organizacje społeczne (powszechnie zwane
instytucjami)
w
których
prowadzi
się
regularny rodzaj działalności
instytucje oddzielające środowisko zamknięte
od świata zewnętrznego (utrudnia lub
uniemożliwia wejście jak i wyjście z tego
środowiska)
człowiek zmuszony jest przebywać w izolacji
przez ściśle określony czas (wyrok sądowy) lub
czas niedokładnie określony (rejs
dalekomorski)
symbolizują fizyczne bariery: zamknięte drzwi,
wysokie mury, zasieki z drutu kolczastego,
strome brzegi, utrata przestrzeni itp.
1. Instytucje powołane do opieki nad osobami
niedołężnymi i nieszkodliwymi (domy
starców, przytułki dla ociemniałych,
żebraków, sierot itp.)
2. Zakłady opieki nad osobami niezdolnymi do
samodzielnego troszczenia się o siebie (a
zarazem nie z ich winy) niebezpiecznymi dla
społeczeństwa (sanatoria przeciwgruźlicze,
szpitale psychiatryczne itp.)
3. Instytucje totalne, których zadaniem jest
ochrona społeczeństwa przed szkodzeniem
mu w sposób świadomy (więzienia, zakłady
poprawcze, obozy koncentracyjne, obozy
dla jeńców wojennych itp.)
4. Instytucje powołane do realizacji
określonych zadań technicznych – mają
często charakter instrumentalny (koszary
wojskowe, okręty, internaty, obozy pracy,
osady kolonistów, duże majątki itp. )
5. Instytucje przeznaczone dla osób, które
dobrowolnie wycofały się z czynnego życia
oraz miejsca kontemplacji religijnej
(opactwa, klasztory, zakony itp.)
Uwzględniając: cel, motyw i osiągnięty efekt
wyróżnia:
Izolację eksperymentalną
– cel: zdobycie
nowych informacji, podmiot godzi się na udział w
eksperymencie i jego ewentualne konsekwencje, i
jest za udział odpowiednio wynagradzany,
Izolacja zadaniowa –
jest efektem wykonywanego
zawodu, zleconego zadania (marynarz) tu również
człowiek godzi się na udział, liczy się z
konsekwencjami i otrzymuje odpowiednie
gratyfikacje,
Izolacja chorobowa
– w wyniku określonego
schorzenia człowiek wyłącza się z
dotychczasowego, aktywnego trybu życia,
rezygnuje z wielu pełnionych dotąd ról. Obraz tej
postaci izolacji zależy od wieku, schorzenia i
stopni zagrożenia, człowiek godzi się z izolacją a
gratyfikacją jest ewentualne ozdrowienie.
Izolacja więzienna
– pejoratywna (znaczenie
ujemne), negatywna opinia o izolowanym. Jest
efektem decyzji innych ludzi, ma charakter
przymusu.
przełamanie barier, oddzielających trzy
najważniejsze dziedziny życia: spania,
pracy i zabawy,
całe życie mieszkańców toczy się w jednym
i tym samym miejscu i podlega jednej i tej
samej władzy,
we wszystkich fazach codziennej
działalności członkowie pozostają w
towarzystwie dużej liczby innych członków,
wszyscy mieszkańcy traktowani są
jednakowo i muszą wykonywać te same
czynności,
cały dzień jest ściśle zaplanowany (plan
narzucony przez system formalnych
rozporządzeń a jego przestrzegania pilnuje
zespół nadzorców),
zaspokojenie wielu różnych potrzeb
ludzkich jest przez biurokratyczną
organizację zespołów ludzkich,
występuje zasadniczy podział na duża
grupę podwładnych, mających ograniczony
kontakt ze światem zewnętrznym oraz
nieliczną grupę personelu, która,
nadzorców, którzy w instytucji przebywają
nieznaczną ilość czasu,
Instytucje totalne określane są przez
Goffmanna jako zakłady przymusowego
kształtowania osobowości.
1.
Rekrutacja
przymusowa - wymuszona (więzienie, szpital
psychiatryczny) zaakceptowanie modelu
doskonałego podwładnego jest tu mało
prawdopodobne
dobrowolna - przyjmują tylko tych, którzy
wierzą w swoje powołanie
(instytucje religijne)
półdobrowolna - zmuszanie podwładnych do
służby (wojsko) z jednoczesny przekonaniem
o słuszności sprawy
2.
