Internet to największa, ogólnoświatowa sieć komputerowa, w której możliwe jest również przesyłanie wiadomości pocztą elektroniczną. Internet oferuje jednak znacznie więcej możliwości - na przykład wybranie kilku komputerów, które są do niego podłączone i uzyskanie dostępu do ich zasobów. Sami przy tym decydujemy, czy chcemy jedynie przejrzeć zawarte w nim informacje, czy ściągnąć je na własny komputer. O to, by przesyłanie danych było wolne od jakichkolwiek błędów, troszczą się specjalne protokoły. Początkowo Internet może się wydawać czymś niezwykle skomplikowanym. Ponieważ istnieje cała masa najróżniejszych usług, jak na przykład tak zwane grupy dyskusyjne służące do wymiany poglądów na dany temat czy system IRC (Internet Relay Chat), pozwalający na przeprowadzanie rozmów „na żywo". Ale nie ma się co martwić - oprogramowanie do obsługi Internetu niemal automatycznie tworzy odpowiednie połączenie z każdą z dostępnych usług.
Najbardziej spektakularnym obszarem Internetu jest oczywiście World Wide Web, nazywany w skrócie WWW . WWW został stworzony po to, by ułatwić dostęp do różnego rodzaju systemów - stąd obsługuje również dane multimedialne.
Jeśli chcemy skorzystać z możliwości WWW i przemieszczać się po poszczególnych stronach bądź wyszukiwać informacje w Internecie, konieczne jest posiadanie specjalnego programu, tak zwanej przeglądarki WWW (ang. Web browser).
Program taki dostarczany jest najczęściej wraz z całym pakietem przez operatora umożliwiającego dostęp do Internetu. Najczęściej używanymi dziś przeglądarkami są programy Microsoft Internet Explorer oraz Netscape Navigator.
Za pośrednictwem stron WWW uzyskujemy dostęp do gigantycznej masy informacji. Języki programowania Program komputerowy składa się z ciągu instrukcji i parametrów. Komputer wykonuje każde polecenie wpisane w tekst źródłowy programu. Zanim zabierzemy się za pisanie własnych programów, najpierw musimy poznać jeden z języków programowania. Zwykle mamy w nich do wyboru około 400 do 500 różnych poleceń i instrukcji. Najprostsze programy składają się z kilku instrukcji - najbardziej złożone z wielu tysięcy. Naturalnie do tworzenia tych bardziej skomplikowanych wymagana jest odpowiednio dobra znajomość danego języka, w którym są one pisane. Do tworzenia złożonych programów wymagana jest odpowiednia znajomość języka używanego do ich pisania. Ponieważ jednak pisanie programów bezpośrednio w języku maszynowym jest dość trudne i niezbyt wygodne, większość zaawansowanych programistów skłania się raczej ku asemblerowi, językowi na nieco wyższym poziomie, choć nadal bardzo bliskiemu maszynowemu. Tekst źródłowy programów tworzonych za pomocą asemblera to już nie nieskończone kolumny cyfr, lecz ciąg rozkazów kierowanych bezpośrednio do procesora. Rozkazy używane przez asembler są bardziej zrozumiałe dla człowieka, nie rozumie ich jednak komputer, który przetwarza jedynie kod maszynowy. Dlatego tekst programu musi najpierw zostać zamieniony w kod - używa się do tego specjalnego oprogramowania. Od ponad pięćdziesięciu lat istnieją komputery i programy, które się na nich uruchamia. Przez ten czas matematycy i informatycy opracowali wiele różnych języków programowania, starając się, by pisanie w nich programów było maksymalnie łatwe i efektywne. Do najbardziej znanych należą: Fortran, Cobol, Ada, Lisp, Pascal i Modula. Obecnie