Kodeks Napoleona
DAROWIZNA
Dobra swoje można rozdawać za darmo, dobroczynnie tylko poprzez darowiznę lub testament.
Darowizna to akt poprzez który darujący pozbywa się rzeczywiście i nieodwołalnie rzeczy darowanej na korzyść obdarowanego, który to przyjmuje.
Podstawienia są zabronione pod sankcją nieważności, tak samo jak przy testamencie.
Poprzedni zapis nie dotyczy rozporządzeń, dozwolonych ojcom, matkom, braciom siostrom, opisanych w Dziale VI niniejszego tytułu.
Rozporządzenie Darczyńcy według którego, osoba trzecia może przyjąć dar, dziedzictwo lub zapis, jeżeli nie przyjmie go obdarowany, ustanowiony dziedzic albo zyskujący zapis, nie jest uważane za podstawienie i jest ważne.
Tak samo jest traktowane rozporządzenie darczyńcy według którego używanie przychodów otrzyma jeden a własność drugi.
Warunki sprzeczne lub niezgodne z przepisami prawa lub dobrymi obyczajami, ujęte w umowie darowizny, uważa się za nieważne (jakby zostały niezapisane).
Kto może rozporządzać swoim majątkiem poprzez darowiznę i kto może ją przyjąć.
Aby uczynić darowiznę trzeba być zdrowym umysłowo.
Małoletni, przed ukończeniem 16 roku życia, nie może niczym rozporządzać, za wyjątkiem sytuacji ujętych w Dziale IX niniejszego tytułu.
Darowizna sporządzona przez mężatkę będzie nieważna bez szczególnego zezwolenia męża lub jego obecności albo bez upoważnienia sądu.
Obdarowanym może być każda osoba od momentu poczęcia w chwili darowizny. Jednak żeby umowa darowizny odniosła skutek musi się urodzić dziecko żywe.
Osoba pełnoletnia nie może rozporządzać swoim majątkiem poprzez darowiznę na rzecz osoby, która była jej opiekunem do czasu kiedy formalnie stosunek opieki nie ustał. Nie dotyczy to sytuacji gdy opiekunami osoby byli lub są jej wstępni.
Dzieci naturalne nie mogą przyjąć więcej przez darowizny niż im wolno zgodnie z Tytułem o Spadkach.
Lekarze, Aptekarze, Urzędnicy zdrowia i Chirurdzy oraz osoby duchowne, którzy zajmowali się osobą w trakcie jej choroby, w wyniku której umarła, nie mogą odnosić korzyści z zapisów w umowach darowizny jakie ta osoba sporządziła za życia.
Powyższy zapis nie dotyczy rozporządzeń wynagradzających, uczynionych pod tytułem szczególnym, mając wzgląd na zamożność rozporządzającego i na usługi dla niego podjęte.
Powyższy zapis nie dotyczy również rozporządzeń ogólnych w przypadku pokrewieństwa, aż do czwartego stopnia włącznie, pod warunkiem, że zmarły nie miał dziedziców w linii prostej, chyba, że pośród nich znajduje się ten, wobec którego zostało spisane to rozporządzenie.
Umowa darowizny na rzecz szpitali, ubogich, gminy, lub inne cele społeczne jest skuteczna tylko w przypadku, gdy zostanie wyrokiem Cesarskim zatwierdzona.
Każde rozporządzenie na korzyść niezdatnego jest nieważne, bądź gdy je ukryto pod formą kontraktu obowiązującego, bądź gdyby było ukryte pod imieniem innych osób. W takim przypadku ojciec, matka, dzieci, zstępni, małżonek osoby niezdatnej, są traktowani jako osoby podłożone.
Rozporządzenie na rzecz cudzoziemca jest tylko wówczas ważne, gdy ten cudzoziemiec może rozporządzać na korzyść Francuza.
TESTAMENT
Testament to akt, poprzez który Testator rozporządza na czas, w którym już go nie będzie, całością lub częścią swoich dóbr i który może odwołać.
