OCHRONA ŚRODOWISKA W

ZAGOSPODAROWANIU

PRZESTRZENNYM I PRZY REALIZACJI

INWESTYCJI.

Patrycja Brzostek

Ochrona środowiska

Pojęcie zagospodarowania

przestrzennego

Zagospodarowanie przestrzenne odgrywa

w ochronie środowiska dużą rolę.

Zagadnienie to reguluje ustawa z dnia 27

marca 2003 r. „O planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym” a

także ustawa — Prawo ochrony

środowiska, które mówi, że

zagospodarowanie przestrzenne powinno

uwzględniać zasady ochrony środowiska

oraz zasadę zrównoważonego rozwoju

(art. 71).

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym w art. I określa:

1) zasady kształtowania polityki przestrzennej
przez jednostki samorządu terytorialnego i
organy administracji rządowej,
2) zakres i sposoby postępowania w sprawach
przeznaczania terenów na określone cele oraz
ustalania zasad ich zagospodarowania i
zabudowy przyjmując ład przestrzenny i
zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

1) wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i

architektury

2) walory architektoniczne i krajobrazowe;
3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowaniu

wodami ochrony gruntów rolnych i leśnych;

4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków

oraz dóbr kultury współczesnej;

5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa Łudzi I

mienia a także potrzeby osób niepełnosprawnych;

6) walory ekonomiczne przestrzeni;
7) prawo własności;
8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
9) potrzeby interesu publicznego.

W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się:

Czym jest planowanie

przestrzenne?

To całokształt działań zmierzających do zapewnienia

prawidłowego rozwoju poszczególnych obszarów kraju.

Planowanie przestrzenne to sztuka organizowania

przestrzeni na potrzeby człowieka, przy jednoczesnym

uwzględnieniu wzajemnych powiązań poszczególnych

regionów, a nawet nadrzędnych interesów ogólnokrajowych.

Planowanie przestrzenne w skali kraju to np. lokalizacja

nowych ośrodków przemysłowych od podstaw, bądź na

bazie istniejących wcześniej, w skali regionu - np. lokalizacja

terenów rolniczych, turystycznych itp., w skali miasta - np.

wkomponowanie nowej zabudowy w już istniejącą, tak by

nie szpeciła krajobrazu i jak najlepiej służyła mieszkańcom.

Planowaniem przestrzennym najczęściej zajmują się zespoły

specjalistów różnych dziedzin (urbaniści, architekci,

geografowie, ekonomiści, ekolodzy i in.), a pierwszym

etapem jest zawsze rozpoznanie warunków środowiska

geograficznego.

Miejscowy plan

zagospodarowania

przestrzennego

Dostarcza niezbędnych informacji o przeznaczeniu terenów na określone cele i o wymaganiach
techniczno-przyrodniczych, które winny być spełnione przy lokalizacji inwestycji.

Z punktu widzenia ochrony środowiska istotne znaczenie ma procedura poprzedzająca
uchwalenie planu. Art. 72 Prawa ochrony środowiska mówi o tym, że chcąc utrzymać równowagę
przyrodniczą i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska podczas zagospodarowania terenów
gmin oraz przy tworzeniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się:

1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w tym na terenach
eksploatacji złóż kopalin, i racjonalnego gospodarowania gruntami,
2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych i przyszłych potrzeb
eksploatacji tych złóż,
3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i wsi, ze szczególnym
uwzględnieniem gospodarki wodnej, odprowadzania ścieków, gospodarki odpadami, systemów
transportowych i komunikacji publicznej oraz urządzania i kształtowania terenów zieleni,
4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed zanieczyszczeniem w związku z
prowadzeniem gospodarki rolnej,
5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków klimatycznych oraz
uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym ziemi i ich skutkom,
6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed
hałasem, wibracjami i polarni elektromagnetycznymi.