coraz bardziej popularne stają się języki wysokiego poziomu, jak Visual Basic i C++. Ich instrukcje i polecenia to słowa w języku angielskim, na przykład „Print" (drukuj) czy „Save" (zapisz). Wiele wierszy tekstu źródłowego programów pisanych przy ich użyciu przypomina krótkie zdania. Dzięki temu nawet początkujący programiści bez większego trudu są w stanie tworzyć nieskomplikowane programy. Zdecydowanie najprostszym językiem jest Basic, natomiast najbardziej efektywnym, pozwalającym tworzyć najszybciej działające programy - C++. Makropolecenia ułatwiają codzienną pracę z programami. Dzięki nim nawet początkujący użytkownik komputera bez żadnej znajomości programowania może utworzyć własny program. Makra są bowiem ciągami instrukcji wykonywanych automatycznie przez dany program. Do ich tworzenia służy rejestrator, który zapamiętuje kroki wykonywane przez użytkownika. Następnie wystarczy wywołać dane makro, a zostaną one błyskawicznie powtórzone. Urządzenia wejścia i wyjścia- Pracę komputera można podzielić na trzy etapy: wprowadzanie danych, ich przetwarzanie i wyprowadzanie wyników. Za pomocą urządzeń wejścia, takich jak klawiatura czy mysz, dane i polecenia są przekazywane do komputera. Polecenia informują komputer o tym, co powinien zrobić z wprowadzonymi danymi. Procesor i oprogramowanie komputera przetwarzają dane, a efekt tej pracy jest zwracany w postaci obrazu na ekranie monitora lub wydruku na drukarce. Urządzeń, za pomocą których możemy wprowadzać dane do komputera, jest bardzo wiele. Za urządzenie wejścia może posłużyć praktycznie wszystko, co jest w stanie odbierać informacje z zewnątrz, a następnie przetwarzać je do postaci danych, które będą zrozumiałe dla komputera. Zanim informacje trafią do PC-ta, zawsze muszą zostać wcześniej przetworzone przez jakieś urządzenie wejścia: Dane i polecenia przekazywane są do komputera najczęściej za pomocą klawiatury i myszki. Klawiatura pozwala na wpisywanie tekstu i liczb. Klawisze specjalne służą do przekazywania poleceń lub do sterowania czynnościami na ekranie monitora. Zamiast klawiatury wygodniej jest posługiwać się myszką: za jej pośrednictwem przesuwamy na ekranie monitora małą strzałkę (kursor myszy), określając jakie operacje chcemy wykonać. Karty dźwiękowe służą do konwersji dźwięku (pochodzącego z płyt CD, urządzeń hi-fi, czy też mikrofonów) do postaci danych, które może przetwarzać komputer. Podobnie, jak odtwarzacz płyt kompaktowych, tak i karty dźwiękowe są W stanie odtwarzać przez głośniki dźwięk zapisany w postaci zer i jedynek. To co karty dźwiękowe dokonują z dźwiękiem, skanery robią z obrazkami: przekształcają optyczne informacje na komputerowe dane. Skaner - podobnie jak kserokopiarka - za pomocą czujników bada kolory i jasność odczytywanego obrazu. Po przekazaniu informacji o obrazie do komputera można je w dowolny sposób modyfikować, tworząc na ekranie monitora zupełnie nowe obrazki. Urządzenia wyjścia: Żaden komputer PC nie nadaje się do pracy bez monitora. Najczęściej jest to monitor kolorowy, przypominający mały telewizor. Informacje, które są wyświetlane na ekranie monitora, pochodzą z karty graficznej w komputerze. Karta graficzna zmienia komputerowe dane w sygnał wideo, który następnie może wyświetlać monitor. W ostatnich latach jakość monitorów gwałtownie wzrosła. Podczas gdy pierwsze zestawy PC