Czynności prawne

Pojęcie

Czynność prawna jest instrumentem, za
pomocą którego strony stosunku
cywilnoprawnego mogą według własnej woli
kształtować wiążące je stosunki prawne,
doprowadzając do ich powstania, zmiany lub
ustania. Do dokonania czynności prawnej
niezbędne jest złożenie co najmniej jednego
oświadczenia woli, które stanowi
uzewnętrznioną decyzje podmiotu prawa
cywilnego wywołania określonych skutków
cywilnoprawnych.

Czynności prawne

Pojęcie

Przykład:
a) Udzielenie pełnomocnictwa do zawarcia

umowy, której przedmiotem jest nabycie
prawa własności działki w trybie
przetargu;

b) Strony stosunku najmu zawierają umowę,

na mocy której zmieniają wysokość
czynszu;

c) Kupujący odstępuje od umowy z powodu

wady fizycznej rzeczy (art. 560 § 2 k.c.).

Treść czynności prawnej

Przez treść czynności prawnej należy rozumieć
zawarte w oświadczeniu woli postanowienia
określające skutki dokonywanej czynności,
w szczególności treść czynności prawnej
określa prawa i obowiązki każdej ze stron
stosunku prawnego. Z art. 56 k.c. wynika, iż
czynność prawna wywołuje skutki nie tylko w
niej wyrażone, lecz również te, które wynikają
z ustawy, z zasad współżycia społecznego
i z ustalonych zwyczajów.

Elementy czynności prawnej

Elementy czynności

prawnej

essentialia negotii

naturalia negotii

accidentalia negotii

Elementy czynności prawnej

• Essentialia negotii nazywane

elementami przedmiotowo istotnymi

służą identyfikacji konkretnej czynności

prawnej, bez tych elementów czynność

prawna nie mogłaby dojść do skutku.

• Przykład:
• W umowie sprzedaży strony powinny

określić przedmiot sprzedaży oraz

cenę (art. 535 k.c.).

Elementy czynności prawnej

Naturalia negotii nazywane nieistotnymi elementami

czynności prawnej należy rozumieć jako postanowienia stron,

które w ustalonej przez przepisy prawa strukturze czynności

prawnej należą do jej treści, lecz w przeciwieństwie do

essentialia negotii nie przysługuje im walor cech

konstytutywnych. Nieobjęcie elementów naturalia negotii

oświadczeniem woli nie ma wpływu na dojście czynności do

skutku z uwagi na treść art. 56 k.c.

Przykład:
a) W umowie sprzedaży sprzedawca z mocy ustawy jest

odpowiedzialny za wady fizyczne i prawne rzeczy sprzedanej

z tytułu rękojmi, niezależnie od postanowień umowy (art. 556

k.c.);

b) W przypadku opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia

pieniężnego, wierzycielowi należą się odsetki ustawowe (art.

481§1 k.c.).

Elementy czynności prawnej

Accidentalia negotii nazywane elementami podmiotowo

istotnymi, które nie klasyfikują czynności prawnych, ale z

woli stron zostają podniesione do rangi elementów

istotnych.

Przykład:
a) W umowie sprzedaży strony zawierają dodatkowe

zastrzeżenie, dotyczące terminu spełnienia świadczeń

pieniężnych przez kupującego, któremu zapłata za

określoną rzecz została rozłożona na raty;

b) W umowie sprzedaży strony zawierają dodatkowe

zastrzeżenia, których przedmiotem jest kara umowna (art.

483 k.c.);

c) W umowie strony zawierają dodatkowe zastrzeżenia, na

podstawie których dłużnik będzie zobowiązany do zapłaty

odsetek umownych (art. 359 k.c. )

Klasyfikacja czynności

prawnych

1. jednostronne i dwustronne (umowy) oraz

uchwały;

2. między żyjącymi (inter vivos) i na

wypadek śmierci (mortis causa),

3. konsensualne i realne,
4. rozporządzające i zobowiązujące oraz o

podwójnym skutku,

5. przysparzające,
6. odpłatne i nieodpłatne,
7. kauzalne i abstrakcyjne.