Przy przeznaczaniu terenów na poszczególne cele oraz przy
określaniu zadań związanych z ich zagospodarowaniem w
strukturze wykorzystania terenu, ustala się proporcje pozwalające
na zachowanie lub przywrócenie równowagi przyrodniczej i
prawidłowych warunków życia.

Określa się także sposób zagospodarowania obszarów
zdegradowanych w wyniku działalności człowieka, klęsk
żywiołowych oraz ruchów masowych ziemi.

Uchwalenie

miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego

poprzedza podjęcie uchwały o przystąpieniu do

sporządzenia tzw. studium uwarunkowań i kierunków. Do
sporządzenia studium przystępuje się w celu określenia polityki
przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania
przestrzennego.

Obowiązek sporządzenia projektu miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego zawierającego część graficzną
i opisową spoczywa na wójcie (prezydencie bądź burmistrzu).

W planie miejscowym określa się OBOWIĄZKOWO:

1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu

lub różnych zasadach zagospodarowania;

2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;
3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;
4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury

współczesnej;

5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;
6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w

tym linie zabudowy, gabaryty obiektów I wskaźniki intensywności zabudowy;

7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających

ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów
górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz
zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;

8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem

miejscowym;

9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich

użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i

infrastruktury technicznej;

11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania

terenów;

12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się stosowną opłatę (tzw. rentę

planistyczną).

Organy samorządu województwa sporządzają plan
zagospodarowania przestrzennego województwa,
prowadzą analizy i studia oraz opracowują koncepcje
i programy odnoszące się do obszarów i problemów
zagospodarowania przestrzennego odpowiednio do
potrzeb i celów podejmowanych w tym zakresie prac.

Uchwalę o przystąpieniu do sporządzania planu
zagospodarowania przestrzennego województwa
podejmuje sejmik województwa. Plan taki opracowuje
się dla obszaru w granicach administracyjnych
województwa.

ZAGOSPODAROWANIE PRZESTRZENNE

W WOJEWÓDZTWIE ORAZ NA

SZCZEBLU KRAJU

W planie zagospodarowania przestrzennego województwa
uwzględnia się ustalenia strategii rozwoju województwa oraz
określa się w szczególności:

1) podstawowe elementy sieci osadniczej województwa i ich
powiązań komunikacyjnych oraz infrastrukturalnych, w tym
kierunki powiązań transgranicznych;
2) system obszarów chronionych, w tym obszary ochrony
środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego, ochrony
uzdrowisk oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz
dóbr kultury współczesnej;
3) rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu
ponadlokalnym;
4) obszary problemowe wraz z zasadami ich
zagospodarowania oraz obszary metropolitalne;
5) obszary wsparcia;
6) obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi;
7) granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;
8) obszary występowania udokumentowanych złóż kopalin.

Po podjęciu przez sejmik województwa uchwały o przystąpieniu do

rozporządzania plami zagospodarowania przestrzennego województwa marszałek
województwa kolejno:

1) ogłasza w prasie ogólnopolskiej oraz przez obwieszczenie w urzędach gmin,
starostwach powiatowych. urzędzie marszałkowskim i urzędzie wojewódzkim
informację o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając
formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących planu, nie krótszy niż 3
miesiące od dnia ogłoszenia;
2) powiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania
planu instytucje I organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu.
3)rozpatruje złożone wnioski;
4)sporządza projekt planu zagospodarowania przestrzennego województwa wraz
z prognozą oddziaływania na środowisko;
5)uzyskuje od wojewódzkiej komisji urbanistyczno-architektonicznej opinię o
projekcie planu;
6) występuje o opinię o projekcie planu do właściwych instytucji i organów. a także
do wojewody, zarządów powiatów, wójtów, burmistrzów gmin i prezydentów miast
położonych na terenie województwa oraz rządowych I samorządowych organów
administracji publicznej na terenach przyległych do granic województwa oraz
uzgadnia projekt z organami określonymi w przepisach odrębnych.
7)przedstawia projekt planu ministrowi właściwemu do spraw budownictwa,
gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w celu stwierdzenia jego zgodności z
koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju I programami rządowymi. o
których mowa w art. 48 ust. 1;
8) przedstawia projekt planu sejmikowi województwa do uchwalenia;

Następnie sejmik województwa uchwała

plan zagospodarowania przestrzennego

województwa. Uchwałę sejmiku

województwa o uchwaleniu planu

zagospodarowania przestrzennego

województwa wraz z dokumentacją prac

planistycznych marszałek województwa

przekazuje wojewodzie w celu oceny

zgodności z przepisami prawnymi oraz

ogłoszenia w wojewódzkim dzienniku

urzędowym.

