Prelekcje paryskie - (nazwa potoczna - prawidłowa nazwa - Literatura Słowiańska) cykl wykładów Adama Mickiewicza na temat literatury słowiańskiej w Collège de France w Paryżu w latach 1840-1844 (cztery roczne kursy). Wykłady zostały spisane przez słuchaczy i wydane jeszcze za życia Mickiewicza. Przetłumaczono je na wiele języków. Mickiewicz redagował pierwsze wydania i opatrywał je przedmowami.
W wykładach Mickiewicz wygłosił autorską i bogatą historię kultury Słowian. Nie ograniczał się do historii literatury, ale mówił o historii filozofii, języka, religii czy historii politycznej. Skomentował ideę dramatu słowiańskiego. Przeprowadził wiele błyskotliwych analiz literackich. Jednocześnie głosił misję Słowian, szczególnie Polaków i Francuzów, co czyniło go przedstawicielem mesjanizmu polskiego. Uważał, że świat czeka rychła odmiana i powtórne zejście Chrystusa na Ziemię. Może ona dojść do skutku dzięki ofierze, jaką złożyli Polacy oraz ich cierpieniu. Krytykował kościół katolicki za sprzeniewierzenie się zasadom chrześcijaństwa.
W kursie III Mickiewicz zajął się literaturą współczesną (słynna analiza "Nie-Boskiej komedii" Krasińskiego w wykładzie 8—16). Mimo nierównego potraktowania poszczególnych zagadnień prelekcje Mickiewicza były pionierską próbą przedstawienia publiczności zachodnioeuropejskiej całościowego ujęcia historyczno-kulturowego i literackiego, problematyki narodów słowiańskich, a zarazem wyczerpującym wykładem ówczesnych filozofii, religii i literackich poglądów poety, w których kształtowaniu przeceniany często jest wpływ A. Towiańskiego, który odegrał jedynie role katalizatora. Stwierdzając, że cywilizacja europejska przeżywa głęboki kryzys - kryzys racjonalizmu, wiedzy oderwanej od moralności, ignorującej istnienie bezpośrednich intuicji, dostępnych jedynie ,,wyższym duchom", przeciwstawił jej poeta „prawdy żywe", zdobywane w bólu, angażujące całą duchowość człowieka i zmuszające do działania, przechowywane przez lud w tradycji, a objawiane za pośrednictwem wybranych jednostek. Odrzucił linearną, ciągłą koncepcję postępu na rzecz mesjanistycznej, opozycyjna wobec „oficjalnego Kościoła", zapowiadająca „nowy wybuch chrześcijaństwa", apoteozowała ona heroiczny czyn, a zarazem uzależniała go od nadprzyrodzonej pomocy łaski, godząc w ten sposób rewolucyjny heroizm Konrada z religijną pokorą Księdza Piotra ("Dziady"). Wyłącznie polski mesjanizm "Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" uległ przekształceniu w słowiańsko-francuską szczególną misję w walce z „ludźmi przeszłości" pod wodzą wielkiego człowieka, który wcieli „nowe objawienie" i wyprowadzi ludzkość z kryzysu. Poeta przypisywał Słowianom, jako nie zarażonym racjonalizmem, i Francuzom, jako narodowi czynu, rolę jaką miałyby te narody odegrać w dziejach i spełnić pokładaną nadzieję w wypełnieniu misji. Literaturę rozpatrywał w ścisłym związku z życiem narodu i problematyką religijno-historiozoficzną. Szczególnie uwrażliwiony był na wątki profetyczne; wartość romantyczną literatury polskiej widział w jej znamieniu kapłańskim, w charakterze „filozoficznym i socjalnym".