Powstanie filozofii analitycznej: sytuacja filozofii na początku wieku.

FA posiada bardzo różne metody i jest jednym z kierunków filozofii współczesnej. Zapoczątkowana została w Wielkiej Brytanii w 20 w. (Moore, Russell) jest opozycją do filozofii idealistycznej, głowni prekursorzy to Frege a częściowo Brentano.

Charakterystyczne dla filozofii analitycznej jest
Zainteresowanie ANALIZA JEZYKA oraz podkreślanie wagi i ważności logiki.
W pierwszym okresie jej rozwoju istniała niechęć do metafizyki, a nawet podważanie zasadności uprawiania filozofii (Koło Wiedeńskie).
Jednak następcy pierwszego pokolenia filozofów analitycznych zwrócili się w stronę ontologii dochodząc do wielu wniosków (Frederick Strawson, Kripke, Kellog Lewis).
Na peryferiach filozofii analitycznej nastąpił rozwój filozofii nauki (Popper, Kuhn, Feyerabend).

Rozwój
W 1-ej FAZIE ROZWOJU FA była sprzeciwem wobec neoheglowskiej metafizyki, uprawianej w Anglii (Bradley, McTagart)
Moore i Russell nie zgadzali się z idealizmem tej metafizyki, oraz ze sposobem jej uprawiania.
Wg Moora dotychczasowi filozofowie NIE PRZYWIĄZYWALI UWAGI DO PRECYZJI FORMUŁOWANYCH TEZ I DOKŁADNEGO OKREŚLANIA SENSU TERMINÓW, JAKICH UŻYWALI. To prowadziło do tego, że ci ludzie tworzyli dziwaczne twierdzenia niezgodne ze zdrowym rozsądkiem.
(Drobiazgowa analiza pojęć nie stanowi ostatecznego celu filozofii, ale to powinno być wstępem do każdej filozofii)

Wg Russella filozofowie często brali formę gramatyczną zdań za ich formę logiczną. Ukazanie tej ostatniej wymaga przełożenia zdań z języka potocznego na zdanie wyrażone w kategoriach logiki formalnej. To doprowadziło go do opracowania TEORII DESKRYPCJI – pozwalała uniknąć paradoksów związanych z odnoszeniem się do obiektów nieistniejących.

Ta metoda analizy doprowadziła Russella do przekonania, że sztuczne języki formalne lepiej pasują do rzeczywistości niż język potoczny, co dało odmianę FA zwaną FILOZOFIĄ JEZYKA IDEALNEGO.
Do filozofii języka idealnego zalicza się
- logiczny atomizm Russella i Wittgensteina
-oraz zapoczątkowany przez Koło Wiedeńskie(Schlick, Carnap) neopozytywizm

Według Logicznego Atomizmu, struktura rzeczywistości jest adekwatnie odzwierciedlona przez język logiki współczesnej, w kształcie, jaki ona uzyskała w dziele Russella i Whiteheada.
Atomizm Logiczny Wittgensteina został połączony z METAFILOZOFIĄ wg, której zdania prawdziwe formułuje się wyłącznie w odrąbie nauk przyrodniczych. Filozofia nie jest jedna z nauk, ale działalnością mająca rozjaśniać myśli. Źródłem naszych pytań i tez filozoficznych było niezrozumienie logiki naszego języka.

Do tej metafilozofii (jej interpretacji) nawiązywali członkowie Koła Wiedeńskiego. Którzy uważali, że filozofia tradycyjna jest zbiorem bezsensownych zdań (wyszło im tak, bo przyjęli, że znaczenie zdania to metoda jego empirycznej weryfikacji) Filozofia nie ma nic do powiedzenia o rzeczach jej zadaniem jest logiczna analiza języka naukowego lub struktury logicznej teorii naukowych.

Koło Wiedeńskie i grupa myślicieli skupina wokół Reichenbacha dało początek neopozytywizmowi (inaczej pozytywizmowi logicznemu, lub empiryzmowi logicznemu)
spopularyzował go J. Ayer w Anglii a zakorzenił się w USA

Chociaż pozytywizm logiczny był częścią FA to ukształtował się niezależnie od jego brytyjskiego trzonu.

Podobnie było w Polską szkołą, którą zapoczątkował uczeń Brentany Kazimierz Twardowski.
Jego program był podobny jak do filozofii Moora. Twardowski pierwszym zadaniem filozofii powinno być dokładne sprecyzowanie problemów i używanych pojęć.
Od neopozytywistów odróżniało ich to, że mieli umiarkowane podejście do problematyki i rozwiązań filozofii tradycyjnej: traktowano je z rezerw, bez przekonania, że jest to zbiór wypowiedzi bezsensownej.

W 1930 r Wittgenstein zmienił swoje poglądy nadal twierdził że problemy filozofii pochodzą z niezrozumienia logiki naszego języka, jednak przestał utożsamiać tą logikę z logiką formalną. Rzeczywisty język to zbiór rozmaitych gier językowych, rządzących się własnymi regułami i własną logiką. Ujmowanie tego w jednym systemie logicznym prowadzi do zniekształceń.
Zadaniem filozofa analitycznego jest nie reformowanie języka, ale opisywanie poszczególnych gier językowych. Analiza filozoficzna ma charakter terapeutyczny, bo chodzi nie o rozwiązanie problemów filozoficznych, ale o ich usunięcie – filozof zajmuje się problemem jak lekarz chorobą.
Jego pozytywne poglądy na język sprawiają ze uważa się go za przedstawiciela filozofii języka potocznego.
Do tego nurtu należeli też Austin, Ryle, Grice, Strawson, język potoczny ma własną koherentną logikę niedającą się ująć przez żaden system formalny.
W US(r) A po II wojnie główną postacią FA jest Quine, który krytykował dogmatyczne założenia pozytywizmu logicznego (podział zdań na analityczne i syntetyczne) i jednocześnie kontynuował wiele idei tego ruchu np. nie ma żadnej filozofii pierwszej, niezależnej od nauk.
W końcu lat 60 podjęto próby zbudowania SYSTEMATYCZNEJ TEORII ZNACZENIA DLA JEZYKÓW NATURALNYCH i wyprowadzenia na jej podstawie określonych twierdzeń metafizycznych.

W latach 70 tych za sprawą Kripkego, i Putnama sformułowano tzw. TEORIE OZNACZANIA (REFERENCJI), która opierała oznaczanie na przyczynowym związku użytkowników języka z oznaczanymi przedmiotami i postulowała istnienie istoty rzeczy czy rodzajów naturalnych.
Był to czynnik, który przyczynił się do odnowienia zainteresowania zagadnieniem konieczności metafizycznej i ontologią światów możliwych.
Od lat 80 tych filozofia języka traciła znaczenie na rzecz filozofii umysłu, zdecydowały o tym przeświadczenie, że nie można zrozumieć funkcjonowania języka i jego relacji do rzeczywistości bez zrozumienia natury umysłu i jego związków ze światem.
Patrząc na dzieje FA w 20 w można powiedzieć ze po wstępnym okresie dokonały się w niej trzy istotne zwroty ·lingwistyczny
ontologiczny
naturalistyczny.