Od początku ludzkości fryzura była jednym z najważniejszych elementów mody. Poniżej prezentujemy najważniejsze wydarzenia z historii fryzjerstwa.
Egipt
Dla starożytnego Egiptu charakterystyczne są ozdobne peruki w kształcie pazia.
Asyria i Mezopotamia
Męskie fryzury z fal. Włosy zaczesane do tyłu, nad czołem wyciśnięte fale, a końce włosów zawinięte w pierścionki.
Grecja
Fryzury płaskie na szczycie głowy i wydłużone ku tyłowi, zebrane nad karkiem. Grecy stylizowali całą postać - suknie, biżuteria, diademy, przepaski i fryzury stanowiły harmonijną całość.
Rzym
Kobiety spinały włosy u góry lub z tyłu w węzeł, plotły w warkocze, układały w fale i loki, zaczęły farbować włosy, bo Rzymianki lubiły blond włosy. Natomiast mężczyźni nosili fryzury naturalne i krótkie.
Średniowiecze
Kobiety chowały włosy pod czepce, dziewczęta rozpuszczały luźno na ramiona. Gallowie farbowali włosy na rudo, używając substancji na bazie popiołu drzewa bukowego.
XIV w.
Upięte wokół policzków kobiet warkocze, pod koniec stulecia zaczęły przypominać potężne baranie rogi.
Renesans
I poł. XVI w. - styl włoski - krawędzie długiej fryzury podwijano pod spód, włosy sczesywano w tył i skrywano w siatce z pereł. Wenecjanki rozjaśniały włosy za pomocą wody morskiej i słońca.
XVI/XVII w.
Styl hiszpański - gładko zaczesane włosy, ozdobione klejnotami.
Barok
XVII w. - styl francuski obfitował w odmiany obowiązujących fryzur: uczesanie "Garcette" (włosy skręcone w drobne nieregularne loczki w dwu dużych pękach, umieszczone po bokach), uczesanie ,"Madame Sévigné" (do formy ,"Garcette" dodano nad czołem małą, prostą grzywkę, we włosy wpinano też strusie pióra,
wstążki, klejnoty, kwiaty czy inne ozdoby, które sterczały nad głową), uczesanie ,"Fontanges" (początek mody na wysokie fryzury). Fryzura męska to peruka "allonge" o wadze 2,5 kg (wysoka z włosami ułożonymi w loki, ciemna lub biała).
Rokoko
I poł XVIII w. - małe fryzurki z loczkami przykrywającymi górę głowy. Srebrzysty kolor włosów był efektem pudrowania.
1750 r. - asymetryczna fryzura "lamballe", czyli wygładzone włosy zaczesane wysoko w górę, z tyłu zebrane w wielkich lokach. Fryzura ta była znakomitą podstawą dla czepków i kapeluszy.
II poł. XVIII w. - fryzura Marii Antoniny - z włosów zaczesanych na stelażu nad czołem, budowana z dopinanych sztucznych włosów, ozdobiona klejnotami i długimi strusimi piórami.
Dyrektoriat
XVIII/XIX w. - krótkie uczesanie ,"Titus" wzorowane na rzymskich fryzurach. Włosy obcięte na wysokości karku są mocno cieniowane i gładzone.
Fryzura - "incroyable" - włosy nastroszone, z odstającymi na wszystkie strony kosmykami. W kobiecych fryzurach widzi się przypięte do krótkich włosów warkocze - treski (tzw. chinon tress).
Empire
Początek XIX w. - bardzo kobiece fryzury. Włosy długie i krótkie, zebrane do góry, zwinięte w loczki u góry i po bokach nad uszami.
Biedermeier
Moda wiedeńska - I połowa XIX w. - dla romantycznych kobiet najważniejsze były fantazyjne loki. Upinano je symetrycznie, nad uszami, uzupełniając dopinkami i treskami, które sprowadzali dla swoich klientek fryzjerzy albo kwiaciarze (razem z perfumami, różem, bielidłem czy pomadą do sklejania nieposłusznych pukli).
W połowie XIX w. - wprowadzono fryzury spokojne, gładkie, z przedziałkiem pośrodku głowy. Z tyłu upinano luźny kok, do którego dopinano kokardę.
Ok. 1870 r. - pojawiły się mniej skromne, wysoko podniesione albo rozpuszczone loki. Wiele kobiet zagęszczało włosy treskami i wpinało w nie żywe i sztuczne kwiaty.