Czynności prawne

jednostronne, dwustronne oraz

uchwały

Kryterium podziału na czynności prawne

jednostronne

i dwustronne jest przede wszystkim to, czy do ich

dokonania wystarcza złożenie oświadczenia woli tylko

jednej strony, czy też potrzeba złożenia oświadczenia

woli przez co najmniej dwie strony stosunku

prawnego.

W literaturze polskiej dominuje pogląd, iż w prawie

ojczystym obowiązuje zasada numerus clausus

jednostronnych czynności prawnych.

Przykład: udzielenie pełnomocnictwa, złożenie oferty,

sporządzenie testamentu, wypowiedzenie stosunku

cywilnoprawnego, przyjęcie lub odrzucenie spadku.

Czynności prawne

jednostronne, dwustronne oraz

uchwały

Zasadą są czynności prawne dwustronne (umowy), do zawarcia

ich niezbędne jest złożenie zgodnych oświadczeń woli dwóch lub

więcej stron, przy czym każda ze stron może być reprezentowana

przez kilka osób.

Przykład:

a) W celu zawarcia umowy najmu każda ze stron umowy: wynajmujący

i najemca musi złożyć zgodne oświadczenie woli obejmujące treść

czynności prawnej, w szczególności strony muszą umówić się odnośnie

przedmiotu umowy, wysokości czynszu.
b) Małżonkowie na zasadzie wspólności majątkowej są współwłaścicielami

nieruchomości gruntowej, którą zamierzają sprzedać. W przypadku

zawarcia umowy sprzedaży, po stronie sprzedawcy będą występować

dwie osoby, zaś po stronie kupującego będzie występowała jedna lub

więcej osób, które będą chciały nabyć przedmiotową nieruchomość.

Z powyższego przykładu wynika, iż pojęcie strony i osób dokonujących

czynności prawnej nie jest tożsame. W stosunku zobowiązaniowym co do

zasady mamy

do czynienia z dwoma stornami, które mogą być reprezentowane przez

wiele osób.

Czynności prawne

jednostronne, dwustronne oraz

uchwały

Wyodrębnia się ponadto osobną kategorię

czynności prawnych w postaci uchwał osób

prawnych typu korporacyjnego. Przy

podejmowaniu uchwały nie obowiązuje zasada

zgodnych oświadczeń woli uczestników czynności,

zastępuje ją zasada większości (zwykłej lub

kwalifikowanej) przy odpowiednim kworum.

Przykład:

Rada Nadzorcza w spółce z o.o. podejmuje

uchwały zwykłą większością głosów, przy kworum

co najmniej połowy jej członków (art. 222 k.s.h.).

Czynności prawne między

żyjącymi i na wypadek śmierci

Czynności prawne na wypadek śmierci (mortis causa)

mogą być dokonane wyłącznie przez osoby fizyczne

i stają się skuteczne w chwili śmierci tych osób. W

obowiązującym stanie prawnym istnieją tylko dwa

rodzaje czynności prawnych na wypadek śmierci:

rozporządzenie majątkiem przez testament (art. 949

w zw. z art. 941 k.c.) i umowa

o zrzeczeniu się przez spadkobiercę ustawowego

dziedziczenia po przyszłym spadkodawcy

(art. 1048 k.c.). Zawarcie innej czynności prawnej na

wypadek śmierci, np.: umowa mająca charakter

umowy o spadek po osobie żyjącej będzie nieważne.

Z uwagi na to, iż podział ten ma charakter

dychotomiczny, pozostałe czynności prawne są

czynnościami pomiędzy żyjącymi (inter vivos).

Czynności prawne

konsensualne

i realne

Kryterium przyjętego podziału jest
uzależnienie przez normę prawną
skuteczności czynności prawnej od
złożenia tylko oświadczenia woli
(czynności konsensualne) bądź
konieczności wydania rzeczy, obok
złożonego oświadczenia woli
(czynności realne).

Czynności prawne

konsensualne

i realne

Przykład:

a) Podczas sobotniego spotkania przy kawie X poinformował

znajomych, że chciałby sprzedać swój używany komputer, za

kwotę 1000 zł. W związku z tym, że Y był zainteresowany zakupem

komputera, złożył oświadczenie woli, w którym przyjął ofertę X.

Strony postanowiły, że wydanie sprzętu i zapłata ceny nastąpi w

poniedziałek.