Podstawienia są zabronione pod sankcją nieważności. Każde rozporządzenie poprzez które dziedzic ustanowiony, zyskujący zapis, lub inna obdarowana osoba będzie zobowiązany zachować i oddać trzeciemu jest nieważne nawet względem dziedzica ustanowionego, zyskującego na zapisie lub innej obdarowanej osoby.
Dobra wolne jednak, składające uposażenie tytułu dziedzicznego, które Cesarz wyniósł do pewnego stopnia na korzyść jednego z Książąt lub Naczelnika familii, mogą być przekazywane dziedzicznie na podstawie aktu cesarskiego z 30 marca 1806 r. i przez Senatus Consultum z 14 sierpnia 1806 r.
Poprzedni zapis nie dotyczy rozporządzeń, dozwolonych ojcom, matkom, braciom siostrom, opisanych w Dziale VI niniejszego tytułu.
Rozporządzenie Testatora według którego, osoba trzecia może przyjąć dar, dziedzictwo lub zapis, jeżeli nie przyjmie go obdarowany, ustanowiony dziedzic albo zyskujący zapis, nie jest uważane za podstawienie i jest ważne.
Tak samo jest traktowane rozporządzenie Testatora według którego używanie przychodów otrzyma jeden a własność drugi.
Warunki sprzeczne lub niezgodne z przepisami prawa lub dobrymi obyczajami, ujęte w testamencie, uważa się za nieważne (jakby zostały niezapisane).
Kto może sporządzić testament i kto może go przyjąć.
Aby sporządzić testament trzeba być zdrowym umysłowo.
Małoletni, przed ukończeniem 16 roku życia, nie może niczym rozporządzać, za wyjątkiem sytuacji ujętych w Dziale IX niniejszego tytułu.
Małoletni, który ukończył 16 lat może swoimi dobrami rozporządzać tylko poprzez testament i tylko w ilości wyrównującej połowie dóbr, którymi prawo pełnoletniemu rozporządzać pozwala.
Mężatka może sporządzić ważny testament bez zgody męża lub upoważnienia sądu.
Testamentobiorcą może być każda osoba poczęta w czasie śmierci Testatora albo wcześniej. Jednak żeby testament odniósł skutek musi się urodzić dziecko żywe.
Małoletni, który ukończy lat 16, nie może nawet poprzez testament rozporządzać na pożytek swojego opiekuna.
Osoba pełnoletnia nie może rozporządzać swoim majątkiem poprzez testament na rzecz osoby, która była jej opiekunem do czasu kiedy formalnie stosunek opieki nie ustał. Nie dotyczy to sytuacji gdy opiekunami osoby byli lub są jej wstępni.
Dzieci naturalne nie mogą przyjąć przez testament więcej niż im wolno zgodnie z Tytułem o Spadkach.
Lekarze, Aptekarze, Urzędnicy zdrowia i Chirurdzy oraz osoby duchowne, którzy zajmowali się osobą w trakcie jej choroby, w wyniku której umarła, nie mogą odnosić korzyści z zapisów w testamencie jaki ta osoba sporządziła za życia.
Powyższy zapis nie dotyczy rozporządzeń wynagradzających, uczynionych pod tytułem szczególnym, mając wzgląd na zamożność rozporządzającego i na usługi dla niego podjęte.
1.Powyższy zapis nie dotyczy również rozporządzeń ogólnych w przypadku pokrewieństwa, aż do czwartego stopnia włącznie, pod warunkiem, że zmarły nie miał dziedziców w linii prostej, chyba, że pośród nich znajduje się ten, wobec którego zostało spisane to rozporządzenie.
Testament sporządzony na rzecz szpitali, ubogich, gminy, lub inne cele społeczne jest skuteczny tylko w przypadku, gdy zostanie wyrokiem Cesarskim zatwierdzony.
Każde rozporządzenie na korzyść niezdatnego jest nieważne, bądź gdy je ukryto pod formą kontraktu obowiązującego, bądź gdyby było ukryte pod imieniem innych osób. W takim przypadku ojciec, matka, dzieci, zstępni, małżonek osoby niezdatnej, są traktowani jako osoby podłożone.
Rozporządzenie na rzecz cudzoziemca jest tylko wówczas ważne, gdy ten cudzoziemiec może rozporządzać na korzyść Francuza.