ULICY

DZIECI ULICY

Dziećmi ulicy nazywamy grupę osób
nieletnich, które zostały wykluczone
ze społeczeństwa.
Najczęściej są to dzieci z domów
biednych i patologicznych. Ale nie
tylko. Dzieci z tzw. dobrych domów
też uciekają. Najczęściej jest to
ucieczka przed problemami.

Co jest więc przyczyną? Poczucie
obcości i braku wsparcia w
najbliższych osobach, którymi są
zazwyczaj rodzice. Dzieci nie czują
się akceptowane we własnym domu
rodzinnym, a więc uciekają w
poszukiwaniu grupy, która zrozumie
ich problemy i zaakceptuje je.
Przygarnie do swojego towarzystwa.

Pomimo młodego wieku osoby te
muszą same się utrzymać i przeżyć
kolejny dzień. Jak? Najczęściej są to
drobne przestępstwa, jak oszustwa
czy kradzieże, ale mowa tu także o
sprzedaży swojego ciała, czasami
nawet za przysłowiową „kanapkę”.

Zastanawiające jest, skąd dzieciaki
biorą siłę na takie życie i radzenie sobie
z problemami? Przecież większość z
nich to dzieci, które spotkały się z
niezrozumieniem rodziny lub brakiem
zainteresowania, patologią. Dźwigają
ogromny bagaż doświadczeń i pomimo
młodego wieku przeżyły i widziały
więcej niż niejeden dorosły.

Odpowiedzią na to pytanie jest
NADZIEJA. To ona utrzymuje je przy
życiu. Nadzieja na lepszą przyszłość
to bardzo często jedyna rzecz, dla
której chcą żyć.

PRZYKŁAD „ dlaczego”

PRZYKŁAD „ dlaczego”

„ Z chaty nawiałem, kiedy mama
porąbała podłogę i za te deski kupiła
sobie dwie flaszki. Spało się gdzie
popadnie : na ławce w parku albo u
kumpla. Pieniądze? Myłem samochody,
trochę kradłem, trochę pożyczałem. –
Dziesięcioletni Janek nawet się cieszy, że
trafił do Ośrodka Szkolno-
Wychowawczego. – Ciepło mam i jeść
dają”.

PRZYKŁAD „dokąd”

PRZYKŁAD „dokąd”

„ Mieszkałem ponad dwa miesiące u
kolegi, ale co rano jego ojciec dawał
nam worek i kazał przynieść węgla.
Skąd? Od kogoś z piwnicy, z działki,
albo z magazynu”. Kazik nie miał
złudzeń, że gdyby odmówił udziału w
kradzieży, musiałby szukać sobie
innego lokum.