Honorowa Marysia

Januszek zajrzał do kuchni przez uchylone drzwi. Babcia sie­działa przy herbacie z przyjaciółką, panią Milą, szczupłą, energiczną staruszką.

- Najgorszy był przednówek -mówiła właśnie pani Mila,' a babcia potakująco skinęła

głową. Januszek - zacieka­wiony - zastukał lekko i wszedł do kuchni. Ukłonił się paniom i od razu zapytał:

- Co to jest przednówek?

• Milu, powiedz mu -uśmiechnęła się babcia. - Ty dobrze wiesz.

• Przednówkiem nazy­wano kiedyś na wsi czas przed żniwami - zaczęła pani Mila - kiedy zboże nie było jeszcze dojrzałe. To był trud­ny okres dla biednych ludzi. Zapasy ziarna już się wyczer­pały, nie było z czego upiec chleba. Wiele osób wręcz głodowało. Wszyscy czekali z utęsknieniem na żniwa, na chleb z nowego zboża.

• Pamiętasz, Milu, to zdarzenie z Marysią od są­siadów? - zapytała babcia. -Opowiedz Januszkowi, on lu­bi takie stare historie.

• Ja także lubię! - zawo­łała Justynka, która właśnie weszła do kuchni. - Chętnie posłucham.

• To było bardzo dawno

temu, w czasach mojego dzieciń­stwa - zaczęła pani Mila - na przed­nówku, z końcem czerwca. Mama upiekła chleb z resztek mąki. Pach­niał wspaniale! Kiedy trochę prze-stygł, ukroiła sześć kromek i poło­żyła je na talerzu. Przeżegnaliśmy się, odmówiliśmy modlitwę i wszy­scy czworo, a także mama - sięgnę­liśmy po chleb. Szósta kromka była dla taty.

- Pieczenie chleba zawsze by­ło jakby świętem w domu, a cóż do­piero na przednówku! Chleba na-

szego powszedniego daj nam dzi­siaj! - modliliśmy się żarliwie każ­dego dnia. Pani Mila przerwała opowiadanie i zamyśliła się.

- Pamiętam ten smak do dziś -podjęła po chwili. - Rozkoszowali-

śmy się każdym kęskiem, jedząc w milczeniu, bez pośpiechu. I właśnie wtedy przybiegła Marysia, najstar­sza z sześciorga dzieci sąsiadów. Prosiła o pożyczenie soli. Mama wzięła od niej szklankę.

• Zaraz ci nasypię, a tymcza­sem poczęstuj się - wskazała ręką na talerz.

• Dziękuję. Nie jestem głodna

- odrzekła szybko dziewczynka.

- Ależ zjesz na pewno - nalega­
ła mama, wsypując sól do szklanki.

- Dobry chleb, świeżutki...

- Mnie chleb nie dziwny -
żachnęła się Marysia, wzruszając
ramionami. Wzięła szklankę z rąk
mamy i szybko wybiegła bez poże­
gnania.

- Honorowa, jak oni wszyscy -
westchnęła mama. - Szkoda.
Na pewno jest głodna. Do­
brze wiedzieliśmy, że u są­
siadów nie piekło się chleba

już od połowy maja.

* * *

- Skończyłam! - uśmiech­
nęła się pani Mila. - Co powie­
cie o zachowaniu Marysi?

- Powinna była wziąć
ten chlebek, podziękować

i zjeść - rzekł Januszek.

• Ja też tak uważam -dodała babcia.

• Mam inne zdanie -wtrąciła Justynka. - Rozu­miem ją. Wstydziła się, że jest głodna, że u nich brakuje je­dzenia. Dlatego wolała się wyrzec tej smakowitej krom­ki. Dla fasonu. To dziewczyn­ka z charakterem. Chyba bym postąpiła tak samo...

• Trudno przewidzieć -wtrąciła babcia. - Nigdy nie byłaś w takiej sytuacji. Wy, moi kochani, nie zaznaliście głodu. Dzięki Bogu!

• Takie Marysie spotyka się i dzisiaj - powiedziała Ju­stynka. - Na przykład w na­szej ązkole. Kazik nigdy nie

przyjmuje poczęstunku, chociaż nie przynosi drugiego śniadania.

• Teraz w szkołach jest doży­wianie - wtrąciła pani Mila. - Jakaż to wspaniała i pożyteczna akcja! Za moich czasów nie było czegoś ta­kiego.

• Babciu, zrób mi jakąś kana-peczkę - poprosił Januszek. -Zgłodniałem po obiedzie, a do kola­cji jeszcze daleko...

• Zaraz dostaniesz - uśmiech­nęła się babcia.

Zofia Śliwowa

---