Państwa Europy

Zachodniej w 1 poł. XIX

wieku

Francja, Wielka Brytania,

Belgia.

Francja

Po upadku Napoleona na tronie
zasiadł brat ściętego Ludwika XVI,

Ludwik XVIII z dynastii Burbonów

.

Do Francji powróciło też wielu
członków arystokracji i
duchowieństwa. Z drugiej strony
rozpoczęły się prześladowania
osób związanych z Napoleonem.
Francja wkroczyła w okres reform,
ponieważ powrót do absolutyzmu
okazał się niemożliwy.

„Karta Konstytucyjna”

W

1814 r. Ludwik XVI wydał „Kartę

Konstytucyjną”

– był to kompromis miedzy

monarchia absolutną a monarchia
konstytucyjną –

przywracała dziedziczny tron i

znosiła oświeceniowa idee zwierzchnictwa
narodu nad władcą.

Ponadto ustalała władzę

wykonawczą, która miał pełnić dwuizbowy
parlament. Ministrów mianował monarcha.
Z czasów Napoleona przerwały tylko niektóre
zapisy Kodeksu cywilnego oraz konkordat ze
Stolicą Apostolską.

Rewolucja lipcowa 1830

Następca Ludwika XVIII został

Karol X

zwany

„królem ultrasem”

– z powodu swych skrajnie
konserwatywnych poglądów. Jego
polityka jednak nie sprawdziła
się, co doprowadziło do

rewolucji

lipcowej w 1830

r. i wyniesieniem

na tron francuski

Ludwika Filipa I

Orleańskiego

, który przyjął tytuł

„Króla Francuzów”, ponieważ
źródłem jego władzy była wola
ludu.

Monarchia lipcowa

Pod rządami Ludwika Filipa I Francja
przeżywała

rozkwit zwłaszcza w

dziedzinie gospodarki

– powstawały

kopalnie węgla kamiennego, fabryki
maszyn, zakłady tekstylne, budowano
linie kolejowe itd.
Ludwik Filip jako jedyny próbował
nawiązywać do legendy Napoleona –

za jego sprawą sprowadzono zwłoki
Napoleona do Paryża oraz jako symbol
Francji przywrócił trójkolorowa flagę.

Wielka Brytania

W 1 poł. XIX wieku na Wyspach Brytyjskich
trwał proces ugruntowania monarchii
parlamentarnej, w której ostatecznie najwyższą
władzę pełnił

parlament

. Po wyborach król

mianował premierem lidera partii, która
uzyskała większość głosów.

Premier wywodził

się albo ze stronnictwa torysów
(konserwatystów) albo wigów (liberałowie).

Następnie premier powoływał

gabinet

, czyli

zespół ministrów działających pod
zwierzchnictwem premiera.

Parlament

W latach

1833-34

parlament rozpoczął

pierwsze

reformy socjalne

i m.in. wprowadził

ograniczenie czasu pracy dla kobiet i dzieci,
obowiązek szkolny dla dzieci oraz obowiązek
dofinansowywania opieki społecznej przez
państwo. Reformy jednak nie do końca
zadowoliły robotników, skąd właśnie powstał

ruch czartystów

domagający się

powszechnego prawa wyborczego (było one
ograniczone cenzusem majątkowym).

Epoka wiktoriańska

W 1837 r tron
brytyjski objęła
królowa Wiktoria,
której panowanie
trwało aż do
1901 . Okres jej
długich rządów
nazwano epoka
wiktoriańską.

Irlandia

Pod wpływem rewolucji francuskiej w 1 poł. XIX
wieku w Irlandii nasiliły się ruchy
narodowościowe zmierzające do oderwania
tego kraju spod władzy angielskiej.

Konflikt

między Irlandią a W. Brytania miał jednak
podłoże religijne, ponieważ katoliccy
Irlandczycy niezbyt chętnie podchodzili do
rządów brytyjskich protestantów. W 1800
Brytyjczycy zdołali narzucić Irlandii unię realną,
w wyniku której powstało Zjednoczone
Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Belgia

Zgodnie z postanowieniami Kongresu Wiedeńskiego dawne

Niderlandy habsburskie

(Belgię) połączono z dawną

Republiką Zjednoczonych Prowincji

i powstało

Królestwo

Niderlandów

(Holandia). Jednak od razu ujawnił się silny

rozdźwięk między dwiema częściami Królestwa. Belgowie –
katolicy nie potrafili dogadać się z protestanckimi
Holendrami. Sprzeciw wywołało tez narzucanie
francuskojęzycznym Belgom języka niderlandzkiego.

To wszystko sprawiło, iż Belgowie w czasie rewolucji
lipcowej chwycili za broń i ogłosili niepodległość.

W sprawę

musiała zainterweniować Rosja jako przedstawiciel
Świętego Przymierza. Car Mikołaj I chciał wykorzystać do
tego celu wojsko Królestwa Polskiego, ale wkrótce
zaniechał siłowego rozwiązania tego konfliktu.

Ostatecznie

w Belgii wprowadzono ustrój monarchiczny i jedna z
najbardziej liberalnych konstytucji w Europie.

KONIEC