METODY KARTOGRAFICZNEJ PREZENTACJI OBIEKTÓW I ZJAWISK

METODY KARTOGRAFICZNEJ

PREZENTACJI OBIEKTÓW I

ZJAWISK

Metodami kartograficznymi nazywa

się

metody

umożliwiające

przestawianie rozmieszczenia na mapie
różnych obiektów i zjawisk. Dzielimy je
na metody jakościowe i ilościowe.

metodach

jakościowych

zostaje

przedstawiony tylko rodzaj danego
zjawiska, a w metodach ilościowych
natężenie lub wielkość zjawiska.

W prezentacjach kartograficznych

wyróżniamy

kartodiagramy oraz

kartogramy

KARTODIAGRAMY

Kartodiagramem  nazywamy    diagramy
umiejscowione na mapie  co lokalizuje w
przestrzeni  geograficznej  występowanie
zjawiska prezentowanego diagramem.

Diagram  to  rysunek  geometryczny  lub
symboliczny    reprezentujący  określony
obiekt  lub  zjawisko  występujące  w
terenie  (prezentacja  jakościowa),  a
jego  wielkość  oznacza  liczebność    tych
obiektów (prezentacja ilościowa).

Wyróżnia się następujące lokalizacja
diagramów na mapie:

Diagramy umieszczone na mapie

tworzą

tzw.

kartodiagramy.

Ich

usytuowanie

powinno

określać

miejsca lub obszary, w których
występują reprezentowane przez nie
obiekty czy zjawiska.

- Jeżeli mają wskazać konkretne
miejsce

występowania

danego

obiektu lub zjawiska to diagram
lokalizuje

się

według

jego

współrzędnych

przestrzennych

(lokalizacja topograficzna).

- Gdy mają przedstawiać sumę
zjawisk lub obiektów występujących
na danym obszarze to diagram
umieszcza się w „środku optycznym”
danego obszaru, którego dotyczy.

Dla

wskazania

informacji

występowaniu  obiektu  lub  obiektów
w  danej  jednostce  administracyjnej,
odpowiedni  diagram  umieszcza  się
najczęściej

nazwą

jednostki

administracyjnej terenu, na którym
one występują.

KARTOGRAMY

Kartogramy

są

graficznym

przedstawieniem

danych

statystycznych,

które prezentują natężenie danego zjawiska
w odniesieniu do wielkości powierzchni
ocenianej

jednostki.

wielkości

tego

natężenia  informuje  nas  zmienna  wizualna
(np.  kolor,  deseń).  Wyróżniamy  kartogramy
właściwe  I ciągłe.

Wyróżnia się dwie grupy metod podziału
danych na klasy:

klasy o stałym elemencie

oraz

klasy progresywne

Do pierwszej grupy zalicza się:
a) klasy o jednakowej rozpiętości, w której
wszystkie przedziały mają taką samą
rozpiętość. Uzyskuje się je dzieląc rozstęp
danych przez wymaganą ilość klas.

gdzie: R- rozstęp
badanej cechy,
p- długość
przedziału,
k- liczba klas

Inna metoda podziału zbioru danych na

klasy (przedziały) polega na dodawaniu i
odejmowanie

średniej

arytmetycznej

najpierw  jednego  odchylenia  standardowego,
następnie  dwóch  odchyleń  standardowych,
itd.  aż  do  momentu  dojścia  do  wartości
maksymalnej i minimalnej w danym zbiorze.

Kolejną metoda o stałym elemencie

bazuje na stałej liczbie elementów w
każdym przedziale. Polega ona na podziale
uporządkowanej wzrostowo lub malejąco
liczby wszystkich obserwacji przez żądaną
liczbę klas. Wynik informuje ile obserwacji
będzie znajdować się w każdej z klas.
Metodę tę stosuje się przy występowaniu
jednakowej wielkości pól odniesienia.

Kartogramy właściwe

Kartogramy właściwe nazywane inaczej

skokowymi  to  takie,  w  których  występuje
skokowa  skala  wartości  oznacza  to,  że  dane
zostały pogrupowane w przedziały klasowe,
          a każdy z nich przedstawia uogólnioną
wartość  zjawiska  dla  danego  obszaru.
Wyróżniamy  kartogramy  proste  i  złożone.
Ich

konstrukcje

prezentują

następujące

obrazy.

Kolejną metodą podziału na klasy o stałym

elemencie jest wyznaczanie przedziałów
klasowych

pomocą

średnich

przejściowych.  Polega  ona  na  obliczeniu
średniej  arytmetycznej,  która  dzieli  zbiór  na
dwie  części.  Następnie  należy  znów  obliczyć
średnią dla każdej z powstałych części, przez
co  zbiór  ponownie  zostaje  podzielony.  Nie
występują  tu  klasy  puste,  a  ilość  klas  jest
zawsze parzysta [1].

Document Outline