W świetle art. 155 § 1 k.c. z uwagi na to, że stary komputer jest

rzeczą oznaczoną co do tożsamości do zawarcia powyższej umowy

doszło w sobotni wieczór, zaś wydanie sprzętu i zapłata jest

jedynie wykonaniem tej umowy.

b) Podczas sobotniego spotkania towarzyskiego X poinformował, że

w najbliższym czasie będzie miał do sprzedania komputer, który

sam złoży, a ponadto podał ogólne parametry sprzętu oraz cenę.

W związku z tym, że Y był zainteresowany zakupem komputera,

złożył oświadczenie woli, w którym przyjął ofertę X. Strony

postanowiły, że wydanie sprzętu i zapłata ceny nastąpi w

poniedziałek. W świetle art. 155 § 2 k.c. z uwagi na to, że

komputer ten jest rzeczą przyszłą do zawarcia powyższej umowy

dojdzie w poniedziałek, a nie w sobotni wieczór.

Czynności prawne

konsensualne

i realne

W prawie polskim czynności prawne

konsensualne są zasadą, zaś czynności

prawne realne stanowią wyjątek. Do

czynności prawnych realnych możemy

zaliczyć m.in. przeniesienie własności

rzeczy oznaczonej co do gatunku lub

rzeczy przyszłej

(art. 155 § 2 k.c.), zadatek (art. 394 k.c.),

użyczenie (art. 710 k.c.), w zasadzie

ustanowienie zastawu (art. 307 k.c.).

Czynności prawne rozporządzające,

zobowiązujące i o podwójnym skutku

Czynności prawne rozporządzające to takie czynności,

których celem i bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie,

obciążenie albo zniesienie prawa majątkowego.

Rozporządzenie prawem dotyczy istniejącego już prawa

majątkowego i prowadzi po stronie dokonującej czynności

prawnej do jego utraty bądź zmiany. Istotę czynności prawnej

rozporządzającej można określić jako utratę lub zmniejszenie

jakiegoś aktywu po stronie dokonującego czynności.

Określając czynność prawną rozporządzającą należy wziąć

pod uwagę tylko częściowy efekt gospodarczy, który polega

na utracie lub umniejszeniu konkretnego aktywu, pomijamy

ewentualny dalszy efekt w postaci ekwiwalentu.
Przykład:

a)

Zawarcie umowy o przeniesienie własności w wykonaniu

umowy sprzedaży, której strony nadały tylko skutki

zobowiązujące.

b) Zawarcie umowy o ustanowienie służebności drogi

koniecznej.

Czynności prawne rozporządzające,

zobowiązujące i o podwójnym skutku

Czynności prawne zobowiązujące to takie

czynności, które powiększają pasywa osoby je

dokonującej. Polegają one na tym, że osoba ta

zobowiązuje się względem innej osoby do

spełnienia określonego świadczenia.
Przykład:

a) Zawarcie umowy przedwstępnej, w której

strony zobowiązują się do zawarcia w

przyszłości umowy przyrzeczonej na warunkach

określonych w umowie przedwstępnej, np:

umowa przedwstępna sprzedaży nieruchomości.

b) Zawarcie umowy o dzieło, na podstawie której

rzeźbiarz zobowiązuje się do wykonania rzeźby.

Czynności prawne rozporządzające,

zobowiązujące i o podwójnym skutku

Czynności prawne o podwójnych skutkach polegają na tym,

że wywierają od razu skutki zobowiązujące i rozporządzające,

jeżeli strony nie postanowiły inaczej albo jeżeli przepis szczególny

inaczej nie stanowi (art. 155 § 1 k.c.).
Przykład:
Umowa sprzedaży rzeczy oznaczonej co do tożsamości nie tylko

zobowiązuje zbywcę, ale i przenosi własność na nabywcę.

Podział czynności prawnych na zobowiązujące, rozporządzające

oraz o podwójnym skutku nie obejmuje wszystkich czynności

prawnych, z uwagi na to, że istnieją takie czynności, których nie

można zakwalifikować ani do zobowiązujących ani do

rozporządzających., do których należą tzw. czynności prawne

upoważniające.
Przykład:
Udzielenie pełnomocnictwa, którego treścią jest upoważnienie

innej osoby do określonego działania na rzecz mocodawcy.

Czynności prawne

przysparzające

Czynności prawne przysparzające są to takie

czynności, które powodują przysporzenie

majątkowe

w majątku drugiej strony lub innej osoby.