Stopień przenikalności
czyli wzajemnego oddziaływania norm
społecznych wewnątrz instytucji i norm
obowiązujących w otaczającym je
społeczeństwie, który decyduje o
stopniu rozbieżności między tymi światami,
efektem tego jest standaryzacja i
depersonalizacja,
ograniczona zostaje separacja od współtowarzyszy
zawieszone zostają ich plany rodzinne, zawodowe
i edukacyjne
3.
System władzy
u podłoża socjologicznej deprywacji
osobowości występuje szczególny system
władzy, który charakteryzują trzy cechy;
władza ma charakter grupowy
władza stosuje sankcje za wykroczenia
przeciw bardzo licznej grupie zachowań
występujących stale i stale podlegających
karze
za wykroczenia w jednej dziedzinie stosuje
się sankcje także w innych dziedzinach
Podwładny na drodze oficjalnej i nieoficjalnej
dowiaduje się o systemie przywilejów
zasadnicze wymagania dotyczące
postępowania podwładnych określają
regulaminy wewnętrzne, stanowiące względnie
jasny zbiór nakazów i zakazów,
za posłuszeństwo w działaniu i myśleniu
personel przyznaje podwładnym nieliczne,
ściśle określone nagrody,
kary stanowiące represję za przekroczenie
przepisów (trwałe, czasowe pozbawienie
przywilejów, zawieszenie prawa do ich
nabywania)
uzupełnienie wiedzy szkolnej
zdobycie wykształcenia zawodowego
opieka lekarska
izolacja dzięki której nie można szkodzić
najbliższym i społeczeństwu
wykorzystanie wolnego czasu na
przemyślenie własnego postępowania
pozbawienie wolności,
ograniczenie swobody działania,
ograniczenie kontaktów z bliskimi i znajomymi,
sytuacje naruszenia więzi z dotychczasowym
otoczeniem,
pozbawienie możliwości udogodnień materialnych
i usługowych,
potrzeby w zakresie żywienia,
niekorzystne warunki „mieszkaniowe” (zła
wentylacja, wilgoć, brak światła, hałas, przenoszenia
z celi do celi)
Pozbawienie kontaktów heteroseksualnych,
Pozbawienie autonomii (możliwości dokonywania
wyboru)
Pozbawienie poczucia bezpieczeństwa lub
świadomości stałego zagrożenia,
Totalny sposób sprawowania władzy i kontroli przez
personel,
[Lewandowski, 1965, Panek, 1968,
Morawski, 1971]
Według B. Waligóry (1974, s. 12) „ we
wszystkich tych sytuacjach [izolacji K.M.]
bez względu na to jak je nazwiemy zachodzi
zerwanie lub zawieszenie czy też
ograniczenie jakiejś relacji pomiędzy
jednostką a jej otoczeniem. To zniszczenie
czy choćby tylko rozluźnienie jednej lub
wielu istniejących dotychczas relacji
traktowane jest jako izolacja”.
dolegliwość izolacji jest obecna w całym okresie pozbawienia
wolności z różnym nasileniem, które jest spowodowane stanami
psychiki osadzonej oraz czynnikami zewnętrznymi
wrażliwość kobiet na karę pozbawienia wolności i związana z nią
dolegliwość jest znacznie większa od mężczyzn i przebiega
wzrastającym ruchem falowym, dodatkowo nie ustępuje i może
doprowadzić do stanów apatii. Ograniczony kontakt z dziećmi oraz
najbliższymi negatywnie wpływa na samopoczucie osadzonych.
Kobiety boją się rozbicia rodziny, rozpadu małżeństwa. Takie
zachowanie związane jest z dwoma aspektami. Po pierwsze
kobiety nawiązują silniejsze związki emocjonalne z najbliższymi,
drugi aspekt związany jest bardzo silną identyfikacją roli matki
i żony. Z powyższych powodów ciągle odczuwają stres,
w szczególności tuż przed zwolnieniem, ponieważ dodatkowo nie
są pewne, czy ich sytuacja życiowa nie uległa zmianie
„w skutek niemożności osobistego kontaktu
z osobami i rzeczami bliskimi, zmianie
i przewartościowaniu ulega forma realizacji więzi
emocjonalnych. Deprywacji ulegają potrzeby:
miłości, przyjaźni, afiliacji i życia seksualnego.
