Wirus Ebola

Wirus Ebola

Morfologia wirusa.

Morfologia wirusa.

Materiał genetyczny

stanowi jednoniciowe

nonsensowne RNA.

Przypomina poskręcaną

pałeczkę, ale wykazuje

odmienność

antygenową. Ebola

zbudowana jest z 7

białek, z których nie

przebadano jeszcze 4,

a co najmniej jedno z

nich jest odpowiedzialne

za supresję, czyli

spowolnienie działania

układu

immunologicznego.

Właściwości

Właściwości

biochemiczne.

biochemiczne.

W organizmie ludzkim wirus inkubuje

się około tygodnia. Atakuje komórki

wątroby, makrofagi i monocyty. Niszczy

śródbłonek naczyń krwionośnych,

wątrobę, nerki, węzły chłonne i inne

narządy. Większość chorych umiera,

śmiertelność wynosi około 90%. Ludzie

nie są nosicielami wirusa Ebola,

natomiast nosicielem tego wirusa jest

nie zidentyfikowane dotąd afrykańskie

zwierzę, które uważane jest za

gryzonia.

Chorobotwórczość.

Chorobotwórczość.

Wirus ten wywołuje śmiertelną chorobę, która

zwana jest krwotoczną gorączką. Pojawia się ona

nagle. Jej okres inkubacji jest około tygodnia, a

krwawienie zwykle występuje od 5 do 7 dni od

momentu zakażenia. Występuje również

gorączka, ból głowy, bóle mięśni i stawów

i słabość. Później pojawia się biegunka, wymioty,

bóle brzucha. U niektórych pacjentów obserwuje

się uczulenie na skórze, zapalenie spojówek,

czkawkę oraz krwawienie wewnętrzne i

zewnętrzne. Śmierć następuje w wyniku szoku lub

wykrwawienia. Epidemie zostały zapoczątkowanie

w Afryce, to właśnie tam została wykryta ta

choroba.

Odporność na leczenie.

Odporność na leczenie.

Nie ma jeszcze żadnego leku na wirusową gorączkę

krwotoczną. Trwają eksperymentalne badania, polegające

na podawaniu ludzkich cytokin i terapii antykoagulacyjnej,

czyli antyskrzepowej. Ostatnio odkryto, iż nukleozydowe

inhibitory hydrolazy S-adenozylhomocysteiny hamują

replikację wirusa EBO-Z, co może przyczynić się do

powstania skutecznego leku w przyszłości. W terapii stosuje

się leczenie wspomagające, polegające na

utrzymywaniu równowagi elektrolitów i płynów ustrojowych

pacjenta, odpowiedniego odżywiania i

hamowaniu ewentualnych dodatkowych infekcji. Takie

leczenie musi się jednak odbywać w warunkach absolutnej

izolacji chorego, zapobiegając roznoszeniu wirusa. Należy

szczególnie uważać przy kontakcie z płynami ustrojowymi

chorego. W przypadku śmierci pacjenta, koniecznie jest jak

najszybsze pochowanie ciała.

Wrota zakażenia.

Do zakażenia dochodzi na drodze
kropelkowej, pośredniego
i bezpośredniego kontaktu z czego te
dwa ostatnie mają największe
znaczenie. Zazwyczaj kończą się
zakażenia wśród służb medycznych,
które nastąpiły na skutek kontaktu z
płynami ustrojowymi i kałem. Rezerwuar
stanowią chorzy ludzie,
prawdopodobnie także gryzonie i
niektóre gatunki małp.

KONIEC

KONIEC