Zagospodarowanie przestrzenne a ochrona środowiska w ustawie Prawo
ochrony środowiska

Dział VII

Ochrona środowiska w zagospodarowaniu przestrzennym i przy

realizacji inwestycji

Art. 71. 1. Zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska

stanowią

podstawę

do

sporządzania

i

aktualizacji

koncepcji

przestrzennego zagospodarowania kraju, strategii rozwoju województw,
planów

zagospodarowania

przestrzennego

województw,

studiów

uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

2. W koncepcji, strategiach, planach i studiach, o których mowa w ust.

1, w szczególności:
1) określa się rozwiązania niezbędne do zapobiegania powstawaniu

zanieczyszczeń,

zapewnienia

ochrony

przed

powstającymi

zanieczyszczeniami oraz przywracania środowiska do właściwego
stanu;

2) ustala się warunki realizacji przedsięwzięć, umożliwiające uzyskanie

optymalnych efektów w zakresie ochrony środowiska.

3. Przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu powinny w jak

największym

stopniu

zapewniać

zachowanie

jego

walorów

krajobrazowych.

informacje o jednostce
orzeczenia sądów

Art. 72. 1. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego gmin oraz miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej
i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez:
1) ustalanie programów racjonalnego wykorzystania powierzchni ziemi, w

tym

na

terenach

eksploatacji

złóż

kopalin,

i

racjonalnego

gospodarowania gruntami;

2) uwzględnianie obszarów występowania złóż kopalin oraz obecnych i

przyszłych potrzeb eksploatacji tych złóż;

3) zapewnianie kompleksowego rozwiązania problemów zabudowy miast i

wsi,

ze

szczególnym

uwzględnieniem

gospodarki

wodnej,

odprowadzania

ścieków,

gospodarki

odpadami,

systemów

transportowych

i

komunikacji

publicznej

oraz

urządzania

i

kształtowania terenów zieleni;

4) uwzględnianie konieczności ochrony wód, gleby i ziemi przed

zanieczyszczeniem w związku z prowadzeniem gospodarki rolnej;

5) zapewnianie ochrony walorów krajobrazowych środowiska i warunków

klimatycznych;

5a) uwzględnianie potrzeb w zakresie zapobiegania ruchom masowym

ziemi i ich skutkom;

6) uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód,

gleby,

ziemi,

ochrony

przed

hałasem,

wibracjami

i

polami

elektromagnetycznymi.

2. W

studium

uwarunkowań

i

kierunków

zagospodarowania

przestrzennego gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego, przy przeznaczaniu terenów na poszczególne cele oraz
przy określaniu zadań związanych z ich zagospodarowaniem w strukturze
wykorzystania terenu, ustala się proporcje pozwalające na zachowanie lub
przywrócenie na nich równowagi przyrodniczej i prawidłowych warunków
życia.

3. W

studium

uwarunkowań

i

kierunków

zagospodarowania

przestrzennego gmin oraz w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego określa się także sposób zagospodarowania obszarów
zdegradowanych w wyniku działalności człowieka, klęsk żywiołowych oraz
ruchów masowych ziemi.

4. Wymagania, o których mowa w ust. 1-3, określa się na podstawie

opracowań ekofizjograficznych, stosownie do rodzaju sporządzanego
dokumentu, cech poszczególnych elementów przyrodniczych i ich
wzajemnych powiązań.

5. Przez opracowanie ekofizjograficzne rozumie się dokumentację

sporządzaną

na

potrzeby

studium

uwarunkowań

i

kierunków

zagospodarowania

przestrzennego

gminy,

miejscowego

planu

zagospodarowania

przestrzennego

oraz

planu

zagospodarowania

przestrzennego województwa, charakteryzującą poszczególne elementy
przyrodnicze na obszarze objętym studium lub planem i ich wzajemne
powiązania.

6. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem

właściwym

do

spraw

budownictwa,

gospodarki

przestrzennej

i

mieszkaniowej, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, zakres i sposób
wykonania opracowań ekofizjograficznych, o których mowa w ust. 4,
uwzględniając odpowiednio potrzeby, dla których sporządzane są te
opracowania, konieczność zapewnienia trwałości podstawowych procesów
przyrodniczych

na

obszarze

objętym

planem

zagospodarowania

przestrzennego oraz dane będące podstawą sporządzania tych opracowań.

7. Przepisy ust. 1 pkt 2 i 4 stosuje się odpowiednio do planu

zagospodarowania przestrzennego województwa.

informacje o jednostce
akty wykonawcze z Dz.U. i M.P.
orzeczenia sądów

Art. 73. 1. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego

oraz w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu
uwzględnia się w szczególności ograniczenia wynikające z:
1) ustanowienia w trybie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie

przyrody

parku

narodowego,

rezerwatu

przyrody,

parku

krajobrazowego, obszaru chronionego krajobrazu, obszaru Natura
2000, zespołu przyrodniczo-krajobrazowego, użytku ekologicznego,
stanowiska dokumentacyjnego, pomników przyrody oraz ich otulin;

2) utworzenia

obszarów

ograniczonego

użytkowania

lub

stref

przemysłowych;

2a) wyznaczenia obszarów cichych w aglomeracji oraz obszarów cichych

poza aglomeracją;

3) ustalenia w trybie przepisów ustawy - Prawo wodne warunków

korzystania z wód regionu wodnego i zlewni oraz ustanowienia stref
ochronnych ujęć wód, a także obszarów ochronnych zbiorników wód
śródlądowych.

