Życie polityczne Ukraińców w II połowie XIX wieku
Wiosna Ludów rozbudziły rozwój Ukraińskiego Ruchu Narodowego. Zmierzch Wiosny zahamował na pewien czas ten rozwój. Do głosu doszło moskalofile głoszący konieczność połączenia się z Rosja w jedna całość. Moskalofile byli najbardziej reakcyjnym odłamem ruchu narodowego. Napotykali oni opór osób zainteresowanych poszerzeniem swobód i praw narodowości ukraińskiej. Po utworzeniu Na UL katedrę literatury ukraińskiej, założono Dom Narodowy i Macierz Ruską zajmujące się rozbudową szkolnictwa i podniesieniem poziomu kulturalnego Ukraińców zaczęły powstawać organizacje studenckie tzw. Hromady Akademickie. Zostały one szybko opanowane przez narodowców. Dzięki nim powstał Teatr Zawodowy we Lwowie, Towarzystwo Literackie. Początkowy lojalizm wobec państwa zamienił się w pozycje radykalne bliskie socjalizmowi. Reszta wierna starym zamierzeniom w pełni współpracowała z rządem austriackim. Obydwie orientacje łączyło głoszenie odrębności ukraińskiej narodowości i konieczność uzyskania autonomii.
W 1890 r. została założona przez iwana Franko i Pawlyka Ukraińsko - Ruskiej Partii Radykalnej. W 1899 nastąpił rozłam w partii i powstanie liberalno - narodowe Ukraińskie Stronnictwo Narodowo Demokratyczne. Głosiła ona potrzebę utworzenia z połączonej Galicji Wschodniej i Ukrainy Naddnieprzańskiej autonomicznej części Monarchii Habsburskiej.
W 1890 r. namiestnikiem Galicji został Kazimierz Badeni. Zawarł on ugodę polsko - ruską. Współpracował z nacjonalistami i z metropolita grekokatolickim. Jednak ugoda Badeniowska niezadowalana żadnej ze stron. Badeni pod wpływem nacisków polskiego ziemiaństwa zaczął ograniczać swobody ukraińskich narodowców zaś ci ostatni pod wpływem ukraińskiego ruchu radykalnego przeszli do opozycji w 1894. II polowa XIX wieku wpłynęła pozytywnie na Ukraińców. W XX wiek wkroczyli jeszcze bardziej świadomi narodowej odrębności, bogatsi o doświadczenia współpracy politycznej oraz posiadający własne organizacje polityczne oraz kulturalno - oświatowe.