"Umiłowanie mądrości,
czyli czego można
nauczyć się od filozofów
greckich"
Antyczne szkoły filozoficzne i słynni filozofowie-wprowadzenie do
świata starożytnej filozofii
Co to jest
filozofia?
Filozofia
z greckiego "
philosophia
" - znaczy: "umiłowanie
mądrości".
Filozofia dla starożytnych Greków oznaczała
poszukiwanie wiedzy wyrastające ze zdziwienia w
zetknięciu ze światem.
Filozofia odeszła od tradycyjnych mitów lub
zwyczajnego postrzegania świata.
Krótka historia
Filozofia zrodziła się w starożytnej Grecji (VII w. przed
Chr.).
Pierwsi filozofowie interesowali się przyrodą, pytali o
zasadę ( po grecku "arche"), czyli o powstanie i
budowę świata otaczającego człowieka.
Później zajmowali się człowiekiem i wspólnotą ludzką,
pytano wówczas o drogi do osobistego szczęścia oraz
o miejsce człowieka w społeczności,
poszukiwano najlepszych form organizacji państwa i
sposobów sprawowania władzy. Najlepsze systemy
filozoficzne starożytności stworzyli Platon i
Arystoteles.
Chrześcijaństwo przejęło dorobek filozoficzny
starożytnych, wykorzystując go przy budowie własnej
koncepcji filozoficznej, światopoglądowej i kulturowej.
W starożytnej filozofii
wyróżniamy pięć okresów:
naturalistyczny, z dominacją filozofii przyrody,
humanistyczny, jako okres działalności
sofistów i Sokratesa,
okres tzw. wielkich syntez, z
najwybitniejszymi nazwiskami epoki –
Platonem i Arystotelesem,
okres szkół hellenistycznych, czyli szkół
stoików, epikurejczyków, sceptyków oraz
szkoły eklektycznej;
religijny, czyli tzw. neoplatonizm.
Szkoły
filozoficzne
Sofiści
Protagoras i Gorgiasz
Polegało ono na przekonaniu, że każdy człowiek
żyje w odmiennym świecie (relatywizm
kosmologiczny), co wynikać miało z tego, iż
poszczególne jednostki odbierają inne wrażenia, a
tylko one stanowiły dla sofistów rzetelne źródło
poznania (sensualizm).
Stanowisko takie znalazło wyraz w stwierdzeniu
Protagorasa: "człowiek jest miarą wszechrzeczy", i
w przyjęciu relatywnej koncepcji prawdy. W
konsekwencji sofiści dopuścili istnienie wielu
różnych, sprzecznych ze sobą prawd, zmierzając
ku agnostycyzmowi, czyli poglądowi negującemu w
ogóle możliwości poznawcze człowieka.
Platonicy
Platon,Amoniusz, Św. Augustyn, Tomasz z Akwiniu,
To idealizm tzn. teoria głosząca, że we wszystkich dziedzinach bytu (istnienia) i
działania, obok pierwiastków realnych, które są przemijające, istnieją pierwiastki
idealne, które są wieczne; i że pierwiastki idealne mają przewagę nad realnymi.
A dokładniej:
- TEORIA BYTU - istnieje byt idealny, któremu przyporządkowany jest świat
rzeczywisty. Tym bytem idealnym są idee - czyli to co bezpośrednio, w
doświadczeniu, nie jest nam dane; możemy poznać je jedynie rozumowo;
- PSYCHOLOGIA - istnieje nieśmiertelna dusza, a ciało jest dla niej więzieniem; ciało
to coś niższego niż dusza;
- TEORIA POZNANIA - istnieje wiedza rozumowa, niedoświadczalna, wrodzona, a
wiedza zmysłowa, jako zależna i niepewna musi jej być podporządkowana;
- ETYKA - właściwym celem człowieka są dobra idealne. Słynna triada platońska:
PRAWDA = PIĘKNO = DOBRO. Najważniejsza wartość : dobro.
- ESTETYKA - sztuka tylko naśladuje rzeczywistość, jest więc mniej wartościowa niż
byt ( czyli idee). Artyści to tylko rzemieślnicy, którzy posiedli pewne umiejętności. Z
idealnego państwa trzeba wypędzać artystów (wpływają na emocje człowieka);
- KONCEPCJA MIŁOŚCI -od miłości do pięknych ciał, przez miłość do pięknych dusz,
do miłości piękna wiecznego tj. idea piękna.