Przysporzeniem majątkowym jest zarówno wzrost

majątku, który polega na powiększenie jego

aktywów bądź zmniejszeniu pasywów.

Przykład:

a) Dziadkowie na podstawie umowy darowizny,

przenoszą na własność swojego wnuka samochód.

b) Wierzyciel zwalnia swojego dłużnika z obowiązku

spełniania świadczenia, polegającego na zapłacie

kwoty pieniężnej.

Czynności prawne odpłatne

i nieodpłatne

Podstawą tego podziału, mającego istotne znaczenie dla obrotu prawnego, jest

ekwiwalentność świadczeń lub jej brak. Czynność prawna jest odpłatna, jeżeli

strona, która dokonała przysporzenia, otrzymuje w zamian za nie korzyść

majątkową, stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia.
Przykład:

a)

umowa sprzedaży,

b)

umowa najmu,

c)

umowa o dzieło

Czynność prawna jest nieodpłatna, jeżeli strona, która dokonała przysporzenia nie

otrzymuje za nie innego świadczenia pieniężnego, które stanowiłoby ekwiwalent

dokonanego przysporzenia.
Przykład:

a) darowizna,
b)

użyczenie.

Podane powyżej przykłady są ex definitione zawsze odpłatne bądź nieodpłatne.

Jednakże istnieją takie czynności prawne, w których odpłatność bądź

nieodpłatność zależy od woli stron.
Przykład:

a) umowa pożyczki oprocentowana lub nieoprocentowana,
b) umowa zlecenia za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia.

Czynności prawne kauzalne i

abstrakcyjne

Podział ten jest jednym z najważniejszych
podziałów czynności prawnych. W obecnym
systemie prawa polskiego obowiązuje
generalna zasada kauzalności
przysparzających czynności prawnych,
wyjątkiem są czynności prawne abstrakcyjne
stanowiące numerus clausus. Czynność jest
kauzalna, jeżeli jej ważność zależy od
prawidłowości podstawy prawnej
przysporzenia, która wskazuje na pobudki czy
cel zawarcia umowy.

Czynności prawne kauzalne

i abstrakcyjne

Wyróżniamy następujące causa:

•

causa solvendi – celem jest zwolnienie się od

obowiązku ciążącego na osobie dokonującej

przysporzenia, czyli zmniejszenie pasywów, np.:

zapłata długu;

•

causa obligandi vel aquirendi – celem jest

nabycie prawa lub innej korzyści majątkowej

przez dokonującego przysporzenia, czyli

zwiększenie jego aktywów, np.: sprzedaż, najem;

•

causa donandi – celem jest dokonanie

przysporzenia na rzecz innej osoby , bez

żadnego ekwiwalentu, np.: darowizna.

Czynności prawne kauzalne

i abstrakcyjne

Czynności jest kauzalna, jeżeli jej
ważność zależy od prawidłowości
causa, jeżeli nie ma takiej zależności
mamy do czynienia z czynnością
prawna abstrakcyjna. Do czynności
prawnych abstrakcyjnych zaliczamy,
np.: zobowiązanie wynikające z
czeku, weksla, przekazu, gwarancji
bankowej.

Nieważność czynności

prawnej

•

Zgodnie z art. 58 § 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą

albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że

właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż

na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą

odpowiednie przepisy.

•

Czynność prawna jest sprzeczna z ustawą, gdy jej treść jest

formalnie i materialnie niezgodna z bezwzględnie

obowiązującym przepisem prawa.

•

Przykład:

•

Zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości w zwykłej formie

pisemnej, pomimo tego, że art. 158 §1 kc. nakazuje zawarcie tej

czynności prawnej w formie aktu notarialnego.

•

Zawarcie umowy o spadek po osobie żyjącej pomimo zakazu

wyrażonego

w art. 1047 k.c.

Nieważność czynności

prawnej

• Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim

ukształtowaniu jej treści, które z punktu widzenia formalnego nie

sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu,

którego osiągnięcie jest przez nią zakazane.

• Przykład:

• Strony umowy sprzedaży zaniżają cenę w celu zapłacenia niższego podatku

od czynności prawnych.

