Uniwersalizm – czyli „Jednolitość” epoki polegał na tym, że państwa Europy były podporządkowane jednej władzy

kościelnej i świeckiej. W całej Europie dominował Kościół, wszystkie państwa uznawały zwierzchnictwo papieża. Z kolei władzę świecką sprawował cesarz – władca Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W konsekwencji „urzędowym” językiem państw europejskich była łacina, a poszczególne państwa dopiero zaczynały się wyodrębniać. Teocentryzm – to ogólnie panująca filozofia, która w centrum świata umieszczała Boga. Bóg, który stworzył świat, uosabiał dobro, piękno i prawdę. Ludzie uznawali wyższość dóbr duchowych nad doczesnymi, różne zjawiska przyrody interpretowano jako znaki od Boga, a w filozofii dominowała myśl o życiu pośmiertnym. Anonimowość literatury polegała na tym, iż autorzy dzieł często nie ujawniali swojego nazwiska. Ważna była bowiem wartość dzieła, autor natomiast skromnie usuwał się w cień. Dwujęzyczność literatury średniowiecza to równoczesne funkcjonowanie łaciny i języków narodowych. Językiem uniwersalnym, wspólnym wszystkim ludziom wykształconym była łacina. Scholastyka – filozofia szkolna, za pomocą rozważań wyjaśniano prawdy wiary