2. Linie komunikacyjne, napowietrzne i podziemne rurociągi, linie

kablowe oraz inne obiekty liniowe przeprowadza się i wykonuje w sposób
zapewniający ograniczenie ich oddziaływania na środowisko, w tym:
1) ochronę walorów krajobrazowych;
2) możliwość przemieszczania się dziko żyjących zwierząt.

3. W granicach administracyjnych miast oraz w obrębie zwartej

zabudowy wsi jest zabroniona budowa zakładów stwarzających zagrożenie
dla życia lub zdrowia ludzi, a w szczególności zagrożenie wystąpienia
poważnych awarii. Rozbudowa takich zakładów jest dopuszczalna pod
warunkiem, że doprowadzi ona do ograniczenia zagrożenia dla zdrowia
ludzi, w tym wystąpienia poważnych awarii.

3a. Przepis ust. 3 nie dotyczy budowy i rozbudowy zakładów na

obszarach określanych w miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego jako tereny przeznaczone do działalności produkcyjnej,
składowania i magazynowania, jeżeli plany te nie zawierają ograniczeń
dotyczących zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzi.

4. Zakłady stwarzające zagrożenie wystąpienia poważnych awarii

powinny być lokalizowane w bezpiecznej odległości od siebie, od osiedli
mieszkaniowych, od obiektów użyteczności publicznej, od budynków
zamieszkania zbiorowego, od obszarów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i
3, od upraw wieloletnich, od dróg krajowych oraz od linii kolejowych o
znaczeniu państwowym.

5. Osiedla mieszkaniowe, obiekty użyteczności publicznej, budynki

zamieszkania zbiorowego, obszary, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3,
drogi krajowe oraz linie kolejowe o znaczeniu państwowym powinny być
lokalizowane w bezpiecznej odległości od zakładów stwarzających
zagrożenie wystąpienia poważnych awarii.

6. Istniejącym zakładom, o których mowa w ust. 3 i 4, dla których

bezpieczna odległość nie została zachowana, organy Inspekcji Ochrony
Środowiska mogą, po uzyskaniu opinii właściwego organu Państwowej
Straży Pożarnej, wydać decyzję w zakresie nałożenia dodatkowych
zabezpieczeń technicznych, aby zmniejszyć niebezpieczeństwa, na jakie są
narażeni ludzie.

Art. 74. 1. W trakcie przygotowywania i realizacji inwestycji należy

zapewnić oszczędne korzystanie z terenu.

2. Wymóg, o którym mowa w ust. 1, uwzględniają w szczególności

projektanci oraz organy administracji ustalające warunki zabudowy i
zagospodarowania terenu oraz organy administracji właściwe do spraw
wywłaszczania nieruchomości.

Art. 75. 1. W

trakcie

prac

budowlanych

inwestor

realizujący

przedsięwzięcie jest obowiązany uwzględnić ochronę środowiska na
obszarze prowadzenia prac, a w szczególności ochronę gleby, zieleni,
naturalnego ukształtowania terenu i stosunków wodnych.

2. Przy prowadzeniu prac budowlanych dopuszcza się wykorzystywanie

i przekształcanie elementów przyrodniczych wyłącznie w takim zakresie, w
jakim jest to konieczne w związku z realizacją konkretnej inwestycji.

3. Jeżeli ochrona elementów przyrodniczych nie jest możliwa, należy

podejmować działania mające na celu naprawienie wyrządzonych szkód, w
szczególności przez kompensację przyrodniczą.

4. Właściwy organ administracji w pozwoleniu na budowę szczegółowo

określa zakres obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 3.

5.

(64)

Wymagany zakres kompensacji przyrodniczej w przypadku

przedsięwzięć, dla których była przeprowadzona ocena oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko na podstawie ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, określa decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach oraz
inne decyzje, przed wydaniem których została przeprowadzona ocena
oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

Art. 76. 1. Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany,

zespół obiektów lub instalacja nie mogą być oddane do użytkowania, jeżeli
nie spełniają wymagań ochrony środowiska, o których mowa w ust. 2.

2. Wymaganiami ochrony środowiska dla nowo zbudowanego lub

przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji są:
1) wykonanie wymaganych przepisami lub określonych w decyzjach

administracyjnych środków technicznych chroniących środowisko;

2) zastosowanie odpowiednich rozwiązań technologicznych, wynikających

z ustaw lub decyzji;

3) uzyskanie wymaganych decyzji określających zakres i warunki

korzystania ze środowiska;

4) dotrzymywanie na etapie wymaganych prawem badań i sprawdzeń,

wynikających z mocy prawa standardów emisyjnych oraz określonych
w pozwoleniu warunków emisji.

3. Nowo zbudowany lub przebudowany obiekt budowlany, zespół

obiektów lub instalacja nie mogą być eksploatowane, jeżeli w okresie 30
dni od zakończenia rozruchu nie są dotrzymywane wynikające z mocy
prawa standardy emisyjne albo określone w pozwoleniu warunki emisji,
ustalone dla fazy po zakończeniu rozruchu.

4.

(65)

Na 30 dni przed terminem oddania do użytkowania nowo

zbudowanego lub przebudowanego obiektu budowlanego, zespołu
obiektów lub instalacji realizowanych jako przedsięwzięcie mogące
znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu ustawy z dnia 3
października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko, inwestor jest obowiązany poinformować
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o planowanym terminie:
1) oddania do użytkowania nowo zbudowanego lub przebudowanego

obiektu budowlanego, zespołu obiektów lub instalacji;

2) zakończenia rozruchu instalacji, jeżeli jest on przewidywany.