Dzisiaj chcielibyśmy zabrać Was po raz kolejny w naszą podróż historyczną i przedstawić fryzury Rzymian, przenieść w krainę barokowych peruk oraz zdradzić kiedy została odkryta pierwsza ondulacja. Życzymy miłej lektury.

Rzymianie 500 p.n.e. do 500

W czasach Imperium Rzymskiego noszono raczej krótkie, kręcone włosy. Dzięki greckiemu wynalazkowi calamistrum kręcenie ich stało się czynnością powszechną i nie wywoływało już tak wiele zachwytu jak za czasów Greków. Dłuższe włosy podzielone na górze przedziałkiem, splatano w koński ogon lub pleciono je w warkocze, które z kolei były upinane wysoko. Jak w każdej epoce tak i u Rzymian fryzury zmieniały swoje oblicze. Swój najwyższy poziom osiągnęły od okresu augustyjskiego. Uczesania te można śmiało porównać do spektakularnych budowli najsłynniejszych architektów świata. Misternie upięte koki zwracały swoją uwagę rozmiarem ale również precyzją z jaką zostały wykonane oraz zdobieniami. Rzymianki lubowały się w ozdobach z brązu, złota oraz srebra. Bardzo popularne było wpinanie wszelakich klamer wykonanych z kości słoniowej.
Podobnie jak Greczynki tak i rzymskie kobiety marzyły o pięknych blond włosach jakie posiadały kobiety z ludów germańskich. Często podczas niewoli obcinano kobietom tym włosy i przerabiano je na peruki, które trafiały w ręce rzymianek. Innym sposobem na uzyskanie jasnego koloru włosów było optyczne rozjaśnienie ich przy pomocy złotego pyłu.

Romantyzm 900 - 1250

Młode, niezamężne kobiety nosiły w początkowej fazie romantyzmu włosy rozpuszczone, nie czesząc je w fantazyjne fryzury. Modne były warkocze lub oplatywanie włosów sznurem z pereł. Dziewczęta o prostych włosach chętnie je kręciły w loki lub nadawały lekkie, miękkie fale. Mężatki musiały pokrywać swoją głowę białą chustą - stąd też pochodzi słowo "białogłowa". Częstym dodatkiem był pierścień, rodzaj diademu, który zakładany na głowę nie tylko przytrzymywał chustę lecz poprzez swój kształt i ornament zdobił ją. Wśród mężczyzn panowała moda na tak zwanego "pazia". Jedynie wśród szlachciców pozwalano sobie na zapuszczenie włosów do ramion oraz kręcenie ich.

Gotyk 1250 - 1500

Wpływ kościoła nie tylko kierował życiem politycznym mieszkańców, ale również był wyznacznikiem mody i obrządków. Przykrywanie włosów czepcami lub kapeluszami było nakazem kościoła i złamanie tej reguły wiązało się z karą. W Gotyku nie tylko budowle wynosiły się ku niebu, również nakrycia głów jak stożkowe czepce z welonami i sposób upinania włosów charakteryzował się "strzelistością". Najmodniejszymi kolorami był brąz oraz blond. Do rozjaśniania włosów używano olejku cytrynowego, szafranu, wody morskiej oraz popiołu lub ekstraktu z skorupek orzecha. Kobiety o rudych włosach były często prześladowane gdyż przypisywano im moc czarownic, a rudy odcień kojarzono z czymś złym i fałszywym.

Renesans 1500 - 1600

Epoka ta charakteryzuje się harmonią oraz symetrią. Nakrycia głów nie były już wymogiem jednak czepek pozostał nadał bardzo modnym nakryciem głowy, a kolor rudy znalazł wielu zwolenników. Ulubionym kolorem kobiet był jednak złoty, dlatego też starano się poprzez ziołowe płukanki oraz wystawianie ich na działanie słoneczne rozjaśnić w jak największym stopniu. Ulubionymi ozdobami kobiet były szlachetne kamienie, opaski oraz siatki na które nadziewano perły. Wielu z Was patrząc na malowidła z czasów renesansu, dostrzegła z pewnością iż kobiety posiadały "wysokie czoło". Nie jest to styl malarski artysty lub złudzenie. Wysokie czoła były w renesansie bardzo modne, dlatego też kobiety goliły włosy u nasady czoła aby móc je jeszcze bardziej wyeksponować.

Barok / Odrodzenie 1600 - 1900

Kobiety w baroku w bardzo sprytny sposób starały się optycznie wydłużyć swoją sylwetkę, podnosząc włosy ku górze i spinając je w koki. Z łatwością możemy sobie wyobrazić powstające w tej epoce ogromnej wielkości, misterne fryzury. Modne były horyzontalne przedziałki, krótkie grzywki i luźno spadające loki. Ozdobami były klejnoty, wstęgi oraz ponadczasowe perły. Wśród mężczyzn dominowała następująca zasada: im mężczyzna posiadał dłuższe loki, tym stawał się przystojniejszy dla płci przeciwnej. Peruka była symbolem bogactwa oraz dobrobytu ponieważ nie każdy mógł sobie na nią pozwolić jak również było źle postrzegane noszenie peruk poprzez niższe klasy społeczne. Symbolem barokowych peruk jest postać francuskiego Króla Ludwika XIV, który zażądał sporządzenie dla niego wykwintnej peruki z długimi puklami w celu zakrycia łysiny. Z czasem peruka stała się nierozłącznym dodatkiem do stroju. Damskie peruki nie były tak duże i ciężkie. Modne były czepki ze stelażami na których zawieszono ku górze włosy. Modę tą wprowadziła według legend kochanka Ludwika XIV której loki przeszkadzały przy polowaniach.

Wiek XIX

Z nowym wiekiem weszły również radykalne zmiany w dziedzinie mody a tym samym świata fryzur. Czas peruk został zażegnany, a nowym trendem były na krótko ścięte włosy, czyli tak zwana fryzura "a la Titus". Wiek XIX to czas w którym dominowały ciepłe brązy. Pod koniec XIX wieku zaczęto znowu czesać włosy wysoko, zdobiąc je przy tym bardzo wytwornie. W roku 1872 została wynaleziona ondulacja, która stała się prawdziwym hitem. Z czasem jednak powrócono do gładkich prostych fryzur, które miały być przede wszystkim funkcjonalne.

---