Planowanie przestrzenne na

szczeblu kraju

Organami kompetentnymi są tu przede wszystkim
minister do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej oraz minister do spraw
rozwoju regionalnego. Minister do spraw budownictwa,
gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej koordynuje
zgodność planów zagospodarowania przestrzennego
województw z koncepcja przestrzennego
zagospodarowania kraju oraz w porozumieniu z
ministrem do straw rozwoju regionalnego prowadzi
współpracę transgraniczną i przygraniczną w zakresie
zagospodarowania przestrzennego, a także
przygotowuje okresowe raporty o stanie
zagospodarowania przestrzennego kraju.

Minister do spraw rozwoju regionalnego, uwzględniając
cele zawarte w rządowych dokumentach strategicznych:
1) sporządza koncepcję przestrzennego
zagospodarowania kraju, która uwzględnia zasady
zrównoważonego rozwoju kraju w oparciu o
przyrodnicze, kulturowe, społeczne i ekonomiczne
uwarunkowania, o których mowa w przepisach
odrębnych, a także prowadzi współpracę zagraniczną w
tym zakresie;
2) prowadzi analizy i opracowuje koncepcje oraz
sporządza programy odnoszące się do obszarów i
zagadnień pozostających w zakresie programowania
strategicznego oraz prognozowania rozwoju
gospodarczego i społecznego, współpracując z
właściwymi ministrami oraz z centralnymi organami
administracji rządowej.

Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju
określa uwarunkowania, cele i kierunki
zrównoważonego rozwoju kraju oraz działania
niezbędne do jego osiągnięcia, a w szczególności:
1) podstawowe elementy krajowej sieci osadniczej z
wyodrębnieniem obszarów metropolitalnych;
2) wymagania z zakresu ochrony środowiska i
zabytków, z uwzględnieniem obszarów podlegających
ochronie;
3) rozmieszczenie infrastruktury społecznej o znaczeniu
międzynarodowym i krajowym;
4) rozmieszczenie obiektów infrastruktury technicznej i
transportowej, strategicznych zasobów wodnych i
obiektów gospodarki wodnej o znaczeniu
międzynarodowym i krajowym;
5) obszary problemowe o znaczeniu krajowym, w tym
obszary zagrożeń wymagających szczegółowych
studiów i planów.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu

publicznego i decyzja o warunkach zabudowy

Decyzje te są aktami stosowania prawa w
indywidualnych sprawach z zakresu administracji
publicznej. Decyzja o ustaleniu lokalizacji celu
publicznego wydawana jest w braku miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, wydawana na
wniosek inwestora. Decyzję wydają w odniesieniu do:
1) inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i
wojewódzkim - wójt, burmistrz albo prezydent miasta,
w uzgodnieniu z marszałkiem województw;
2) inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym
i gminnym— wójt, burmistrz albo prezydent miasta oraz
na terenach zamkniętych – regionalny dyrektor ochrony
środowiska.

W przypadku inwestycji celu publicznego wykraczającej poza obszar jednej
gminy decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje wójt,
burmistrz albo prezydent miasta, na którego obszarze własności znajduje się
największa część terenu, na którym ma być realizowana ta inwestycja, w
porozumieniu z zainteresowanym, wójtami. burmistrzami albo prezydentami
sąsiednich miast.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:
1) rodzaj inwestycji;
2) warunki, szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego
zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności:
— warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,
-ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i
zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,
— obsługi w zakresie Infrastruktury technicznej i komunikacji.
— wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,
— ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych;
3) linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w
odpowiedniej skali.
Decyzja ta wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę.