•
• Nieważna jest także czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia

społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Czynność prawna jest sprzeczna z zasadami

współżycia społecznego wtedy, gdy jej treść pozostaje z nimi w kolizji.

Ocena w przedmiocie kolizji treści czynności prawnej z zasadami

współżycia społecznego pozostawiona jest sądowi, który dokonuje jej na

podstawie ściśle określonego stanu faktycznego.

• Przykład:

• Postanowienie umowy, które ogranicza wolność działalności gospodarczej

jednej ze stron, narusza zasady współżycia społecznego i jest nieważne

(art. 58 § 2 kc).

Nieważność czynności

prawnej

•

Nieważność czynności prawnej sprzecznej z ustawą albo mającej na celu obejście

ustawy lub sprzeczną z zasadami współżycia społecznego jest najdalej idącą sankcją.

Zamiast niej „właściwy przepis” odnośnie postanowień sprzecznych z umową lub

mających na celu obejście ustawy, może przewidywać iż w miejsce nieważnych

postanowień czynności prawnej wchodzą „odpowiednie przepisy ustawy”.

•

Przykład:

•

Jeżeli strony umowy pożyczki zastrzegą odsetki wyższe niż maksymalne, to

pożyczkodawcy będą należały się odsetki maksymalne (art. 359 § 2² k.c. w zw. z art.

359 § 2¹ k.c.)

•

Warto wskazać, iż treść art. 58 § 3 ogranicza sankcję nieważności czynności prawnej

tylko do niektórych nieistotnych postanowień, dotkniętych nieważnością, jeżeli z

okoliczności nie wynika, że bez dotkniętych nieważnością postanowień strony nie

dokonałyby tej czynności. Pozostała część czynności prawnej pozostaje w mocy.

•

Przykład:

•

Umowa o roboty budowlane, w której wysokość wynagrodzenia została określona w

walucie obcej jest ważna, z tymże nieważne jest postanowienie dotyczące wypłaty

wynagrodzenia w walucie obcej z uwagi na zasadę walutowości z art. 358 k.c.

Wynagrodzenie należne wykonawcy powinno być zapłacone w pieniądzu polskim

stanowiącym kwotę równoważną określonej walucie obcej.

Nieważność czynności

prawnej

•

Nieważność, o której mowa w art. 58 k.c. jest nieważnością bezwzględną, a więc czynność

prawna nie wywoła żadnych skutków prawnych objętych wolą stron. Nieważność powstaje z

mocy prawa (ex lege), którą datuje się od samego początku dokonania nieważnej czynności (ab

initio). Nieważność jest skuteczna wobec wszystkich uczestników obrotu prawnego (erga omnes).

Czynność prawna nie podlega konwalidacji, z wyjątkiem przypadków wyraźnie przewidzianych w

ustawie:

–

na podstawie art. 14 § 2 k.c. umowa należąca do powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach

życia codziennego, zawarta przez osobę niemającą zdolności do czynności prawnej staje się ważna z chwilą jej

wykonania, chyba że pociąga za sobą rażące pokrzywdzenie osoby niezdolnej do czynności prawnych,

–

na podstawie art. 890 § 1 k.c. darowizna zawarta bez zastrzeżonej pod rygorem nieważności formy aktu

notarialnego dla oświadczenia darczyńcy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione,

–

na podstawie art. 945 k.c. na nieważność testamentu powstałą z przyczyn określonych w § 1 nie można

powoływać się po upływie terminów wymienionych w § 2 tego artykułu.

•

Od konwalidacji nieważnej czynności prawnej należy odróżnić jej konwersję, która polega na tym,

że w wypadku nieważności konkretnej czynności prawnej, przy równoczesnym spełnieniu

przesłanek ważności innej czynności prawnej, realizującej zbliżony do zamierzonego cel,

przyjmuje się w braku odmiennej woli, iż dokonana została ta druga ważna czynność prawna.

Konwersji może ulec każda czynność prawna, z wyjątkiem tych, które zostały dokonane przez

osoby niezdolne do czynności prawnych oraz tych, które zostały dokonane dla pozoru.

•

Przykład:

•

Testament alograficzny niespełniający wymogów formalnych określonych w art. 951 k.c. może

być uznany za ważny testament ustny

Nieważność czynności

prawnej

• W prawie polskim obok nieważności bezwzględnej, która jest najostrzejszą

sankcją czynności prawnych, występuje również nieważność względna.