Bardzo poważnie zostaje ograniczona możliwość
zaspokajania potrzeby samorealizacji,
podejmowania decyzji i tworzenia nowych
wartości. Pojawia się poczucie samotności, braku
bezpieczeństwa i bezradności wobec przeszkód
uniemożliwiających prawidłowe zaspokajanie
potrzeb. Można przypuszczać, że nie bez
znaczenia dla psychiki skazanych pozostaje
również ograniczenie kontaktu z przyrodą”.
to poważne przeszkody zakłócające
przebieg wykonywanej czynności,
zmniejszające prawdopodobieństwo
pomyślnego zrealizowania podjętego
zajęcia;
powodują że człowiek, ze względu na swój
stan (np. choroba) lub cechę (niski poziom
sprawności umysłowej) nie potrafi wykonać
odpowiednich czynności.
DEPRYWACJĘ – brak pewnych zewnętrznych
elementów o charakterze fizycznym (pokarmu)
lub psychicznym (ciepło emocjonalne)
PRZECIĄŻENIA – to sytuacje w których
zadanie nie jest dostosowane do warunków
działania jednostki i jej możliwości fizycznych i
psychicznych
UTRUDNIENIA – w tych sytuacjach występuje
zmiana zwykłych warunków w skutek
pojawienia się przeszkód o charakterze
wewnętrznym ( choroba) lub
zewnętrznym (kraty w oknach)
ZAGROŻENIA - występuje większe niż
zazwyczaj prawdopodobieństwo naruszenia
wartości cenionych przez człowieka o
charakterze fizycznym lub psychicznym
KONFLIKTY – powstają, gdy człowiek
znajduje się w polu działania
przeciwstawnych sił fizycznych lub
sprzecznych nacisków o charakterze
społecznym lub moralnym
Biologiczna
Sensoryczno – informacyjna
Emocjonalna
Seksualna
Ograniczenie możliwości poruszania się i
swobody. Wynikające z typu i rodzaju
zakładu karnego.
Docierają jedynie w ograniczonej ilości ciągle te
same bodźce:
◦
wzrokowe – (mundury, te same twarze
funkcjonariuszy, kraty, mury itp.)
◦
słuchowe – (zgrzyt zasuw, szczęk kluczy,
nawoływanie osadzonych itp.)
◦
węchowe – (środki czystości, potu itp.)
nie będą docierały: zapach domowego obiadu,
krzyki bawiących się dzieci, zapach ciała
ukochanej kobiety/mężczyzny
architektura (uniemożliwia kontakt uwięzionych
ze światem zewnętrznym, ogranicza dopływanie
bodźców z zewnątrz)
barwy otoczenia (wpływa na ogólne
samopoczucie człowieka, jego nastrój i reakcje
psychomotoryczne) ubóstwo barw w środowisku
więziennym wpływa negatywnie na procesy
emocjonalno - motywacyjne
nuda – przykry i na dłuższą metę destrukcyjny
stan emocjonalny (szarość, monotonia
przestrzeni więziennej, brak zmian,
zrutynizowane zachowania i zdarzenia,
koncentracja na upływie czasu i „dualizm czasu”)
Ograniczony dostęp do wiadomości z
zewnątrz (szczególnie dotyczy to informacji
od rodziny i najbliższych),
Niepewność co do źródła informacji
Ograniczenie kontaktów (przepisowe
widzenia, ewentualne przepustki)
Brak możliwości sprawdzenia informacji
Rodzina ukrywa niektóre fakty
Wiedza z tv i prasy jest wiedzą pośrednią
Przerwanie
czy
utrudnienie
kontaktów
uczuciowych z osobami bliskimi
prowadzi do niemożności zaspokojenia szeregu
podstawowych potrzeb uczuciowych więźniów
ważnych z biologicznego, psychologicznego i
społecznego punktu widzenia.
Ponadto:
Życie we wspólnej zbiorowości
Poczucie
pogwałcenia
prywatności
(przeludnienie, ingerencja administracji w wiele
sfer życia osadzonego, konieczność poddawania
się uciążliwym czynnościom- kontrole osobiste,
przeszukiwania cel, konieczność pisania próśb o
załatwienie podstawowych spraw.
Całkowity brak lub znaczne ograniczenia
związane z zaspokojeniem
popędu seksualnego powodują różne
(najczęściej sytuacyjne) dewiacje wśród
osadzonych.