potrafiły wyświetlać tylko jednobarwne teksty, nowoczesne karty graficzne i monitory wyświetlają obraz o jakości lepszej niż w przypadku dobrych odbiorników telewizyjnych. Komputery przenośne wykorzystują płaskie ekrany wyświetlaczy, które funkcjonują na zasadzie podobnej do wyświetlaczy kalkulatorów. Drukarki spełniają podobną rolę, jak monitory - tyle tylko, że tak tekst, jak i grafika pojawiają się nie na ekranie, lecz na papierze. Cały proces wygląda więc bardzo podobnie: informacje, które mają się pojawić na papierze, wysyłane są z komputera do karty drukarki. Tam zostają zamienione w obraz strony, który następnie poprzez drukarkę trafia na papier. Do zastosowań domowych nadaje się albo drukarka atramentowa, albo laserowa. Drukarki atramentowe są tańsze, lecz jednocześnie wolniejsze niż drukarki laserowe. Oba typy zapewniają jednak dość wysoką jakość druku. Zasada działania drukarek atramentowych
polega na wytryskiwaniu maleńkich kropel atramentu na papier, przy czym wszystko to odbywa się praktycznie bezgłośnie. Niektóre modele umożliwiają kolorowe wydruki. Drukarki laserowe funkcjonują na zasadzie zbliżonej do kserokopiarki. Strumień lasera zaznacza obraz na metalowym bębnie. W miejscach tych pozostaje sproszkowany atrament, czyli toner. Następnie do bębna dociskany jest papier, z którym toner wiąże się pod wpływem wysokiej temperatury. Drukarki laserowe - wśród których dostępne są też modele drukujące w kolorze - gwarantują najwyższą jakość i nadają się przede wszystkim do zastosowań graficznych i przygotowywania profesjonalnych publikacji. Zapewniana przez nie wyższa jakość ma również swoją cenę. Różnice pomiędzy różnymi modelami drukarek laserowych dotyczą przede wszystkim szybkości drukowania, mierzonej w stronach na minutę. Najwolniejsze z nich drukują około 4 stron na minutę. Za szybkie natomiast uważa się te, które są w stanie wydrukować ponad 8 stron w ciągu minuty. Zarówno w przypadku drukarek atramentowych, jak i laserowych warto zdecydować się na produkty firmy Hewlett-Packard (w skrócie HP) lub modele zgodne z nimi, ponieważ zapewniają one bezproblemową współpracę z większością oprogramowania. Karty dźwiękowe, za pomocą których możemy rejestrować dźwięk i muzykę, mogą również służyć jako urządzenie odtwarzające. Jeżeli do komputera podłączy się parę głośników, można uzyskać dźwięk o jakości CD. Dźwięk i muzyka używane są w grach komputerowych oraz w programach edukacyjnych. Ponadto wiele programów wydaje dźwięki ostrzegawcze, które w przypadkach zagrożenia można usłyszeć w podłączonych do komputera głośniczkach. Pamięć operacyjna- każdy komputer posiada własną pamięć. Zapisywane są w niej programy, z którymi właśnie pracujemy. Stąd nazywana jest ona pamięcią operacyjną, w skrócie RAM - od angielskiego terminu „Random Access Memory". Pamięć ta znajduje się w specjalnych modułach zainstalowanych wewnątrz komputera. W komputerze ze zbyt małą ilością pamięci operacyjnej, bardziej złożone programy będą pracować bardzo wolno. Jeśli mamy u siebie takie programy, należy wyposażyć nasz komputer w 16 lub 32 megabajty pamięci operacyjnej. Wszystkie informacje, z których korzysta nasz komputer, zachowywane są na twardym dysku, na dyskietkach lub CD-ROM-ach w postaci oddzielnych plików. Aby nie stracić orientacji, możemy tworzyć foldery, w których będą umieszczane wybrane pliki.