Decyzja o warunkach zabudowy wydawana jest przez wójta, burmistrza
albo prezydenta miasta po uzgodnieniu z innymi właściwymi organami.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w
przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi
publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie
wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie parametrów. cech i
wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w
tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii
zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla
zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia
gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty
zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły
moc;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach
zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy,
doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym
wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu
nieruchomości. Decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do
terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich.
Informację tej treści zamieszcza się w decyzji.

Zgodnie z art. 65 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
Przestrzennym; organ który wydal decyzję o warunkach zabudowy
albo decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, stwierdza jej
wygaśnięcie, jeśli:

1)inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę;
2) dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są
inne niż w wydanej decyzji, przepisu ust.. I pkt 2 me stosuje się,
jeżeli została wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę.
3. Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji, o których mowa w ust. 1,
następuje w etrybie art. 162 § I pkt I Kodeksu postępowania
administracyjnego.

Decyzja o środowiskowych

uwarunkowaniach.

Konkretyzacją i rozwinięciem zasady prewencji
odniesionej do ochrony środowiska jest w ustawie z 3
października 2008 r. regulacja zawarta w rozdziale 3
działu V. Dział V jest poświęcony postępowaniu w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko planowanych
przedsięwzięć. Jednym z aktów wydawanych w tym
postępowaniu jest decyzja o środowiskowych
uwarunkowaniach.
Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
jest wymagane dla planowanych:
1) przedsięwzięć mogących zawsze znacząco
oddziaływać na środowisko;
2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco
oddziaływać na środowisko.

Zgodnie z art. 72 ust. I ustawy z 3 października 2008 r. wydatne decyzji o

środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem:

1) decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego, decyzji o zatwierdzeniu

projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót
budowlanych;

2) decyzji o pozwoleniu na rozbiórkę obiektów jądrowych;
3) decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu;
4) koncesji na poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, na wydobywanie

kopalin ze złóż, bezzbiornikowe magazynowanie substancji oraz składowanie
odpadów w górotworze;

5) decyzji określającej szczegółowe warunki wydobywania kopaliny;
6) pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie urządzeń wodnych;
7)decyzji ustalającej warunki prowadzenia robót polegających na regulacji wód

oraz budowie watów przeciwpowodziowych, a robót melioracyjnych,
odwodnień budowlanych oraz innych robót ziemnych zmieniających stosunki
wodne na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych;

8) decyzji o zatwierdzeniu projektu scalenia lub wymiany gruntów;
9) decyzji o zmianie lasu na użytek rolny;
10) decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej;
11) decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej, autostrady czy przedsięwzięć

Euro 2012;

12) decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie użytku publicznego:
13) decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu

regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego.

Regionalny dyrektor ochrony środowiska jest właściwy do
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w
przypadku:
1) będących przedsięwzięciami mogącymi zawsze
znacząco oddziaływać na środowisko:
— dróg, linii kolejowych, napowietrznych linii
elektroenergetycznych, instalacji do przesyłu ropy
naftowej, produktów naftowych, substancji chemicznych
lub gazu a także sztucznych zbiorników wodnych;
2) przedsięwzięć realizowanych na terenach zamkniętych;
3) przedsięwzięć realizowanych na obszarach morskich;
4) zmiany lasu, niestanowiącego własności Skarbu
Państwa, na użytek rolny;
5) przedsięwzięć polegających na realizacji inwestycji w
zakresie lotnisk a użytku publicznego;
6) inwestycji w zakresie terminalu regazyfikacyjnego
skroplonego gazu ziemnego.

Starosta wydaje decyzje o środowiskowych
uwarunkowaniach w przypadku scalania, wymiany lub
podziału gruntów.