Miłość godna,
przybiera postać przyjaźni,
nacechowana jest autentycznym uczuciem i
bezinteresownością;
Miłość sprzedajna
kobiety sprytne i błyskotliwe, tzw.
mamki. Ich zadaniem jest upozorowanie uczucia
poprzez pisanie listów, udawanie zauroczenia,
wykonywania gestów czułości. Z czasem kontakty
pogłębiają się ,tylko na pozór obrazuje prawdziwe
uczucie - to miłość, którą można kupić za różnego
rodzaju dobra materialne: kawę, papierosy itp.
Miłość niegodna
kobiety mające stosunki z wieloma
partnerkami, często ujawniające cechy
psychopatyczne o ogromnym temperamencie
seksualnym oraz skłonnościach do ekshibicjonizmu.
Wywołują wstręt i potępienie większości
uwięzionych kobiet.
Pierwsza grupa- kobiety, które wchodzą
w kontakty homoseksualne tylko podczas
pobytu w zakładzie karnym
Druga grupa- kobiety, które pozostają w
związkach także będąc na wolności.
Autorka wyróżniła:
(1) kobiety dążące do uzyskania satysfakcji
emocjonalnej i seksualnej
(2) kobiety, dla których kontakt seksualny
stanowi
jedynie
urozmaicenie
pobytu
w zakładzie karnym
kobiety swoje kontakty traktują jako
sprawę prywatną i nie manifestują
swojego zachowania.
najczęściej świadczą sobie wzajemną
pomoc
nie
sprawiają
problemów
natury
wychowawczej.
związki pomiędzy kobietami są nietrwałe,
ponieważ nie angażują się uczuciowo,
relacje
uwarunkowane
są
zapotrzebowaniem
lub
posiadaniem
papierosów, żywności lub innych rzeczy.
gdy zabraknie niezbędnego towaru,
kobieta zostaje porzucona.
szczycą
się
swoimi
kontaktami,
manifestując swoje doświadczenie i
wyrafinowanie,
w sytuacji gdy porzucona kobieta żywi do
drugiej jakieś uczucie i nie zorientowała się
wcześniej w zamierzeniach
fałszu i podstępie ze strony partnerki często
popada w smutek i depresję, która może
prowadzić nawet do samouszkodzenia.
sprawiają najwięcej problemów kadrze
wychowawczej - znajdują się w niej kobiety
o najwyższym stopniu
demoralizacji.
Kontakty lesbijskie w trakcie odbywania kary
pozbawienia wolności nie wpływają na
utrwalenie się tej tendencji.
Zdecydowana większość kobiet opuszczając
więzienie
rezygnuje
z relacji
homoseksualnych.
Kobiety,
które
kontynuują
proceder,
najczęściej
miały
przed
osadzeniem
skłonności lesbijskie lub ich nie ujawniały.
Kobiety wchodzące w związki homoseksualne
tworzyły „haremy”- „kobiety skupiały się
w grupach koleżeńskich, które miały
wyraźnych liderów” (kobiety bardzo
przedsiębiorcze, mające duży wpływ na
pozostałe skazane),
Haremów może być kilka w skutek
doznanych zawodów miłosnych kobiety
często przenosiły się do innej grupy,
Autor przedstawia własną typologię.
„Nawijające”
kobiety
-wrogowie
administracji,
recydywistki nie akceptujące mężczyzn,
grupa rozwarstwia się na „mężów”- kobiety
przybierające męski wygląd oraz „żony”,
których zadaniem jest być wierną, są bierne
w kontaktach homoseksualnych,
„Podkładaczki”
kobiety często zmieniające partnerki seksualne
„Popaprańce”
grupa wzbudzająca pogardę, ponieważ kobiety
utrzymywały stosunki seksualne z innymi
kobietami
oraz
równocześnie
kontakt,
choćby, listowny z mężczyznami.
Występowanie w dużym nasileniu lesbijstwa
wyklucza możliwość stworzenia atmosfery
sprzyjającej pracy wychowawczej.
Zjawisku towarzyszy podniecenie, stan napięcia
nerwowego, zakłócenie równowagi
psychicznej wielu więźniarek.
Pojawia się wiele sytuacji zakłócających spokój
w zakładzie karnym: sceny zazdrości,
awantury, plotki, samouszkodzenia.
Można zatem stwierdzić, że w wielu
przypadkach utrudnia lub wręcz uniemożliwia
prowadzenie pracy wychowawczej
(M. D. Pełka-Sługocka, 1969).