Filozofia analityczna

I Geneza, twórcy i główne

cechy

• Powstała na początku XX wieku na

uniwersytetach brytyjskich

• Narodziła się w wyniku sprzeciwu wobec

idealizmu (także monizmu), który
oponował życie umysłowe w Cambridge i
Oxfordzie

• Za twórców filozofii analitycznej uważa się

E. Moore’a, B. Russella i L. Wittgensteina, z
kolei za prekursora tego nurtu uważa się G.
Fregego.

• Cechy:
• 1) filozofowie analityczni nie dążyli

do syntezy, ich zamiarem nie było
budowanie systemów filozoficznych;
poprzestawali na dokładnym
myślowym rozbiorze wybranych
szczegółowych zagadnień

• 2) akcentowali wagę języka jako narzędzia i

głównego czynnika poznania filozoficznego;

byli przekonani, że język winien stać się

głównym przedmiotem badania; że głównym

błędem notorycznie popełnianym w tradycji

filozofii, było beztroskie traktowanie języka

oraz traktowanie systemów językowych jako

adekwatnych modeli świata i poznania – aby

uniknąć tych błędów wynikających z

beztroskiego używania języka postulowali, że

należy poddać język krytycznej analizie.

• 3) za główną metodę uważali analizę,

sądzili, że poprzez zastosowanie tej
metody uda się wyeliminować lub
zmniejszyć mętność i bezład
językowy

Wyróżnia się zwykle dwie szkoły
analizy w ramach filozofii analitycznej:

a)jedni opowiadali się za analizą

formalno- logiczną, byli zwolennikami
zastąpienia języka potecznego
językiem logiki

b)drudzy opowiadali za analizą języka

potocznego i byli nastawieni bardziej
lingwistycznie niż logicznie

G. E. Moore (1873-1953)

(koncepcja filozofii jako analizy pojęciowej

oraz zdrowy rozsądek

• 1) uważał, że punktem wyjścia

filozofii muszą być te
przeświadczenia, o które są
powszechnie akceptowane i których
zaznaczenie rozumiemy. Uważał
takimi przeświadczeniami są
przekonania zdrowego rozsądku,
których filozof nie może lekceważyć i
eliminować.

• 2) odróżnienie aktu postrzegania od

przedmiotu postrzeganego
(arguement przeciw idealizmowi)

• 3) w etyce bronił stanowiska

nazywanego obecnie „realizmem
etycznym”; w obronie tego
stanowiska wysunął słynny argument
nazywany najczęściej „błędem
naturalistycznym”