„Mądrość źródłem dobra i piękna”
Arystotelicy
Arystoteles
Wykluczają skrajności, nie zajmują
stanowisk jednoznacznych, np.
idealistycznych czy materialistycznych,
czysto racjonalistycznych czy
sensualistycznych, moralistycznych czy
hedonistycznych.
Ich istotą jest odnajdywanie w
jednostkowym tego, co ogólne, a w
ogólności tego, co jednostkowe.
Stoicy
Zenon z Kition
Świat jako całość stanowi żyjący organizm i jest doskonały i boski.
Ten, kto tego bezpośrednio doświadczy, jest mędrcem, nic go nie
przerazi ani nie załamie, widzi bowiem zawsze doskonałość całej
rzeczywistości i wie, że wszystkie przemiany (także takie jak
rozkład i śmierć) służą całości.
Stoicy uznali, że to, co zgodne z rozumem, jest zgodne z naturą, a
to, co z nią zgodne, jest dobre i rozpoznanie tego jest cnotą.
Twierdzili, że cnota stanowi jedyne dobro moralne, z którego
wynikają wszystkie pozytywne działania, jest też niepodzielna, czyli
nie można być "częściowo" cnotliwym - albo się ją posiada w
całości, albo wcale. Cnotliwy mędrzec nie podlega afektom, które
stoicy kwalifikowali jako złe. Zachowuje on w każdej sytuacji
przysłowiowy "stoicki spokój". Podobnie jak cały świat, stoicy
traktowali społeczeństwo jak organizm - stąd wynikał postulat
działania dla wspólnego dobra.
„W szczęściu jak i w nieszczęściu trzeba zachowywać spokój”
Epikurejczycy
Epikur, Metrodor z Lampsakos, Hermachos z
Mityleny,Filodemos z Gadary, Zenon z
Sydonu, Lukrecjusz
W swoich rozważaniach podejmowali głównie
problemy etyczno-psychologiczne, socjologiczne i
metodologiczne.
CARPE DIEM-to hasło epikurejczyków, tłumaczone
jako chwytaj dzień – czyli wykorzystuj maksymalnie
każdą chwilę życia, doceń jej urodę. Nie zmarnuj
żadnej szansy, która jest Ci dana. Doceń tę chwilę,
staraj się być aktywny.
Cynicy
Antystenes z Aten, Diogenes z Synopy.
Starożytni cynicy greccy wywodzą swe poglądy
od Sokratesa.
Filozofia cyników była pierwszym systemem z
całego szeregu greckich filozofii życia. Cynicy
programowo odrzucali rozważanie zagadnień z
teorii bytu i teorii poznania koncentrując się
prawie wyłącznie na etyce. Dla cyników jedyną
wartością godną analiz filozoficznych była cnota.
Wszystko inne było im obojętne ? łącznie z
szeroko rozumianą wiedzą. Wszystko inne
odciąga człowieka od prób osiągnięcia i
zrozumienia prawdziwej cnoty i dlatego jest w
istocie złem.
Sceptycy
Pirron
Sceptycy uważali, że nie można dociec
prawdy o żadnej rzeczy, należy więc
powstrzymać się od wydawania
jakichkolwiek sądów o rzeczywistości -
taka postawa daje spokój prowadzący do
szczęścia.
Twierdzili również, że niemożliwe jest
poznanie uzyskiwane dzięki pojęciom,
ponieważ poznając pojęcie, poznajemy
cały gatunek, a nie to, co istnieje
konkretnie.
„Prawda jest niedostępna dla człowieka”
W skrócie
sofiści - nauka przekonywania innych, profesor: Protagoras
z Abdery;
platonicy - nauka o bycie, o sztuce życia, profesor: Platon;
arystotelicy - dyskusje o zasadach świata, profesor:
Arystoteles;
stoicy - nauka praktycznej sztuki życia, profesor: Zenon z
kition;
epikurejczycy - jak żyć by stale odczuwać przyjemność,
profesor: Epikur z Samos;
cynicy - nauka życia zgodnego z naturą, profesor: Diogenes
z Synopy;
sceptycy - nauka sztuki wątpienia, profesor: Pyrron z Elidy.
„Szkoła
ateńska”
Rafael Santi