• Nieważność względna polega na tym, że ważność czynności prawnej może

być uchylona od chwili jej dokonana (ex tunc) z inicjatywy osób

wskazanych w ustawie. Nieważność względna często opisywana jest jako

wzruszalność czynności prawnej lub unieważnialność. Nieważność

względna od nieważności bezwzględnej czynności prawnej różni się przede

wszystkim tym, że:

– czynność prawna nie jest bezskuteczna ex lege, lecz jej ważność może być

uchylona w drodze czynności prawnej lub orzeczenia sądowego,

– może się na nią powołać tylko oznaczony w ustawie krąg osób, np: osoba, która

złożyła oświadczenie woli pod wpływem błędu może uchylić się od jego skutków,

– ten rodzaj nieważności sąd uwzględnia jedynie na zarzut strony, a nie z urzędu,

– może być konwalidowana wyraźnie lub w sposób milczący przez upływ terminu

wyznaczonego przez ustawę do unieważnienia czynności prawnej.

• Podkreślić należy, iż czynność prawna względnie nieważna do czasu

unieważnienia wywiera w pełni skutki prawne, zaś z chwilą unieważnienia

jej traktuje się ją tak samo jak czynność prawnie bezwzględnie nieważną,

tzn. uważa się za nieważną od chwili jej dokonania, a nie unieważnienia.

Bezskuteczność zawieszona

i względna

•

W prawie polski obok sankcji nieważności bezwzględnej i względniej występuję jeszcze sankcje bezskuteczności

zawieszonej i względnej.

•

Z bezskutecznością zawieszoną mamy wówczas do czynienia, gdy do ważności czynności prawnej wymagana jest

zgoda osoby trzeciej. Oświadczenie zawierające zgodę osoby trzeciej może być złożone zarówno przed dokonaniem

czynności jak i w trakcie, a nawet po jej dokonaniu. W przypadku dokonania czynności prawnej bez prawem wymaganej

zgody osoby trzeciej powstaje swoisty stan zawieszenia, czynność prawna jest niezupełna zwana „kulejącą” (negotium

claudicans). Czynność taka nie wywołuje zamierzonych skutków prawnych i staje się w pełni skuteczna z chwilą jej

potwierdzenia albo staje się definitywnie nieważna w razie niewyrażenia zgody przez osobę trzecią.

•

Przykład:

•

Umowa sprzedaży samochodu dokonana przez osobę 14 letnią będzie ważna wówczas, gdy którykolwiek z rodziców

wyrazi zgodę na tę czynność, jeśli zgoda nie zostanie wyrażona umowa będzie nieważna.

•

Umowa najmu zawarta przez pełnomocnika, który przekroczył zakres pełnomocnictwa, będzie ważna wówczas, gdy

osoba w której imieniu umowa została zawarta potwierdzi ją, jeśli zaś osoba ta nie potwierdzi umowy najmu, będzie

ona nieważna.

•

Bezskuteczność względna polega na tym, że czynność prawna nie wywołuje zamierzonych skutków w stosunku do

oznaczonych osób, zaś względem innych osób jest w pełni skuteczna. Bezskuteczność względna następuje z mocy

samego prawa albo z mocy orzeczenia sądowego.

•

Przykład:

•

Rozporządzenie w przedmiocie należącym do spadku bez zgody pozostałych spadkobierców jest bezskuteczne, o ile

naruszałoby uprawnienia przysługujące konkretnym spadkobiercom na podstawie przepisów o dziale spadku (art. 1036

k.c.).

•

Roszczenie z art. 59 k.c. dotyczące uznania umowy za bezskuteczną przysługuje zleceniodawcy w razie zbycia

własności nieruchomości przez osobę, która na podstawie umowy zlecenia nabyła poprzednio prawo własności

nieruchomości we własnym imieniu, z obowiązkiem późniejszego przeniesienia tej własności na zleceniodawcę.

•

Z przykładu b. wynika, iż czynność sprzedaży nieruchomości zawarta pomiędzy zleceniobiorcą i osobą na rzecz której

przeniósł własność nieruchomości jest ważna w stosunku do wszystkich uczestników obrotu prawnego, z wyjątkiem

zleceniodawcy.