09 03 2010 Średniowiecze wykład

Malarstwo włoskie – XIV wieku


ważne z powodu przemian formalno-stylistyczne, oraz zmiany związane ze stosunkiem do artystów i zawodów artystycznych. Właśnie w wieku XIV we Włoszech dokonuje się wyraźna przemiana podejścia do postaci i zawodu artysty, a przede wszystkim malarzy i rzeźbiarzy, którzy nie przestają być rzemieślnikami w cechach ale zyskują prestiż, który zdecydowanie wykracza poza ich miejsce w hierarchii społecznej wynikającej z przynależności do cechu, z wykonywania zawodu z którym związana jest praca i wysiłek fizyczny. W piśmiennictwie europejskim zaczyna się kształtować obraz artysty którego umiejętności mogą być przedmiotem dziwu, którego umiejętności przynoszą chlubę w środowisku w którym artysta działa. W kronikach zaczynają się pojawiać bardzo pochlebne uwagi malarza czy rzeźbiarza, które wnoszą coś wartościowego do tej wspólnoty i jest to pierwszy przypadek, etap wychodzenia artystów z anonimowości, w jakiej pozostawali wcześniej jako członkowie dużych zespołów, cechów zrzeszających rzemieślników. Następuje przewartościowanie stosunku historiografów do artystów dokonuje się właśnie we Włoszech.


Kwestie formalno artystyczne – można zetknąć się z poglądem od czasów najwcześniejszych, że malarstwo włoskie w średniowieczu pozostawało pod bardzo silnym wpływem malarstwa bizantyńskiego /maniera greca – określenie bizantynizujących obrazów, jakich mnóstwo można odnaleźć we Włoszech do końca wieku XIII. Ten współczynnik bizantyński jest wyraźny na całym terytorium Włoch, zwłaszcza na Sycylii gdzie działały warsztaty sprowadzanae z Bizancjum, jak i w Wenecji, gdzie mozaicyści greccy dekorowali narteks kościoła San Marco.

We Florencji dekoracji np. baptysteriów, ze przekazów źródłowych wiadomo że mistrzowie kierujący tą dekoracją kształcili się wcześniej w Wenecji – pośrednie oddziaływanie Bizancjum.


Tradycja nawiązywania do rozwiązań wypracowanych w okresie wczesnego chrześcijaństwa, gdzie w XII/XIII wieku wykorzystywano liczne motywy, tematy obrazowe, które wywodziły się z zespołów powstałych w wieku V/VI.


Bizantynizm w malarstwie włoskim, to przede wszystkim jest on bardzo wyraźny tam, gdzie działały warsztaty przybyłe z Bizancjum, bądź w tym środowiskach gdzie przejmuje się ikonografię bądź tradycje kompozycyjne nie utrwalone w sztuce europy zachodniej


Obrazy tablicowe z wieku XIII


→ pierwsza połowa XIII stulecia – sceny z życia św Franciszka, w kościele Santa Croce we Florencji, zarówno w wieku XIII jak i XIV, bardzo łatwo można zauważyć wszystkie cechy łączące owo malarstwo ze sztuką bizantyńską


→ ołtarz św. Klary z ok.1280


→ nastawa z wyobrażeniem Matki Boskiej karmiącej w asyście świętych, Florencja, ok 1260


→ koniec wieku XIII Maesta Cimabue – 1290-95 (2x)


Bardzo radykalne przemiany dokonują się jednak na gruncie malarstwa ściennego, bardzo ważnym miejscem w którym rozpoczyna się proces odchodzenia od tradycji bizantyjskiej jest kościół św. Franciszka w Asyżu. Było to miejsce ważne w malarstwie włoskim, ponieważ tam powstały dwa wielkie zespoły malowideł ściennych, w tzw Kościele Głównym. Ujawniły się w nich zupełnie nowe tendencje. Franciszek zmarł w roku 1226, kanonizowany 2 lata po śmierci i bazylika pod jego wezwanie w Asyżu stała się ważnym miejscem jego kultu. Franciszkanie jak i dominikanie należą do zakonów żebrzących, zakonów miejskich, które z natury swojej miały charakter kaznodziejski, nastawione były na prowadzenie działalności ewangelicznej i katechizującej. Byli oni nastawieni na aktywną działalność w dużych środowiskach ludzkich. Reguła zakonna nakazywała im ubóstwo, w związku z czym kościoły, czy klasztory miały zawierać tylko podstawowe wyposażenie służace życiu codziennemu i sprawowaniu kultu religijnego, bardzo szybko jednak ujawniła się tendencja do odchodzenia od rygoryzmu reguł. I ten kościół stał się miejscem w którym znalazły się bardzo rozbudowane cykle dekoracji malarskiej.


→ w koście dolnym przypisywany Cimabuemu fragment dekoracji z lat 70 – Matka Boska tronująca i św. Franciszek obok


→ chór i transept kościoła dolnego – wielkie zespoły dekoracji wykonywane przez różnych artystów


→ kościół górny – jednonawowy


→ kompozycja sceny – łoże na którym leży Izajasz mieści się w jakimś pomieszczeniu, izbie czy komnacie i owo pomieszczenie zostało ukazane jak prostopadłościan o głównej ścianie ustawionej równolegle do płaszczyzny obrazu, ów prostopadłościan został ujęty w skrócie optycznym


→ scena narodzin Marii z kościoła Santa Maria Trastavere – ok 1290


→ ofiarowanie w świątyni


→ kościół górny


Drugim bardzo ważnym zespołem dekoracji w Asyżu jest wielki cykl z historią św Franciszka obejmujący dolną strefę malowideł figuralnych obejmujących wszystkie ściany kościoła górnego


Kształtowanie przestrzeni w tym malowidłach nie jest całkowicie konsekwentne – artysta miał pewne kłopoty z kształtowaniem przestrzeni otwartej






Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
16 03 2010 średniowiecze wykład
23 03 2010 Średniowiecze wykład
30 03 2010 Średniowiecze wykład
02 03 2010 Średniowiecze wykład
09 03 2010
09.03.2010, STUDIA, na studia, socjologia wychowania, Socjologia wychowania
09.03.2010- recepty 1, VI rok, VI rok, medycyna paliatywna, medycyna paliatywna, Zaliczenie
09 03 2012 Logistyka wykłady
09 03 2010
chemia naturalnych skladnikow 09 03 2010
01 06 2010 średniowiecze wykład
11 05 2010 średniowiecze wykład
04 05 2010 Średniowiecze wykład
09 03 2010
hw 09 03 2010 SOFIŚCI A SOKRATES
25 05 2010 Średniowiecze wykład
chemia naturalnych skladnikow cwiczenia 09 03 2010
04 09 03 2010 prop andrag
09 03 2010 met bad ped ćwiczenia

więcej podobnych podstron