W celu uzyskania dostępu do wybranego pliku konieczne jest uprzednie otwarcie
w windowsowym Eksploratorze foldera, w którym ten plik się znajduje. Jeśli zechcemy przenieść pliki na inny komputer, należy je najpierw skopiować na dyskietkę, którą następnie umieścimy w napędzie dyskietek drugiego komputera, co umożliwi dostęp do zapisanych na
niej plików. Poza tym dyskietki wykorzystywane są też do archiwizacji i tworzenia kopii bezpieczeństwa najważniejszych danych, znajdujących się na twardym dysku. Dyskietki to tani i bezpieczny nośnik pamięci, charakteryzujący się jednak względnie niewielką pojemnością: maksymalnie 1,40625 megabajta. Choć oznaczenie 1,44 MB nie jest zbyt dokładne. Dysk twardy znajduje się we wnętrzu obudowy komputera i służy do zachowania programów i danych. Wszystkie zainstalowane w komputerze programy są na nim zapisane i gotowe do uruchomienia. Po zakupie programu najpierw należy skopiować go z dyskietki lub CD-ROM-u na twardy dysk. Dzisiejsze wersje programów zajmują najczęściej dość dużo miejsca na dysku - dlatego dobrze jest się zaopatrzyć w odpowiednio pojemny dysk. Jeśli mamy zamiar pracować z Windows, a w nim z edytorem tekstu i arkuszem kalkulacyjnym - potrzebować będziemy około 200 MB. Aby więc wystarczyło miejsca dla programów i dla danych, na dysku naszego komputera powinno znaleźć się przynajmniej 420 megabajtów wolnego miejsca. CD-ROM-y to najnowszy rodzaj nośnika pamięci. Umożliwia on jedynie odczyt zapisanych na nim informacji - do jednokrotnego zapisu służą nagrywarki CD-ROM, które wciąż są dość drogie. Największą zaletą płyt CD-ROM jest ich pojemność wynosząca 650 megabajtów. Dlatego najbardziej złożone programy oferowane są właśnie na CD-ROM-ach, z których mogą być uruchamiane lub instalowane tak samo, jak z dyskietek. Po zainstalowaniu programu jest on jednak najczęściej uruchamiany z twardego dysku. Wówczas nie jest już potrzebny dysk CD-ROM, który spokojnie możemy wyjąć z napędu. Na nieco innej zasadzie działają programy multimedialne, również sprzedawane na CD-ROM-ach. Zawierają wiele obrazów, sekwencji wideo i nagrań dźwiękowych. W przypadku programów multimedialnych na twardym dysku instalowany jest jedynie program sterujący, który korzysta z informacji znajdujących się na płycie. Dlatego w trakcie działania programów multimedialnych CD-ROM musi się znajdować w napędzie. Procesor, nazywany również CPU (Central Processing Unit, centralna jednostka obliczeniowa) to serce każdego komputera. Od niego w głównej mierze zależy, z jaką szybkością system jest w stanie przetwarzać dane. Przodkiem dzisiejszych procesorów Pentium był układ 8086 wprowadzony w 1978 roku. Jego następcy to: 80286, 386 i 486. Procesory każdej nowej generacji są znacznie wydajniejsze i szybsze od swych poprzedników. Procesor potrafi jedynie dokonywać obliczeń, a więc działań przeprowadzanych na liczbach. Między procesorem i innymi urządzeniami odbywa się nieustanny transfer danych. Zapanować nad nimi są w stanie jedynie najbardziej zaawansowani programiści. Pisanie programów bazujących na bezpośrednim odwoływaniu się do procesora, danych przesyłanych pomiędzy różnymi urządzeniami odbywa się w tak zwanym języku maszynowym. W języku tym pisze się z reguły tylko te części programów, które w największym stopniu wpływają na szybkość ich działania. Szybkość procesora decyduje o tym, jak efektywnie dane są przetwarzane przez programy komputerowe. Jednak przez większość czasu procesor znajduje się w stanie bezczynności, ponieważ zmuszony jest czekać na informacje odczytywane z twardego dysku, a następnie ładowane do pamięci operacyjnej. Dlatego nawet stare komputery z procesorem 486 taktowanym zegarem o częstotliwości 100 MHz, lecz zaopatrzone w odpowiednią ilość pamięci operacyjnej mogą być bardziej wydajne, niż pecet wyposażony w szybszy procesor, lecz ze zbyt małą ilością RAM-u. Stąd zakup nowszego procesora jest opłacalny dopiero w momencie, kiedy w komputerze mamy dość pamięci operacyjnej, a mimo to jego szybkość wydaje nam się niewystarczająca. Najważniejszą