Dyrektor regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych
wydaje tę decyzję w przypadku zmiany lasu,
stanowiącego własność Skarbu Państwa, na żytek
rolny, a Wójt, burmistrz lub prezydent miasta w
przypadku pozostałych przedsięwzięć.

Organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach przeprowadza co do zasady,
postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko (art. 61 ust. I ustawy z 3 października
2008 r.).

Zgodnie z art 62 ustawy z 3 października 2008 r. W
postępowaniu tym określa się, analizuje oraz ocenia:
1) bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na:
a) środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, zabytki oraz
wzajemne oddziaływanie między nimi,
b) dobra materialne,
c) dostępność do złóż kopalin;
2) możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania
negatywnego
oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;
3) wymagany zakres monitoringu.

Jeżeli z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
wynikazasadność realizacji przedsięwzięcia w wariancie innym
niż proponowany przez wnioskodawcę, organ administracji, za
zgodą wnioskodawcy, wskazuje w decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach wariant dopuszczony do realizacji lub — w
razie braku zgody wnioskodawcy — odmówi zgody na realizację
przedsięwzięcia (art. 81 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r.).

Jeżeli został uchwalony miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego, warunkiem wydania
przez właściwy organ decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach jest co do zasady stwierdzenie
zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami tego
planu (art. 80 ust. 2 ustawy z 3 października 2008 r.).

Właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach, uwzględniając:
1) wyniki uzgodnień i opinii z właściwymi organami,
2) ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu
przedsięwzięcia na środowisko,
3) wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa,
4) wyniki postępowania w sprawie transgranicznego
oddziaływania na środowisko, jeżeli zostało
przeprowadzone.

Stosownie do art. 82 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r. w decyzji o
środowiskowych uwarunkowaniach właściwy organ określa:
1) rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia;
2) warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji z szczególnym
uwzględnieniem konieczności ochrony cennych walorów przyrodniczych, zasobów
naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich;
3) wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w
dokumentacji wymaganej do wydania decyzji, o których mowa w art. 72 ust. I
ustawy z 3 października 2008 r.;
4) wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych, w
odniesieniu do przedsięwzięć zaliczanych do zakładów stwarzających zagrożenie
wystąpienia poważnych awarii;
5) wymogi w zakresie ograniczania transgranicznego oddziaływania na
środowisko w odniesieniu do przedsięwzięć, dla których przeprowadzono
postępowanie w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko;
6) stwierdzenie konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania,
jeżeli przedsięwzięcie należy do wymienionych w art. 13$ ust. I Prawa ochrony
Środowiska (oczyszczalnia ścieków, składowisko odpadów komunalnych,
kompostownia, trasa komunikacyjna, lotnisko, linia i stacja elektroenergetyczna,
instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna i radiolokacyjna), a z
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wynika, że mimo
zastosowania dostępnych rozwiązań technologicznych i organizacyjnych nie
mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub
innego obiektu.

Załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi charakterystyka
całego przedsięwzięcia (art. 82 ust. 3 ustawy z 3 października 2008 r.).
Zgodnie z art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy z 3 października 2008 r., jeśli jest ono
uzasadnione potrzebą wynikającą z oceny oddziaływania na środowisko, w decyzji o
środowiskowych uwarunkowaniach nakłada się na wnioskodawcę obowiązek
zapobiegania, ograniczania oraz monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na
środowisko, a także stwierdza się konieczność wykonania kompensacji przyrodniczej.
Można również nałożyć na wnioskodawcę obowiązek przedstawienia analizy
porealizacyjnej, określając jej zakres i termin przedstawienia.

