Głośny poemat Bal u Salomona (1931) ukazuje sprzeczności ówczesnego świata przy pomocy nadrealistycznego obrazowania.
W utworze Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego można odnaleźć wiele elementów satyrycznych jak i katastroficznych. Jednym z satyrycznych obrazów jest postać pijanego lorda, który boi się straszliwego sensu, obżerający sie dyrektor czy też mistrz ceremonii każący chłopcom tańczyć, skarżący się na małą liczbę znakomitości, mało ogniste poncze.
Katastrofizm objawia sie w śmierci lorda, gdyż jak wiadomo: “znaleziono go z zatrutym mózgiem”, a wcześniej miał wizję, bo bał się straszliwego sensu. Inna sceną katastroficzną jest oplatanie gości przez pnącza roślin, co wskazuje na obłęd natury: “formy o diabolicznej wrażliwości”.
W utworze ośmieszona jest inteligencja, która bawiąc się na balu spija się i nie kontroluje swoich zachowań. Ukazane jest jej prawdziwie oblicze. Katastrofizm służy wzbudzeniu grozy w czytelniku.
Historia powstania tego poematu jest krótka, ale barwna. Żona Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Natalia, przypomniała mężowi jego własny sen, który ten opowiedział jej kilka lat wcześniej. Śniło mu się, że zaproszony został na bal do Salomona. Jednak szanowny i mądry gospodarz nigdy nie pojawił się na własnym balu. Zgromadzeni goście z niecierpliwością czekają na mądrego króla, chcąc mu zadać nurtujące ich pytania. Jednak król nie pojawia się. Zawiedzeni goście zatapiają się w dźwiękach walca o Taorminie i sami nie wiedzą, czy śnią, czy też są tylko postaciami w głowie śniącego cały ten bal twórcy. Poemat Gałczyńskiego "Bal u Salomona" zabiera czytelników w podróż między snem a jawą, w nadrealistyczny świat, w którym wiadomo, kiedy bal się zaczyna, jednak nikt nie wie kiedy się skończy.