LEGENDA O CHOINCE
Noc w Betlejem, kiedy narodził się mały Jezus była jasna i cicha. Do stajenki, w której narodziło się Dziecię, zaczęli przybywać z radością i weselem aniołowie, pasterze, zwierzęta. Radość i wesele udzieliły się również rosnącym obok stajenki roślinom. Wśród traw rozlegał się szum i łagodny, radosny szept: narodził się Zbawiciel świata. Wszystkie kwiaty wysyłały swą woń w stronę stajenki i podnosiły swe kielichy, aby choć trochę widzieć, co tam się dzieje. Były jednak zbyt niskie, aby wszystko zobaczyć.
Najlepiej powiodło się trzem drzewom, które rosły niedaleko siebie, tuż przed drzwiami do stajni, w której był żłób, a w nim narodzone Dzieciątko. Te drzewa to: palma, oliwka i świerk. Przez uchylone drzwi spoglądały ciekawie swymi gałązkami do wnętrza i radowały się każdym uśmiechem Dzieciny.
Okazała palma naradzała się z drzewem oliwnym, jakie dary złożyć Dzieciątku, aby Je ucieszyć.
- Chodź - rzekło drzewo palmowe - pójdziemy złożyć hołd Jezusowi. - Chodźmy szybko - odrzekło drzewo oliwne.
- Zabierzcie mnie ze sobą - szepnął cicho najniższy zielony świerk rosnący pośrodku.
Oba dumne drzewa pogardliwie spojrzały na niewielką, drżącą choinkę, a palma odezwała się:
- Ciebie zabrać? Po co? Cóżbyś ty mogła ofiarować Dzieciątku, mizerna choinko? Nie masz przecież nic pięknego i ciekawego. Jesteś biedna i w porównaniu z nami brzydka.
Mała choinka zamilkła zawstydzona, ale nie przestała patrzeć z oddali na uśmiechające się Dziecię.
Jeden z aniołów czuwających nad stajenką słysząc rozmowę drzew i szorstkie słowa dumnej palmy zaczął myśleć, jak pomóc biednej choince. W swej anielskiej dobroci nie mógł przecież patrzeć na jej smutną minę. Tymczasem palma wyjęła najładniejszy liść ze swej korony i złożyła go przy żłóbku, mówiąc:
- Niech liść mój będzie Ci wachlarzem, lube Dziecię, i niech udziela ochłody wśród skwaru letniego.
Drzewo oliwne upuściło kilka kropel wonnej i jak, bursztyn przejrzystej oliwy ze swych licznych gałązek. Natychmiast cała stajenka przesiąkła słodką wonią.
Świerk patrzył na wszystko ze smutkiem. Szeptał sam do siebie: .. - Mają rację, jestem zbyt brzydki, abym mógł się pokazać małemu Jezusowi. Obawiam się, że mała Dziecina mogłaby się mnie wystraszyć, a może nawet zapłakać. Za nic w świecie nie chcę być powodem łez małego Jezusa.
W tym momencie odezwał się do świerka anioł, który od początku chciał mu pomóc.
- Świerku, ty wcale nie jesteś brzydki! Zaraz i ty pójdziesz do małego Dzieciątka z pokłonem.
Świerk z niepokojem zaszumiał wszystkimi gałązkami i wszystkimi igiełkami. Nie miał przecież pojęcia, co anioł chce zrobić.
Nagle anioł skierował swój wzrok ku górze, gdzie na niebie lśniło tysiące gwiazd. Uśmiechnął się radośnie i skinął ręką. Stała się rzecz bardzo dziwna. Jedna po drugiej, wszystkie srebrzyste gwiazdy; znacząc drogę srebrną smugą, opadały na zielone gałązki małego drżącego drzewka. Od tego gwiezdnego blasku rozjaśniła się polana, na której była stajenka, a mały świerk wyglądał jak zaczarowany. Z niepokojem udał się do stajenki i spojrzał w oczy Zbawiciela świata, zaciekawiony czy ucieszy Go swoim wyglądem.
Maleńki Jezus uśmiechnął się i wyciągnął obie malutkie rączki w stronę błyszczącej choinki. Oczy Dzieciątka wyrażały radość i zadowolenie, a nieśmiała dotąd choinka ze wzruszenia i radości cicho zaszumiała gałązkami. Anioł wówczas, zwracając się do niej, powiedział:
- W nagrodę za swą skromność i prostotę będziesz odtąd zawsze upiększać uroczyste święta Bożego Narodzenia. Będziesz przynosiła radość wielu, wielu ludziom a zwłaszcza dzieciom.
Tak oto skromny świerk od tego czasu stał się piękną choinką, która jest z nami wtedy, gdy rodzi się Chrystus Pan Zbawiciel.
Krzysztof Drapiewski
Mały Rycerzyk Niepokalanej 12 - 1999