Przez kompensację przyrodniczą rozumie się zespół działań obejmują w szczególności
roboty budowlane, roboty ziemne, rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub
tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi
przyrodniczej lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia
równowagi przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych w
środowisku przez realizację przedsięwzięcia zachowanie walorów krajobrazowych
(art. 3 pkt 8 Prawa ochrony środowiska).

zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r. w analizie porealizacyjnej
dokonuje się porównania ustaleń zawartych w raporcie o oddziaływaniu
przedsięwzięcia na środowisko i w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z
rzeczywistym oddziaływaniem przedsięwzięcia na środowisko I działaniami podjętymi
w celu jego ograniczenia.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach wiąże organ wydający decyzje, o
których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy z 3 października2008r.

Ochrona środowiska w procesie

inwestycyjnym

Problematykę ochrony środowiska w procesie
inwestycyjnym regulują przede wszystkim
przepisy ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz
ustawy z 7 lipca 1994 r. — Prawo budowlane.
Już na etapie przygotowania inwestycji pojawiają
się obowiązki w zakresie ochrony środowiska. W
trakcie przygotowywania do realizacji inwestycji
należy zapewnić oszczędne korzystanie z terenu.
Wymóg ten powinni uwzględniać w szczególności
projektanci oraz organy administracji ustalające
warunki zabudowy, a także organy administracji
właściwe do spraw wywłaszczania nieruchomości.

Z kolei w trakcie prac budowlanych inwestor realizujący
przedsięwzięcie jest zobowiązany uwzględnić ochronę
środowiska na obszarze prowadzenia prac, a w szczególności
ochronę gleby, zieleni, naturalnego ukształtowania terenu i
stosunków wodnych. Przy prowadzeniu prac budowlanych
dopuszcza się wykorzystywanie i przekształcanie elementów
przyrodniczych wyłącznie w takim zakresie, w jakim
jest to konieczne w związku z realizacją konkretnej inwestycji.

Jeżeli ochrona elementów przyrodniczych nie jest możliwa,
należy podejmować działania mające na celu naprawienie
wyrządzonych szkód w szczególności przez kompensację
przyrodniczą.

Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany, zespół obiektów lub instalacja
nie mogą być oddane do użytku, jeżeli nie spełniają wymagań ochrony środowiska:
1) wykonania wymaganych przepisami lub określonych w decyzjach administracyjnych
środków technicznych chroniących środowisko,
2) zastosowania odpowiednich rozwiązań technologicznych, wynikających z ustaw lub
decyzji,
3) uzyskania wymaganych decyzji określających zakres i warunki korzystania ze
środowiska,
4) dotrzymywania na etapie wymaganych prawem badań i sprawdzeń, wynikających z
mocy prawa standardów emisyjnych oraz określonych w pozwoleniu warunków emisji.

Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany, zespół obiektów lub instalacja
nie mogą być eksploatowane, jeżeli w okresie 30 dni od zakończenia rozruchu nie są
dotrzymywane wynikające z mocy prawa standardy emisyjne albo określone w
pozwoleniu warunki emisji, ustalone dla fazy 1 po zakończeniu rozruchu.

Na 30 dni przed terminem oddania do użytku nowo zbudowanego lub
przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji realizowanych
jako przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko, inwestor jest
obowiązany poinformować wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o
planowanym terminie:
1) oddania do użytkowania nowo zbudowanego lub przebudowanego
obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji,
2) zakończenia rozruchu instalacji, jeżeli jest on przewidywany.

Ważną rolę w zakresie ochrony środowiska spełnia decyzja —
pozwolenie na budowę oraz decyzja o pozwoleniu na
użytkowanie obiektu.

Pozwolenie na budowę jest warunkiem koniecznym do
rozpoczęcia robót budowlanych. Dopiero bowiem moment,
kiedy decyzja o pozwoleniu na budowę stanie się ostateczna,
decyduje o chwili rozpoczęcia robót. Niekiedy ustawodawca
wręcz wymaga, aby wydanie pozwolenia na budowę poprzedzało
postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt I Prawa budowlanego przed wydanie
decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu
projektu budowlanego przez właściwy organ sprawdza zgodność
projektu, z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i
zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a
także z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności
określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ta
ostatnia decyzja wiąże organ wydający pozwolenie na budowę.

Dziękuje za uwagę