Slajd 1

Potencjał czynnościowy komórki nerwowej – potencjał elektryczny k nerwowej

bodziec działający na komórkę nerwową powoduje zmianę właściwości błony komórkowej komórki odbierającej impuls powodując otwieranie się kanału sodowego. Powoduje to wyrównanie potencjału między wnętrzem komórki a jej otoczeniem. Depolaryzacja początkowo ma miejsce jedynie w miejscu zadziałania bodźca. Z chwilą wyrównania potencjału z otoczeniem zaczyna przesuwać się depolaryzacja wzdłuż aksonu. Jest to przesuwająca się fala depolaryzacji.

Impulsy nerwowe przekazywane są z jednej komórki do drugiej za pośrednictwem synaps (zakończeń aksonów). Błona komórki przekazującej impuls naz się błoną presynaptyczną a błonę kom neuronu odbierającej impuls naz się błoną postsynaptyczną.

Slajd 2

Postsynaptyczny potencjał pobudzający – potencjał progowy

synapsy kom pobudzającej (naz synapsami pobudzającymi) wydzielają zw chemiczne – transmitery. Zmieniają one właściwości błony postsynaptycznej. Powodują wnikanie jonów Na+ do wnętrza neuronu pobudzanego. Towarzyszy temu zmniejszenie spoczynkowego potencjału ujemnego komórki (postsynaptyczny potencjał pobudzający – EPSP) w stosunku do potencjału zerowego panującego na zew kom.

slajd 3

Etapach potencjału działań:
spoczynkowy: komórka w spoczynku, sód na zewnątrz a potas w środku. Pompa sodowo-potasowa zamknięta. Potencjał spoczynkowy -70.

impuls

depolaryzacja – otwarcie kanałów sodowo-potasowych, sód przechodzi do wnętrza komórki. postsynaptyczny potencjał pobudzający EPSP, dochodzi do potencjału progowego -55mV. Po przekroczeniu jego dochodzi do przejścia w potencjał iglicowy, charakteryzuje się szybko narastającą depolaryzacją aż do +35mV. Szczyt który osiąga naz się nadstrzałem i trwa w zależności od rodz kom nerw od 0,5 do 2ms. Jest to okres niepobudliwości bezwzględnej (refrakcji) czyli niewrażliwości kom na bodziec. W tym czasie jest dużo potasu i sodu w wnętrzu kom.

Repolaryzacji: potas idzie na zewnątrz komórki i dochodzi do ponownej repolaryzacji komórki. Czyli dużo wewn jest sodu a mało potasu. Gdy dochodzi do potencjału progowego wtedy dochodzi do wzmożonej pobudliwości i trwa 4ms czas depolaryzacji potencjału następnczego.

Hiperpolaryzacji: kanał potasowy zamyka się wolno, więc potencjał błony spada poniżej potencjału spoczynkowego. W czasie hiperpolaryzacji komórka nie może wygenerować impulsu. Po hiperpolaryzacji a przed stanem spoczynkowym pobudliwość kom jest zmniejszona i trwa 35-40ms. Jest to względna okres refrakcji.

slajd 4

sumowanie impulsów w czasie i przestrzeni

stopień depolaryzacji zależy od:

• ilości cząst transmitera wydzielonych na synapsach

• liczby synaps na których jednocześnie jest wydzielany transmieter.

Zjawisko sumowania się przestrzennego impulsów – wzrastanie potencjału pobudzającego w miarę zwiększania liczby synaps przekazujących potencjał.

Zjawisko sumowania w czasie – impulsy nerwowe w odstępach krótszych niż 5ms trafiają na pozostałości poprzedniej depolaryzacji. Powoduje to nakładanie na siebie potencjałów pobudzających. (zazwyczaj impulsy nerwowe są przewodzone w postaci salw)

slajd 5

postsynaptyczny potencjał hamujący

neurony hamujące wydzielają transmiter zmieniający tak właściwości błony kom że jony K+ uciekają z wnętrza neuronu na zewnątrz przy jednoczesnym wnikaniu jonów Cl-. Powoduje to zwiększenie ujemnego potencjału wewn komórki do ok -89mV. Ta hiperpolaryzacja naz jest postsynaptycznym potencjałem hamującym -IPSP.

Neurony w organizmie stale odbierają impulsy jednocześnie od synaps pobudzających jak i hamujących. Ich potencjał błony komórkowej zależy od wypadkowej działania tych dwóch typów synaps.

Przewaga w odcinki początkowym aksonu, bodźców pobudzających powoduje dojście do progu i wytworzenie na odcinku początkowym salwy impulsów. W sytuacji odwrotnej (przewagi hamowania) dochodzi hiperpolaryzacja uniemożliwiająca wytwarzanie impulsów w odcinku początkowym.

Slajd 6

wytwarzanie impulsu w aksonie

Potencjał progowy wzgórka i aksonu jest bardziej zbliżony do stanu spoczynkowego niż w ciele komórki nerwowej. W ciele komórki różnica wynosi 20mV (potencjał progowy -50mV) a w aksonie 15mV (potencjał progowy -55mV). Pozwala to na łatwiejsze generowanie potencjału iglicowego w wzgórku i aksonie niż w ciele komórki. Różnica potencjału pobudzającego między ciałem komórki a jej aksonami pozwala na przewodzenie w aksonie impulsów ale bez występowania potencjału progowego w samym ciele komórki.

Ciało komórki z dendrytami odbiera bodziec pobudzający. Dochodzi do zmniejszenia potencjału wewnątrzkomórkowego czyli EPSP. Jednak nie przekracza on potencjału progowego. Potencjał ten wyzwala wtórnie w wzgórku i na początku aksonu potencjał iglicowy.