częścią komputera jest jego płyta główna. To na niej właśnie umieszczony jest procesor i wszystkie inne elektroniczne części oraz gniazda dla kart rozszerzeń. W płytach głównych starszego typu - na przykład w systemach z procesorami 8086 czy 80286 - procesory były wbudowane na stałe. W ich przypadku wymiana jednostki centralnej była więc albo niezwykle trudna, albo w ogóle niemożliwa. Dopiero później pojawił się pomysł, by na płytach umieszczać gniazda, w które można by wkładać różnego typu procesory 386 - od najwolniejszego 386 SX do najszybszego 386 DX. Następnie pojawiły się procesory 486, Pentium i Pentium II, które jednak każdorazowo wymagały użycia innego typu płyt.W przypadku płyt głównych dla systemów z procesorem 486 posunięto się o krok dalej - możliwe jest bowiem umieszczanie na nich nie tylko szybszych procesorów tej samej generacji 486, ale również jednostki bardziej rozwiniętej technologicznie -Pentium-Overdrive. Do utworzenia sieci potrzebne są co najmniej dwa komputery, ewentualnie drukarka, odpowiednie kable, a także dodatkowy sprzęt i oprogramowanie umożliwiające nawiązanie połączenia. W większości przypadków wykorzystywane są karty sieciowe, do których podłącza się kabel tworzący sieć. Oprogramowanie niezbędne do utworzenia najprostszego typu sieci - peer-to-peer - znajdziemy w Windows 95. Poza tym istnieją też oddzielne pakiety na przykład firmy Novell, które stosuje się przy instalowaniu większych sieci komputerowych. Sieci różnią się między sobą pod względem struktury i złożoności. Pierwsze sieci tworzono na bazie potężnych systemów. Są to sieci typu klient-serwer - najbardziej wydajna maszyna spełnia rolę serwera (hosta) i ponieważ na niej właśnie są przechowywane wszystkie najistotniejsze programy i dane, służy do ich zarządzania i udostępniania innym maszynom. Użytkownicy tego rodzaju sieci mogą z nich korzystać za pośrednictwem innych podłączonych komputerów - tak zwanych klientów, które mają jedynie dostęp do informacji znajdujących się na serwerze.W mniejszych biurach natomiast z reguły zakładane są sieci typu peer-to--peer. W ich przypadku wszystkie komputery mają takie same uprawnienia. Sieci komputerowe różnią się między sobą także oprogramowaniem służącym do ich obsługi. Niektóre programy są przeznaczone tylko do sterowania pracą wielkich sieci instalowanych w dużych przedsiębiorstwach, z kolei inne nadają się wyłącznie do tworzenia połączenia jedynie kilku komputerów. Najczęściej używanymi do tego systemami są Windows NT i Novell Netware oraz protokół Ethernet. Zadaniem tego ostatniego jest tworzenie połączenia i sterowanie przepływem danych. Gdy już zdecydujemy się na jakiś system, powinniśmy zainstalować go na wszystkich komputerach, które chcemy podłączyć do sieci. Mniejsze sieci pozwalają zwykle uzyskiwać szybki dostęp do wszystkich danych - najczęściej nie zauważymy nawet różnicy między czasami dostępu do informacji na dysku własnego komputera i innych maszyn. Na przykład sieć Ethernet zapewnia transfer równy 10 megabitów na sekundę. Jak funkcjonuje sieć: W sieciach komputerowych dane przepływają między maszynami poprzez specjalne kable podłączone do każdego stanowiska roboczego. Zainstalowany system troszczy się o to, by wszystkie informacje docierały na właściwe miejsce, a przesyłane tą drogą wiadomości nie kolidowały ze sobą. Karty sieciowe znajdujące się wewnątrz wszystkich pecetów zajmują się dzieleniem wiadomości w mniejsze pakiety danych. W nagłówku pakietu umieszczany jest adres komputera, do którego dane mają trafić. Stąd każdej karcie sieciowej musi być nadany oddzielny adres. Jeśli adres zamieszczony na początku pakietu i przydzielony karcie zgadzają się ze sobą, informacje zostają zapisane na dysku twardym komputera. Kiedy wszystkie pakiety o tym samym adresie znajdą się na dysku, transfer danych zostaje zakończony.
Przed wysłaniem pakietu informacji karta sieciowa sprawdza, czy złącze jest wolne. W razie nieudanego transferu dane wracają do komputera, gdzie oczekują na podjecie kolejnej próby przesłania.